“Το πραγματικό σου συμβαίνει”

Ο Άλεξ και εγώ επιστρέφουμε. Για ένα πράγμα, και οι δύο προέρχονται από τα Βαλκάνια. Είναι Ρωμαίος (η μητέρα του ανήκει στη μεγάλη γερμανική κοινότητα στη Ρουμανία) και είμαι Έλληνας – αλλά είμαστε επίσης Γερμανοί, καθώς έχουμε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μας στο Βερολίνο. Στην πραγματικότητα, συναντηθήκαμε στο Βερολίνο, όταν ήταν στην πρώτη μου τάξη ως νέος καθηγητής στη Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης. Στη συνέχεια επέστρεψε στο Βουκουρέστι και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, αλλά κατά κάποιον τρόπο καταφέραμε να διατηρήσουμε επαφή.

Κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, όταν η γεωγραφική εγγύτητα ξαφνικά έγινε ασήμαντη, αρχίσαμε να συναντάμε σε αυτόν τον απερίγραπτο χώρο που συνδέει διαφορετικές ζώνες ώρας και περιστάσεις. Μιλήσαμε για τη διαδικασία, παρακολουθήσαμε το έργο του άλλου και μοιράστηκα την ιστορία μου Το Παρίσι βρίσκεται στο Harlem, Η ταινία που επεξεργάζομαι αυτήν τη στιγμή και αρχίζουμε να συζητάμε για τις ιστορίες που θα μπορούσαμε να πάρουμε μαζί από τους δικούς μας κόσμους φαντασίας και μη φαντασίας.

Μια πρόσκληση για συμμετοχή σε μια από τις συνομιλίες μας ήρθε όταν ο Άλεξ συζήτησε τα Όσκαρ ως ταινία του συλλογικός Υποψήφια για τα καλύτερα διεθνή ντοκιμαντέρ και τα καλύτερα ντοκιμαντέρ. (Κατά τη στιγμή της συνομιλίας μας, η ταινία ήταν μόνο σε σύντομη λίστα για αυτές τις δύο κατηγορίες.) Την Κυριακή το βράδυ, επτά ώρες, ξεκινήσαμε να μιλάμε για το παρελθόν μας μαζί, για τις ομοιότητες και τις διαφορές, την προσωπική και κινηματογραφική και την ανθρώπινη εμπειρία στη δημιουργία των ταινιών που κάνουμε.

ΟνομάστηκεΆλεξ, νομίζω ότι ήσουν στην πρώτη τάξη του Βερολίνου. Αυτό είναι από πολλά χρόνια τώρα. Θυμάσαι ποια τάξη ήταν;

Νάναο: Γράφαμε ιστορίες και σκηνές χρησιμοποιώντας διαφορετικές δημιουργικές προσεγγίσεις όπως αλλαγή φύλου, ηλικία ή φόντο των χαρακτήρων ή αφηγηματική προοπτική …

Ονομάστηκε: Αυτοσχεδιασμός για το βιβλίο.

Νάναο: Το μάθημα ήταν μια σημαντική ανακάλυψη για μένα. Κάτι άρχισε να δουλεύει προς τα γραπτά μου εκεί. Πάντα ένιωθα συγνώμη που δεν συνέχισα να γράφω.

Ονομάστηκε: Επειδή ξεκινήσατε να δημιουργείτε ντοκιμαντέρ στη Ρουμανία.

Νάναο: Στην πραγματικότητα, έκανα το πρώτο μου ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους στη Σχολή Κινηματογράφου του Βερολίνου. Δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε κάτι μακροπρόθεσμο για τα πρώτα δύο χρόνια, οπότε έπρεπε να το κρατήσω μυστικό και να το προσαρμόσω για μια νύχτα περίπου για έξι μήνες.

