Μια νέα εικόνα γαλαξιών που συγκρούονται δείχνει τη μοίρα του Γαλαξία
Το τηλεσκόπιο Gemini North, που βρίσκεται στην κορυφή Maunakea στη Χαβάη, εντόπισε σπειροειδείς γαλαξίες που αλληλεπιδρούν περίπου 60 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά στον αστερισμό της Παρθένου.
Το γαλαξιακό ζεύγος NGC 4567 και NGC 4568, γνωστοί και ως γαλαξίες της πεταλούδας, μόλις αρχίζουν να συγκρούονται καθώς η βαρύτητα τους συγκρατεί.
Μέσα σε 500 εκατομμύρια χρόνια, τα δύο κοσμικά συστήματα θα ολοκληρώσουν τη συγχώνευσή τους για να σχηματίσουν έναν ενιαίο ελλειπτικό γαλαξία.
Σε αυτό το πρώιμο στάδιο, τα κέντρα των δύο γαλαξιών απέχουν αυτή τη στιγμή 20.000 έτη φωτός μεταξύ τους και κάθε γαλαξίας έχει διατηρήσει ένα σχήμα τροχού. Καθώς οι γαλαξίες μπλέκονται περισσότερο, οι βαρυτικές δυνάμεις θα πυροδοτήσουν πολλαπλά γεγονότα έντονου σχηματισμού άστρων. Οι αρχικές δομές των γαλαξιών θα αλλοιωθούν και θα παραμορφωθούν.
Με τον καιρό, θα χορεύουν ο ένας γύρω από τον άλλο σε κύκλους που γίνονται όλο και μικρότεροι. Αυτός ο σφιχτά κουλουριασμένος χορός θα τραβήξει και θα τεντώσει μεγάλες ροές αερίων και αστεριών, αναμειγνύοντας τους δύο γαλαξίες μαζί σε κάτι που μοιάζει με μπάλα.
Κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, αυτή η γαλαξιακή εμπλοκή θα καταναλώσει ή θα διασκορπίσει το αέριο και τη σκόνη που απαιτούνται για την τόνωση της γέννησης των αστεριών, προκαλώντας επιβράδυνση και τελικά διακοπή του σχηματισμού των άστρων.
Οι παρατηρήσεις άλλων συγκρούσεων γαλαξιών και η μοντελοποίηση υπολογιστών έχουν δώσει στους αστρονόμους περισσότερες αποδείξεις ότι οι συγχωνεύσεις σπειροειδών γαλαξιών δημιουργούν ελλειπτικούς γαλαξίες.
Μόλις το ζευγάρι ενωθεί, ο σχηματισμός που προκύπτει μπορεί να μοιάζει περισσότερο με τον ελλειπτικό γαλαξία Messier 89, επίσης στον αστερισμό της Παρθένου. Μόλις το Messier 89 έχασε το μεγαλύτερο μέρος του αερίου που χρειαζόταν για το σχηματισμό άστρων, συνέβη πολύ μικρή γέννηση αστεριών. Τώρα, ο γαλαξίας φιλοξενεί αρχαία αστέρια και αρχαία σμήνη.
Ένας σέλας σουπερνόβα, που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 2020, είναι Εμφανίζεται επίσης στη νέα εικόνα ως φωτεινό σημείο σε έναν από τους σπειροειδείς βραχίονες του NGC 4568.
Συγχώνευση Milky Way
Το φωτοστέφανο της Ανδρομέδας, ένα μεγάλο περίβλημα αερίου, εκτείνεται σε απόσταση 1,3 εκατομμυρίων ετών φωτός από τον γαλαξία, περίπου στα μισά του δρόμου προς τον Γαλαξία μας και έως και 2 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά προς άλλες κατευθύνσεις.
Αυτός ο γείτονας, που πιθανώς περιέχει έως και ένα τρισεκατομμύριο αστέρια, είναι παρόμοιος σε μέγεθος με τον μεγάλο μας γαλαξία και απέχει μόλις 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Αυτό μπορεί να φαίνεται απίστευτα μακριά, αλλά σε αστρονομική κλίμακα, αυτό κάνει την Ανδρομέδα τόσο κοντά που είναι ορατή στον φθινοπωρινό μας ουρανό. Μπορείτε να το δείτε ως ένα ομιχλώδες κομμάτι φωτός σε σχήμα πούρου, ψηλά στον ουρανό το φθινόπωρο.
Και αν μπορούσαμε να δούμε την τεράστια αύρα της Ανδρομέδας, η οποία είναι αόρατη με γυμνό μάτι, θα ήταν τριπλάσιο από το πλάτος του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου, που νανίζει οτιδήποτε άλλο στον ουρανό μας.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”