Το γράφω καθώς φεύγω από το συνέδριο των Τόρις στο Μπέρμιγχαμ. Έχω καλύψει τα περισσότερα από αυτά τα γεγονότα (και πολλά εργατικά γεγονότα) από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Δεν σηκώνουν την καρδιά, αλλά είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις τη φυλή σε δράση. Παρακολούθησα το συνέδριο του 1997 στο Μπλάκπουλ μετά τη διάλυση των Τόρις από τον Τόνι Μπλερ. Ο Γουίλιαμ Χέιγκ έγινε πρόεδρος. Η φυλή ήταν σε πένθος γλωσσοδέτη. Οι πιστοί του κόμματος ήταν μπερδεμένοι που οι Συντηρητικοί είχαν κληροδοτήσει ευνοϊκότερες οικονομικές συνθήκες και δημόσια οικονομικά και παρόλα αυτά είχαν απορριφθεί πλήρως. Οι παγίδες της εξουσίας εξακολουθούσαν να κρέμονται πάνω από τις ατζέντες και τα τελετουργικά, αλλά ο Μπλερ είχε «κλέψει τη ζωή του κτιρίου».

Αυτή τη φορά, αν και η ήττα είναι ακόμα κακή, η διάθεση είναι πολύ καλύτερη. Νομίζω ότι οι Τόρις θέλουν να αναγνωρίσουν τις αποτυχίες τους. Νομίζω ότι πολλοί από αυτούς είναι χαρούμενοι που νικήθηκαν. Τα χρόνια από τον Μάρτιο του 2020 (αρχίζει ο Covid…) ήταν επώδυνα. Μια περίεργη κατάσταση ελληνικής τραγωδίας έχει πλέον φτάσει. Σε θετικό σημείο, δεν υπήρξε ομιλία του Προέδρου για τη λήξη του προγράμματος φέτος. Γίνεται εκλογή αρχηγού, άρα εξουσιοδοτούνται τα μέλη του κόμματος. Αυτοί (συμπεριλαμβανομένων περισσότερων νέων από ό,τι περίμενα) ακούνε κατά μάζα συζητήσεις. «Γιατί πήγαν όλα στραβά;» Συζητήσεις. Η ενότητα που είχαν πολλοί ενθουσιώδεις στην αρχή θα πρέπει να το βοηθήσει τα επόμενα χρόνια.

Υποδεικνύεται επίσης πόση δυσκολία έχουν πολλοί από αυτούς να αποφασίσουν για τους υποψηφίους. Βλέπουν τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία των τεσσάρων. Εδώ είναι μια περίληψη αυτού που λένε: Ο Kemi Patenok είναι ταυτόχρονα πολύ εντυπωσιακός και επικίνδυνος. Ο Ρόμπερτ Τζένρικ είναι ένας πολύ ικανός και πειθαρχημένος αγωνιστής, αλλά η έκκλησή του στον κομματικό αδαμανισμό μπορεί να αναβάλει τους μη Τόρις. Ο Tom Tugenthat φαίνεται κατάλληλος για να ηγηθεί ενός έθνους, αλλά το μήνυμά του δεν είναι εύκολο να συνδεθεί. Ο Τζέιμς μπορεί έξυπνα να «λάθος» να κερδίσει γιατί είναι η δεύτερη επιλογή όλων.

Οι εκπρόσωποι θέλουν να υποστηρίξουν έναν υποψήφιο που θέλει πραγματικά τη δουλειά. Ο αντιεπιστημονικός μου καμβάς λέει ότι δεν μπορεί κανείς να απορρίψει την πιθανότητα ο Genrik να είναι πρώτος, ο Tugenthat δεύτερος, ο Patenok (ο οποίος συμμετέχει περισσότερο σε αγώνες δεύτερης χορδής) τρίτος και Wisely τέταρτος σε αυτήν τη μέτρηση. Ο αδιαμφισβήτητος υποψήφιος είναι ο Νάιτζελ Φάρατζ. Λίγο ενάντια στη διάθεση της στιγμής, υποπτεύομαι ότι δεν θα το κάνει.