Ονομάστηκε: αυτό ήταν Ο Peter Sadeq σκηνοθετείται από τον Peer GyntΊσως αυτό ήταν πριν από 10 χρόνια Ο Τούτου και οι αδελφές του. Και τώρα, πέντε ακόμη χρόνια αργότερα, βρίσκεται σε δύο λίστες σκαλίσματος βραβείων Academy. Όλα θα αλλάξουν από τώρα και στο εξής; Θα κάνει τα πάντα ευκολότερα;

Νάναο: Δεν ξέρω. Ενώ είμαι σίγουρα χαρούμενος που γνωρίζω τον όρο συλλογικός Το έκανα και ξέρω ότι θα προσεγγίσει πολύ περισσότερους ανθρώπους από τις άλλες ταινίες μου, η αλήθεια είναι ότι όποτε αρχίζω να κάνω μια ταινία, πάντα νιώθω σαν να είναι η νούμερο ένα ταινία. Γίνεται εύκολο να βρείτε άτομα που θα σας εμπιστεύονται και την επιχείρησή σας, αλλά η πρόκληση είναι πάντα εσείς και αν μπορείτε να προσεγγίσετε τα δικά σας πρότυπα. Πιστεύετε ότι αυτό θα αλλάξει;

Ονομάστηκε: Όχι, ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα είναι, και ίσως είναι καλή ιδέα να μην το κάνω. Ο δάσκαλός μου, ο Φρανκ Ντάνιελ, μου έλεγε όταν νιώθεις ότι ξέρεις ακριβώς πώς να κάνεις κάτι, είναι καιρός να προχωρήσουμε. Πόσες φορές την ημέρα αμφισβητείτε τον εαυτό σας; Ξέρω ότι το κάνω αυτό πολύ.

Νάναο: Κατά τη δημιουργία μιας ταινίας, είναι τόσο δύσκολο να μετρηθεί κανείς πολλές φορές την ημέρα. Πιστεύω όμως ότι κάθε λύση που πρέπει να βρεθεί έρχεται πρώτα με τη μορφή αμφιβολίας. Στη συνέχεια κάνετε αναζήτηση μέχρι να χάσετε την υποψία σας. Η αμφιβολία είναι επίσης ένα διαρκές κομμάτι της ιδιωτικής μου ζωής, για παράδειγμα, αναρωτιέμαι αν είμαι αρκετά καλός γονέας ή σύντροφος.

Ονομάστηκε: Και οι χαρακτήρες σας είναι επίσης ύποπτοι.

Νάναο: Όπως κάνετε. Νομίζω ότι είναι ένα σημάδι αυθεντικών προσωπικοτήτων, δεν νομίζετε;

Ονομάστηκε: Δέχομαι. Μοιραζόμαστε μια αίσθηση, μια εμμονή με τη συστηματική αποτυχία και μια συγκεκριμένη προσέγγιση στη συνεργασία με ανθρώπους. Νιώθω σαν να φτιάχνω ντοκιμαντέρ και μεγάλου μήκους ταινίες και φτιάχνεις ντοκιμαντέρ σαν να είναι μυθοπλασία.

Νάναο: Ναι, οι ταινίες και οι ηθοποιοί σας αισθάνονται αληθινοί και αυθεντικοί, με τρόπο που σπάνια βλέπω σε μια ταινία μεγάλου μήκους. Πώς το πετύχατε αυτό;

Ονομάστηκε: Δουλεύω με ηθοποιούς για περίπου ένα χρόνο πριν αρχίσω να γυρίζω. Είναι μέρος της δουλειάς μου. Τα μελετώ όσο και οι δύο μελετούμε την προσωπικότητά τους. Νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε βαθύτερα με αυτόν τον τρόπο, ερευνώντας τις ευπάθειες και τις οικείες ανησυχίες που δεν θα είχαμε ξαναδεί. Γι ‘αυτό θέτω αυτές τις απίστευτα προσωπικές ερωτήσεις. Τους ζητώ να μας ανοίξουν πραγματικά. Και συνεχίζω να πιέζω μέχρι να συμβεί αυτό ανοίγοντας τον εαυτό μου. Επειδή υπάρχει μεγάλη αυτοπεποίθηση που πρέπει να συμβεί. Υπάρχει πολλή αλήθεια που πρέπει να συμβεί. Τελικά, εξετάζουμε την ανθρώπινη κατάσταση.

