Ένα πρώην καρότσι με φρούτα σε έναν αιώνα – Oxford Eagle

από τον Robert St. John
Αρθρογράφος τροφίμων

Μερικοί άνθρωποι κρίνουν τις πόλεις από τον πληθυσμό τους. Άλλοι τα κρίνουν από ανέσεις όπως πάρκα και παιδικές χαρές. Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται τα σχολικά συστήματα και τις φορολογικές πολιτικές κατά την αξιολόγηση των δήμων. Άλλοι πάλι δίνουν προτεραιότητα στην ποιότητα του νερού και του αέρα.

Κρίνω τις πόλεις από την αριστεία και τη μακροζωία των μικρών, ανεξάρτητων εστιατορίων και καφέ τους.

Για 100 χρόνια, το Coney Island Cafe έχει ορίσει την πατρίδα μου, το Hattiesburg. Ο Άρθουρ Βουκάκης, ο αρχικός ιδιοκτήτης, μετανάστευσε εδώ από την Ελλάδα το 1923. Άρχισε να πουλά φρούτα από ένα καροτσάκι που στάθμευε κάτω από ένα μεγάλο σκιερό δέντρο κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές στην κεντρική οδό.

Λίγα χρόνια αργότερα, νοίκιασε τη γη κάτω από το δέντρο και έφτιαξε μια ανοιχτή οπωροφόρα. Λίγα χρόνια αργότερα, μετέτρεψε το φρουτώδες του σε ένα καφενείο σύντομης παραγγελίας που σερβίρει χάμπουργκερ, χοτ ντογκ, σπιτικές πατάτες και πρωινό, όπως ακριβώς είναι σήμερα.

Έλληνες μετανάστες όπως ο Άρθουρ ήταν οι πρώτοι πρωτοπόροι στον κλάδο των εστιατορίων στο Μισισιπή. Ήταν οι προπάππους μας στη μαγειρική. Στα 100 χρόνια λειτουργίας του, μόνο τέσσερις τύποι Φωκάκη διοικούν το καφενείο του Coney Island — όλοι άμεσοι πρόγονοί τους. Είναι ο ορισμός μιας πραγματικής οικογενειακής επιχείρησης.

Ο Άρθουρ παρέδωσε την εταιρεία στον γιο του, επίσης Έλληνα μετανάστη, τον οποίο όλοι αποκαλούσαν «Junior». Ο γιος του, ο Billy, ανέλαβε τη διοίκηση το 1984. Μετά τον πρόωρο θάνατο του Billy πέντε χρόνια νωρίτερα, ο γιος του, BJ, άρχισε να διευθύνει το ταψί και εξακολουθεί να το διευθύνει σήμερα. Τέσσερις γενιές πατεράδων και γιων. Ένας αιώνας δέσμευσης, σκληρής δουλειάς, αφοσίωσης και υπηρεσίας. Ένας πραγματικά σπάνιος αέρας στον χώρο του εστιατορίου. Σοβαρά, ο πιο σπάνιος αέρας.

Ένα μέλος της οικογένειας Φωκάκη έχει το ψητοπωλείο στο The Coney Island Café από τότε που ο Calvin Coolidge ήταν στον Λευκό Οίκο. Το Coney Island Café του Hattiesburg προηγείται του Empire State Building της Νέας Υόρκης, αλλά για εμάς είναι εξίσου εμβληματικό ένα κτίριο στο κέντρο του Hattiesburg με το κτίριο 102 ορόφων στο Midtown Manhattan.

Ο Μπίλλυ Φωκάκης ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερος από εμένα, αλλά ήμασταν φίλοι. Μόλις ο Μπίλι ξεκίνησε τις δουλειές του, δεν έχασε ούτε μια μέρα δουλειάς. Ούτε ένα: 34 ετών. 6 π.μ. έως 3 μ.μ. κάθε μέρα. Προγραμμάτισε το χειρουργείο για την Παρασκευή το απόγευμα, ώστε να επιστρέψει στη δουλειά τη Δευτέρα. Αυτός ήταν.

Τα τοπικά εστιατόρια και καφετέριες είναι το κλειδί για τη δημιουργία του χαρακτήρα μιας πόλης ή κωμόπολης. Όταν είμαι εκτός πόλης, πηγαίνω στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και ζητάω οδηγίες για το τοπικό καφέ πρωινού. Λέω: «Θέλω να πάω εκεί που οι παλιοί μιλούν για αθλήματα και πολιτική πάνω από αυγά και μπέικον». Εδώ μαθαίνει κανείς για εκείνη την πόλη και τους ανθρώπους της.

Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να υποστηρίζω μόνο τοπικά ανεξάρτητα εστιατόρια. Οι ιδιοκτήτες είναι στην πόλη σας και μένουν στη γειτονιά σας. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους πηγαίνουν στο σχολείο με τα παιδιά και τα εγγόνια σας. Ψωνίζουν στα καταστήματά σας και αγοράζουν είδη παντοπωλείου στις αγορές σας.

