Για τους μακροχρόνιους ξενοδόχους στο δεύτερο δράμα της Σοφίας Εξάρχου, το πάρτι μπορεί να πλησιάζει στο τέλος του, αλλά η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί.
Το ελληνικό ξενοδοχείο στο οποίο διαδραματίζεται η τεταμένη, ζοφερή ταινία της Σοφίας Εξάρχου «Animal» δεν φαίνεται να είναι ο πρώτος προορισμός για διακοπές κανενός. Η παραλία είναι αμμώδης, όχι χρυσαφένια. Ο ουρανός είναι χαμηλός και γκρίζος. Οι επισκέπτες είναι ηλικιωμένα ζευγάρια και πολυσύχναστες οικογένειες – πρακτικές ψυχές που αναζητούν μερικές εβδομάδες απολαυστικής διασκέδασης σε έναν προϋπολογισμό που δεν έχει πολυτέλεια. Όταν πατούσε το πόδι του μέσα στο Mirage, η καλεσμένη του “White Lotus” γύριζε τόσο ξαφνικά στη φτέρνα της που θα ρίσκαρε να σπάσει το Manolo της.
Αλλά τόσο πολύ για τους καλεσμένους που έρχονται και φεύγουν. Το αντιρομαντικό βλέμμα της κάμερας χειρός της Monika Lenczewska καρφώνεται στο εποχικό συνεργείο ψυχαγωγίας. Οι άντρες και οι γυναίκες που παρέχουν καθημερινές μεταφορές σε τουρίστες με το πακέτο all inclusive στεγάζονται στις κολλώδεις ανασκαφές του κτιρίου, απολαμβάνοντας την αυτό-οργανωμένη συντροφικότητα ενός θιάσου τσίρκου. Εξασκούν τις ρουτίνες χορού τους και αναδημιουργούν τα αστραφτερά κοστούμια τους το πρωί, κάνουν μπίνγκο δίπλα στην πισίνα και αερόμπικ την ημέρα και μετά το βράδυ κάνουν παραστάσεις καμπαρέ με χαμηλό ενοίκιο. Δεν υπάρχει τίποτα κακόβουλο ή ριψοκίνδυνο, αλλά είναι αναμενόμενο λίγο φιλικό φλερτ με παραθεριστές.
Αργότερα, κατευθύνονται στο κέντρο της πόλης, όπου οι χορευτές σε τοπικά κλαμπ ανάβουν ανέμελα, πυροβολούν και επιδίδονται σε τόσο αφρώδη ηδονισμό όσο και οι τουρίστες, πριν συνδεθούν και μετά σκοντάφτουν στο σπίτι με το πρώτο φως για να το κάνουν. Ξανά από την αρχή. Είναι ένας υπερασπιστής, ίσως και απολαυστικός τρόπος ζωής για μια ή δύο σεζόν στα είκοσί σου, αλλά η χορεύτρια Κάλια (καλύτερη ερμηνεύτρια του Λοκάρνο Δήμητρα Φλαγοπούλου) επιστρέφει για ένατη συνεχόμενη χρονιά και η ένταση αρχίζει να επικρατεί. «Μην ξεχνάς να χαμογελάς!» Θυμάται τους νεότερους συναδέλφους της να τους διδάσκουν χορογραφίες σε στυλ Zumba εκείνο το βράδυ. Σπάνια σκοντάφτει τον εαυτό της, αλλά σπάνια φτάνει στα μάτια της.
Η Έξαρχο, στη δεύτερη ταινία της μετά το «Πάρκο» του 2016, στην οποία πρωταγωνίστησε και η Φλαγοπούλου, γοητεύεται από τη σωματικότητα της Κάλια, όχι με λάγνο τρόπο, αλλά ως μέσο για να δείξει την αρχή της προδοσίας του σώματος, σε μώλωπες που δεν επουλώνονται τόσο γρήγορα. όπως παλιά, και αραιά, συχνά βαμμένα μαλλιά που Πρέπει να ενισχυθούν με φθηνούς συνδέσμους. Αδύνατη και μικροκαμωμένη, η Κάλια είναι μόνο μια ταλαντούχα, μέτρια ερμηνεύτρια (που την κάνει de facto βασίλισσα του ετερόκλητου πληρώματος του ξενοδοχείου Mirage), αλλά της αρέσει αυτό που κάνει. Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το πόσο κακή είναι η ρουτίνα ή η κολλώδης μουσική, υπάρχει μια ειλικρίνεια στη δέσμευση της μπάντας για μια συμπαθητική ερμηνεία, και κάνει την απογοήτευση της Kalia ακόμη πιο αισθητή στη σκέψη ότι μπορεί να τελειώσει σύντομα.
