Καθώς συνεχίζουμε να γιορτάζουμε την εικοστή επέτειο του Πολέμου της Ανεξαρτησίας το 1821 ως πρόδρομο για την αναγνώριση ενός κυρίαρχου ελληνικού κράτους το 1830, είναι δίκαιο να θυμόμαστε την Αμαλία, τη σύζυγο του πρώτου εκλεγμένου βασιλιά της χώρας. Γεννημένος στο Όλντενμπουργκ το 1818, ήρθε στον Βύρο την άνοιξη του 1837 με την ελπίδα ότι η νεαρή, όμορφη, καλά μορφωμένη και ζωντανή νύφη θα γινόταν δεκτή στη νέα του πατρίδα από τα «περίεργα φορέματά της». “Οι πολίτες.
Ο Όθωνας, ο οποίος έκανε το όνομά του Έλληνας στον Όθωνα, ακολούθησε τις συμβουλές του πατέρα του, Λούντβιχ Α της Βαυαρίας, και αναχώρησε από το πολεμικό πλοίο μεταφέροντας το βασιλικό ζευγάρι ντυμένο με τη Φουστανέλλα, την ευτυχισμένη συντεχνία που σχετίζεται με τους αγωνιστές της ελευθερίας, ωστόσο, δεν υπήρχε τέτοια συμβουλή να έρθει για τη σύζυγό του – χαρακτηριστικό αυτής της φυγής χώρας Το κορίτσι έσπασε και δεν υιοθέτησε.
Έτσι η αυτοκράτειρα Αμαλία ήρθε στην ξηρά φορώντας ένα μοντέρνο λευκό μεταξωτό φόρεμα και ένα μεγάλο καπέλο. Λίγο το εκθαμβωτικό κοινό γνώριζε ότι αυτή θα ήταν μια καθοριστική στιγμή για την προέλευση της αίσθησης του ελληνικού έθνους!
Μέχρι τη στιγμή που ο Όθωνας ανέβηκε στο θρόνο, η Ελλάδα αποτελούνταν από τη Μοριά (Πελοπόννησος), την ηπειρωτική Ελλάδα και τις Κυκλάδες, που διατρέχουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία στα βόρεια σύνορά της, το Όρτα-Βόλο, ενώ ο πληθυσμός του περιλάμβανε πολλούς ανθρώπους ελληνικής καταγωγής, ο καθένας με τους δικούς τους εθνικότητα και εθνικότητα., Στη λιθογραφία “Athenian Bride” του Louis Dubrey το 1825, όλοι ντύνονται με διαφορετικά στυλ).
Η καθιέρωση μιας εθνικής ταυτότητας είναι ζήτημα εθνικής κυριαρχίας, επομένως η αξιοπιστία της εξαρτάται από την ανάπτυξη μιας συλλογικής ιδεολογίας που επιτρέπει στα μέλη αυτού του πλουραλιστικού ανθρώπινου μωσαϊκού να αναγνωρίσουν ότι ανήκουν στο ίδιο έθνος και έχουν τον ίδιο πολιτισμό. Τα ρούχα θα γίνουν αναπόσπαστο μέρος αυτού, και με αυτόν τον τρόπο, η αίσθηση της μόδας της Amalia και η δημιουργία του ενδυματολογικού κώδικα που είναι τώρα γνωστή ως “Amalia Clothing” (Stol Amalias) θα είναι σημαντικά.
Εάν ο Otto είχε συμβάλει στην καθιέρωση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας υιοθετώντας τη Fostenella ως την κατάλληλη ενδυμασία, μετατρέποντας ταυτόχρονα την οπτική της εικόνα σε μορφή αστικής ένδυσης, η Amalia ήταν υποχρεωμένη να επιβλέπει την υιοθέτηση του γυναικείου ισοδύναμου. Παρόλο που δεν είναι γνωστό ποιος την καθοδήγησε να δημιουργήσει ένα στυλ φόρεμα εμπνευσμένο τόσο από τη δυτικοευρωπαϊκή μόδα όσο και από την ελληνική παραδοσιακή ενδυμασία, είναι αποδεκτό ότι από την αρχή, το βασιλικό ζευγάρι επέλεξε και αποτίει φόρο τιμής στους ήρωες της ελληνικής επανάστασης. Ρούχα που θυμίζουν τα τελευταία χρόνια της Ελλάδας.
Έτσι, αφού πρώτα ζήτησε να περιμένει τις ελληνικές γυναίκες της, οι περισσότερες συγγενείς των μαχητών της ελευθερίας, να φορούν την παραδοσιακή ενδυμασία των αντίστοιχων τόπων τους, η Αμαλία πήγε ένα βήμα πιο πέρα και εισήγαγε ένα φανταστικό σύνολο που ενσωμάτωσε στοιχεία από το ανατολίτικο παρελθόν των θεμάτων της. τη δική της ευρωπαϊκή καταγωγή.