Νάναο: Ναι, είναι υπέροχο! Τελικά, αυτό που καταγράφουμε μέσω του φακού είναι οι σχέσεις που έχουμε δημιουργήσει. Πιστεύω επίσης ότι αυτό που φωτογραφίζω έχει όλη την περίπλοκη σχέση μεταξύ μου και των ανθρώπων που παρακολουθώ εδώ και πολλούς μήνες.

Ονομάστηκε: Μου αρέσει. Δεν το σκέφτηκα έτσι.

Νάναο: Όσον αφορά τις συστημικές αποτυχίες: Για μένα, πρόκειται για το πώς οι κοινωνίες διαμορφώνουν χαρακτήρες, πώς οι χαρακτήρες αντιστέκονται σε αυτό και είναι σε θέση να παραμείνουν πιστοί στον εαυτό τους και έτσι να διαμορφώσουν το περιβάλλον τους, και τελικά την κοινωνία. Είναι αυτό που πάντα σκέφτομαι οι μετανάστες.

Ονομάστηκε: Πάντα αισθάνομαι ότι το να είμαι μετανάστης μου επιτρέπει πάντα να παρατηρώ πράγματα που διαφορετικά δεν θα μπορούσα να δω. Και είμαι περίεργος. Έχω αυτήν την επιθυμία να καταλάβω. Για παράδειγμα, στο Η εμπειρία του ουράνιου τόξου Ήθελα να καταλάβω πώς οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν το ίδιο τραυματικό συμβάν με εντελώς διαφορετικούς τρόπους και γιατί καταλήγουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Νομίζω ότι ξεκινάτε επίσης με την επιθυμία να καταλάβετε …

Νάναο: Ναι. στο συλλογικός, Ήθελα να καταλάβω καλύτερα πώς λειτουργεί η ενέργεια. Η δύναμη του συστήματος πάνω από τους ανθρώπους που το συνθλίβουν. Από εκεί, προσπάθησα να βρω τον σωστό τρόπο για να πω μια ιστορία παρατήρησης για αυτήν την εξουσία και συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να γίνει μέσω δημοσιογράφων που ερευνούν τους ισχυρούς. Στη συνέχεια, η πρόκληση ήταν να βουτήξουμε όσο το δυνατόν βαθύτερα στην αίθουσα ειδήσεων και να πούμε τις πιο προσωπικές ανησυχίες και προκλήσεις των δημοσιογράφων. Είναι περίεργο, γιατί όταν ψάχνω για πραγματικούς χαρακτήρες που με εμπνέουν, είναι πάντα να μπαίνω σε κόσμους όπου είμαι. Δεν έχουν ιδέα αν υπάρχει ιστορία σε μια ταινία ή όχι. Στο τέλος, αισθάνομαι ότι είναι καλύτερο για μένα να μην καταλαβαίνω ακριβώς τι κάνω γιατί στις στιγμές της δημιουργίας της ταινίας, η μαγνητοσκόπηση φαίνεται ότι είναι ένα φυσιολογικό πράγμα που συμβαίνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Ονομάστηκε: Ωστόσο, τραβάτε τις προετοιμασμένες σκηνές σαν να τις έχετε γράψει. Κανείς δεν μιλάει απευθείας στην κάμερα, μιλάει ο ένας στον άλλο σαν να μην βρίσκεστε στο δωμάτιο και να μην φωτογραφίζετε, όπως κάνουμε σε μια ταινία μεγάλου μήκους. Είστε μια μύγα στον τοίχο. Αλλά πώς μπορείτε να τα σκάψετε βαθύτερα συναισθηματικά; Μιλάτε σε αυτά ανάμεσα σε αυτό που χρειάζεται; Σταματά και επανεκκινείται;

Νάναο: Δεν έκανα τα πράγματα. Δουλεύω με τα καθαρά πρότυπα της παραγωγής ταινιών με βάση το ρολόι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στην ουσία μεταξύ της παραγωγής μυθοπλασίας και της φωτογραφίας εγγράφων παρακολούθησης. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το πώς χτίζει κανείς μια σχέση, είτε είναι με έναν ηθοποιό είτε με κάποιον από την πραγματική ζωή. Όπως είπα, εάν οι άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς και δεν κρίνονται, ανοίγουν και γίνονται οι ίδιοι. Είναι σαν μια σχέση με έναν σύντροφο αγάπης που σας επιτρέπει να είστε ο εαυτός σας. Όπου δεν χρειάζεται να προσποιείται τίποτα.

