Οτι λάμπει δεν είναι χρυσός

Δεν θα βιαζόμουν αν πήγαινα σε άλλο σχολείο. Δεν κατατάσσω συντροφιές κοινωνικής επιρροής. Θα χαρώ όπου κι αν τελειώσει. Δεν δίνω δύναμη σε ένα σύστημα που βασίζεται στο να κάνει τα κορίτσια να αισθάνονται άσχημα με τον εαυτό τους. Αυτά είναι μερικά από τα πολλά ψέματα, ή μισές αλήθειες, που έχω πείσει τον εαυτό μου να πιστέψει κατά τη διαδικασία της παρόρμησης.

Αχ, ελληνική ζωή. Μου αρέσει να την επικρίνω—αλλά έσπευσα στο ίδιο, ένας σε ένα κοπάδι 462 αισιόδοξων PNM που συρρέουν στη λεωφόρο Webster με ένα μείγμα από πολύχρωμη μπλούζα και προσαρμοσμένο τζιν. Έχω περάσει τις τελευταίες τρεις εβδομάδες συζητώντας τις παρορμήσεις με κάθε κορίτσι με το οποίο έχω μιλήσει σε αυτήν την πανεπιστημιούπολη. Σε κάθε συνομιλία αποφεύγαμε συστηματικά τις ανείπωτες αλήθειες της ασχήμιας τους με την ίδια επιμέλεια που αποφεύγαμε να βγούμε έξω κατά τη στράτευση. Ως μέρος μιας προσωπικής προσπάθειας να βγάλω ξανά τον καθρέφτη (γύρω στο 2010), είμαι έτοιμος να μιλήσω -πραγματικά μιλάω- για την πτυχή της απασχόλησης μιας αδελφότητας που μας αρέσει να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει.

Αν και υπάρχουν καλοί λόγοι για να σας θαυμάζουμε για να βιάζεστε στο Dartmouth, η πλειοψηφία των PNM δεν υποκύπτει σε αυτό. Αν είχα ένα δολάριο για κάθε φορά που ένας PNM διασκεδάζει για το πόσο «χαριτωμένα» ήταν τα κορίτσια της x παροικίας να τον κατατάξουν στο κάτω μέρος δύο σπιτιών λόγω προκαταλήψεων για την κοινωνική του θέση, θα μπορούσα να χρηματοδοτήσω τη συντήρηση της οικογένειας Psi U Sailboat. . Και γιατί? Γιατί εμείς, μια ομάδα κριτικών στοχαστών με υψηλή μόρφωση, διαιωνίζουμε την αρχαία ιεραρχία των σπιτιών;

Γιατί βιαζόμαστε καθόλου; Παρά το γεγονός ότι άκουσα δεκάδες γραπτές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση, δεν μπόρεσα να βρω μια ικανοποιητική απάντηση. Ναι ναι ναι αδελφοσύνη, φιλανθρωπία, θεϊκή θηλυκότητα, όλα αυτά τα καλά πράγματα. Έλα όμως που ας μην υποκρινόμαστε ότι αυτοί είναι οι βασικοί πυλώνες της ελληνικής ζωής. Ορμούμε για τον ίδιο λόγο που παρατάσσουμε έξω από σπίτια της αδελφότητας στις κορυφές των δεξαμενών και των μέθη. Η εξέγερση ενάντια στα κοινωνικά ήθη σε αυτήν την πανεπιστημιούπολη δεν φαίνεται σαν κάτι βαθύτερο από μια τιμωρία πιο ιερή από εσάς. Είναι πιο εύκολο να τα παρατήσεις παρά να κάνεις ερωτήσεις. Η κριτική σκέψη απλά δεν ανταμείβεται εντός των φυλετικών ορίων ενός υπογείου.

Τα Sororities είναι ένα νόμισμα στην κοινωνική οικονομία του Dartmouth. Βιαζόμαστε γιατί φαίνεται ότι πρέπει για να μεγιστοποιήσουμε τη συμμετοχή μας στη νυχτερινή ζωή του Dartmouth. Γιατί λοιπόν αποφεύγουμε θρησκευτικά να μιλάμε για το ισχυρό κοινωνικό ημερολόγιο κάθε αδελφότητας κατά τη διάρκεια της απασχόλησης; Γιατί θα πρέπει να περιορίσουμε προσωρινά την κοινωνική πτυχή των συλλόγων σε φιλανθρωπικούς εράνους, βραδιές ύπνου και κινηματογραφικές βραδιές κατά τη διάρκεια τριών εβδομάδων βιαστικών, μόνο για να μαυρίσουμε τη νύχτα της εκπομπής; Γιατί τα προ-παιχνίδια των συναδελφικών εκδηλώσεων είναι μόνο για παρέα;

Στον πυρήνα της, η ελληνική ζωή βασίζεται στον διαχωρισμό μεταξύ των φύλων και στον συστηματικό αποκλεισμό της εργασίας. Δεν μπορείτε να έχετε επίσημο ελληνικό χώρο σε αυτήν την πανεπιστημιούπολη χωρίς εξαίρεση – και το να ανήκεις σε ελληνικό χώρο σε αυτήν την πανεπιστημιούπολη σημαίνει ότι κάποιος άλλος αποκλείεται από αυτήν. Αυτή η δυναμική από μέσα προς τα έξω κρατά το σύστημα στη ζωή. Χωρίς περικοπές, κανείς δεν θα βιαστεί. Η αίσθηση ότι ανήκει σε ένα κορίτσι έχει το κόστος του αποκλεισμού ενός άλλου κοριτσιού.

