Πώς πέρασε η Ευρώπη από την ύφεση στην παγκόσμια κυριαρχία;

Ενημερώσεις βιβλίων ιστορίας

Εγγραφείτε στο myFT Daily Digest για να μάθετε πρώτοι για τα βιβλία ιστορίας.

Η υπόθεση της Ρώμης είναι ένας τρόπος για να ξεκινήσετε ένα βιβλίο για τη χρηματοδότηση. Στις αρχικές σελίδες του Patrick Wyman’s The Edge: Reform, Αναγέννηση και τα σαράντα χρόνια που συγκλόνισαν τον κόσμοΒρισκόμαστε στα τείχη της Αιώνιας Πόλης το 1527 με 25.000 αδυνατισμένους εκπαιδευμένους μισθοφόρους. Πολύ γρήγορα, ανέβηκαν στα τείχη, αφαίρεσαν τα μοναστήρια από τα πολύτιμα αντικείμενα τους και μπήκαν έφιπποι στην εκκλησία για να συσσωρεύσουν τα πτώματα στο βωμό.

Οι μισθοφόροι θεωρητικά εργάζονται για Κάρολος Ε ’, Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, αλλά μετά από μια μακρά εκστρατεία παλεύουν μόνο για χρήματα. Καθώς οι μισθοφόροι σκοτώνουν αδιάκριτα αμάχους και ακόμη και παιδιά, είναι τρελοί με τους Γερμανούς τραπεζίτες της πόλης, έναν πληθυσμό που με κάποιο τρόπο ευδοκιμεί σε κάθε ευρωπαϊκή κρίση. Η άποψη του ιστορικού και συγγραφέα podcast Wyman είναι ότι οι μισθοφόροι γνώριζαν ότι οι τραπεζίτες μπορούσαν να πάρουν χρήματα από οπουδήποτε.

η άκρη Αντιμετωπίζει το ζήτημα της μεγάλης διαφοράς: Πώς η Ευρώπη, μια οπισθοδρομική ήπειρος με άθλιο καιρό και άθλιες μικρές πόλεις, αναπτύχθηκε για μια περίοδο ταχύτερα από τον υπόλοιπο κόσμο; Η απάντηση του Wyman είναι ότι η Ευρώπη ανέπτυξε τεχνολογία χρηματοδότησης: οι άνθρωποι στη Βενετία, τη Γένοβα, τη Νυρεμβέργη και το Άουγκσμπουργκ έμαθαν πώς να συγκεντρώνουν χρήματα και στη συνέχεια να τα στέλνουν σε όλη την ήπειρο με αντάλλαγμα μια υπόσχεση ενδιαφέροντος με την πάροδο του χρόνου. Πρέπει να ξεπεράσουμε πολλά πτώματα για να φτάσουμε εκεί. Είναι ένα πολύ αιματηρό βιβλίο. Είναι επίσης η πιο σπάνια έκπληξη: ένα διάβασμα που παίρνετε για να βελτιώσετε τον εαυτό σας στις διακοπές και στη συνέχεια να διασκεδάσετε.

Το ζήτημα της διαφοράς έχει γίνει πρόσφατα σημαντικό, καθώς τα προγράμματα ιστορίας σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου προσπαθούν να απομακρύνουν την Ευρώπη από το κέντρο των μαθημάτων τους. Υπάρχουν πράγματι κάποιες απλές εξηγήσεις διαθέσιμες. Η φρικτή λεηλασία της Αφρικής και της Αμερικής είναι μία. Η Ευρώπη είχε επίσης την ευλογία του άνθρακα και τις καινοτομίες στον χάλυβα, τη ναυσιπλοΐα και τις τακτικές που προήλθαν από ατέλειωτους πολέμους μεταξύ εθνών που δεν μπορούσαν να ενωθούν. Ο Wyman δεν αποκλείει καμία από αυτές τις εξηγήσεις, αλλά αντιθέτως μπαίνει σε ένα στενότερο επιχείρημα μεταξύ οικονομολόγων και ιστορικών: Η χρηματοδότηση δημιουργεί ανάπτυξη ή η ανάπτυξη δημιουργεί χρηματοδότηση;

Ο Wyman πιστεύει ότι η χρηματοδότηση έρχεται πρώτη και ότι εάν πρόκειται να εκπλαγείτε από τα άλματα της τεχνολογίας, πρέπει να κάνετε στον εαυτό σας την ίδια απλή ερώτηση: Πώς πλήρωσαν για όλα αυτά τα πράγματα; Η απάντησή του, κεφάλαιο προς κεφάλαιο, είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο οι Ευρωπαίοι πλήρωναν για πράγματα είναι τόσο πολύπλοκος και σημαντικός όσο τα ίδια τα πράγματα.

