Ο Μάρτιν Ρίκερ μιλά για το συναρπαστικό νέο του μυθιστόρημα “The Guest Lecture”

Είναι δύσκολο να μιλήσεις με τον Μάρτιν Ρίκερ και να μην αισθάνεσαι ελπίδα. Όχι πολλά για τον κόσμο. Είναι πιθανό ότι και οι δύο είμαστε πολύ μεγάλοι για να υποθέσουμε ότι ξέρει τι μπορεί να προέλθει από την κοινωνία, τον πλανήτη και τους ανθρώπους. Αλλά μιλώντας μαζί του και διαβάζοντας το νέο του βιβλίο.προσκεκλημένη διάλεξηΚαιΜε φώτισε με συναρπαστικούς τρόπους για όλες τις δυνατότητες νεκρής φύσης — τουλάχιστον για τα βιβλία.

Και πάλι, βιβλία και ζωή, ιδέες και υλικό, ευφάνταστο και πρακτικό, δεν είναι αντίθετα για τον Ρίκερ ή την ηρωίδα του, την Άμπι. “Υπάρχει ένα απόσπασμα από τον William Carlos Williams”, λέει ο Ricker, μιλώντας από το σπίτι του στο St. Louis, όπου διδάσκει γραφή στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. “Κάτι με την έννοια “Μόνο η φαντασία μπορεί να μας σώσει”… Ως νέος, ήθελα να κάνω ένα τατουάζ στο χέρι μου. Αλλά αποφάσισα ότι έπρεπε να σημαίνει κάτι πρακτικό. Δεν θα μπορούσε να σημαίνει κάτι απλά τέλειος.”

Ο Riker είχε περπατήσει σε αυτή τη γραμμή για αρκετό καιρό. Λίγα έργα συνδυάζουν φαντασία και πρακτική όπως και η Dorothy, ο μίνι εκδοτικός οίκος που διευθύνει με τη μυθιστοριογράφο σύζυγό του Ντάνιελ Ντάτον. το πρώτο του μυθιστόρημαΗ Αιώνια Επιστροφή του Σάμιουελ Τζόνσον«ένας αφηγητής του οποίου η συνείδηση ​​κινείται αβοήθητη ανάμεσα σε σώματα καθώς αναζητά τον χαμένο γιο του – υπαρξιακή φαντασία»Κβαντικό άλμα. Αλλά στο δεύτερο μυθιστόρημά του, The Guest Lecture, παίρνει τη διαλεκτική μεταξύ φαντασίας και χαρακτήρων, συνείδησης και σωμάτων, στην πιο οδυνηρή της μορφή.

Η Άμπι είναι οικονομολόγος, γιατί στο κολέγιο ένα αγόρι την κορόιδευε επειδή δεν ήταν πρακτική. Αλλά είναι επίσης ακαδημαϊκός, γιατί η συγγένειά της με την πρακτικότητα έχει φτάσει μέχρι τώρα. Είναι επίσης σύζυγος και μητέρα (πρακτική ή ιδεαλίστρια;) και πρόσφατα της αρνήθηκαν τη θέση της. Προσκλήθηκε σε ένα ανώνυμο ίδρυμα για να δώσει μια διάλεξη σχετικά Τζον Μέιναρντ Κέινς. «Προπροσωποποιεί κάποιον με τεράστιες ιδέες», λέει ο Ricker. «Πραγματικά περίεργες ιδέες, και στην πραγματικότητα ήταν πολύ επικεντρωμένη στο να το κάνει πρακτικό».

Η Άμπι νιώθει ανήσυχη, ανήσυχη και απροετοίμαστη. Ο σύζυγός της, Εντ, της πρότεινε ότι οι καλύτερες συζητήσεις είναι αυτές που «καβαλάει» ο ομιλητής. Βρίσκετε αυτή την ιδέα τρομακτική. Αλλά τότε ο Εντ, πολύ γοητευτικός και συχνά αναποτελεσματικός, έχει περισσότερες συμβουλές. Της προτείνει να χρησιμοποιήσει ένα αρχείο μέθοδος τοποθεσίας για να θυμηθώ την ομιλία της.

