Οι Έλληνες του Σάο Πάολο

Το Σάο Πάολο είναι η μεγαλύτερη πόλη που έχω πάει ποτέ και έχοντας περάσει ένα χρόνο από τα παιδικά μου χρόνια σε ένα χωριό της Λέσβου, δεν έχω συνηθίσει τη μεγάλη μητρόπολη, 23 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι! Συγκριτικά, η ήπειρος της Αυστραλίας, 26 εκατ.

Οι κάτοικοι της πόλης λέγονται Παυλιστάνος. Η οικογένεια του Προέδρου Λούλα ήταν κάποτε πόλος έλξης για σκληρά εργαζόμενους νέους αφίξεις με επικεφαλής τους γονείς του, τον Αριστείδη και την Ευρυδίκη, και μετανάστες από όλο τον κόσμο, ειδικά τη δεκαετία του 1950-1970.

Κάθισα στο Casa Balkara Bakery σε αυτό που κάποτε ήταν η «Ελληνική Συνοικία». Με κέρασε Σπανακόπιτα, Τυρόπιτα και Ζατζίκι μια Βουλγάρα Εβραία που μιλούσε έξι γλώσσες και λίγα ελληνικά! Η κυρία Shoshana γιόρτασε τα 75α γενέθλιά της.

Καθώς η κα Shoshana είναι ένα παράδειγμα ιστορίας επιτυχίας μεταναστών, οι Έλληνες που ήρθαν εδώ γνώρισαν επιτυχία και ένα ασφαλές καταφύγιο κατά τη διάρκεια ορισμένων από τις πιο ταραγμένες δεκαετίες στην Ελλάδα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μαζί μου στο αρτοποιείο ήταν ο Χρήστος Κριτσέλης, συνιδιοκτήτης του Ginestra, ενός καταξιωμένου οίκου μόδας. Το γραφείο και η κύρια αποθήκη του είναι κοντά. Ο Χρήστος πέρασε χρόνο μαζί μου στο γραφείο του, όπου γνώρισα τον αδερφό του, γνώρισα έναν Όσο και γνώρισα μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές κοινότητες στην Αμερική.

Ο Χρήστος είναι αντιπρόεδρος της κοινότητας. Οι γονείς του, Έλληνες και οι δύο, γνωρίστηκαν στη Βραζιλία, όπου μεγάλωσαν τρία παιδιά, με τον Χρήστο στη μέση.

Ο Χρήστος εξήγησε ότι το Bom Retiro είναι ως επί το πλείστον ελληνικά καταστήματα και άλλοι μεσογειακοί και ευρωπαίοι άνθρωποι, ένα είδος «ελληνικής πόλης». Ενώ πολλοί Έλληνες απομακρύνθηκαν εντός της πόλης, άλλοι επέστρεψαν στην Ελλάδα, με ορισμένες ελληνικές επιχειρήσεις όπως η Kinestra και το εστιατόριο Acropolis.

Περπατήσαμε στο εστιατόριο και υπήρχε μια ουρά που φιγουράρει στο πλάι. Η μυρωδιά από χαουλάκια διάχυε στη γειτονιά. Το εστιατόριο άνοιξε τις πόρτες του το 1967 και παραμένει ένα “must eat” εστιατόριο καθώς η κόρη των αρχικών ιδιοκτητών εκπλήσσει τους πελάτες με ένα παραδοσιακό μενού.

Όπως εξήγησε ο Brazil Cristos για τον Ελληνισμό, «είναι σημαντικό να κρατάμε ζωντανή τη φλόγα του ελληνισμού και του πολιτισμού μας». Μεταξύ άλλων έργων, οι Έλληνες του Σάο Πάολο έχουν επιφορτιστεί να ενώσουν όλες τις ελληνικές κοινότητες για ένα ετήσιο Σαββατοκύριακο πολιτισμού – το Ρίο ήταν ο προορισμός φέτος.

Προχωρήσαμε λίγο πιο πέρα Coletividade Hellênica de São Paulo, που ιδρύθηκε το 1938. Πρόεδρος είναι η κυρία Getty Darris. Όπως πολλές ελληνικές ενώσεις/κοινότητες στην Αμερική, έχει μια ελληνική εκκλησία ως βασικό ακρογωνιαίο λίθο της κοινότητας. Υπάρχουν αίθουσες διδασκαλίας ελληνικών, μαθήματα ελληνικών χορών και μια μεγάλη αίθουσα για εκδηλώσεις συμπεριλαμβανομένου του μπίνγκο – ήταν μέρα μπίνγκο όταν το επισκέφτηκα. Έξω από την έδρα βρίσκονται δύο καταστήματα ρούχων που ονομάζονται «Μύκονος».

Τα νέα ελληνικά είναι σημαντικά και δύο δάσκαλοι από την Ελλάδα είναι αφοσιωμένοι στη διδασκαλία της γλώσσας. Γνώρισα τη Γεωργία, η οποία σε μια άλλη ζωή ήταν ως επί το πλείστον Ελληνίδα θεά, αλλά σε αυτή και η συνάδελφός της αφιέρωσαν το ταλέντο τους στη διδασκαλία των ελληνικών. Ζει στο Σάο Πάολο σχεδόν δύο χρόνια.

Η Γεωργία μου λέει ότι η κοινότητα είναι «πολύ ζωντανή, ζωντανή, δραστήρια». Πάντα γίνονται χορευτικές εκδηλώσεις, βραδιές ταινιών, διαλέξεις και μαθήματα ελληνικών. Η Γεωργία ενθουσιάστηκε ότι «μπορεί να είναι μακριά από την Ελλάδα, αλλά είναι ένα κομμάτι Ελλάδας στη Βραζιλία».

