Ιστορίες ντετέκτιβ στην ιστορία της τέχνης

Όταν στέκομαι μπροστά σε ένα αριστούργημα, μου αρέσει να σκέφτομαι όλους τους άλλους ανθρώπους που το έχουν δει στο παρελθόν, από τον καλλιτέχνη μέχρι διάσημους ειδικούς έως τους φίλους, τους δασκάλους μου, ακόμα και παλαιότερες εκδοχές του εαυτού μου. Έτσι, την επόμενη φορά που θα πάω στο Μουσείο Τέχνης του Σαν Αντόνιο (SAMA), θα χαρώ πολύ να σκεφτώ πόσο εντυπωσιασμένος ήταν ο Walt Whitman. Αυτό είναι ένα αρχαίο αιγυπτιακό γλυπτό Επισκέφτηκε το Peaks 20 φορές όταν εκτέθηκε στο κάτω Μανχάταν.

Το έμαθα στο πρόσφατο βιβλίο της Lynley J. McAlpine, Τώρα ας μην επιδεικνύουμε τα γήινα υπάρχοντά μας: Ιστορίες προέλευσης από το Μουσείο Τέχνης του Σαν Αντόνιο. Ο τίτλος είναι ένα απόσπασμα από μια επιστολή του 1937 που γράφτηκε από τον μεγιστάνα της εφημερίδας William Randolph Hearst. Ένας ψυχαναγκαστικός συλλέκτης, ο Χιρστ αγόραζε έργα τέχνης από το φορτηγάκι στην Ευρώπη και συχνά τα έστελνε κατευθείαν στην αποθήκευση σε μια πενταώροφη αποθήκη στο Μπρονξ. Ένας δημοσιογράφος άρχισε να περιφέρεται, ζητώντας να κάνει μια περιήγηση στην αποθήκη. Ο Χερστ διέταξε έναν υπάλληλο να τον απολύσει, γράφοντας ότι το να επιδεικνύει τους θησαυρούς του στα βάθη της Μεγάλης Ύφεσης «θα ήταν απλώς μια πρόσκληση για μερικά κόκκινα καρύδια να έρθουν και να ξεκινήσουν κάτι». Η SAMA έχει τώρα μερικές εκατοντάδες ελληνικά βάζα που συνέλεξε ο Hearst. Αυτά τα αγγεία αποτελούν μία από τις 19 «Βιογραφίες Έργων Τέχνης» στο Ας μην καυχιόμαστε τώρα για τα εγκόσμια υπάρχοντά μαςτο οποίο περιλαμβάνει επίσης μια επισκόπηση της αναζήτησης πηγής σε 75 διαδραστικές σελίδες.

Ερευνητές πηγών όπως ο McAlpine προσπαθούν να αποκαλύψουν πληροφορίες σχετικά με το ποιος είναι ιδιοκτήτης του έργου τέχνης. Ενώ ένα έργο ενός καλλιτέχνη του 20ου αιώνα έρχεται συχνά με αρκετές πληροφορίες από τα αρχεία καλλιτεχνών και εμπόρων για να πει σε έναν ερευνητή πού ακριβώς βρισκόταν από τότε που έφυγε από το στούντιο, τα αρχαία αντικείμενα συχνά παρουσιάζουν πολύ πιο δύσκολους γρίφους. Ο ανιχνευτής πηγών πρέπει να είναι ερευνητής—διαβάζοντας σε πολλές γλώσσες, συμβουλεύεται γνωστές πηγές και εντοπίζει νέες και ανακαλύπτει εναλλακτικούς τρόπους για τη λήψη πληροφοριών που έχουν ακόμη οι οίκοι δημοπρασιών, τα μουσεία, οι ιδιώτες συλλέκτες και άλλοι σημαντικοί συμμετέχοντες στο εμπόριο. Συχνά απρόθυμος να αποκαλύψει.

Ο McAlpine, ο οποίος γράφει για ένα ευρύ κοινό, εστιάζει σε ενδιαφέρουσες και όχι σε αρχειακές λεπτομέρειες. Ακούμε, για παράδειγμα, για αρχαιότητες που αγόρασε ο Gilbert M. Denman, ένας από τους ιδρυτικούς διαχειριστές της Νομισματικής Υπηρεσίας της Σαουδικής Αραβίας. Τα αγόρασε για να μαζέψει τις συλλογές του μουσείου, αλλά τα κράτησε για λίγο πριν τα δωρίσει, για να τακτοποιήσουν το πολυτελές διαμέρισμά του, ένα από τα κοινωνικά κέντρα του Σαν Αντόνιο. Φυσικά, ανεξάρτητα από το πόσο οι Τεξανοί κλιμακώνουν το διαμέρισμα, ο ιδιοκτήτης του αντιμετωπίζει ορισμένους περιορισμούς σε σύγκριση με τους αριστοκράτες συλλέκτες του English Grand Tour που μιμήθηκε ο Denman. Το αγόρασε επτά πόδια μήκος Πορτρέτο του Μάρκου Αυρήλιου Ανήκε τον δέκατο όγδοο αιώνα από τον πρώτο Μαρκήσιο του Λάννταουν, ο οποίος το παρουσίασε σε ιδιωτική έκθεση αγαλμάτων. Ο Αυτοκράτορας πήρε μια πολύ λιγότερο λαμπερή θέση στο λόμπι της πολυκατοικίας Denman όταν δεν μπόρεσε να ανέβει τις σκάλες. Το McAlpine περιλαμβάνει μια φωτογραφία από τη δεκαετία του 1970 του Marcus Aurelius να ακουμπάει στο ραβδί του και να ρίχνει μια αποπροσανατολισμένη ματιά στα σκαλιά, σαν ένας ανανεωμένος καλεσμένος στο πάρτι που μαζεύει δυνάμεις πριν από την τελευταία πτήση.