Αυτό το πλαίσιο επιτρέπει στον Wyman να μας τραβήξει μαζί με ολοκληρωμένες αποκαλυπτικές ιστορίες από την πρώιμη σύγχρονη Ευρώπη και να δει τα πράγματα που χάσαμε. Βασίλισσα Ισαβέλλα της Καστίλης Δεν πλήρωσαν τον Κολόμβο για να πλεύσει πουθενά. Wasταν από τη Γένοβα και κατάλαβε ότι όλα τα ταξίδια πληρώθηκαν εκ των προτέρων από τις ενώσεις επενδυτών, οι οποίες εξαρτώνταν από την απόδοση. Jacob Fugger από το Άουγκσμπουργκ, ο οποίος χρηματοδότησε την εκλογή του Καρόλου Ε ‘σε αυτοκράτορα, ήταν στις μέρες του ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Του άρεσαν επίσης οι λεπτότητες των λογιστικών πρακτικών διπλής εισόδου που είχε μάθει στη Βενετία. John Heritage, Άγγλος έμπορος μαλλιού, δεν πλήρωσε ποτέ ολόκληρο το ποσό και άφησε πίσω του ένα βιβλίο που εξηγεί πώς τα χρήματα κινούνταν στα χωράφια των προβάτων.

Ο Wyman δεν παρέχει κρίση σχετικά με τη χρηματοδότηση. Δεν είναι εγγενώς καλό ή κακό. Όπως κάθε εργαλείο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πόλεμο ή τέχνη. Μπορείτε να δείτε τη δύναμη αυτής της προσέγγισης στο κεφάλαιο του Aldous Manutius, ένας μεσήλικας Βενετός επιστήμονας που πέρασε χρόνια τελειοποιώντας και κόβοντας μια γραμματοσειρά στα αττικά ελληνικά. Το είδος κινουμένων σχεδίων δεν ήταν μόνο μια καινοτομία. Wasταν μια αγορά, όπου οι εκτυπωτές χρειάζονταν κεφάλαια εκκίνησης και έσφιγγαν ανελέητα τα περιθώρια του άλλου – στη Βενετία στα τέλη του 15ου αιώνα, η μέση διάρκεια ζωής ενός τυπογραφείου ήταν 18 μήνες.

Ο Μανούτιος εργαζόταν για τον πεθερό του, Andrea Torrisani, ένας αντιπαθητικός και σφιγμένος γροθιά, θυμήθηκε ο Erasmus, ολλανδός ανθρωπιστής λόγιος. Αλλά για να ξαναβρεί κάποιος από τους ουμανιστές τα έργα των Ελλήνων, χρειάστηκαν γραμματικές και χειρόγραφα τυπωμένα στα ελληνικά. Αυτά προήλθαν αρχικά από τις λεπτές γραμμές του Manutius, που χρηματοδοτήθηκαν από τους Torrisani και Pierfrancesco Barbarigo, έναν Ενετό καλά συνδεδεμένο με βαθιές τσέπες. Ακόμα και ο Αριστοτέλης δεν εμφανίστηκε ξανά μόνο στη σύγχρονη Ευρώπη. Κάποιος έπρεπε να το χρηματοδοτήσει.

Η ιστορία του Wyman δεν προσπαθεί να εξηγήσει πλήρως τη μεγάλη διαφορά – δεν υπάρχει καμία μοναδική εξήγηση. Όμως, υπάρχει αυξανόμενη απογοήτευση μεταξύ των ιστορικών που επέτρεψαν στους οικονομολόγους να γράψουν οικονομική ιστορία για πάρα πολύ καιρό, αντιμετωπίζοντας τη χρηματοδότηση ως βρώμικη δουλειά που θα συμβεί από μόνη της όπως απαιτείται.

Ο Wyman αντιμετωπίζει τη χρηματοδότηση ως τεχνολογία, κάτι που πρέπει να εφευρεθεί και να βελτιωθεί όπως η ναυπηγική και ο χάλυβας. Αυτό σημαίνει ότι ο τρόπος με τον οποίο χρηματοδοτούμε τα πράγματα επηρεάζει αυτό που κάνουμε. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, οι επενδυτές αυξάνουν τις πρώτες τιμές των κατοικιών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό μπορεί να είναι απλώς μια αποτελεσματική κατανομή κεφαλαίου που αναζητά απόδοση. Αλλά θα έχει πολύ πραγματικές συνέπειες.

η άκρη: Μεταρρύθμιση και Αναγέννηση και σαράντα χρόνια που συγκλόνισαν τον κόσμο Σε σενάριο Patrick Wyman Grand Central Publishing, £ 25, 488 σελίδες

Ο Brendan Greeley είναι συντάκτης των Financial Times.