Κριτική του ‘Dimitri Mitropoulos: The Complete RCA and Columbia Album Collection: A length of a Grand Conductor’

Ο μεγάλος και αγαπημένος Έλληνας μαέστρος Δημήτρης Μετρόπουλος ήταν μουσικός διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης για δεκάδες σεζόν όταν έφυγε από τη σκηνή το 1949 για μια πιο διάσημη σκηνή – τη Φιλαρμονική Σκηνή της Νέας Υόρκης. Πριν φύγει, έδωσε μια συγκινητική ομιλία στην οποία παραδέχτηκε ότι αν και αυτή η κίνηση ήταν αναπόφευκτη, δεν ήταν τυφλός στους κινδύνους της. Η επόμενη δεκαετία που ηγήθηκε της πιο διάσημης ορχήστρας της Αμερικής, καθώς τον διαδέχθηκε ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν το 1958, ήταν σίγουρα πιο δύσκολη από τη γιορτή αγάπης που βίωσε στις Δίδυμες Πόλεις. Κανείς όμως δεν μπορούσε να υποστηρίξει ότι η μουσική βιομηχανία ήταν κορυφαία και στα δύο μέρη.

Το γνωρίζουμε αυτό επειδή ο Μετρόπουλος, ο οποίος πέθανε κάνοντας πρόβα για την Τρίτη Συμφωνία του Μάλερ στο Μιλάνο το 1960 σε ηλικία 64 ετών, άφησε μια σημαντική κληρονομιά ηχογραφήσεων στο στούντιο τόσο με τη Συμφωνική της Μινεάπολης (που μετονομάστηκε σε Ορχήστρα της Μινεσότα το 1968) όσο και στη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης (Τότε παρόμοια με η Φιλαρμονική-Συμφωνική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης), το μεγαλύτερο μέρος της μάρκας Columbia αλλά με αξιοσημείωτα προβλήματα και με την RCA Victor. Τώρα όλες αυτές οι ηχογραφήσεις, μαζί με μια χούφτα με άλλα συγκροτήματα των ΗΠΑ, έχουν συγκεντρωθεί σε 69 CD σε ένα κουτί Sony Classical με τίτλο “Dimitri Mitropoulos: The Complete RCA and Columbia Album Collection”. Υπάρχει ένα σκληρό εξώφυλλο με φωτισμένες αρχειακές φωτογραφίες, αντίγραφα των αρχικών εξωφύλλων του άλμπουμ και λεπτομερείς δισκογραφικές πληροφορίες πάνω από τους δίσκους, το περιεχόμενο των οποίων ηχογραφήθηκε μεταξύ 1939 και 1957.

Ο Μετρόπουλος, ο οποίος είναι παγκοσμίως σεβαστός μεταξύ των ομοίων του, δεν έχει πλέον το όνομα που είναι γνωστό σε θρύλους ηγεσίας όπως ο Αρτούρο Τοσκανίνι και ο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ. Κατασκευαστές ορχήστρας όπως ο Serge Kosievitsky, ο Eugene Ormandy και ο George Zell. Ή ειδικοί στα μέσα ενημέρωσης όπως ο Bernstein και ο Gustavo Dudamel. Όμως οι γνώστες της ορχηστρικής μουσικής γνωρίζουν πολύ καλά τη φήμη του Μετρόπουλου, ακόμα κι αν δεν είχαν ακόμη την ευκαιρία να γευτούν πλήρως τα επιτεύγματά του.

Παρά την ταπεινή και ευγενική του διάθεση, ο Μητρόπουλος ήταν ένας αυστηρός μουσικός που απαιτούσε και έπαιρνε τα μέγιστα από τους παίκτες του. Και παρόλο που ήταν ικανός για λεπτή λεπτότητα στις ερμηνείες του, το χαρακτηριστικό του χαρακτηριστικό ήταν πάντα η στενή ομάδα που επέβαλλε και η παρόρμηση που καλούσε στα πιο γρήγορα τμήματα της παρτιτούρας. Ο Μετρόπουλος δεν παρουσίασε βαρετές ερμηνείες – μόνο αυτές που σχεδιάστηκαν στην εντέλεια και η μουσική.