Το Μπέρμιγχαμ είναι ένα κακό μέρος για να πάτε, ειδικά στη βροχή. Έχει να κάνει με την ακατανόητη σχέση μεταξύ δρόμων, πλωτών οδών και πεζών. Στις μέρες μας, υπάρχει ο επιπλέον κίνδυνος να μην ξέρει κανείς πού βρίσκεται τίποτα. Ο οδηγός μου της Uber με πήγε σε λάθος συνεδριακό κέντρο και δεν άκουσα ποτέ για το σωστό, παρόλο που ήταν ευρύχωρο και κεντρικό. Δεν είχε ακούσει ποτέ για τη βιβλιοθήκη, το Symphony Hall ή το Hyatt Hotel, που ήταν όλα τόσο διάσημα στη μέση. Αργότερα, έπρεπε να μιλήσω στο Grand Hotel. Περιπλανήθηκα για 25 λεπτά και ρώτησα επτά άτομα και τους Χάρτες Google (που με παρέσυραν) πριν βρω κάποιον που ήξερε. Οι άνθρωποι προέβλεψαν την καλύτερη εκμάθηση της γεωγραφίας που δημιουργήθηκε από την τεχνολογία; Το βλέπω ως μεταφορά για το δίλημμα του 21ου αιώνα: χάσαμε τον χάρτη.

Όταν καταδικάστηκα ότι δεν πλήρωσα την τηλεοπτική μου άδεια, παρατήρησα ότι όλοι με την ίδια κατηγορία φαινόταν να είναι ανύπαντρη μητέρα. Οι αρχές επιβολής του BBC επιλέγουν τους ευάλωτους. Οι υπουργοί με χαρά μιλούν για απονομισματοποίηση. Προσέξτε όμως τι θα γίνει στη συνέχεια. Οι εργαζόμενοι, όντας εργατικοί, ενστικτωδώς θα καταλήξουν στη λύση της είσπραξης φόρων από τον φορολογούμενο για τις άδειες του φτωχού, παρέχοντας έτσι στο BBC μόνιμο εισόδημα.

Τώρα που οι γαλλικοί οίκοι σαμπάνιας αγοράζουν γη για να κάνουν κρασί στη Βρετανία, αρχίζουν να δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον για τη σήραγγα της Μάγχης. Συνειδητοποιούν ότι το Eurostar είναι χρήσιμο για πωλήσεις και τουρισμό. Σημειώνουν ότι από την Covid, οι σταθμοί του Kent του Ashford και του Ebbsplit έχουν αναστείλει τις διεθνείς τους υπηρεσίες. Θέλουν να αναβιώσουν. Είναι αλήθεια ότι ο Άσφορντ δεν είναι λαμπερός και ο Έμπσπλιτ απέχει πολύ από τη χώρα του κρασιού. Δεν μπορώ να το δω να γίνεται μια αγγλόφωνη έκδοση του Épernay, αλλά νομίζω ότι οι Γάλλοι έχουν δίκιο. Το σημερινό Eurostar είναι μια κολοσσιαία χαμένη ευκαιρία για να δελεάσει τους καλοφαγάδες. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, πλησιάζει η ώρα που οι Γάλλοι θα περάσουν τη Μάγχη για να φάνε και να πιουν.

Αυτό είναι το τελευταίο ο παρατηρητής Όπως το 750 που επιμελήθηκε ο Fraser Nelson, ένας μεταπολεμικός δίσκος. Θα υποστήριζα ότι είναι ένας από τους δύο σημαντικότερους δασκάλους της ίδιας περιόδου, ο άλλος είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Δεν θέλω να αποφασίσω τι θα δώσω προτεραιότητα. Αρκεί να πούμε ότι ο Αλέξανδρος έδωσε στο χαρτί το φιλί της ζωής και ο Φρέιζερ το έκανε πρωτοφανή επιτυχία. Οι δύο άντρες είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες – ο Αλέξανδρος τεμπέλης και απολιτικός, ο Φρέιζερ που πετάει ψηλά και βυθίζεται στο Γουέστμινστερ – αλλά και οι δύο έχουν/έχουν το μεγάλο χάρισμα να τους σέβονται και να τους αγαπούν το προσωπικό και οι συντελεστές τους και, ελπίζω, κατ' επέκταση, οι αναγνώστες τους . Οι αμφιβολίες για την ιδιοκτησία μας δεν τα κράτησαν όλα καλά στην υπηρεσία της Fraser κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου 16 μηνών. Τέλος, έχουμε έναν νέο ιδιοκτήτη, τον Sir Paul Marshall, και τώρα έναν λαμπερό νέο συντάκτη, τον Michael Gove. Ο πρώτος μου ζήτησε ευγενικά να γίνω αρχηγός και η δουλειά μου ήταν να προστατεύσω την «ψυχή» ο παρατηρητής. Ελπίζω αυτό να μην με κάνει μια δυσάρεστη, απόκοσμη παρουσία, αλλά πρέπει να το παραδεχτώ μετά από 40 χρόνια δασκάλας. ο παρατηρητήςΔεν μπορούσα να αρνηθώ. Μου ζητήθηκε να συνεχίσω αυτές τις σημειώσεις και το Πνεύμα με υποκίνησε να δεχτώ.