Ο Χρήστος με σύστησε στον Padre Vasilios, μέσα από μια βόλτα στον Καθεδρικό Ναό Ortodoxa Grega de Sao Paulo.

Ο πατέρας μου εξήγησε στα ελληνικά ότι είναι 100% Βραζιλιάνος και είναι στην εκκλησία σχεδόν τέσσερα χρόνια. Η εκκλησία είναι ανοιχτή τις Κυριακές και υποδέχεται ανθρώπους που θέλουν να προσεύχονται όλη την εβδομάδα.

Τακτικός στην εκκλησία, ο κ. Κώστας Ζήτης είναι ενεργό μέλος της κοινότητας εδώ και δεκαετίες. Ένας περήφανος Σπαρτιάτης, έφτασε το 1959. Παραθέτει με περηφάνια όλα τα επιτεύγματα της κοινότητας, συμπεριλαμβανομένων βιβλίων και μουσικών CD που παράγονται. Τις δεκαετίες 1980-90 διετέλεσε εκδότης ελληνικής εφημερίδας στα πορτογαλικά και ελληνικά. Η Μελίνα Μερκούρη απένειμε κάποτε ένα διεθνές βραβείο μέσων ενημέρωσης στον κ. Ξίδη και την εφημερίδα του στην Αθήνα, ο οποίος ήταν ενθουσιασμένος που ο ελληνικός πολιτισμός είχε διέξοδο στη Βραζιλία.

Η Paula Freire Mendonça είναι πολύχρονη φίλη και θαυμάστρια! Ίσως το μόνο άτομο στη Βραζιλία που έχει διαβάσει και εκτιμήσει τα βιβλία μου, οπότε ήταν ξεχωριστό να πάω σε ένα άλλο αυθεντικό ελληνικό εστιατόριο με κάποιον που σέβεται την ελληνική κουλτούρα. Αλλάζοντας τα δώρα, η Paula μου είπε ότι η ελληνική κουζίνα «κερδίζει ολοένα και περισσότερο χώρο στα τραπέζια του Paulistanos αναζητώντας έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Υπάρχει μια εκτίμηση για την ελληνική κουζίνα, που προσφέρει διαφορετικές γεύσεις», ενθουσιάζει.

“Επίσης, τα υλικά που χρησιμοποιούνται στις συνταγές βρίσκονται εύκολα στο τοπικό επίπεδο. Οι ελληνικές συνταγές που είναι δημοφιλείς στη Βραζιλία και αξίζουν μια θέση στο μενού είναι: μουσακάς, ελληνική σαλάτα, τσαγανάκι, μπακλαβάς, τζατζίκι, ντολμάδες και γύρος. Μερικοί Βραζιλιάνοι τρώνε αυτά τα πιάτα , συχνά χωρίς να ξέρουν το ελληνικό όνομα, και τα λένε με τα ονόματα, αλλά η επιρροή στο φαγητό είναι ελληνική!

Φάγαμε στο Greek Cucina.

Πέρυσι σε ένα άλλο εστιατόριο, το Cuzina Greka, γνώρισα τον ιδιοκτήτη Θεόδωρο Αλεξανδρόπουλο. Ταξίδευα στο Ρίο με έναν ελληνικό ομιλητή. Κάναμε μια μικρή στάση στο Σάο Πάολο για να βρούμε ένα Guiratico όχι μακριά από το αεροδρόμιο. Ο Θόδωρος μας χαιρέτησε όταν περάσαμε από τον Όσο και έμαθε ότι έδειχνε ελληνική μαγειρική και συνταγές στην τηλεόραση. Έλληνας δεύτερης γενιάς, ο πατέρας του Θεόδωρου ήταν από την Αθήνα. Ο ταξιδιωτικός μου συνεργάτης με κάποιο τρόπο μετέφερε λαθραία ένα γυροσκόπιο στην αγαπημένη μου πόλη στη Νότια Αμερική, το Sao Gonzalo (κοντά στο Ρίο). Αν και κάποτε έστησε ένα Kyratico στο κοντινό Nitro, αυτή ήταν η πρώτη της φορά που έτρωγε γύρο εκεί.

Ο Ελληνισμός είναι ισχυρός στο Σάο Πάολο, με κοινότητα περίπου 20.000. Είναι πιθανό να είναι μερικές χιλιάδες ακόμη. Θυμάμαι που γνώρισα τη Σοφία στο Σίδνεϊ με παππούδες και γιαγιάδες από την Ελλάδα και από το Σάο Πάολο. Η Σοφία εξηγεί ότι δεν ξέρει ελληνικά και δεν αλληλεπιδρά με Έλληνες της πόλης της. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο για πολλούς ανθρώπους σε παρόμοιες καταστάσεις.

Ένα άλλο περίεργο γεγονός είναι ότι ο θρύλος του Βραζιλιάνου ποδοσφαίρου, Δρ. Σόκρατες, έζησε και έπαιζε εδώ για την Κορίνθιανς!

Το Σάο Πάολο είναι ασυνήθιστο για τους Έλληνες μετανάστες. Υπερπληθυσμένοι και μακριά από την ακτή, οι Έλληνες μεταναστεύουν συνήθως σε πόλεις δίπλα στη θάλασσα. Οι Έλληνες έχουν ισχυρή παρουσία, οι επιχειρήσεις, το φαγητό, ο πολιτισμός και η κοινωνία τους ένα λαμπερό φως στην πόλη του Παλιστάνου.

*Ο Μπίλι Γκότζης είναι ο συγγραφέας του βιβλίου The Aegean Seven Take Back the Stolen Marbles