“Ήμουν πέντε χρονών όταν μπήκαμε σε μια βάρκα για ένα μήνα και κατευθυνθήκαμε στην Αυστραλία. Δεν έχω πολλές αναμνήσεις από αυτό. Τότε, υπήρχε μια μικρή αναταραχή στην Ελλάδα και δυστυχώς, πέσαμε σε Αυτό.
«Ο πατέρας μου πήρε την απόφαση ότι έπρεπε να μετακομίσουμε στο εξωτερικό.
«Μιλάς για το ότι θα γυρίσεις στα μισά του κόσμου σε ένα μέρος όπου κυριολεκτικά δεν ξέρεις ψυχή, δεν ξέρεις τη γλώσσα, δεν έχεις καμία εγγύηση για στέγαση ή δουλειά. Το μόνο που σου έδωσαν πραγματικά είναι ένα εισιτήριο.
«Ήξερα πολύ καλά ότι ήμασταν διαφορετικοί. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, κυριολεκτικά έπρεπε να εργάζονται με τον τρόπο τους χωρίς να μπορούν να μιλήσουν. Και αυτό σας αφήνει, νομίζω, πολύ απομονωμένους από πολλές απόψεις.
«Υπάρχει μια ιστορία που ένας γείτονας ειδοποίησε τον πατέρα μου ότι υπήρχε ένα στρώμα μπροστά από αυτό το σπίτι για όποιον το ήθελε. Το σήκωσαν και το τραβούσαν στους ώμους τους και ξέχασαν πού ήταν το σπίτι και περπατούσαν για ώρες γιατί δεν μπορούσε καν να ζητήσει οδηγίες.
«Ο μπαμπάς μου έλεγε αυτή την ιστορία και γελούσε πολύ, αλλά είμαι σίγουρος ότι όταν τραβούσε αυτό το στρώμα στους ώμους του δεν ήταν αστείο.
«Έχω την αίσθηση ότι πίστευε ότι θα πήγαινε σε άλλη χώρα, θα εδραιωνόταν και θα μπορούσε να βάλει την οικογένειά του σε μια θέση όπου θα ήταν αρκετά άνετα για να επιστρέψουν και να ζήσουν τη ζωή μας στην Ελλάδα. Πάντα είχε αυτό το χάρισμα.
Η οικογένεια Ποστέκογλου μετανάστευσε στην Αυστραλία από την Ελλάδα όταν η Άντζε ήταν πέντε ετών
«Εκεί υπήρχε ένας ατελείωτος αγώνας για να εδραιωθούμε. Δούλευε μέρα νύχτα, η μητέρα μου δούλευε, ήμασταν στο σχολείο, εξοικονομούσαμε χρήματα για να αγοράσουμε ένα σπίτι. Μοιραζόμασταν ένα σπίτι με μια άλλη οικογένεια για πολλά χρόνια.
«Όλα αυτά τα πράγματα είναι ένα είδος διαδοχής και στο τέλος η ζωή του περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά και την προσπάθεια να βγάλει τα προς το ζην για εμάς για να επιβιώσει αντί να ευδοκιμήσει πολύ γρήγορα.
“Οι άνθρωποι παρερμηνεύουν την ιστορία της μετανάστευσης. Συχνά ακούω ανθρώπους να λένε, καλά, ξέρετε, μεταναστεύουν σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Αυτή δεν είναι η ιστορία των μεταναστών. Πηγαίνουν σε άλλη χώρα για να δώσουν ευκαιρίες στην επόμενη γενιά.
«Η ζωή της μητέρας και του πατέρα μου δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Είμαι πεπεισμένος ότι θα είχαν ζήσει μια καλύτερη ζωή, ακόμα κι αν ήταν τόσο δύσκολη όσο ήταν, στην Ελλάδα, όπου όλες οι οικογένειές τους, τα κοινωνικά τους δίκτυα, η γλώσσα τους, Τα άφησαν όλα πίσω γιατί ήθελαν να δώσουν μια ευκαιρία, νομίζω, στα παιδιά τους.