Νομίζω ότι οι ανεξάρτητοι εστιάτορες υποστηρίζουν τις τοπικές επιχειρήσεις στην κοινότητα, επειδή γνωρίζουν —σε βαθύ, προσωπικό επίπεδο— πόσο σημαντικό είναι να διατηρείται όλο το εμπόριο τοπικό, είτε πρόκειται για παντοπωλεία, καταστήματα υλικού, βενζινάδικα ή ψιλικατζίδικα.

Ένας υποστηρικτής μιας αλυσίδας εστιατορίων μπορεί να προβάλει το επιχείρημα ότι η αλυσίδα εστιατορίων απασχολεί άτομα που ζουν επίσης στην κοινότητα, και δεν μπορώ να διαφωνήσω με αυτό. Όμως τα εταιρικά κέρδη αποστέλλονται στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας στο Ντάλας του Ορλάντο ή όπου αλλού βρίσκεται η βάση των εργασιών.

Σκεφτείτε το με αυτόν τον τρόπο – εάν δεν υπάρχουν πολλές αλυσίδες εστιατορίων στην κοινότητά σας που στριμώχνουν ανεξάρτητους φορείς, θα υπάρχουν περισσότερα ανεξάρτητα εστιατόρια που θα καλύψουν αυτό το κενό, δημιουργώντας μια μοναδική προσωπικότητα και ατμόσφαιρα στην πόλη σας, διατηρώντας τα πάντα τοπικά.

Νομίζω ότι τα εστιατόρια έχουν ψυχή. Καθορίζουν την πόλη και αφηγούνται την ιστορία αυτού του τόπου και των ανθρώπων του. Κάποια εστιατόρια παίρνουν την προσωπικότητα του ιδιοκτήτη, και άλλα τη συλλογική προσωπικότητα των εργαζομένων. Άλλοι πάλι υιοθετούν τα χαρακτηριστικά των πελατών τους ή της ίδιας της πόλης. Το Coney Island Café είναι ένα μικρό μέρος του τυλιγμένο σε μια μικρή τραπεζαρία γεμάτη καθίσματα, περίπτερα και αναμνήσεις.

Το Coney Island Café πιθανότατα δεν θα κερδίσει ένα βραβείο James Beard ούτε θα λάβει ειδική αναγνώριση σε κανένα από τα εθνικά γαστρονομικά επαγγέλματα. Αλλά έκανε πολλά περισσότερα από αυτό. Τροφοδοτεί τον πληθυσμό κάθε πόλης -μαύρο, λευκό, νέο, ηλικιωμένο, πλούσιο, φτωχό, ντόπιο, τουρίστα εδώ και 100 χρόνια- ένα επίτευγμα που δεν μπορεί να μετρηθεί με κορδέλες, τρόπαια ή επαίνους.

Η Connie έχει επιβιώσει από έναν παγκόσμιο πόλεμο, τη Μεγάλη Ύφεση και δεκάδες ύφεση. Ήταν εκεί τις πρώτες μέρες όταν το κέντρο της πόλης Hattiesburg αναπτύχθηκε και ευδοκίμησε. Ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε όταν αυτές οι εταιρείες απομακρύνθηκαν για να ανοίξουν νέα λαμπερά καταστήματα σε μεγάλα εμπορικά κέντρα και εμπορικά κέντρα. Άντεξε στη λευκή πτήση της δεκαετίας του 1980 και στάθηκε όταν άρχισε η ανακαίνιση και η αναγέννηση στο κέντρο της πόλης στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ένας επιζών ήταν το Coney Island Café.

Έφαγα στο Coney Island Café ως παιδί. Ο πατέρας μου με έφερε εκεί. Ο πατέρας του τον πήρε εδώ. Παίρνω τον γιο μου εκεί. Ελπίζω να κάνει το ίδιο.

Η τελευταία κουβέντα που είχα με τον Μπίλι Βοκάκη ήταν για το καφενείο που έφτασε στα 100 χρόνια. Είναι κάτι για το οποίο συζητάμε κάθε φορά που τρώω δείπνο μαζί του. Ένα από τα τελευταία πράγματα που μου είπε ήταν: «Ρόμπερτ, δεν νομίζω ότι θα μας παρακολουθήσω στα 100». Μετά από μερικές εβδομάδες είχε φύγει. Σειρά είχε ο BJ Fokakis και αμέσως ανέλαβε. Ο Μπίλι θα ήταν περήφανος. Το ίδιο και ο Τζούνιορ και ο Άρθουρ.

Είμαστε όλοι περήφανοι.

Έτσι, εκ μέρους μιας ευγνώμων κοινότητας, εύχομαι την 100ή σας ευτυχία στο Coney Island Cafe και στην εργατική οικογένεια Βουκάκη. Εδώ για 100 ακόμα!

εμπρός.