Το να βρίσκεστε στο βασιλικό παλάτι των τοπικών ενδυμάτων από το νησί και την ηπειρωτική χώρα θεωρείται ως απόπειρα συμβολισμού της πολιτικής ενότητας των πρόσφατα απελευθερωμένων περιοχών, ενώ το ελληνικό βασίλειο αναδύεται τώρα, ενώ η υιοθέτηση του «φόρεμα Amalia» σημαίνει τη μετάβαση από την Ανατολή στον δυτικό κόσμο και από τον νεωτερισμό στον εκσυγχρονισμό δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα έθνος.
Αυτό το φόρεμα είχε ένα μακρύ φόρεμα, το Foustani ή το Kawadi, θυμίζει απόλυτα το στυλ του Πιεμόντε, το οποίο ήταν δημοφιλές στη Γερμανία και την Αυστρία του 19ου αιώνα, με ένα στυλιζαρισμένο μπροστινό και μακρύ μανίκι με παραδοσιακό ελληνικό Kawadi (ένα είδος μακρυμάνικου φορέματος). Πάνω από αυτό, φορούσε ένα κοντό, κοντόχρυσο βελούδινο κεντημένο χρυσό βελούδο, kondokoni ή τσιγγάνο. Το σύνολο ολοκληρώθηκε με ένα κόκκινο πρόσωπο, ένα μακρύ καπέλο φτιαγμένο από πλεκτό χρυσό νήμα και στολισμένο με μαργαριτάρια ή πούλιες και φοριέται υπό γωνία και ασφαλίστηκε κάτω από το πηγούνι με χρυσό ή κεντημένο λουράκι. Καλυμμένο με μαύρο μανδύα στο δρόμο προς την εκκλησία.
Αυτό το φόρεμα ήταν κατασκευασμένο από πολύτιμα ακατέργαστα υφάσματα, μεταξωτή ταφτά με υφαντά μοτίβα λουλουδιών, μετάξι moira ή πολύτιμο μπρόκαλο, συχνά πλεκτό με χρυσό νήμα και μια μακριά φούστα με διπλό φούστα βολάν ή πλούσιες πτυχώσεις στη μέση. Αυτό αναφέρεται για πρώτη φορά λεπτομερώς στις επιστολές που έστειλε η νεαρή βασίλισσα στον πατέρα της τον Οκτώβριο του 1839.
Σε αντίθεση με τη Foustonella, το «φόρεμα Amalia» δεν χρησιμεύει πλέον ως ορατό σύμβολο του ελληνικού έθνους. Για τους σύγχρονους Έλληνες, η Fustanella συνδέεται άμεσα με την Ελληνική Επανάσταση και την ταυτότητα της χώρας, καθώς μπορεί να ήταν μέρος της στολής της Προεδρικής Φρουράς, ενώ το “φόρεμα Amalia” έχασε μεγάλο μέρος του συμβολικού του περιεχομένου και τώρα φοριέται στο σχολείο παρελάσεων παιδιά σε εθνικές εορτές ή σε φανταχτερά φορέματα σε φεστιβάλ.
Αν και η μόδα εμφανίζεται συνήθως στην κορυφή της κοινωνίας πριν μετακινηθεί στις μεσαίες τάξεις και από εκεί προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, μερικές φορές κινείται «πάνω» από τις μάζες, επηρεάζοντας τα στυλ ανώτερης τάξης, ειδικά όταν πρόκειται για το συνδυασμό εθνοτικών ή λαϊκών στοιχεία. Το “Amalia Dress” λειτούργησε και προς τις δύο κατευθύνσεις, συνδυάζοντας το κεντημένο σώμα της εορταστικής έκδοσης του τοπικού φορέματος με το φόρεμα Piedmontian και καθιστώντας μια τάση που εξαπλώθηκε στην κοινότητα.
Στην πραγματικότητα, καθορίζοντας τον ενδυματολογικό κώδικα για τις γυναίκες του να φορούν, έγινε δεκτός από τις γυναίκες της ελίτ, ακολουθούμενη από την αστική επιχειρηματική τάξη και στη συνέχεια τόσο μακριά από τη Σάμο στην ύπαιθρο, η οποία καθιέρωσε αποτελεσματικά μια τυπική ενδυματολογική διακόσμηση που είχε άμεση σχέση με το ελληνικό έθνος της Οθωμανικής Αμαλίας και την ανάγκη για ένα σύμβολο της ενοποίησης των ανθρώπων. Αντανακλάται – μια ενσωματωμένη συλλογή ενδυμάτων παρόμοια με τις συγκεκριμένες ιστορικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της δημιουργίας του.
–
Έργα τέχνης: Νικηφόρος Λίτρας | Φραντς Χόνφστονγκλ
Η Nadia Macha-Bisoumi είναι επίκουρη καθηγήτρια λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Teresa Democritus. Είναι ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ενδυμασιών, και μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων (ICOM GR), της επιτροπής ενδυμάτων ICOM (ICC) και της Ελληνικής Εταιρείας Λαϊκών.
* Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά Πιέστε τις πόρτες.
Ο πολιτισμός είναι ένα δώρο: Το περιοδικό Ports κυκλοφορεί το τεύχος 2021
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”