Σαν πουλί πάνω σε συρματοπλέγματα

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ – Φωνές αντηχούν στο μισοσκόταδο. Υπάρχει ένα πτερύγιο από φτερά στις σκιές. Στριφογυρίζω. Μέσα σε βιτρίνες, πουλιά σε σιωπηλό γυαλί συνομιλούν με συντρόφους από τερακότα ή ραμφίζουν στο πάτωμα για παρηγοριά. Στα δεξιά μου, οι εικόνες stop-motion σε μια τηλεόραση επίπεδης οθόνης εκπέμπουν μια πένθιμη χορωδία.

Αυτό είναι Μετά την Utopia: The Birds από τον καλλιτέχνη γυαλιού Felkeshan Onar. Αυτά τα υαλοπούλια με κλειστά φτερά είναι μέρος ενός κοπαδιού 99 μελών σκυμμένοςμια έκθεση που δημιουργήθηκε από τον Onar ως απάντηση στην εισροή Σύριων προσφύγων στην Κωνσταντινούπολη και την Τουρκία στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και τον αντίκτυπο της ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας το 1923. Τα πουλιά αντιπροσώπευαν τον εκτοπισμένο πληθυσμό.

Τώρα, 22 από αυτά τα πουλιά βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό που ξεκίνησε με την απλή επιθυμία του καλλιτέχνη να φέρει το κοπάδι στο σπίτι, έχει εξελιχθεί σε έναν συνεργατικό, διεπιστημονικό διάλογο μεταξύ των τεχνουργημάτων και των ίδιων των αγαλμάτων. Στον πυρήνα του βρίσκονται τα φιλοσοφικά ερωτήματα και οι φαντασιώσεις του Unar σχετικά με το ερώτημα πώς να βρει κανείς ειρήνη σε έναν κόσμο που φαινομενικά εγκαταλείφθηκε από τους θεούς, με όποια μορφή κι αν πάρει ο καθένας μας.

Όναρ Μετά την ουτοπία Συμπεριλαμβάνει τη συνεχιζόμενη συλλογική μετακίνηση ανθρώπων στον κόσμο σήμερα ως τρέχοντας προς και φυγή. Και τα δύο γεγονότα διαδραματίζονται στο παρόν, έξω από τη χρονολογία ή την έννοια του ιστορικού χρόνου. Έτσι, η παράσταση αφορά ιδέες, εστιάζοντας στην ουτοπία, την κοινότητα, την απουσία και την απώλεια, αντί να στηρίζεται σε μια συνέχεια.

Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι τους, ο Onar πιστεύει ότι οι άνθρωποι αναζητούν ένα μέρος όπου μπορούν να είναι ειρηνικά, τη δική τους ουτοπία όπου τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί. Με αυτόν τον τρόπο, η Ουτοπία είναι μια θεραπεία για τη δυστοπία, η οποία είναι μια κατάσταση απόλυτης αρνητικότητας.

Η λέξη ουτοπία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ou (όχι) και τόπος (τόπος), κανένα μέρος. Μετά την ουτοπία ασχολείται με την ιδέα του Thomas More ευτοπία από τα ελληνικά Ευρωπαϊκή Ένωσηέννοια «Καλό, καλό ή ευχάριστο», όπως να αναζητήσετε κάτι ή κάπου που είναι ρεαλιστικά εφικτό.

Στην προσπάθειά της να βρει τα πουλιά ένα μόνιμο σπίτι στην Κωνσταντινούπολη, το δικό τους χαρούμενο μέρος, η Onar ξεκινά μια συζήτηση μεταξύ του κοπαδιού, της ίδιας και της Ari Amaya Ackermans, μιας Κολομβιανής συγγραφέα και επιμελήτριας με ρίζες στη Μέση Ανατολή. Στην αρχή, το σχέδιο ήταν να οργανωθεί μια παραδοσιακή έκθεση, αλλά μετά ο κόσμος έκλεισε. Το ζευγάρι πέρασε μήνες διαβάζοντας, σκεφτόταν και συζητούσε τα κείμενα, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Ουνάρ θυμόταν τους καραμανλικούς λαούς.

Οι Καραμανλή ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί από την Καππαδοκία της κεντρικής Τουρκίας. Ζούσαν δίπλα στους μουσουλμάνους γείτονές τους και μιλούσαν τουρκικά αλλά έγραφαν χρησιμοποιώντας το ελληνικό αλφάβητο. Όταν στάλθηκαν στην Ελλάδα το 1923, ο Καραμανλή δεν πίστευε ότι θα διαρκούσε για πάντα και έκανε τακτικά φεστιβάλ για να εξασφαλίσει ότι οι μελλοντικές γενιές θα συνεχίσουν τις καραμανλικές παραδόσεις όταν τελικά επέστρεφαν στην Ανατολία. Εκείνη η ώρα δεν ήρθε ποτέ και μένουν σε αδιέξοδο, ποτέ δεν ανήκουν στον τόπο που ζούσαν και πάντα μνημονεύοντας την απώλεια του τόπου όπου ζούσαν κάποτε.

Η ιδέα του σπιτιού ως ένδειξη του ανήκειν και της κοινότητας, όταν δεν βρίσκεστε φυσικά εκεί που ζείτε, ήταν στην πρώτη γραμμή του μυαλού της Onar όταν άρχισε να ψάχνει ένα σπίτι για το κοπάδι της στην Κωνσταντινούπολη. ο Το Μουσείο Sadberk Hanım, το οποίο διευθύνεται από το Ίδρυμα Vehbi Koc, ήταν το τέλειο σκηνικό για το Onar λόγω της τεράστιας συλλογής του.