Η προέλευση αυτής της μεθόδου είναι συγκλονιστική. Ο Σιμωνίδης του Κέως, «ένας ποιητής που έζησε τόσο πολύ πριν που στην πραγματικότητα εφηύρε πολλά ελληνικά γράμματα», απέφυγε ευχαρίστως μια κατάρρευση στέγης σε ένα φανταχτερό πάρτι («μάλλον έπρεπε να κατουρήσει»). Ως ο μόνος επιζών, έπρεπε να ταυτοποιήσει τους νεκρούς. Έτσι ο Σιμωνίδης φαντάστηκε τον εαυτό του να κινείται μέσα στα δωμάτια για να θυμίζει σε όλους όσους έβλεπε.

Έτσι η Άμπι περνά τη νύχτα φανταζόμενη τη διαδρομή της μέσα από τα διαφορετικά δωμάτια της ζωής της, προσπαθώντας να συνδέσει κάθε νότα της ομιλίας της με έναν ανακτημένο φυσικό χώρο. Αυτή η ονειρική σκηνή γίνεται η πλοκή της πλοκής του Ράικερ, καθώς η Άμπι όχι μόνο επισκέπτεται τις αναμνήσεις, αλλά συμβουλεύεται και διάφορους στοχαστές. Ο Κέινς λειτουργεί ως οδηγός και διακόπτει καθώς προσπαθεί να περάσει μέσα από την ομιλία της.

Ο Ρίκερ γνωρίζει καλά την παλιά παροιμία για τη διδασκαλία της γραφής: «Τα όνειρα δεν έχουν κανένα διακύβευμα». Έκανε check-in με τον Ντάτον και ρώτησε: “Πιστεύεις ότι θα μπορούσα να τελειώσω αυτό το πράγμα σε ένα όνειρο;” Εκείνη γέλασε και είπε: «Έλα!»

Έχει ένα οργανικό νόημα εδώ. Η Άμπι πέρασε τη νύχτα πολεμώντας ίσως τον μεγαλύτερο εχθρό της: τον εγκέφαλό της. Μόλις έχασε τη θέση της. Ο Τραμπ εξελέγη. Δεν μπορεί να μην σκεφτεί κανείς σε όλη την αφήγηση όλων αυτών των ανθρώπων που συνθλίβονται κάτω από τη στέγη στην ιστορία του Σιμωνίδη. Αλλά το βιβλίο είναι επίσης ζωηρό, ζωηρό και συχνά πολύ αστείο. Η Άμπι περιγράφει γραπτώς αυτό που είναι πιο σημαντικό για εκείνη ως εξής: ΖΩΗ Inside Language», και όλο αυτό το βιβλίο είναι γεμάτο από τις χαρές και τα θαύματα εκείνης της ζωής.

«Αυτό που στην πραγματικότητα πιστεύω ότι είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Άμπι», λέει ο Ρίκερ, «είναι ότι έχει ένα πολύ δημιουργικό και ευφάνταστο μυαλό, και σχεδόν δεν είναι κάτι που συνειδητοποιεί, ο βαθμός στον οποίο μπορεί να ξαναφτιάξει το χάος, να ξαναφτιάξει το κακό. μετατρέψτε το σε κάτι ζωντανό.» .

Ένα από τα αποσπάσματα που σκέφτηκα ενώ μιλούσαμε είναι από τον Έντγκαρ, τον μοναδικό νόμιμο γιο του Γκλόστερ στο «King Lear»: «Το χειρότερο δεν είναι / Όσο μπορούμε να πούμε «αυτό είναι το χειρότερο». Εφόσον έχουμε μια γλώσσα, μια μορφή για να εκφράσουμε την απελπισία μας, να δώσουμε μορφή στο χάος, τα χειρότερα δεν έχουν ακόμη συμβεί.

«Ένας από τους τρόπους με τους οποίους σκεφτόμαστε να παίζουμε με τη φόρμα είναι ότι είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της απορρόφησης της εμπειρίας», λέει ο Ricker, «και το διασκεδαστικό σημείο είναι ότι δεν βάζεις την εμπειρία σε προκατασκευασμένα κουτιά όπως η βιβλιογραφία. τα έβαλε ήδη». … Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μορφής και φόρμουλας».

Αν και ο Ricker δεν ενδιαφέρεται πολύ για την εκπαιδευτική φόρμουλα ή την προσέγγιση, θεωρεί τη λογοτεχνία ως συζήτηση πάνω από όλα. Δουλεύει σε φόρμες και μιλάει μέσα από άλλα βιβλία. «Αφήστε με να πάω σε μερικά ακόμη βιβλία», είπε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, αφήνοντάς μου μια ολοσέλιδη λίστα βιβλίων για ανάγνωση.

