Έφυγα από το χωριό μου, τη Μινέτ Κάρπαθοςστις Ηνωμένες Πολιτείες το 1969. Τα χρήματα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή ήταν σφιχτά και όποιος μπορούσε να φύγει από τη χώρα θεωρούνταν τυχερός.
Νομίζω ότι ήμουν από τους τυχερούς. Η οικογένειά μου χρηματοδοτήθηκε από τον θείο μου Michael Katogerets για να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν πιο εύκολο για μένα να πάω εκεί γιατί έχω συγγενή. Εκείνη την εποχή, οπουδήποτε θα μπορούσε να ήταν καλύτερη επιλογή από την παραμονή στην Ελλάδα. Τότε επικρατούσε κλίμα μετανάστευσης! Η δικτατορία και η δύσκολη οικονομική κατάσταση δεν άφησαν πολλά ερωτηματικά.
Μου λείπουν πολλά όταν δεν είμαι σπίτι: ο πολιτισμός, ο καρπάθιος αέρας, η θέα στο Αιγαίο, ο ελληνικός ήλιος και σίγουρα οι φίλοι και η οικογένειά μου
Μετακόμισα στις Ηνωμένες Πολιτείες από ανάγκη για να δημιουργήσω ένα καλύτερο μέλλον, αλλά έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ήμουν σε μια χώρα όπου τα πάντα ήταν ξένα – η γλώσσα, ο πολιτισμός, τα πάντα, και ήμασταν φτωχοί. Ειλικρινά, η πρώτη μου εντύπωση δεν ήταν αυτή που περίμενα. Στο μυαλό μας, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σαν μια χώρα των νεραϊδών! Δεν περιμέναμε να δούμε τους φτωχούς, τους άστεγους και τα κτίρια να καταρρέουν. Ήταν μια απογοήτευση. Αρχικά μείναμε στην Ελίζαμπεθ του NJ, εγκατασταθήκαμε στις πιο φτωχές γειτονιές και είχαμε τις χαμηλότερες αμειβόμενες δουλειές. Δεν ήμασταν στις καλύτερες συνθήκες και ήμασταν στον πάτο της οικονομικής σκάλας για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό ήταν ενοχλητικό, αλλά ήμασταν φιλόδοξοι. Ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα μείνουμε σε αυτό το επίπεδο. Είχαμε βλέψεις. Παρόλο που βρισκόμασταν στον πάτο της κοινωνικής κλίμακας στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μας πείραζε, γιατί αντλήσαμε την κοινωνική μας θέση από το χωριό μας στην πατρίδα μας.
Συχνά δεν ξέραμε πώς μας έβλεπαν οι άλλοι Αμερικανοί. Προερχόμενοι από ένα πολύ συντηρητικό υπόβαθρο, δεν μας ένοιαζε να ακολουθήσουμε τις συνήθειές μας γύρω μας. Το θεωρήσαμε απαράδεκτο και φιλελεύθερο σε σχέση με τα αποδεκτά μας πρότυπα. Η υποστήριξη των συμπολιτών μας ήταν πολύ σημαντική γιατί έδωσε σε όλους το κουράγιο να συνεχίσουν και να μην αισθάνονται κατώτεροι.
Δυστυχώς η ελληνική κοινότητα εκείνη την εποχή δεν ευδοκιμούσε. Οι πρόσφατοι Έλληνες μετανάστες είχαν περιορισμένη γνώση της αγγλικής γλώσσας. Οι στενοί μου φίλοι και συγγενείς που ήταν εκεί με στήριξαν πολύ. Δεν υπήρχε οικονομική υποστήριξη από κανέναν, αλλά ψυχολογικά νιώθαμε καλά γιατί κανένας συμπατριώτης μας δεν μας έκανε να νιώσουμε άσχημα ή απαράδεκτα. Γνωριζόμασταν και πιστεύαμε ότι βρισκόμασταν προσωρινά στο χαμηλό οικονομικό μας σημείο μέχρι να βρούμε το δρόμο μας για τη νέα χώρα και το σημαντικότερο να μάθουμε αγγλικά!
