Τι συμβαίνει με τον Λεονάρντο; Τσέμπαλο-Βιόλα? Γιατί είχαν εμμονή οι ιμπρεσιονιστές; Μωβ χρωμα? Δάγκωμα τέχνης φέρνει Έχετε ένα εκπληκτικό γεγονός, μια ελάχιστα γνωστή ιστορία ή ένα ενδιαφέρον γεγονός από την ιστορία της τέχνης. Αυτά είναι Γοητευτικός Όγκοι Φώτισε τις ζωές διάσημων καλλιτεχνών Και Αποκρυπτογραφώ δικο τους πρακτικές, προσθέτοντας παράλληλα νέες πλοκές σε διάσημα αριστουργήματα.
Μια φορά μια γενιά, η κοινωνία φαίνεται ξαφνιασμένη όταν έμαθε ότι τα μαρμάρινα γλυπτά της αρχαιότητας έσφυζαν από χρώμα στην κορύφωσή τους, αντί για την αμέτρητη λευκότητα του βασικού τους υλικού. Σημαντικές παραστάσεις όπως το “Gods in Color”, που περιόδευσε από το 2003 έως το 2015, και το “Chroma: Ancient Sculpture in Color” στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης το 2022, ενσαρκώνουν τον απολογισμό αυτής της εποχής, υπενθυμίζοντάς μας ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν φαίνονται φωτεινά. Τα χρώματα είναι φανταχτερά. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιήθηκαν πολύ για την ομορφιά τους και για τον καθορισμό μορφών από απόσταση.
Η πεποίθηση ότι τα ελληνικά μάρμαρα ήταν λευκά προήλθε από την παρατήρηση. Τα περισσότερα παραδείγματα που βρέθηκαν ήταν άχρωμα από τη στιγμή που οι σύγχρονοι ακαδημαϊκοί τα είδαν. Οι χρωστικές σε αυτά τα γλυπτά έχουν ξεθωριάσει με την πάροδο των αιώνων κάτω από τη γη, την έκθεση στα στοιχεία και τον καθαρισμό που έλαβαν όταν ανακαλύφθηκαν. Ωστόσο, υπήρχαν στοιχεία για την πολυχρωμία τους, ιδιαίτερα σε όλη την ελληνική λογοτεχνία. Στο έργο του Ευριπίδη ΕλένηΗ ηγετική κυρία σχολιάζει περίφημα: «Αν ρίξω την ομορφιά μου και πάρω μια άσχημη όψη, πώς θα σκουπίσετε τη χροιά του ειδώλου».
Άποψη εγκατάστασης «Χρώμα» στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Φωτογραφία: Min Sen.
Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, Πολλοί ακαδημαϊκοί το πίστευαν «Τα πολύχρωμα ειδώλια ήταν συχνά στην αρχαία τέχνη, αλλά σταμάτησαν στην κλασική περίοδο». Ωστόσο, η παλίρροια άρχισε να αλλάζει όταν μελετητές όπως ο Jacques Ignace Hittorff, στη μελέτη του 1851 “The Polychromy of Greek Architecture”, άρχισαν να μαζεύουν μικρά ίχνη μπογιάς στην κλασική αρχιτεκτονική και γλυπτική.
Οι μελετητές έχουν χτυπήσει μπρος-πίσω, ειδικά την περασμένη δεκαετία, αλλά οι περισσότεροι γνωρίζουν τώρα ότι τα μεγάλα μάρμαρα της Ελλάδας βάφτηκαν έξοχα στην εποχή της ακμής τους. Ο Edward Robinson, ο τρίτος σκηνοθέτης του Met, και η επιμελήτρια Gisela MA Richter υπερασπίζονται τις ιδέες του περασμένου αιώνα σχετικά με το θέμα. Ο Robinson «ενθάρρυνε να αποκτήσει γλυπτά με περισσότερα ίχνη μπογιάς», γράφει ο Mett και ο Richter συνδημοσίευσε. Έγγραφο του 1944 Σχετικά με τις προσπάθειες προσδιορισμού των αρχικών χρωμάτων τέτοιων γλυπτών, συμπεριλαμβανομένων των αττικών τάφων και της εμβληματικής πλέον Σφίγγας. Η μεγάλη τους πρόοδος απέδειξε ότι οι Έλληνες είχαν ενσωματώσει σάρκα και οστά στις φιγούρες τους.
Άποψη εγκατάστασης “Chroma” στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Φωτογραφία: Min Sen.
Σήμερα, οι σύγχρονες τεχνικές όπως η υπεριώδης φωτογραφία και η μικροσκοπική ανάλυση έχουν καταστήσει δυνατή την καλύτερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το χρώμα. Το έργο υψηλής τεχνολογίας των ερευνητών Vinzenz Brinkmann και Ulrike Koch-Brinkmann παίζει καθοριστικό ρόλο σε ζωηρά πολύχρωμες, 3D εκτυπωμένες αναπαραστάσεις των “Gods in Color” και “Chroma”.
Τον περασμένο Οκτώβριο, οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι ακόμη και τα μάρμαρα του Παρθενώνα ήταν βαμμένα σε ένα φάσμα χρωμάτων. Προηγούμενες μελέτες προσπάθησαν και απέτυχαν να βρουν τη χρωστική ουσία στη συναρπαστική τους επιφάνεια, αλλά αυτές οι τελευταίες προσπάθειες χρησιμοποίησαν πρωτοφανείς τεχνικές ψηφιακής απεικόνισης που μπορούν να ανιχνεύσουν τα σωματίδια σε μικροσκοπική κλίμακα. Χρησιμοποιώντας την προκαλούμενη από ορατή φωταύγεια, τα γλυπτά βρήκαν ίχνη από αιγυπτιακές μπλε και μωβ χρωστικές της Τυρίας – που οι ερευνητές πιστεύουν ότι μπορεί να ενέπνευσαν άλλους ελληνιστικούς τεχνίτες.
Ακολουθήστε Artnet News Στο Facebook:
Θέλετε να μείνετε στον κόσμο της τέχνης; Εγγραφείτε στο ενημερωτικό μας δελτίο για να λαμβάνετε έκτακτες ειδήσεις, συνεντεύξεις που ανοίγουν τα μάτια και εμπεριστατωμένες κριτικές που προωθούν τη συζήτηση.
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”