Η Ange Postecoglou πιστεύει ότι η ιστορία των μεταναστών είναι μια συχνά παρεξηγημένη ιστορία
“Όταν σκέφτομαι ότι αυτό είναι ένα τεράστιο δώρο που πρέπει να κάνει κάποιος. Να καταλάβω ότι θα θυσίαζαν την ευτυχία τους και από πολλές απόψεις την ευημερία τους για χάρη των παιδιών τους. Είναι ένα μάθημα που δεν χάθηκε ποτέ για μένα ότι ό,τι κάνω το κάνω προς τιμήν του πατέρα μου.
“Συγκεκριμένα, νομίζω ότι ο πατέρας μου λόγω της ποδοσφαιρικής γωνίας. Δεν θέλω να σημαίνουν οι θυσίες του, όχι επειδή έχω ζήσει μια πολύ ευλογημένη ζωή, αλλά αν μπορώ να κάνω τη διαφορά και να συνεχίσω το όνομά του. Είναι έφυγε από τον κόσμο μας, αλλά όπου κι αν είναι, ελπίζω να νιώσω αυτές τις θυσίες.” Αυτό που έδωσε άξιζε τον κόπο.
“Το ποδόσφαιρο ήταν ένας συνδετικός κρίκος για αυτόν με το παρελθόν του. Περνώντας το σε μένα, νομίζω ότι ένιωθε ότι μου έδινε το είδος της ανατροφής που ήθελε να μου δώσει, παρόλο που ήμασταν σε μια ξένη χώρα. Κατ’ επέκταση, το ποδόσφαιρο έγινε το πυρήνας όλων όσων κάναμε.
«Το ποδόσφαιρο ήταν το κάλυμμά του για την ασφάλειά του. Ό,τι κι αν συνέβαινε σε αυτόν τον νέο κόσμο, υπήρχαν κάποιες βασικές αξίες που θα μπορούσα να διατηρήσω βάζοντάς τον σε αυτόν τον κόσμο που καταλάβαινε.
Το πάθος του Άνγκε Ποστέκογλου για το ποδόσφαιρο ήταν εμπνευσμένο από τον πατέρα του
“Ήταν πάντα μια σταθερά στη ζωή μου. Ο πατέρας μου δούλευε, η μητέρα μου δούλευε, η αδερφή μου ήταν πολύ μεγαλύτερη. Έφτιαξα αυτόν τον κόσμο για μένα και όλα περιστρέφονταν γύρω από το ποδόσφαιρο. Ακόμα και όταν ήμουν έξι, επτά, οκτώ, διάβαζα για αυτό, ό,τι το παρακολούθησα, το μόνο για το οποίο μίλησα ήταν ποδόσφαιρο.
“Και όχι μόνο να παίζω. Υποθέτω ότι αυτό ήταν μάλλον το σημείο διαφοράς με εμένα. Πολλοί φίλοι μου το έπαιξαν αλλά μετά είχαν άλλα ενδιαφέροντα. Είχα εμμονή με το παιχνίδι κάπου μέσα μου ακόμα και ως αγόρι. ήξερα ότι όποιο κι αν ήταν το ταξίδι μου, το ποδόσφαιρο είναι Θα είσαι στη μέση του.
“Δεν το έχω δει ποτέ ως δουλειά ή κάτι με το οποίο μπορώ να κερδίζω τα προς το ζην. Πάντα σήμαινε κάτι περισσότερο για μένα. Είμαστε σε μια αδίστακτη επιχείρηση, αλλά για μένα ποτέ δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα, μόνο με τη νίκη, είναι για να χαμογελάσουμε στα πρόσωπα των ανθρώπων, να κάνουμε αξέχαστα πράγματα.