Έχω σταματήσει να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είμαι σαν τα άλλα κορίτσια — και ότι βιάζομαι για τους σωστούς λόγους, όποιοι κι αν είναι αυτοί οι λόγοι. Η αλήθεια είναι ότι αναζήτησα φτηνή έγκριση από έναν θεσμό που βασίζεται στον αποκλεισμό και στη συστηματική ιεραρχία. Η ελληνική ζωή δεν είναι σίγουρα η μόνη διέξοδος για την κοινωνική ιεραρχία σε αυτήν την πανεπιστημιούπολη. Ωστόσο, αντικαθιστά την άρρητη κοινωνική ιεραρχία με μια συγκεκριμένη και τεχνητή ιεραρχία. Για μένα, η βιασύνη ενεργοποίησε τη φυσική παρόρμηση να είμαι επιθυμητός. Έλειψα αφού συμφώνησα με κορίτσια που δεν θα είχα νοιαστεί στο γυμνάσιο, ντυμένα με μη προσβλητικά ρούχα και ένα χαμόγελο απλωμένο παντού. Πάντα ήταν “Με αγαπούν;” ούτε “Τους αγαπώ ποτέ;”

Η πρόσληψη ήταν μια παράσταση. Έμαθα γρήγορα τα διασκεδαστικά και ενδιαφέροντα γεγονότα της απόρριψης ονομάτων σπιτιών με ευκολία. Μη με ρωτήσετε πόσες φορές περιέγραψα τον εαυτό μου με περηφάνια ως «πλεκτό φρικιό» την περασμένη εβδομάδα, παρόλο που μου άρεσαν μόνο δύο πράγματα. Όσον αφορά τα πρότυπα, ο Άνταμ Σάντλερ σίγουρα δεν είναι δικός μου – ωστόσο ένιωσα σαν μια πιο αξιομνημόνευτη απάντηση από το «Μαμά», οπότε το συνέχισα. Όταν αναγκαζόμουν να πουλήσω τον εαυτό μου μόνο από τα ανέκδοτα διασκεδαστικά γεγονότα, κάθε απάντηση έμοιαζε με την απόδοσή της. Ακόμη και τα πιο ειλικρινή συναισθήματά μου ένιωθα λιγότερο αυθεντικά και λιγότερο ειλικρινή επειδή το επαναλάμβανα ως ένα καλά δοκιμασμένο σενάριο όλη την εβδομάδα. Έχω περιορίσει ολόκληρες πτυχές της ταυτότητάς μου σε έξυπνες προσωπικότητες – και ακόμη και αυτές δεν φαίνεται να κάνουν αρκετά δελεαστική δουλειά για να πουλήσουν τον εαυτό μου στα αδέρφια.

Μέρος του εαυτού μου υπόκειται στην «όχι και τόσο βαθιά» παρορμητική ορθολογικότητα – που επεκτείνεται εφαπτομενικά στην κλασική λατρευτική λογική του «αλλά όλοι το κάνουν εδώ». Αν ο φίλος σου πήδηξε από τη γέφυρα, σωστά; Εξαρτάται από το αν φοράει ρούχα για το σπίτι με γράμματα. Λέμε στον εαυτό μας ότι δεν πειράζει να συμμετέχουμε στην επιφανειακή εξέταση του συλλόγου γιατί το κάνουν όλοι. Αυτή η ρηχή ικανοποίηση εξασφάλισε ότι το σύστημα συνέχιζε να λειτουργεί όπως ήταν πάντα: η επιβολή μιας ιεραρχίας του φοιτητικού σώματος του Dartmouth.

Μπορεί να είναι διαφορετικό, αλλά δεν είναι. Το Dartmouth College είναι μια ελίτ ομάδα φοιτητών που χωρίζονται όπως η μείωση σε μικρότερες, πιο ελίτ ομάδες φοιτητών. Οδηγούμαστε από την έμφυτη απόγνωση να υφαίνουμε τους εαυτούς μας στο status quo του Dartmouth και θα συνεχίσουμε να βιαζόμαστε όσο το σύστημα είναι στη θέση του. Το αν θα μπορούσε να μεταρρυθμιστεί ή όχι η ελληνική ζωή χωρίς να καταργηθεί, δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Ένα πράγμα που ξέρω είναι ότι το σύστημα, όπως λειτουργεί αυτή τη στιγμή, χρειάζεται πολλή δουλειά – και λίγο εφησυχασμό – για να ενσωματώσει τις αξίες του Φοιτητικού Σώματος Dartmouth.

ΧΟ ΧΟ,

PNM #283