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι άνθρωποι δάνειζαν πρόθυμα χρήματα στους φίλους τους και από στόμα σε στόμα υποσχέθηκαν στον Παλαιό Κόσμο ότι τα χρήματα επιστράφηκαν πλήρως με ένα ειλικρινές «ευχαριστώ». Ήταν μια συμφωνία κυρίων χωρίς εμπλεκόμενους δικηγόρους. Τότε εγγυητής ήταν το πρόσωπο ενός ανθρώπου! Όλοι γνώριζαν ότι η άρνηση μιας υπόσχεσης θα τους έβαζε στη χαμηλότερη κοινωνική θέση χωρίς καμία πιθανότητα να ανέβουν από εκεί! Σε όλη του τη ζωή τα παιδιά του θυμίζουν επιθετικότητα! Αυτό δεν συμβαίνει στις μέρες μας φυσικά! Ξέραμε τι περνούσε ο καθένας – ερχόμενος σε μια ξένη χώρα – έτσι υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν να κατανοήσω διαφορετικούς πολιτισμούς και να γίνω μέρος τους. Ήμασταν απομονωμένοι στον δικό μας μικρό κόσμο, σαν σε κάψουλα. Έφυγα από την Ελλάδα χωρίς να ξέρω αγγλικά. Μου φαινόταν πολύ περίεργο όλο αυτό. Το να μην γνωρίζω τη γλώσσα ήταν πολύ δύσκολο και αυτό καθόριζε το είδος των θέσεων εργασίας που θα μπορούσα να βρω. Προσπάθησα να δουλέψω ως σχεδιαστής πλακιδίων μόλις έφτασα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η έλλειψη επικοινωνίας το έκανε δύσκολο. Μου λείπει επίσης η οικογένειά μου και η χώρα μου καθημερινά. Το να μάθεις να αντιμετωπίζεις αυτά τα συναισθήματα ήταν πολύ δύσκολο. Μια άλλη πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν να δανειστώ χρήματα και να ξεκινήσω τη δική μου επιχείρηση.Σε ηλικία 22 ετών, αφού εργάστηκα ως πλυντήριο πιάτων, κατέληξα να είμαι ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για μένα και χρειάστηκε πολύ κουράγιο.
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ότι δίνουν σε οποιονδήποτε έχει τη θέληση να πετύχει την ευκαιρία να το κάνει. Μπορείτε να δημιουργήσετε μια ζωή και να προχωρήσετε. Τις περισσότερες φορές τηρούνται κάποιοι κανόνες, κάτι που μου δίνει πάντα την αίσθηση ότι υπάρχει δικαιοσύνη.
Τα τελευταία 29 χρόνια, έχω περάσει τον μισό χρόνο στις ΗΠΑ (Μάρτιος-Σεπτέμβριος) και τον μισό χρόνο στην Κάρπαθο (Σεπτέμβριος-Μάρτιος). Περνώντας το μισό χρόνο στην Κάρπαθο μου δίνει χρόνο να αφοσιωθώ στο αγαπημένο μου χόμπι να φτιάχνω παραδοσιακή καρπάθικη λίρα. Πάντα με ενδιέφερε η παραδοσιακή μουσική. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο ήχος της Καρπάθικης μουσικής και πιο συγκεκριμένα ο ήχος της παραδοσιακής Καρπάθικης μουσικής λύρας. Ο ήχος του οργάνου είναι μοναδικός. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα ήθελα να μάθω περισσότερα για το συγκεκριμένο όργανο.
Το 1989 είχα επιτέλους ελεύθερο χρόνο τον οποίο μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να βουτήξω στον κόσμο της παραδοσιακής μουσικής πειραματιζόμενοι και μαθαίνοντας πώς να φτιάχνω ένα γιουκαλίλι. Έκανα την πρώτη μου λίρα εντελώς μόνη μου. Σίγουρα είχε πολλά ελαττώματα! Η διαδικασία ήταν αρχικά μια διαδικασία δοκιμής και λάθους. Μετά από αυτό, διάβασα πολλά βιβλία, έλαβα τις συμβουλές πολλών αγαπημένων μου φίλων και δημιούργησα περισσότερες λίρες εκείνη τη χρονιά. Τα επόμενα χρόνια, είχα την ευκαιρία να πειραματιστώ περισσότερο πειραματιζόμενος με διάφορα είδη ξύλου. Ηχογράφω τον ήχο κάθε λύρας, προσέχοντας τις διαφορές στον ήχο που παράγεται από κάθε ξύλο.
Πάντα λέω ότι κάθε φορά που δουλεύω σε ένα όργανο, έχω στόχο να το κάνω να ακούγεται καλύτερα από την προηγούμενη λύρα. Αυτό είναι που κρατά το ενδιαφέρον μου ζωντανό προσπαθώντας να βρω τον τέλειο ήχο. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο τέλειος ήχος δεν μπορεί να επιτευχθεί αν το καλοσκεφτείς, καθώς υπάρχει πάντα κάτι καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να τελειοποιήσουμε ένα όργανο.
Βρήκα το ξύλο της λύρας μου από παλιά εγκαταλελειμμένα σπίτια των Καρπαθίων, τα οποία είχαν στιβαρό ξύλο που χρησιμοποιήθηκε ως δοκάρια ή στηρίγματα στέγης. Ωστόσο, δεν μπορούν να βρεθούν πολλά πια, καθώς έχει κυρίως σαπίσει σε πεσμένα συντρίμμια. Αγοράζω επίσης ξύλο από εξαιρετικές πηγές ειδικά για μουσικά όργανα, αλλά προτιμώ το παλιό ξύλο που βρίσκω στην Κάρπαθο. Όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά, δεν μπορούσα να αναγνωρίσω όλα τα είδη ξύλου που διατίθενται στο νησί, αλλά τώρα καταλαβαίνω τι μπορεί να βρεθεί εδώ και τι είδους ήχο θα παράγει κάθε είδος ξύλου. Οι κύριοι τύποι ξύλου που χρησιμοποιώ τώρα είναι το κυπαρίσσι, η χικαριά, η μουριά, η ελιά, η αγριελιά, η αγριοαχλάδι, η τριανταφυλλιά, ο σγουρός σφένδαμος και ο κέδρος.
