Μια γραμμή κρυμμένη στα βάθη των ωκεανών χωρίζει τα ζώα σε δύο στρατόπεδα: ScienceAlert

Βαθιά στον ωκεανό, δεν είναι χτισμένα όλα τα οικοσυστήματα το ίδιο.

Και όπως ανακάλυψε τώρα μια διεθνής ομάδα επιστημόνων, στα πιο βαθιά βάθη κυριαρχεί ένας συγκεκριμένος τύπος οργανισμού. Κάτω από ένα βάθος περίπου 4.400 μέτρων (14.436 πόδια), τα περισσότερα από τα πλάσματα που παραμονεύουν στο σκοτάδι έχουν λείο, απαλό σώμα. Ακριβώς πάνω από αυτή τη γραμμή υπάρχουν γενικά μαλάκια με σκληρό κέλυφος.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο λόγος σχετίζεται με τη διαθεσιμότητα των ορυκτών που αποτελούν τα κελύφη. Αυτή η γνώση μπορεί να μας βοηθήσει να προστατεύσουμε τη βιοποικιλότητα από την ανθρώπινη δραστηριότητα σε αυτά τα ψυχρά, σκοτεινά και δροσερά περιβάλλοντα.

«Τα λασπωμένα αβυσσαλέα βάθη της θάλασσας θεωρήθηκαν αρχικά «θαλάσσιες έρημοι» όταν εξερευνήθηκαν για πρώτη φορά πριν από αρκετές δεκαετίες, λόγω των ακραίων συνθηκών ζωής εκεί – με έλλειψη τροφής, υψηλή πίεση και εξαιρετικά χαμηλή θερμοκρασία», λέει ο οικολόγος βαθέων υδάτων Erik Simon-Lledó του Εθνικού Κέντρου Ωκεανογραφίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

«Αλλά με την πρόοδο της βαθιάς εξερεύνησης και της τεχνολογίας, αυτά τα οικοσυστήματα συνεχίζουν να αποκαλύπτουν σημαντική βιοποικιλότητα, συγκρίσιμη με την ποικιλομορφία σε οικοσυστήματα ρηχών νερών και βρίσκεται μόνο σε πολύ ευρύτερη χωρική εξάπλωση».

ο αβυσσαλέος ωκεανός καλύπτει περισσότερα από 60 τοις εκατό Η επιφάνεια της Γης, αλλά λίγα είναι γνωστά για τη ζωή που την κατοικεί. Είναι ένας περιβαλλοντικός όλεθρος για τους ανθρώπους: καταπονήσεις σύνθλιψης, χαμηλές θερμοκρασίες και μόνιμο σκοτάδιΜακριά από το φως του ήλιου.

Ωστόσο, η τεχνολογία έχει βελτιωθεί σε σημείο που μπορούμε να εξερευνήσουμε εξ αποστάσεως αυτά τα σκοτεινά βάθη, αποκαλύπτοντας το παράξενο, απαλό κάτω μέρος του κόσμου.

Χρησιμοποιώντας ρομποτική βαθέων υδάτων, ο Simon-Lledó και η ομάδα του έχουν συλλέξει μια μεγάλη βάση δεδομένων με εικόνες από απύθμενος κάμπος γνωστός β Ζώνη Clarion ClippertonΕκτείνεται 5.000 km (3.107 μίλια) στον πυθμένα του Ειρηνικού Ωκεανού μεταξύ Μεξικού και Κιριμπάτι σε βάθη μεταξύ 3.500 και 6.000 μέτρων.

Κατέγραψαν σχολαστικά όλα τα ζώα που μπορούσαν να βρουν με μέγεθος μεγαλύτερο από 10 χιλιοστά από αυτές τις εικόνες. Έχουν καταχωρήσει πάνω από 50.000 Αβυσσαλέα πλάσματα – Και παρατήρησαν μια αξιοσημείωτη διαφορά στους τύπους ζώων που βρέθηκαν σε μικρά βάθη σε σύγκριση με αυτά που βρέθηκαν στα βαθύτερα μέρη της περιοχής.

«Με έκπληξη βρήκαμε μια βαθιά επαρχία στην οποία κυριαρχούσαν ξεκάθαρα μαλακές ανεμώνες και θαλάσσια αγγούρια και μια ρηχή άβυσσος όπου ξαφνικά μαλακά κοράλλια και εύθραυστα αστέρια ήταν παντού», λέει ο Simon-Ledo.

Τα μαλάκια, με τα σκληρά τους κελύφη, δεν εμφανίστηκαν σε βάθος μικρότερο από 4.400 μέτρα, αν και κάθε είδους αβυσσαλέα ζωή ζούσε σε μια μεταβατική ζώνη μεταξύ των δύο περιοχών. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αυτό το συγκεκριμένο βάθος πιθανότατα σχετίζεται με Βάθος αντιστάθμισης ανθρακικού.

Τα συμπαγή κελύφη σχηματίζονται από Ανθρακικό ασβέστιοπου απλώνεται στον ωκεανό από την επιφάνεια. Αλλά κάτω από ένα ορισμένο βάθος, παραμένει ανεπαρκές ανθρακικό ασβέστιο, το οποίο οδηγεί στην έλλειψή του στον πυθμένα της θάλασσας, Να τρώγονται από ζώα με σκληρό κέλυφος.

Αυτό υποδηλώνει μια λεπτή ισορροπία της βιοποικιλότητας των βαθέων ωκεανών, μια ισορροπία που θα μπορούσε εύκολα να διαταραχθεί από την οξίνιση των ωκεανών, την κλιματική αλλαγή και την εξόρυξη βαθέων υδάτων, και για την οποία εξετάζεται επί του παρόντος η Ζώνη Clarion-Clipperton.

“Συνολικά, αυτό αντανακλά πολύ υψηλότερη περιβαλλοντική μεταβλητότητα, σε πολλαπλές κλίμακες, από ό,τι αναμενόταν προηγουμένως για βενθικά συγκροτήματα στον βυθό της αβυσσαλέας θάλασσας του βορειοανατολικού Ειρηνικού.” γράφουν οι ερευνητές στην εργασία τους.

«Αυτή η παραβλεφθείσα μεταβλητότητα, που προκαλείται από γεωχημικές και κλιματικές επιρροές, έχει κρίσιμες επιπτώσεις για τη μελλοντική οικολογική και μακρο-περιβαλλοντική έρευνα σε αβυσσαλικές κοινότητες και την επιτυχία των στρατηγικών διατήρησης περιφερειακής κλίμακας που εφαρμόζονται για την προστασία της βιοποικιλότητας στη ζώνη Clarion-Clipperton και πιθανώς σε άλλες περιοχές που στοχεύουν στην βαθιά αβυσσαλική περιοχή».

Έρευνα που δημοσιεύτηκε στο η φύση και η εξέλιξή της.