Ζωγράφος της Ελληνικής Επανάστασης
Τα δραματικά γεγονότα του Ελληνικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας ενέπνευσαν πολλούς Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες, καθώς και πολλούς παγκοσμίου φήμης πίνακες, όπως η σφαγή του Ευγένιου Τελέξ στο Σιού και τα ερείπια του Μεσολογγίου στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες ζωγράφοι του 19ου αιώνα, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν γνωστοί ως «Σχολή του Μονάχου», αντλούσαν συχνά τα μαθήματά τους από την ιστορία του αγώνα ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία, κάτι που ήταν φυσικό για όσους ζούσαν αμέσως μετά τον πόλεμο. Ελευθερία. Μερικά αξέχαστα έργα περιλαμβάνουν την τουρκική σημαία που κάηκε από τον Κόναρη, ζωγραφισμένη από τον πατριώτη της ελληνικής «Σχολής του Μονάχου» Νικηφόρο, τον Ακτοπλοίαρχο Κωνσταντίνο Βολανάκη που καίει τουρκικό πλοίο και την υπόσχεση του Διονύσου Σώκου.
Κανείς όμως δεν συνδέεται στενότερα με την οπτική αναπαράσταση της επανάστασης του 1821 από τον Θεόδωρο Βρυσάκη (1814 / 19-1878), έναν από τους ιδρυτές της «Σχολής του Μονάχου». Αν και έζησε στο εξωτερικό για το καλύτερο μέρος της ζωής του, τα έργα του ήταν αποκλειστικά εμπνευσμένα από ελληνικά θέματα, ιδιαίτερα ιστορικά έργα. Είναι περισσότερο γνωστός για τους πίνακές του που απεικονίζουν σκηνές και εικόνες του εθνικού αγώνα για ανεξαρτησία και το όνομά του συνδέεται άρρηκτα με αυτές τις ευρέως διαδεδομένες εικόνες.
Πρόωρη ζωή και μαθήματα
Ο Θεόδωρος Βρυζάκης γεννήθηκε το 1814 ή το 1819 στην ελληνική πόλη των Θηβών (τότε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Ο πατέρας του, Πέτρος, συμμετείχε στον ελληνικό πόλεμο για την ανεξαρτησία, εκτελέστηκε από τον οθωμανικό στρατό τον Μάιο του 1821, ενώ η μητέρα του κατέφυγε στα βουνά με τα παιδιά της. Ο Θεόδωρος και ο αδελφός του Εθέμιος μεταφέρθηκαν αργότερα το 1829 από τον Κυβερνήτη Καποδίστρια σε ορφανοτροφείο στο νησί της Αγίνας.
Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ο Γερμανός κλασικός λόγιος και παιδαγωγός Friedrich Diersh ανακάλυψε το καλλιτεχνικό ταλέντο του Βρυζάκη κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα το 1832. Ο Diorsh πιστεύεται ότι τον ενθάρρυνε να συνεχίσει την εκπαίδευσή του στο Μόναχο με ειδική επιχορήγηση για ορφανά του ελληνικού πολέμου. Ο Βρυζάκης συνέχισε τις σπουδές του στο Μόναχο και τελικά εγκαταστάθηκε εκεί μόνιμα. Το 1844, εισήχθη στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου με επιχορήγηση από την ελληνική κοινότητα της πόλης.
Επαγγελματικό και στιλ
Ο Βρυζάκης ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες μαθητές στην Ακαδημία του Μονάχου, η οποία ξεκίνησε μια παράδοση για τους Έλληνες καλλιτέχνες να συνεχιστεί την επόμενη δεκαετία, οδηγώντας στη λεγόμενη «Σχολή του Μονάχου», το κύριο καλλιτεχνικό κίνημα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Το Το ελληνικό σχολείο του Μονάχου αντλούσε συχνά τα χαρακτηριστικά του από την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Οι κυριότεροι εκπρόσωποί του ήταν ο Διονύσιος Σώκος (1820-1862), ο Κωνσταντίνος Βολανάκης (1837-1907), ο Νικελόδεων Λιτρόζε (1832-1904), ο Νικόλαος Γκίσης (1842-1901) και ο Γεώργιος Ικοβίτης (1853-1907).
Peter von Hess (1792-1871), ο πιο σημαντικός καλλιτέχνης στον Βρισάκη. Ιδιαίτερα διάσημος για τους ιστορικούς πίνακές του έχει δημιουργήσει πολλά έργα εμπνευσμένα από τον ελληνικό πόλεμο της ανεξαρτησίας και τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους. Ένας άλλος καλλιτέχνης που τον ενέπνευσε βαθιά ήταν ο Carl Grayson, ένας Βαυαρός στρατιώτης που πολέμησε στο πλευρό των Ελλήνων το 1826-1827. Έγινε διάσημος για τη σειρά εξαιρετικά ρεαλιστικών λιθογραφικών πινάκων πολλών ηρώων του πολέμου, με βάση τους πίνακες ζωγραφικής του. Αυτοί οι πίνακες χρησιμοποιήθηκαν αργότερα ειδικά από άλλους καλλιτέχνες – συμπεριλαμβανομένου του Βρισάκη – όταν απεικόνισαν αυτές τις ιστορικές προσωπικότητες. Άλλες επιρροές στο έργο του Βρυζάκη περιλαμβάνουν τους Carl von Hitech, Joseph Betsl και Joseph Styler.
