Ο Γιάννης Κωστόπουλος ήταν αληθινός κύριος και ξεχωριστό μέρος της ελληνικής ιστορίας. Ήταν, πάνω απ ‘όλα, ένας πολύ γοητευτικός άνθρωπος με ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων, από την ιστιοπλοΐα στην ιστορία. Ήταν τραπεζίτης στην καρδιά του, μεταφέροντας το DNA των παραδόσεων που μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά.
Θυμάμαι μια συνομιλία που είχαμε στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα – νομίζω ότι ήταν το 2010. Η χώρα αντιμετώπιζε κατάρρευση, οι ελληνικές πλατείες ήταν γεμάτες με «δυσαρεστημένους» πολίτες και οι τραπεζικές καταθέσεις μειώθηκαν γρήγορα. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, στράφηκε σε μένα και ρώτησε: «Ξέρετε τι έκανε ο θείος μου Πάνος στο αεροπορικό δυστύχημα του 1929;» Οι άνθρωποι ήταν άβολα και άρχισαν να συζητούν την ανάληψη των καταθέσεων τους από την Calamas Bank (η οποία ανήκει στην οικογένεια του Κωστόπουλου). και είπε: «Ελάτε εδώ, ακούω ότι θέλετε να αποσύρετε τα χρήματά σας από την τράπεζά μας επειδή ανησυχείτε. Μπορούμε να τα αποσύρουμε τώρα. Ο πελάτης απάντησε:« Για χάρη του παραδείσου, όχι, κύριε Κωστόπουλος. Δεν χρειάζεται για αυτό. » Με αυτό, τελείωσε η μικρή οικονομική κρίση στην Καλαμάτα. ”
Συνεχίστε τη συζήτησή μας όπως πάντα, ακολουθώντας μια ιστορική ανάκληση με σχόλια για το μέλλον. «Ξέρετε τι έμαθα από τον παλιό φύλακα; Ότι κάθε χρόνο δεν θα είναι απαραίτητα καλύτερο από το προηγούμενο. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα και αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμάστε, η νεότερη γενιά, που δεν έχει βιώσει κρίσεις και αποτυχίες. ” Δεν έχω ξεχάσει ακόμα αυτήν την αποδεδειγμένη συμβουλή.
Ο Κωστόπουλος ήταν παθιασμένος με την ιστορία, τις παραδόσεις και τις σημαίες. Ο Θεός απαγορεύει εάν είδε μια σκισμένη ή ξεθωριασμένη σημαία σε οποιοδήποτε από τα συμβολικά κτίρια της Αθηνάς. Πραγματοποίησε μια κλήση την ίδια μέρα για να τους σταλεί ένας αντικαταστάτης και να σιγουρευτεί ότι μεγάλωσε σωστά.
Ήταν ένας από τους άντρες των οποίων οι κινήσεις έκαναν την ελληνική οικονομία δυναμική και ανώτερη. Του άρεσε το παιχνίδι ισχύος, ακόμα κι αν τον οδήγησε να κάνει λάθος βήματα στον τραπεζικό κλάδο. Αυτό το κεφάλαιο δεν ήθελε να το συζητήσει καθώς αποχώρησε από την ηγεσία της τράπεζας και παρακολούθησε τη σταδιακή διάβρωση του έργου της ζωής του. Ίσως αυτός, ως υπεύθυνος άνθρωπος, κατάλαβε ότι υπέμεινε πάρα πολύ και ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του για να σταματήσει τόσο πολύ που οδήγησε τη χώρα σε φθορά και κρίσεις.
Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα γιατί συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος και ο κόσμος του ύψους του δεν ήταν πια. Ωστόσο, πάντα έπαιρνε ένα αστείο ή για να διορθώσει μια ανακρίβεια σε ένα άρθρο της εφημερίδας σχετικά με το ποιος ίδρυσε έναν αγώνα ιστιοπλοΐας. Μοιράστηκε την ταλαιπωρία του ότι το Ίδρυμα Κωστόπουλου δεν μπορούσε πλέον να υποστηρίξει την παροχή υποτροφιών και ότι οι μικρότεροι συνεισφέροντες δεν λαμβάνουν πλέον μερίσματα όπως είχαν στο παρελθόν. Με πολλούς τρόπους ήταν ένα ιδιαίτερο και ιδιαίτερο άτομο που άφησε το σήμα του, επέστρεψε την εύνοια και έζησε τη ζωή του με έντονο και μοναδικό τρόπο.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”