Αν είχαμε καλέσει για δείπνο μερικά από τα σημαντικότερα μυαλά της αρχαίας Ελλάδας, τον Ηρόδοτο, τον Ηρακλή και τον Αριστοφάνη, σίγουρα θα εκπλαγούμε από την ευημερία και την ποικιλία των τροφίμων που τους προσφέρονται.
Αυτό συμβαίνει επειδή πολλά από τα σημερινά τρόφιμα είναι εντελώς άγνωστα στην εποχή τους, ενώ οι διατροφικές μας συνήθειες διαφέρουν σημαντικά από την αρχαιότητα.
Πρώτον, αντί για αυτό που λένε οι σύγχρονοι διατροφολόγοι για τα οφέλη ενός πλούσιου πρωινού, οι αρχαίοι Έλληνες ξεκίνησαν τη μέρα τους με μια πολύ απλή διατροφή, που περιείχε κριθαράκια, άγλυκες ελιές και σύκα.
Ένα άλλο κοινό πρωινό είναι ο «καϊκόνας», ένα ποτό από βραστό κριθάρι, αρωματισμένο με δυόσμο ή θυμάρι, το οποίο πιστεύεται ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
Το μεσημέρι θα φάνε φακές όπως τσιπούρες, μπαρμπούνια, ρέγγες και χέλια, φακές, φασόλια, ρεβίθια, μπιζέλια και κουκιά, ψωμί, τυρί, ελιές, αυγά, ξηρούς καρπούς και φρούτα.
Μια άλλη διαφορά είναι το δείπνο.
Οι γιατροί σήμερα συμβουλεύουν το δείπνο να είναι πολύ ελαφρύ, αλλά οι πρόγονοί μας το θεωρούσαν το πιο σημαντικό και μεγαλύτερο γεύμα της ημέρας.
Withταν με επιδόρπια που ονομάζονταν «Τραχήματα» τα οποία θα μπορούσαν να είναι φρέσκα ή αποξηραμένα φρούτα, κυρίως σύκα, καρύδια και γλυκά με σταφύλια ή μέλι.
Οι αρχαίοι είχαν ιδιαίτερη προτίμηση στο χοιρινό και το βόειο κρέας, ενώ σπάνια έτρωγαν αρνί και αρνί.
Αγαπούσαν το κυνήγι, ιδιαίτερα τα ορτύκια και τα ελάφια. Τους άρεσαν όμως και τα σαλιγκάρια που έτρωγαν οι Κρητικοί από την εποχή του Μίνωα στην Εποχή του Χαλκού.
Τα φρούτα και τα λαχανικά μπορεί να έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην καθημερινή διατροφή τους, αλλά δεν είναι τόσο διαφορετικά όσο σήμερα.
Δεν υπήρχαν πορτοκάλια, μανταρίνια, ροδάκινα και μπανάνες, αλλά υπήρχε μεγάλη ζήτηση για αχλάδια, ρόδια, μήλα, σύκα, μούρα, κεράσια και δαμάσκηνα.
Όσο για τα λαχανικά, οι Αθηναίοι τα καλλιέργησαν στους κήπους τους και είχαν ιδιαίτερη αγάπη για το μαρούλι, τα αγγούρια, τα μπιζέλια, τις αγκινάρες, το σέλινο, τον άνηθο και τον δυόσμο.
Μανιτάρια, μάραθο, σπαράγγια και ακόμη και μαλακές τσουκνίδες ήταν επίσης περιζήτητα σε ποτάμια και χωράφια.
Τους άρεσε πολύ το ψωμί καθώς φτιάχνουν πολλές ποικιλίες, όπως λογάνα, ψωμί σιμιγδάλι, ψωμί από χοντρό αλεύρι και ψωμί κεχρί.
Τα ράφια κουζίνας μιας αρχαίας ελληνικής οικογένειας πρέπει να έχουν πάντα μια ποικιλία μπαχαρικών και μπαχαρικών όπως ρίγανη, βασιλικό, μέντα, θυμάρι, κάρδαμο, κόλιανδρο, κάπαρη και σουσάμι.
Τα περισσότερα τρόφιμα ήταν πολύ ελαφριά όταν ψήνονταν ή σιγοβράζονταν, ενώ αυτό ισχύει και για τα επιδόρπια επειδή είναι φτιαγμένα από αλεύρι, αποξηραμένα ή φρέσκα φρούτα και μέλι, καθώς δεν υπάρχει ζάχαρη ή κακάο.
Κάθε γεύμα, φυσικά, συνοδευόταν από κρασί, ενώ στο τραπέζι δεν υπήρχε ελαιόλαδο, το οποίο η θεά της Αθήνας θεώρησε ως το δώρο της Αθηνάς.
Τέλος πάντων, οι πρόγονοι ήταν σε δίαιτα.
Έτρωγαν μια μεγάλη ποικιλία τροφίμων, αλλά σε πολύ μικρές ποσότητες, πίστευαν ότι ο σκοπός του φαγητού δεν ήταν να γεμίσει το στομάχι αλλά να χορτάσει τον ουρανίσκο.
Οι πιο σκληροί από τους Έλληνες είναι οι Σπαρτιάτες και περιλαμβάνουν ένα φλιτζάνι «μαύρο ζωμό» και ακόμη και μια φέτα ψωμί στην καθημερινή τους διατροφή.
Σε ειδικές περιστάσεις και γιορτές, οι Σπαρτιάτες έβραζαν μπέικον, έπιναν κρασί και έτρωγαν λίγη πίτα.
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”
Dionysos Alec