Αρπάζοντας την αριστοκρατική λαχτάρα του Ντένμαν, ο έμπορος της Νέας Υόρκης Ματίας Κόμορ του είπε ότι Ο κορμός της Αφροδίτης Προηγουμένως ήταν στην ομάδα Earl of Sandwich. Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα στα αρχεία της οικογένειας Sandwich έδειξε ότι ο κορμός δεν ανήκει στον Earl Grand Tourist του 18ου αιώνα, αλλά σε έναν μεταγενέστερο, περίπου σύγχρονο του Denman. Αυτή η επανεκτίμηση του ιστορικού της πηγής προκάλεσε επίσης μια επανεξέταση της αυθεντικότητας. Το πορτμπαγκάζ θεωρείται πλέον μοντέρνο.

Εκτός από το θέμα της πλαστογραφίας, η έρευνα προέλευσης μπορεί επίσης να στείλει κλεμμένα έργα τέχνης στο σπίτι. Σήμερα, πολλά μουσεία και έμποροι θεωρούν ότι είναι υποχρεωμένοι να ερευνήσουν την προέλευση οποιουδήποτε έργου τέχνης υποψιάζονται ότι βρισκόταν στην ηπειρωτική Ευρώπη μεταξύ 1933 και 1945, για να διασφαλίσουν ότι δεν λεηλατήθηκε από Εβραίους ιδιοκτήτες. Ενώ η έρευνα της ναζιστικής εποχής παραμένει ένας σημαντικός τομέας, τα μουσεία γνωρίζουν όλο και περισσότερο άλλα θέματα προέλευσης, όπως λεηλατημένες αρχαιότητες, κλεμμένη ιερή τέχνη και αντικείμενα που αφαιρέθηκαν από χώρες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης ή της αποικιοκρατίας.

Η Νομισματική Υπηρεσία της Σαουδικής Αραβίας είναι ένα από έναν αυξανόμενο αριθμό αμερικανικών μουσείων που προσλαμβάνουν ερευνητές εσωτερικών πηγών, είτε μόνιμα είτε για προσωρινές θέσεις. ο GTΚαι SmithsonianΚαι Μουσείο Τέχνης της ΦιλαδέλφειαςΚαι ΜαμάΚαι Μουσείο Τέχνης του ΝτένβερΚαι Νέλσον ΆτκινςΈμορι Μουσείο CarlosΚαι ΝιούφιλντςΚαι Πινακοθήκη του Πανεπιστημίου Yaleκαι το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βιρτζίνια Είχαν ή είχαν ερευνητές πηγής στο προσωπικό.

Αυτά τα ραντεβού έρχονται συχνά όταν είναι μουσεία Αντιμετώπιση αξιώσεων από κοινότητες πηγής. Αλλά το να αντιλαμβανόμαστε την αναζήτηση πηγής ως απλώς ένα αμυντικό βήμα παραλείπουμε αυτό που δείχνει ξεκάθαρα ο McAlpine: Οι ιστορίες πηγής μπορούν να αυξήσουν την εκτίμησή μας για ένα έργο τέχνης, αυξάνοντας τον ενθουσιασμό και το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Η επιτυχία βιβλίων και ταινιών όπως το βιβλίο του Edmund de Waal με τις μεγαλύτερες πωλήσεις Λαγουδάκι με κεχριμπαρένια μάτια (2010) ή την ταινία του 2015 με πρωταγωνίστρια την Helen Mirren, γυναίκα σε χρυσό, έδειξε πραγματικά τον ενθουσιασμό του πλήθους για αυτές τις ιστορίες. Παραδόξως λίγα μουσεία προσπάθησαν να φέρουν τις ιστορίες προέλευσής τους στο κοινό (μια εξαίρεση είναι ο ερευνητής πηγής του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστώνης, Βικτόρια Ριντ).