Είναι φιλική με τους συναδέλφους της, συναλλάσσεται με τον αρχηγό Σάιμο (Αχέλια Χαρίσκο) και μάλιστα έχει υπό την προστασία της τη νεοφερμένη Εύα (Φλωμαρία Παπαδάκη). Είναι όμως μια γλυκόπικρη σχέση. Η Εύα είναι σαν την ίδια την Κάλια, λίγα μόνο κρίσιμα χρόνια πριν, όταν αυτός ο τρόπος ζωής ήταν στην πραγματικότητα διασκεδαστικός, και όχι μόνο η συνεχής, εξαντλητική απόδοση της απόλαυσης. Όταν η Κάλια γλιστρά στο κλαμπ ένα βράδυ και κόβει το πόδι της, απλώς περιποιείται τον εαυτό της με αλκοόλ (και, φρικιαστικά, συρραπτικό) και το δένει κάτω από γυαλιστερά κολάν για να χορέψει ξανά το επόμενο βράδυ. Μην ξεχνάτε να χαμογελάτε.
Η νευρικότητα της κάμερας, σε αντίθεση με τον αδύναμο ρυθμό του μοντάζ του Dragos Apetre – αναμφισβήτητα πολύ αδύναμος σε ένα μεσαίο τμήμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιους από τους αυτοελεγχόμενους τόνους της Kalia – δημιουργεί μια επίσημη ένταση που αντανακλά τον τρόπο που περνά η ζωή της Kalia, σε στιγμές που προσπαθεί να χάνει τον εαυτό της για πάντα.Ενώ οι εβδομάδες περνούν σε μια στιγμή. Αν και υπάρχουν αποχρώσεις του “Hustlers”, “Burlesque” ή ακόμα και “Showgirls”, ειδικά στη σχέση Κάλια-Εύα, η Κάλια βρίσκεται σε μια ενδιάμεση φάση, όπου γερνάει από αφέλεια, αλλά έχει πολύ λίγα δείξτε για αυτό. Χρόνια εμπειρίας για να μπεις άνετα στο ρόλο του μέντορα. Κατά κάποιο τρόπο, είναι πιο κοντά στον χαρακτήρα της Marisa Tomei στο “Gladiator” – μια γυναίκα που βασίζεται στο σώμα της για τη δουλειά της και ξαφνικά έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της αναξιοπιστίας του σώματός της. Μια γυναίκα της οποίας ο μόνος πραγματικός αντίπαλος είναι η παραπαίουσα αυτοεικόνα της και ο ίδιος ο χρόνος.
Εν τω μεταξύ, υπάρχει η αίσθηση ότι αν η Calia μπορεί να πιει αρκετά ή να χορέψει αρκετά, μπορεί να ξεχάσει αυτό που βλέπει στον καθρέφτη κατά τη διάρκεια της ημέρας, να αποφύγει να χειροτερέψει και όλα θα πάνε καλά, όπως έκανε ο Wile E.. Λύκος της Βόρειας Αμερικής. Είχε φτάσει στην άλλη πλευρά της κοιλάδας, αν είχε ξεχάσει ότι είχε ποτέ κοιτάξει κάτω. Η Φλαγοπούλου παίζει εξαιρετικά καλά αυτές τις αναλαμπές της αυτογνωσίας και της απέραντης θλίψης της Κάλιας, με αποκορύφωμα την πιο τραγική ερμηνεία καραόκε του «Yes Sir, I Can Dance» που θα δεις ποτέ. Είναι ένα πολύ εύθραυστο τέλος μιας ταινίας που έχει να κάνει με εύθραυστα φινάλε και τον τρόπο με τον οποίο ακόμη και εκείνοι που μπορούν να χορέψουν τη νύχτα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζουν την αυγή.
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”