Παραδόξως, ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν, ο Μπραμς, ο Ντεμπυσσύ και ο Στράους κατοικούν σε αυτή την ομάδα και δεν υπάρχει καθόλου ο Χάιντν, ο Σούμπερτ ή ο Βάγκνερ. Αλλά αυτό που είναι εδώ είναι αξιοσημείωτο, ειδικά το ρωσικό υλικό, το οποίο ο Μητρόπουλος διαχειρίζεται με εξουσία και δύναμη που λίγοι έχουν συναγωνιστεί. Οι συμφωνίες του Μποροντίν, Ραχμανίνοφ και Τσαϊκόφσκι ζωντανεύουν με πλούσια ζωή, η καθεμία εμπλουτισμένη με μια νέα διατύπωση, συχνά στις πιο δημοφιλείς στροφές. Ο Προκόφιεφ – που ερμηνεύει ταυτόχρονα και παίζει σόλο ρόλο στο Κοντσέρτο για πιάνο Νο. 3 – και ο Σοστακόβιτς με πρωταρχικό συμπλέκτη σε αυτές τις παρτιτούρες. Ο Στραβίνσκι εκπροσωπείται μόνο από το μπαλέτο του “Petrushka”, αλλά αυτή η πολυσχιδής και πνευματώδης παράσταση από το 1951 με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης καταδεικνύει ξεκάθαρα τη συγγένεια του Metropolos με αυτόν τον συνθέτη.

Η νέα μουσική ήταν ένα άλλο βασικό συστατικό του Metropolis Creed. Οι αξιοσημείωτες ηχογραφήσεις του στην όπερα του Μπεργκ «Wozzeck» με τους Μακ Χάρελ και Αϊλίν Φάρελ, και το μονόδραμα του Σόνμπεργκ «Erwartung» με την Ντόροθι Ντάου, παραμένουν σελιδοδείκτες. Έχει επίσης υπερασπιστεί τους αμερικανικούς βαθμούς, τα πάντα, από τα νοσταλγικά ταξίδια του Morton Gold μέχρι τις φιλοδοξίες του Gunther Schuler στο τρίτο ρεύμα, με το Νο. 1 κονσέρτο για πιάνο του Leon Kirchner (συμμετέχει ο συνθέτης πλήκτρων) και η συμφωνία Νο. 3 του Peter Menin ιδιαίτερα συναρπαστικά.

Δεν πρέπει επίσης να αγνοηθεί η ικανότητα του Μετρόπουλου να προσελκύει αστέρια σολίστ. πολλοί – συμπεριλαμβανομένων των πιανιστών Robert Casadessus, Edward Chiellini, Oscar Levent και Egon Petrie. σοπράνο Eleanor Stieber; Τσελίστας Leonard Rose? Και ακόμη και ο βιολιστής Zino Francescati – μπορεί να κερδίσει ελάχιστη αναγνώριση σήμερα, αλλά είχαν δίκιο που είχαν ευρεία φήμη αυτά τα χρόνια. Και οι συνεργασίες τους με τον Μετρόπουλο, όπως αυτές που μοιράστηκε με τους Arthur Rubinstein, David Oestrach και Isaac Stern, αποκαλύπτουν έναν ηγέτη που μπορεί να παρακινήσει τους καλύτερους παίκτες να φτάσουν ακόμα μεγαλύτερα ύψη.

Με τον Μετρόπουλο να ηγείται δύο σημαντικών αμερικάνικων συγκροτημάτων, το καθένα για σχεδόν μια δεκαετία, αυτό το γκρουπ είναι κάτι περισσότερο από ένα πολυαναμενόμενο αφιέρωμα σε έναν καλλιτέχνη που αξίζει ανανεωμένης προσοχής. Εξιστορεί επίσης τα επιτεύγματα δύο ξεχωριστών ομάδων κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής συνόδου κορυφής αυτής της χώρας στα μέσα του αιώνα, όταν αυτοί και ομάδες σαν κι αυτές γιόρτασαν την κυριαρχία τους στο τυπικό ρεπερτόριο, επιβεβαίωσαν την αξία των τοπικών παρτιτούρων και το απέδειξαν για μερικά από τα πιο τολμηρά μιούζικαλ του αρχαίου κόσμου. πειράματα. Το ότι αυτό το ένα κουτί περιέχει τόσο γενναιόδωρα δείγματα όλων, και όχι μόνο, πρέπει όχι μόνο να σημειωθεί, αλλά και να ενθαρρύνεται.

-Κύριος. Ο Mermelstein γράφει για το περιοδικό για την κλασική μουσική και τον κινηματογράφο.