Ήταν οι ιστορίες της αναπαράστασης σκηνών από την πατρίδα τους από τον Καραμανλή που πυροδότησε την ιδέα ενός θεατρικού έργου στο μυαλό του Όναρ, αλλά ως μέρος για να ξεκινήσει η συζήτηση παρά να τελειώσει. Δημιούργησε τρεις βασικούς χαρακτήρες: την άρπυια Τερέα, έναν μισό άνθρωπο, μισό πουλί που συναντάμε στην ελληνική μυθολογία, τον Messenger Bird και τον Οδυσσέα. Συμμετέχουν σε συζητήσεις και διαμάχες με συγκεκριμένα αντικείμενα που επιλέχθηκαν από τη συλλογή του μουσείου τόσο από τον Onar όσο και από την Amaya-Akkermans, σε μια ταινία stop-motion που παρέχει μια περιγραφή Μετά την ουτοπία ενώ ταυτόχρονα εμφυσούσε ζωή σε άψυχα όντα και θρύλους από το μακρινό παρελθόν.

Η Amaya Ackermans συμπεριέλαβε την έρευνα που ο ίδιος και ο Onar ολοκλήρωσαν στο κείμενο το οποίο πληροφορήθηκε από το έργο του Αριστοφάνη για να αναφέρουμε μερικές. τα πουλία και ένα ποίημα, γραμμένο από τον Καραμανλή ποιητή Κοσμά Τσικμέζογλου, το οποίο αφηγείται την εξορία του από την Ανατολία και το μετέπειτα ταξίδι του στην Ελλάδα. σε Μετά την ουτοπίαΤο ποίημα τραγουδιέται από μια χορωδία που αποτελείται από αρπακτικά πουλιά σκυμμένος. Παρόμοια με τους ανθρώπους που βλέπουμε στις ειδήσεις και τις φωτογραφίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εκείνους που ζουν μια νέα ζωή μακριά από το να φύγουν από τη Συρία ή που έφυγαν πρόσφατα από την Ουκρανία, τα πουλιά είναι άγνωστα. Ξέρουμε περισσότερα για το τι τους συνέβη παρά για το ποιοι είναι, το παρελθόν τους ή τα όνειρά τους για το μέλλον.

Η ταινία είναι μια ηθική συζήτηση για την ουτοπία, αποδομώντας την έννοια για να αμφισβητήσει την ιδέα του καλού και να ρωτήσει ποιος ωφελείται από αυτό και αν η ευτυχία μιας ομάδας ανθρώπων έχει τεράστιο κόστος σε ένα άλλο άτομο ή ομάδα. Μεταφερόμενο στον πραγματικό κόσμο, αυτό σημαίνει ότι ο ορισμός της ουτοπίας ως ιδανικής μονάδας μεταξύ καλού και ευτυχίας απαιτεί κρίση. Ποιος αποφασίζει το νόημα και είναι απόλυτο;

Αν δεχτούμε, όπως λέει η Amaya-Akkermans, ότι «η αντίθεση της ουτοπίας δεν είναι μια δυστοπία αλλά απλώς μια πραγματικότητα», τότε το ερώτημα δεν είναι πώς επιτυγχάνουμε την καλοσύνη και την ευτυχία, μια ergo ουτοπία, αλλά πώς αρχίζουμε να φανταζόμαστε μια διαφορετική κόσμο που λαμβάνει υπόψη αυτόν στον οποίο ζούμε πραγματικά.

Για τον εκτοπισμένο πληθυσμό που εκπροσωπείται σε Μετά την ουτοπία, το μουσείο είναι μια μεταφορά για τους κόσμους τους. Ένας κόσμος που δημιουργήθηκε από αρχαιολόγους που εργάζονται με δύο αλληλοκαλυπτόμενα αλλά διαφορετικά μοντέλα χρονικών κλιμάκων – τον σχετικό χρόνο, τα γεγονότα με χρονολογική σειρά και τον απόλυτο χρόνο, συγκεκριμένο στη διάρκεια και τη σειρά τους. Κανένα μοντέλο δεν μπορεί να δώσει μια πλήρη εξήγηση επειδή η ιστορία καταγράφει την καταστροφή πραγματικών αντικειμένων, ορόσημων και ανθρώπων που σημαίνει ότι πάντα θα υπάρχουν κενά στη γνώση μας.

Μόνο στη ζωή μου, κατακλυσμικά γεγονότα όπως πλημμύρες, πόλεμος και σεισμοί έχουν δει ολόκληρες πόλεις να καταστρέφονται, οικεία τοπία να καταστρέφονται και χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια άνθρωποι να θρηνούν. Στην τοποθέτηση των γυάλινων έργων της ανάμεσα στα αντικείμενα στο Μουσείο Sadberk Hanım, Μουσείο Onar Μετά την ουτοπία Μας βάζει σε αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει πριν ή μετά, μόνο το τώρα, που μας αναγκάζει να κάνουμε δύσκολες ερωτήσεις για να αναζητήσουμε νέους τρόπους ζωής και εναλλακτικούς τρόπους να ακολουθήσουμε.

Μετά την Utopia: The Birds Η έκθεση στο Μουσείο Sadberk Hanım θα διαρκέσει έως τις 30 Μαΐου. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Arie Amaya-Akkermans.