“Το ποδόσφαιρο έχει αυτή την ικανότητα να ενώνει και να δημιουργεί κάτι περισσότερο από ένα απλό αθλητικό θέαμα. Ο σύλλογος στον οποίο ξεκίνησα, η South Melbourne Hellas, δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Ήταν ένας κόμβος για τους Έλληνες μετανάστες να μαζεύονται ένα Σαββατοκύριακο και να αισθάνονται χαλαροί .
“Συνέβη με την κροατική κοινότητα, την ιταλική κοινότητα, την ισπανική κοινότητα. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Δεν εννοούσε όταν μπήκα στην ομάδα ότι έπαιζα με τους Έλληνες, υπήρχαν παιδιά από όλα τα υπόβαθρα.
“Μου αρέσει που το έκανε το ποδόσφαιρο και το κάνω ακόμα. Είμαι αρκετά τυχερός που έχω πάει σε όλο τον κόσμο και όπου κι αν πάτε θα υπάρχουν δύο δοκάρια στο έδαφος. Αυτές οι δύο βάσεις τερμάτων μπορεί να είναι δύο σακούλες ή δύο σκουπίδια κάδους, αλλά θα υπάρχουν παιδιά που θα παίρνουν το λάκτισμα. Μου αρέσει αυτό το μέρος του.
Ο αείμνηστος πατέρας του Ange Postecoglou ήταν ένθερμος υποστηρικτής της καριέρας του γιου του
«Όταν ήμουν με τον μπαμπά μου, ό,τι κατάφερα, υπήρχε ένα μικρό μέρος του που έλεγε: «Εντάξει, ωραία, αλλά μπορείς να τα καταφέρεις καλύτερα. “
“Η τελευταία συζήτηση που είχα μαζί του πριν πεθάνει, είχα την τύχη να επιστρέψω στο χρόνο. Εκείνη την εποχή ήμουν προπονητής στη Γιοκοχάμα. Το τελευταίο παιχνίδι που είδε, στην πραγματικότητα κερδίσαμε 7-2 και θα μπορούσε να είχε θόρυβο γιατί εκεί ήταν τόσα πολλά γκολ.
“Έφτασα εκεί και είχα μια καλή συζήτηση μαζί του. Ήταν ίσως η μόνη φορά που είπε ότι ήταν πραγματικά περήφανος για μένα και για όσα έχω καταφέρει. Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ πολύ να είναι ακόμα κοντά για να μου πει ότι είμαι ακόμα δεν κάνω αρκετά και μπορώ να γίνω καλύτερος από εκείνον τώρα.” .
Φανταστείτε τον πατέρα της Αντζ Ποστέκογλου στο γήπεδο να γιορτάζει με τον γιο του
“Ο μπαμπάς μου ήθελε να έρθω στην Ευρώπη. Ήθελε να ξυπνήσει στη μέση της νύχτας στην Αυστραλία και να παρακολουθήσει τον γιο του εδώ στην Ευρώπη. Είμαι σίγουρος ότι θα ήταν περήφανος. Για να είμαι δίκαιος, μάλλον θα ήταν εδώ .”
“Υπάρχουν κλιπ όταν κερδίσαμε τον Μεγάλο Τελικό το 1990 και ήμουν αρχηγός. Πήραμε έναν γύρο τιμής με το κύπελλο μετά τη νίκη του αγώνα. Υπήρχε μια μικρή κατάκτηση του κοινού ενώ ο κόσμος ήταν τόσο χαρούμενος.
“Ο ηλικιωμένος ήταν ακριβώς στη μέση. Κατά κάποιο τρόπο κατέληξε να τρέχει ακριβώς δίπλα μου. Υπάρχει βίντεο της οποίας είναι επίσης παράξενο γιατί είναι αστείο που πήδηξε τον φράχτη στα 55 του ή οτιδήποτε άλλο ήθελα να μοιραστώ μαζί μου.”
“Βραβευμένος μελετητής ζόμπι. Μουσικός επαγγελματίας. Εμπειρογνώμονας τροφίμων. Προβληματικός.”