Ένας τουρίστας περπατά στο χωριό Ροβίνια στο νησί της Κέρκυρας νωρίτερα αυτό το μήνα. [Reuters]
Μόλις επέστρεψα στις ΗΠΑ από τρεις εβδομάδες διακοπές στην Ελλάδα. Η γυναίκα μου και εγώ θέλουμε να αποφύγουμε την υπερβολική ζέστη της Ελλάδας από τα μέσα Μαΐου έως τις αρχές Ιουνίου. Στις 4 Ιουνίου επιστρέψαμε στις ΗΠΑ και η Ελλάδα είχε αρχίσει να βιώνει ένα κύμα καύσωνα. Αυτή ήταν η εποχή που χάθηκε ο πρώτος από τους πολλούς τουρίστες και έλειπαν κάποιοι άλλοι. Όπως συμβαίνει, μου αρέσει επίσης να κάνω πεζοπορία και να έχω κάποια εμπειρία. Η γυναίκα μου και εγώ ανεβήκαμε σε δύο φαράγγια και ένα μονοπάτι πεζοπορίας ενώ βρισκόμασταν στην Κρήτη. Όταν συνέκρινα την εμπειρία μου από την πεζοπορία στην Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες με τους πρόσφατα εξαφανισμένους τουρίστες, παρατήρησα ορισμένες σημαντικές διαφορές.
Μου αρέσει να κάνω πεζοπορία όσο το δυνατόν νωρίτερα. Έτσι αποφεύγω τη μεσημεριανή ζέστη, ειδικά το ελληνικό καλοκαίρι. Νομίζω ότι κάποιοι από τους αγνοούμενους ξεκίνησαν το ταξίδι τους λίγο αργότερα. Ποτέ δεν πεζοπορώ μόνος. Συνήθως κάνω πεζοπορία με τη γυναίκα μου και συχνά με μια παρέα φίλων. Υπάρχουν πολλοί ντόπιοι που εργάζονται στην κοιλάδα της Σαμαριάς, οπότε η βοήθεια ήταν πάντα κοντά, αλλά ακόμα και στις άλλες εξορμήσεις μας όπου ήμασταν κυρίως μόνοι, είχαμε κινητά τηλέφωνα, ώστε κάποιος από εμάς να μπορεί να καλέσει για βοήθεια εάν χρειαζόταν. Ήμασταν προετοιμασμένοι για την αποστολή με κατάλληλα ρούχα και μπότες πεζοπορίας. Καταλαβαίνω ότι κάποιοι από τους αγνοούμενους δεν έχουν τηλέφωνο ή δεν έχουν πρόσβαση σε πεζοπορία. Έχουμε πάντα λίγο φαγητό και νερό. Και πάλι, πιστεύω ότι ένας ή περισσότεροι από τους αγνοούμενους δεν έχουν τίποτα.
Το κύριο ζήτημα, νομίζω, είναι η ζέστη και ο σκληρός ήλιος. Ο ήλιος της Ελλάδας είναι διάσημος και έχει εμπνεύσει ποιητές από τον Όμηρο μέχρι τον Ζεφύρι, αλλά μπορεί να είναι και θανατηφόρος αν κάποιος είναι απροετοίμαστος. Ζώντας σε ένα βόρειο κλίμα, υποθέτουμε ότι ο ήλιος στην Ελλάδα είναι ο ίδιος όπως στη Μινεσότα. Υπόσχομαι ότι δεν είναι. Η ζέστη και η έντασή του, ειδικά τα απογεύματα του καλοκαιριού, μπορούν να κάνουν τα ταξίδια εφιάλτη. Φοράω πάντα καπέλο όταν κάνω πεζοπορία. Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος από εσάς αναγνώστες κάνει πεζοπορία στη Μινεσότα και συναντήσει κάποιον που φοράει ελληνικό ψαράδικο καπέλο και κρατά ένα κρητικό μπαστούνι (κατσούνα), έλα να πεις γεια. Κανείς άλλος στην αμερικανική Upper Midwest δεν αθλείται αυτό το ντύσιμο εκτός από εμένα!
Ο ήλιος της Ελλάδας είναι θρυλικός και έχει εμπνεύσει ποιητές από τον Όμηρο μέχρι τον Ζεφύρι, αλλά μπορεί να είναι και θανατηφόρος αν κάποιος είναι απροετοίμαστος.
Εν ολίγοις, εμείς ως πεζοπόροι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα όταν κάνουμε πεζοπορία στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού. Αυτό που πιστεύω ότι μπορούν να κάνουν οι τοπικές κυβερνήσεις ή ακόμα καλύτερα, οι τοπικοί σύλλογοι πεζοπορίας είναι: να έχουν καλύτερες πινακίδες για να υποδείξουν τη σωστή διαδρομή. Η γυναίκα μου και εγώ χαθήκαμε δύο φορές, μια φορά στην κοιλάδα της Σαρακίνας και μια άλλη όταν περπατούσαμε στον Βάμο στην Κρήτη (και τις δύο φορές υπήρχαν πινακίδες από τον τοπικό πεζοπορικό σύλλογο, αλλά χρειάζονταν μερικές ακόμα). Και τις δύο φορές επιστρέψαμε πολύ γρήγορα, αλλά το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό αν κάποιος ήταν μόνος και αφυδατωμένος.
Καθώς το γράφω, έχουμε αναφορές για δύο νεκρούς τουρίστες και τρεις ή τέσσερις αγνοούμενους στη Σύμη και τη Σάμο. Ελπίζω το αποτέλεσμα να είναι καλύτερο στην περίπτωσή τους.
Ο John Mazis είναι συγγραφέας και καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Hamline στο St. Paul της Μινεσότα.
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”