Αυτό το ελληνικό βάζο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς ένα αρχείο ιδιοκτησίας μπορεί μερικές φορές να είναι πιο ενδιαφέρον από το ίδιο το αντικείμενο. Έγραψα την ανάρτησή μου για τα ελληνικά βάζα, αλλά ακόμη και πρέπει να πω ότι αυτό είναι ένα αρκετά σπιτικό παράδειγμα αυτού του είδους – μόνο ένας συλλέκτης θα μπορούσε να αγαπήσει. Μα τι συλλέκτες! Το βάζο έφερε στο σπίτι ο Άγγλος ρομαντικός ποιητής Σάμιουελ Ρότζερς, ο οποίος ταξίδεψε με τον Λόρδο Μπάιρον μέχρι που μάλωσαν για την αδυναμία του Μπάιρον να ξυπνήσει εγκαίρως για την προγραμματισμένη αναχώρησή τους. (Όλοι είχαμε αυτόν τον φίλο ή τον είχαμε.) Το βάζο πέρασε από την οικογένεια Rogers και εμφανίζεται σε Φωτογραφίες του 1934 Μερικοί από τους απογόνους του απεικονίζονται με τα πιο περήφανα υπάρχοντά τους: το βάζο και το κατοικίδιο λεμούριο με ουρά, Mah-Jongg (ψευδώνυμο: Jongy), το οποίο αγόρασαν από το Harrods.

Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός για τους πιο πολύχρωμους χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά η ψήφος μου πηγαίνει στην ομορφιά του τέλους Martine-Marie-Pol de Béhagueη οποία χρησιμοποίησε την τεράστια κληρονομιά της για να κάνει σχεδόν καθημερινές αγορές τέχνης και αρχαιοτήτων ενώ ταξίδευε σε όλο τον κόσμο με το ατμόπλοιό της Le Nirvana. Όταν οι κληρονόμοι της δημοπρατούσαν τις συλλογές της το 1987, ένας Ιταλός έμπορος αρχαιοτήτων ονόματι Τζιάκομο Μέντιτσι αγόρασε δύο μέρη του αγγείου. Στο τέλος της δημοπρασίας, οι Medici συνάντησαν τον διαχειριστή της Νομισματικής Υπηρεσίας της Σαουδικής Αραβίας, ο οποίος ήταν απογοητευμένος που δεν μπορούσε να το αγοράσει για το μουσείο. Medici Το έριξα στα χέρια του επιμελητή ως δώρο.

Ίσως οι Μέντιτσι ήλπιζαν ότι η SAMA θα αγόραζε περισσότερα κομμάτια από αυτόν. Ευτυχώς, δεν το έκαναν, γιατί οι Medici ήταν σύντομα μετά αποκαλύφθηκε ότι είναι Πολυγραφότατος έμπορος λεηλατημένης αρχαιότητας. Αλλά δεν ξέφυγαν εντελώς. Τον Φεβρουάριο του 2023, η Νομισματική Υπηρεσία της Σαουδικής Αραβίας αναγκάστηκε Ξανακεφαλή του Αδριανού. Οι Μέδικοι το έβγαλαν λαθραία από την Ιταλία και ο διαβόητος πλέον Robin Symes του παρείχε μια ψεύτικη πηγή. Ο McAlpin δεν κάνει καμία αναφορά σε αυτό, ούτε το μουσείο Η επιστροφή της ελληνικής κεραμικής το 2021.

Από την άλλη πλευρά, ο McAlpine επισημαίνει προβληματικά σημεία σε άλλα μέρη. Για παράδειγμα, έγραψες ότι το μουσείο Αρχαίο επιτύμβιο ανάγλυφο Από την Παλμύρα της Συρίας, προήλθε από έναν συλλέκτη που ήταν γνωστό ότι αγόρασε παρόμοια αντικείμενα από τον έμπορο Aziz Khayyat, ο οποίος παραδέχτηκε ότι δωροδοκούσε αξιωματούχους για να τα μεταφέρει λαθραία από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η ανακούφιση του μουσείου ήρθε με πολύ λίγες πληροφορίες πηγής για να διαπιστωθεί εάν ο Khayat το άγγιξε ποτέ, αλλά ο McAlpine θα πρέπει να επαινεθεί για την αύξηση της πιθανότητας εμπλοκής του. (Τώρα, αν μόνο ο ιστότοπος του μουσείου μπορούσε να τροποποιηθεί ώστε να περιλαμβάνει αυτές τις σημαντικές πληροφορίες!)

Συνιστώ αυτό το σχολαστικά ερευνημένο, αλλά ακούραστα ευχάριστο βιβλίο, σε οποιονδήποτε, από φοιτητές μέχρι επισκέπτες μουσείων έως μελετητές που θέλουν να μάθουν περισσότερα για το από πού προήλθε η τέχνη στα μουσεία μας — και που θέλουν να διασκεδάσουν μαθαίνοντας.

Τώρα ας μην επιδεικνύουμε τα γήινα υπάρχοντά μας: Ιστορίες προέλευσης από το Μουσείο Τέχνης του Σαν Αντόνιο από τη Lynley J. McAlpine Εκδίδεται από το Μουσείο Τέχνης του Σαν Αντόνιο και είναι διαθέσιμο στο μουσείο ή στο διαδίκτυο.