Ο ζωγράφος, υποστηριζόμενος από την υποτροφία του, ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη. Επέστρεψε στην Ελλάδα από το 1848 έως το 1851 για να μελετήσει τα τοπία και τις μορφές που τον ενδιέφεραν στους ιστορικούς πίνακές του. Με την επιστροφή του στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας, άνοιξε ένα εργαστήριο και απασχολούσε αρκετούς νέους προπονητές υπό την εποπτεία του. Το 1861-63 ζωγράφισε εμβλήματα στο έμβλημα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Μάντσεστερ, υπό την εξουσία της τοπικής ελληνικής κοινότητας.
Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις, συμπεριλαμβανομένης της Παγκόσμιας Έκθεσης στο Παρίσι το 1855 και της Διεθνούς Έκθεσης στο Λονδίνο το 1862. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, μια εξουθενωτική ασθένεια των ματιών τον ανάγκασε να αποσυρθεί από την καλλιτεχνική του καριέρα. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Μόναχο στις 6 Δεκεμβρίου 1878 και τάφηκε στο νεκροταφείο Alder Chadfriedhof. Με τη θέλησή του, άφησε όλη τη δουλειά στο στούντιό του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τελικά δωρίστηκαν από το πανεπιστήμιο στο Μουσείο Αλέξανδρος Σούτος στην Αθήνα.
Ο Βρυζάκης σχεδίασε το θέμα του σχεδόν αποκλειστικά από ελληνικά τοπία και πίνακες ζωγραφικής και οι περισσότεροι πίνακές του ήταν εμπνευσμένοι από τα γεγονότα και τους μύθους του Ελληνικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Το ύφος του επηρεάστηκε σαφώς από τον νεοκλασικισμό, την τάση να εξιδανικεύει τα χαρακτηριστικά των μορφών του. Δημιούργησε προσεκτικά δημιουργημένα τραγούδια χρησιμοποιώντας καθαρά χρώματα και έδωσε μεγαλύτερη έμφαση στις λεπτομέρειες. Αντί να προσπαθεί να αποτυπώσει μια στιγμή δράσης, ο στόχος του είναι να δημιουργήσει την πιο συμβολική, ρομαντικοποίηση των καλύτερων ιστορικών γεγονότων.
Δημοφιλή έργα
Στο αριστούργημά του, ο καλλιτέχνης απεικονίζει τον λεγόμενο «θρύλο της Ακίας Λαύρας», σύμφωνα με τον οποίο η Ελληνική Επανάσταση ανακοινώθηκε στις 25 Μαρτίου 1821 στην Υπηρεσία Νίκης της Μεγάλης Γιορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Γερμανός Γ ‘της Παλιάς Πάτρας στο μοναστήρι της Ακίας Λαύρας στην Πελοπόννησο.
Ο Γερμανός ύψωσε την επαναστατική σημαία και ορκίστηκε πίστη στους Πελοποννησιακούς μαχητές. Αυτή η παράδοση βασίζεται κυρίως σε διάφορες πηγές και δηλώσεις, ειδικά από Γάλλους διπλωμάτες και ριζοσπάστες Philhelin Franois Bouquille, και η ιστορική τους σημασία συζητείται αργότερα. Ωστόσο, ο Γερμανός ήταν βασικό μέλος του Felix Ethereum (Ένωση Φίλων), πολλοί από τους οποίους ξεκίνησαν τη μυστική επαναστατική οργάνωση και ο ρόλος του στα πρώτα χρόνια του αγώνα είναι καλά τεκμηριωμένος. Παρόλο που αμφισβητείται η αυθεντικότητα και η ακριβής ημερομηνία της περίφημης εκκλησιαστικής λειτουργίας, παρουσιάστηκε και αναδημιουργήθηκε ως μια ισχυρή συμβολική στιγμή για τη γέννηση της σύγχρονης Ελλάδας.
