Ένα ταξίδι μετά τον εμβολιασμό βοηθά στην ανακούφιση του άγχους της μετάβασης σε μια μετα-COVID ζωή

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που είδα την κρήνη Bethesda στο Central Park της Νέας Υόρκης. Αλλά μια πανδημία, η παγκόσμια αναταραχή, και ένας κόσμος άγχους και προφυλάξεων αργότερα, εξακολουθούσαν να στέκονται.

Το χάλκινο γλυπτό της Emma Stebbins στο κέντρο της βρύσης απεικονίζει τη βιβλική ιστορία ενός αγγέλου που ευλογεί τα νερά της Bethesda, από την οποία προέκυψε μια θεραπευτική λίμνη. Τα φτερά του αγγέλου απλώνονται μεγαλοπρεπή και στο χέρι της κρατά ένα κρίνο, σύμβολο αναγέννησης και ανανέωσης στην ελληνική μυθολογία. (Ναι, το ξέρω – μερικές φορές η οπτική μεταφορά λειτουργεί πραγματικά σε μια δεδομένη στιγμή.)

Το σιντριβάνι, που ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, περιβάλλεται από το ομώνυμο μπαλκόνι του πάρκου στην 72nd Street, το οποίο προσφέρει θέα από το τοπίο και την πόλη από όλες τις πλευρές. Ένα χαλύβδινο τύμπανο που παίζει reggae στην ανοιχτή αρένα κατά την τελευταία μου επίσκεψη, και υπήρχαν δεκάδες ζευγάρια που χορεύουν, μερικά μασκαρισμένα, αλλά πολλά όχι, σύμφωνα με το κράτος που επιτρέπει τώρα στους εμβολιασμένους να πάνε χωρίς να καλύπτει το πρόσωπό του έξω.

Μετά από 15 μήνες μάσκες, κοινωνικές αποστάσεις και διαμονή στο σπίτι, το πάρκο αισθάνθηκε απίστευτα ζωντανό. Οι άνθρωποι χαμογέλασαν καθώς περνούσαν ο ένας τον άλλον και μπορούσα να νιώσω τον ζεστό αέρα του Μαΐου στο πρόσωπό μου. Περίπου τρεις ημέρες στο ταξίδι μας, ένα μήνα μετά την ολοκλήρωση του εμβολιασμού και 3.000 μίλια από το σπίτι, έβγαλα τη μάσκα μου και έφυγα στο πάρκο με τον σύζυγό μου. Ένιωσα καλά και περίεργα, ασφαλή και άβολα (μερικές φορές), αλλά και σαν κάτι που ήμουν πρόθυμος να δοκιμάσω.

Τότε τη στιγμή που βγήκαμε από το πάρκο και χτυπήσαμε τη δυτική πλευρά, έβαλα ξανά τη μάσκα. Το να καλύψεις ελαφρά γεμάτα πεζοδρόμια έμοιαζε με το ασφαλές πράγμα. Μικρά βήματα, ούτε προσοχή ούτε το πρόσωπό μου θα πέσουν εντελώς στον άνεμο.

Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε πολλές οικογένειες στη Νέα Υόρκη, οπότε είχε νόημα ότι θα ήταν το πρώτο μέρος που θα επισκεφθούμε μόλις εμβολιαστούμε και αισθανόμαστε άνετα να πετάμε. Κάτι σχετικά με την επιστροφή σε ένα οικείο μέρος που ήταν ακόμη μακριά από το σπίτι μου επέτρεψε να χαλαρώσω σε μερικές από τις λιγότερο περιοριστικές οδηγίες COVID που βλέπουμε καθώς οι εμβολιασμοί αυξάνονται και οι περιπτώσεις πέφτουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περπατούσα έξω χωρίς μάσκα. Έφαγα μέσα σε ένα εστιατόριο χωρίς μάσκα. Οδήγησα το εκπληκτικό τρένο 6, αλλά με μάσκα και σύμφωνα με τους κανόνες και χωρίς να αγγίξω ούτε μία επιφάνεια, έτσι ακριβώς οδηγώ τις δημόσιες συγκοινωνίες.

Έχω κάνει βαθμούς όλων αυτών στο Σαν Φρανσίσκο ως κανόνες που έχω επιτρέψει από τότε που εμβολιάστηκα, αλλά υπάρχει κάτι για να απομακρυνθώ από το συνηθισμένο περιβάλλον μου που βοήθησε στην ανακούφιση κάποιου από το άγχος της μετάβασης σε μια μετα-πανδημική ζωή.

Τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα. Περισσότερο από ένα έτος αποφυγής πλήθους, συγκέντρωσης σε εσωτερικούς χώρους και κάλυψης κάθε δραστηριότητας δεν εξαφανίστηκε με ένα μόνο ταξίδι, αλλά φαινόταν σαν ένα βήμα μπροστά.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το Σιντριβάνι της Bethesda, ακούω τα λόγια από την τελική σκηνή του “Angels in America” ​​του Tony Kushner, που βγαίνει στο σιντριβάνι. Το έργο τέθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης του AIDS και στον τελευταίο μονόλογο, ο χαρακτήρας του Pryor Walter λέει: «Αυτή η ασθένεια θα είναι το τέλος πολλών από εμάς, αλλά όχι σχεδόν όλοι, και οι νεκροί θα απομνημονευθούν και θα αγωνιστούν με τους ζωντανούς Και δεν θα φύγουμε. “

Αν και οι λέξεις σήμαινε μια άλλη επιδημία, βρήκα την ηχώ τους σε αυτήν. Το ίδιο έκανε και η τελευταία του ευλογία: «Περισσότερη ζωή. Ξεκινάει υπέροχη δουλειά».