Για το πάνω μέρος του οργάνου χρησιμοποιώ ένα συγκεκριμένο ξύλο που ονομάζεται «Κατράνι» (κατράνι), το οποίο εισήχθη στην Κάρπαθο από τη Μικρά Ασία πριν από περίπου 100 χρόνια. Αυτό το ξύλο επιτρέπει στο όργανο να παράγει έναν εξαιρετικό ήχο.
Ο ήχος της μουσικής δεν έχει συνταγή. Δεν μπορείς να πεις «θα δημιουργήσω ένα όργανο που θα έχει ακριβώς τον ίδιο ήχο με το προηγούμενο». Υπάρχουν πολλές παράμετροι που μπορούν να αλλάξουν τον τύπο του ήχου που μπορεί να δημιουργήσει ένα μουσικό όργανο, όπως η πυκνότητα του ξύλου, το πάχος του οργάνου, το πόσο μαλακό είναι το ξύλο, το πώς είναι σκαλισμένο, το είδος και η ηλικία του ξύλου, και που φυτεύτηκε το δέντρο (υπήρχε υγρασία, αέρας κλπ. αυτό). Και μέσα από την εμπειρία, έμαθα να βλέπω προς ποια κατεύθυνση πρέπει να πάω κάθε κομμάτι ξύλου, για παράδειγμα, αν είναι ψηλό, έχει πολύ vibrato ή είναι μελωδικό, είμαι σε μια συνεχή διαδικασία πειραματισμού.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, χρειάζεται περίπου μια εβδομάδα για να χαραχτεί ένα γιουκαλίλι και μετά από αυτό, χρειάζεται λίγος επιπλέον χρόνος για να το γυαλίσετε και να το αφήσετε να στεγνώσει και να καθίσει. Τώρα βγάζω περίπου 20 λίρες κάθε χρόνο όσο βρίσκομαι στην Κάρπαθο.
Εκθέτω τη λίρα μου σε μια καλύβα. Η δημιουργία αυτών των μηχανών ήταν το πάθος μου τα τελευταία 30 χρόνια. Έχω χαρίσει πολλά από τα όργανα που έχω φτιάξει σε νέους και παιδιά που έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον να κρατήσουν ζωντανή την καρπάθικη μουσική παράδοση και αγαπούν το νησί. Υπολογίζω ότι έχω βγάλει πάνω από 150 λίρες. Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές αν πουλάω λίρες, αλλά τα χρήματα δεν ήταν ποτέ η κινητήρια δύναμη πίσω από το χόμπι μου! Πούλησα αρκετές λιρέτες σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το όργανο και μπορούν να εκτιμήσουν τον ήχο του. Δεν δίνω λίρες αν κάποιος ζητήσει δωρεάν λίρες.
Όσο βρίσκομαι στο νησί, έχω πολλούς φίλους που με επισκέπτονται καθημερινά. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι παραδοσιακοί παίκτες λίρας. Περνάμε υπέροχα δοκιμάζοντας τα όργανά μου με τη συνοδεία ούτι, ηχογραφώντας φωνές και μουσική και περνάμε χρόνο μαζί. Έχουμε σχεδόν καθημερινά μίνι μουσικά γλέντια!
Θα ήθελα να δω περισσότερους νέους να ασχολούνται με την εκμάθηση και τη δημιουργία αυτού του οργάνου για να μη χαθεί ο ιδιαίτερος ήχος της λύρας και των Καρπάθιων μελωδιών.
Λατρεύω την Κάρπαθο. Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι εκεί και όλες οι παραδόσεις που αγαπώ. Μου λείπει τόσο πολύ όταν δεν είμαι σπίτι: ο πολιτισμός, ο καρπάθιος αέρας, η θέα στο Αιγαίο, ο ελληνικός ήλιος, οι φίλοι και η οικογένειά μου.
Αγαπώ επίσης τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τρέφω μεγάλη αγάπη και θαυμασμό για αυτή τη χώρα στην οποία έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και που μου έδωσε κάθε ευκαιρία να κάνω μια καλύτερη ζωή για μένα και την οικογένειά μου. Στην αρχή έπρεπε να μείνω πέντε χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες για να γίνω πλούσιος και να επιστρέψω στην Κάρπαθο. Έχω φτάσει τα 50 χρόνια στις ΗΠΑ και είμαι ακόμα εδώ.
Για να μάθετε περισσότερα για τον Georges Lleras και την Καρπάθικη μουσική, επισκεφτείτε τον ιστότοπό του σελίδα του στο Facebook facebook.com/karpathianlyras
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”