Το 1823, ο Λόρδος Μπερν, ίσως ο πιο διάσημος Φίλχελμ, ταξίδεψε στην Ελλάδα για να λειτουργήσει ως πράκτορας της επιτροπής του Λονδίνου που δημιουργήθηκε για να βοηθήσει στον ελληνικό αγώνα. Αρχικά ταξίδεψε στο νησί της Κεφαλονιάς, στη συνέχεια έπλευσε στο Μεσολόγγι (αργότερα απελευθερωμένο έδαφος), όπου έφτασε με καΐκι τον Ιανουάριο του 1824 και το δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Ο Μπερν απεικονίζεται με σχεδόν μεσσιανικό τρόπο. Στο παρασκήνιο στεκόταν ο Edward John Trelawny, στενός φίλος του Βρετανού τυχοδιώκτη και ποιητή, ο οποίος στην πραγματικότητα ταξίδεψε στην Κεφαλονιά με τον Μπάιρον, αλλά σύντομα εγκατέλειψε τη γη. Μεταξύ των τοπικών αξιωματούχων που υποδέχτηκαν τον Μπερν ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκοράδος, ένας εξέχων πολιτικός Μπαναρότ που ήταν μόνος με σκούρα δυτικά ρούχα, ο οποίος διηύθυνε τις φατρίες των Φιλχαλίνων στον πόλεμο και κάλεσε τον Μπερν στην πόλη αρκετές φορές στις επιστολές του.
Σε ένα από τα πιο διάσημα έργα του, ο Βρισάκης παρουσιάζει μια εξαιρετική απεικόνιση των πιο τραγικών αλλά διάσημων κεφαλαίων του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Το Μεσολόγγι, μια πόλη -λιμάνι στη δυτική Ελλάδα, ήταν το κύριο προπύργιο των Ελλήνων ανταρτών και η έδρα της Ελληνικής Γερουσίας στη δυτική ήπειρο. Οι άνθρωποι του αντιστάθηκαν με επιτυχία στην πολιορκία των Οθωμανικών δυνάμεων το 1822 και το 1823 στη δεύτερη πολιορκία. Τον Απρίλιο του 1824, ο Λόρδος Μπάιρον πέθανε από ασθένεια στο Μεσολόγγι, προσθέτοντας τη φήμη της πόλης.
Η τρίτη πολιορκία ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1825 από τον Ρέιντ Μοχάμεντ Πασά και αργότερα οχυρώθηκε από τον στρατό του Ιμπραήμ Πασά. Διήρκεσε ένα χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου η πόλη επλήγη από μια σειρά επιθέσεων και σύντομα λιμούς. Τελικά, οι πολιορκητές αποφάσισαν ένα σχέδιο διαφυγής, αλλά προδόθηκαν στον εχθρό. Τη νύχτα της 10ης Απριλίου 1826, επιχείρησαν έναν τυφώνα, αλλά περικυκλώθηκαν από εχθρικές δυνάμεις, οι περισσότεροι από τους οποίους σκοτώθηκαν.
Αυτός ο πίνακας ανεγέρθηκε στο Φλώρωνα (κοντά στον Πρίο) το 1827. Ένα τμήμα του ελληνικού στρατού υπό τον Γιώργο Καραϊσκόκ – έναν από τους πιο διάσημους ήρωες της επανάστασης – εμφανίζεται να προετοιμάζεται για πόλεμο. Ο Καραϊσκάκης, μαζί με πολλούς άντρες του, συμμετείχαν σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να αυξήσουν την οθωμανική πολιορκία της Ακρόπολης και μάλιστα έπεσαν θύματα του πολέμου της Φλωρεντίας.
Ο στρατηγός κοιτάζει το τοπίο από την κορυφή ενός λόφου, με το ένα χέρι προς το βουνό της Ακρόπολης, ορατό σε απόσταση. Δίπλα στον Καραϊσκή, ο Carl Wilhelm von Hitech στέκεται κοιτάζοντας το τηλεσκόπιο Spike Glass, ενώ στην αριστερή πλευρά του μπροστινού μέρους, με μπλε στολή, ο Carl Grayson εμφανίζεται με το ένα χέρι σηκωμένο. Δύο αξιωματούχοι της Philharine έλαβαν μέρος στην εκστρατεία Καραϊσκάκη στην Αθήνα και ο Βρυζάκης χρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία για να αποτίσει φόρο τιμής στη συμβολή τους στον ελληνικό αγώνα, ενώ παράλληλα αποτίει φόρο τιμής στην επιρροή τους στην τέχνη του.
Σε αυτή τη διάσημη μεταφορά, η Ελλάδα ως νεαρή γυναίκα στεφανωμένη με φύλλα δάφνης, φορώντας αρχαίο ελληνικό πέμπο, άπλωσε τα χέρια της πάνω από ένα πλήθος πολεμιστών που γονάτιζαν γύρω της. Υπάρχει μια άλλη, συχνά πανομοιότυπη εκδοχή του πίνακα, η Ελλάδα των Ευχαριστιών (1858). Οι άνθρωποι στην Ελλάδα προσδιορίζουν εκείνους που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμμετείχαν στον αγώνα κατά τη διάρκεια ή πριν από τον πόλεμο της ανεξαρτησίας. Ανάμεσά τους ο Ρίκας Φέρριος και ο Αδαμάντιος Χορίζ, η Φιλίγη Εδερία λασκόντιος, με τη φορεσιά του Αγίου Ποντίου, με τη φορεσιά του Μιχαήλ Σούτζου και ο Γιώργος Κάρκος.
Πηγή: Greek News Agenda
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”