Ονομάστηκε: Λοιπόν, έβλεπα ξανά Μετάδοση ειδήσεων Την άλλη μέρα. Θυμάστε την ταινία του James L Brooks;

Νάναο: Το θυμάμαι αυτό.

Ονομάστηκε: Υπάρχει μια σκηνή όπου ο χαρακτήρας του William Hurt ανάβει ξανά την κάμερα για να καταγράψει τη στιγμή της αντίδρασης της που κλαίει, η οποία δεν είχε καταγραφεί, επειδή ήταν μία μόνο κάμερα. Υπήρχαν τέτοιες στιγμές στη μαγνητοσκόπηση; Και αν όχι, πώς θα ήταν δυνατό να συλλάβεις τόσα πολλά συναισθήματα χωρίς να νιώθεις ποτέ ότι τους ήρωες τους έπαιζαν;

Νάναο: Αρχή. Αυτό που χάνεται χάνεται και παραμένει στη μνήμη σαν ουλή. Αλλά τότε, τυχεροί και καταγράφεις μερικές υπέροχες συναισθηματικές στιγμές που δεν θα είχατε φανταστεί ποτέ. Αυτά είναι τα λάκτισμα και οι πόνοι της δημιουργίας ταινιών με βάση το ρολόι.

Ονομάστηκε: Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη της πραγματικότητας. Αυτό μου θυμίζει αυτό το απόσπασμα από Βελούδινο κουνέλι: “Το πραγματικό πράγμα συμβαίνει σε εσάς.” Τότε πηγαίνει έτσι: “Μόλις γίνετε αληθινοί, δεν μπορείτε να είστε άσχημοι, εκτός από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν.”

Νάναο: αυτό είναι όμορφο.

ΟνομάστηκεΑς μιλήσουμε για τη σχέση. Και οι δύο δεν έχουμε σπίτι, πραγματικά, ή ίσως έχουμε πολλά σπίτια, αντί για ένα – και πολλές εθνικότητες, φαίνεται. Νιώθεις σαν να ανήκεις; Για παράδειγμα, στο ρωμαϊκό νέο κύμα;

Νάναο: Η μόνη αίσθηση ότι ανήκω συνδέεται με την οικογένεια, τα παιδιά και τον σύντροφό μου. Όπου κι αν είμαστε μαζί, νιώθω τέλεια. Έχασα την αίσθηση ότι ανήκω σε ένα μέρος ή χώρα όταν έγινα μετανάστης σε ηλικία δέκα ετών. Δεν νιώθω Ρωμαίος ή Γερμανός. Με έναν περίεργο τρόπο, δεν νιώθω κανένα από αυτά. Οι δημιουργοί του Roman New Wave διαμορφώθηκαν από πολύ διαφορετικές εμπειρίες ζωής. Ήταν στη Ρουμανία τη δεκαετία του 1990, όταν ήμουν στη Γερμανία, έπρεπε να μάθω πώς να περιηγηθώ στη γερμανική κοινωνία ως ξένος. Επιπλέον, είναι περίπου 10 χρόνια μεγαλύτερα από εμένα. Αυτό που μου αρέσει να είμαι αμερόληπτος μετανάστης από οπουδήποτε είναι ότι κάποιος αισθάνεται πραγματικά ότι η ταυτότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το άθροισμα των εμπειριών της ζωής και των σημείων που άφησε πάνω σου.

Ονομάστηκε: Μου αρέσει πολύ να είμαι μετανάστης. Αλλά διαπιστώνω επίσης ότι είστε σε συνεχή λαχτάρα και θέλετε να είστε παντού και με όλους ταυτόχρονα. Και είστε διαφορετικό άτομο σε κάθε γλώσσα. Για μένα, ο κινηματογράφος είναι η μόνη γλώσσα στην οποία μπορώ να ενώσω όλα τα μέρη μου.