Ο Ricker έφτασε στο γράψιμο μέσω της μουσικής και στη συνέχεια της ανεξάρτητης έκδοσης. Ο Ricker ήταν τρομπονίστας (και προσωρινός εργάτης) στο Μανχάταν, ο οποίος δούλευε γι ‘αυτόν Dalkey Archive Press στο Ιλινόις και γνώρισε τον Ντάτον στο Σικάγο. Μετά από μια παραμονή στο Ντένβερ, όπου και οι δύο απέκτησαν το διδακτορικό τους στα αγγλικά, το ζευγάρι αποφάσισε να ξεκινήσει αυτό που ο Ricker αποκαλεί «το πιο σημαντικό πράγμα που κάνω»: Dorothy, ένα εκδοτικό εγχείρημα, μια αυτοαποκαλούμενη φεμινιστική δημοσιογραφία που δημοσιεύει δύο βιβλία το χρόνο.

Εξώφυλλα τζάκετ για ένα βιβλίο της Dorothy, Venture Publishing, ένα αποτύπωμα από τον Martin Ricker και τον Daniel Dutton.

(Dorothy)

Η ιδέα του Ντάτον ήταν να χτίσει έναν ρητό χώρο για γυναίκες συγγραφείς. Ο Riker είναι πολύ σταθερός σχετικά με την έναρξή του, αν και αισθάνεται «σίγουρος ότι η λέξη «έργο» ήταν η ιδέα μου». Το τρέχουν μαζί από το σπίτι τους από το 2009.

Ο Ricker λέει, «Ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαι πιο περήφανος για την Dorothy είναι ότι βγάζει κάτι στον κόσμο που έχει μια ηθική άποψη για το τι είναι λογοτεχνία και πώς μπορεί να εκδοθεί με τρόπο που διατηρεί μια ηθική συνομιλίας, αλλά είναι επίσης πρακτικό και παίρνουμε πρακτικές αποφάσεις». Το χρονοδιάγραμμα των εκδόσεων είναι ένα τέλειο παράδειγμα: δύο βιβλία το χρόνο είναι το μόνο που μπορούν να χειριστούν με προσοχή, αλλά ένα ζευγάρι που εκδίδεται ταυτόχρονα, προορίζεται να συνομιλήσει μεταξύ τους.

Η Dorothy εισάγει συνεχώς νέες και συναρπαστικές φωνές (όχι σε αντίθεση με την Abby): Sabrina Ora Mark, Νιλ ΖινκΚαι Azarin van der Fleet OlumiΡενέ Γκλάντμαν Αμίνα Κέιν. Πρόσφατα ξεκίνησαν μια συνεργασία με τη New York Review Books που θα διευρύνει την απήχησή τους. Αυτό που ενώνει τα εκδοτικά και συγγραφικά έργα του Riker είναι «αυτή η ισορροπία», λέει, μεταξύ της εμπειρίας και του αντίκτυπου: «Πάντα να σκέφτομαι τα σχήματα και τις δομές του κόσμου, αλλά όχι να τα σκέφτομαι απλώς για να τα ανατινάξεις. Σκέφτομαι: πόσο διαφορετικά είναι μπορεί να είναι, και πώς μπορεί να σημαίνει αυτό στην πράξη.” κάτι στον κόσμο;”

Αργά στο βιβλίο, ο Άμπε λέει: «Η αβεβαιότητα είναι ένα γεγονός της ζωής και ένα σημαντικό μέρος αυτού που κάνει τη ζωή ζωντανή. … Το ρίσκο είναι το θαρραλέο πνεύμα που φέρνεις στα πράγματα που σε ενδιαφέρουν».

Αν όλα τα βιβλία είναι πρότυπα για όσους δεν έχουν γραφτεί ακόμα, ή απλώς μια σταγόνα από κάτι στη μεγαλύτερη συζήτηση που μπορεί να μας παρακινήσει, υπάρχει κάτι σοβαρό στο γεγονός ότι ο Riker είναι ενεργό μέλος αυτής της συζήτησης και ότι η “διάλεξη επισκέπτη” είναι εδώ να δώσει στο χάος το δικό του σχήμα.

Ο Strong είναι κριτικός και πρόσφατος συγγραφέας του Want.