Υπενθυμίζοντας την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς

Στις 26 Οκτωβρίου 1912, όταν ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την πόλη από την οθωμανική κυριαρχία, στη Θεσσαλονίκη χτύπησαν οι καμπάνες της ανεξαρτησίας. Η πόλη απελευθερώθηκε 20 μέρες μετά την κήρυξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου.

Στις αρχές του 20ου αιώνα η περιοχή των Βαλκανίων ήταν έτοιμη να εκραγεί. Το εθνικιστικό κίνημα των «Νέων Τούρκων» κατέλαβε τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το ζήτημα της Κρήτης με την Ελλάδα επιδείνωσε τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, ενώ η προσωρινή απελευθέρωση των Δωδεκανήσων κατά τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο προκάλεσε περαιτέρω τριβές μεταξύ των δύο.

Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος παρακολούθησε στενά τις διπλωματικές εξελίξεις στη διεθνή σκηνή. Ο Βενεζουέλος σημείωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν σε στάδιο ανασυγκρότησης.

Οι προσπάθειές του να αποτρέψει μια ένοπλη σύγκρουση έληξαν στις 25 Σεπτεμβρίου 1912, όταν το Μαυροβούνιο κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία. Λίγες μέρες αργότερα, υπό το φως των παραπάνω εξελίξεων, η Ελλάδα προσχώρησε επίσημα στη Σερβία και τη Βουλγαρία.

Στις 13 Οκτωβρίου, οι τρεις βαλκανικές χώρες απέστειλαν κοινή τελική προειδοποίηση στο Οθωμανικό λιμάνι ζητώντας να επιλυθούν μια σειρά ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης της εθνικής αυτονομίας των χριστιανικών κοινοτήτων. Η τελική προειδοποίηση απορρίφθηκε και η στρατιωτική δράση άλλαξε τη διπλωματία.

Οι δυνάμεις της Σερβίας και του Μαυροβουνίου συγκεντρώθηκαν στη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία, ενώ οι ελληνικές δυνάμεις κατέλαβαν τα άκρα της νότιας Μακεδονίας και του Εφραίμ. Οι Βούλγαροι τοποθετήθηκαν στην περιοχή της Θράκης, αλλά το σχέδιό τους ήταν ουσιαστικά να πάνε στη Μακεδονία με απώτερο σκοπό την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.

Δύο μέρες αργότερα άνοιξε ο δρόμος για τη Μακεδονία και ο ελληνικός στρατός κατέλαβε το Σαραντάπορο για την πρώτη του νίκη. Καθώς οι Τούρκοι υποχώρησαν, οι ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να προελαύνουν από την Κοζάνη, τα Γριβενά και την Καταρίνη.

Παράλληλα, οι Βούλγαροι ενδιαφέρθηκαν περισσότερο να πάνε στη Θεσσαλονίκη. Ο Ελεφάντριος Βενεζουέλος συνειδητοποίησε ότι η Ελλάδα κινδύνευε να χάσει τη σημαντικότερη πόλη της Μακεδονίας. Ο αρχηγός του ελληνικού στρατού, διάδοχος Κωνσταντίνος, που κινούνταν βόρεια του μοναστηριού, τον διέταξε να αλλάξει δρόμο για να αποτρέψει τη βουλγαρική εισβολή. Σε απάντηση, ο Κωνσταντίνος οδήγησε τον ελληνικό στρατό προς τα ανατολικά.

Ωστόσο, στο δρόμο τους, οι δυνάμεις του Κωνσταντίνου έπρεπε να περάσουν από τη Γυανίτσα, την ιερή πόλη των Μουσουλμάνων. Εκεί συγκρούστηκαν πέντε ελληνικές στρατιωτικές μονάδες και μια δύναμη ιππικού με τις τουρκικές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων έξι μονάδες πυροβολικού και πέντε μονάδες. Ακολούθησε άγριος διήμερος πόλεμος στις 19-20 Οκτωβρίου, με πολλά θύματα και από τις δύο πλευρές.

Ο ελληνικός στρατός ανάγκασε τους Τούρκους να υποχωρήσουν

Για να καθυστερήσουν τον ελληνικό στρατό, οι Τούρκοι κατέστρεψαν τις γέφυρες του Λουδία, του Αξιού και του Γαλλικού. Την ίδια ώρα, πρεσβευτές είπαν στις ελληνικές δυνάμεις ότι μια βουλγαρική παράταξη εισήλθε στην πεδιάδα του Λαγκαδά κοντά στη Θεσσαλονίκη.

Οι Έλληνες χρειάζονταν χρόνο και πολύτιμους πόρους για να χτίσουν τη νέα γέφυρα. Ο κίνδυνος να χαθεί η Θεσσαλονίκη γινόταν όλο και πιο εμφανής. Στις 25 Οκτωβρίου, με τη βοήθεια ντόπιων από τις γύρω περιοχές (Μάλκαρα, Κιμίνα, Σαλάστρα και Σίνδο), ο ελληνικός στρατός πέρασε τον Αξιό ποταμό και ετοιμάστηκε να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη.

Όταν ο ελληνικός στρατός βγήκε από τη Θεσσαλονίκη και άκουσε για την παράδοση της πόλης, ο Ταχσίν Πασάς πρότεινε να μεταβιβαστεί υπό όρους η πόλη στον ελληνικό έλεγχο. Αντίθετα, ο Κωνσταντίνος έδωσε προθεσμία στους Τούρκους μέχρι τα ξημερώματα της 26ης Οκτωβρίου για να μεταφέρουν Τούρκους αξιωματούχους στη Μικρά Ασία.

Οι Τούρκοι απάντησαν θετικά, αλλά τους ζήτησαν να πάρουν μαζί τους 5.000 όπλα, κάτι που ο Κωνσταντίνος απέρριψε. Παρατείνεται η προθεσμία για την τελική σύμβαση. Όταν έληξε η νέα προθεσμία, ο ελληνικός στρατός ήταν έτοιμος για επίθεση. Ωστόσο, την τελευταία στιγμή ο Νταχσάν Πασάς αποδέχτηκε τους όρους που πρότεινε η ελληνική πλευρά.

Έτσι, το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1912, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, του πολιούχου της Θεσσαλονίκης, λίγες ώρες πριν την άφιξη των βουλγαρικών δυνάμεων, η πόλη απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό.