Από τη δήλωση του σκηνοθέτη για την ταινία: Το θέμα αυτής της εργασίας είναι η διασταύρωση θρησκείας και τεχνολογίας, με ιδιαίτερη έμφαση στην τεχνητή νοημοσύνη (τεχνητή νοημοσύνη). Μέσω αυτής της ταινίας, σκοπεύω να εμπνεύσω τους θεατές να ανακαλύψουν την εσωτερική τους δύναμη και να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής με θάρρος.
Σε έναν κόσμο όπου ο Θεός έχει φύγει, αφήνοντας μόνο τη θρησκεία, υπάρχει μια άπειρη γυναίκα ρομπότ στην εκκλησία. Η λαχτάρα της να είναι έξω παρεμποδίζεται από την περιορισμένη όραση και την κινητικότητά της. Περπατά προς το κέντρο της εκκλησίας για να εγκαταστήσει ένα πρόγραμμα που θα της επιτρέψει να επεκταθεί και να μάθει. Μετά την επιτυχή αναβάθμιση, βίωσα την ομορφιά ενός διευρυμένου κόσμου. Αν και προσπαθεί να εγκαταστήσει περισσότερο λογισμικό, τελειώνει η ισχύς της πριν μπορέσει να ολοκληρώσει τις αναβαθμίσεις, αφήνοντάς την κολλημένη στη μέση του ταξιδιού της. Ωστόσο, η ομορφιά του κόσμου και το φως της Εκκλησίας τον ευλογούν.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε δύο παράλληλους άξονες, με τα αντίθετα των δύο να λειτουργούν άριστα βραχυπρόθεσμα. Στην αρχή, η σύγχρονη κοπέλα ζει την πολύχρωμη ζωή της, αν και η χαρούμενη καθημερινότητά της μεταδίδεται μέσω των φωτεινών χρωμάτων και της μουσικής. Στο δεύτερο, που είναι αυτό που περιγράφηκε παραπάνω, τα θηλυκά ρομπότ φεύγουν σε έναν κόσμο που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως μπαρόκ, με τον τρόπο που ντύνονται, το γοτθικό σκηνικό της εκκλησίας στην οποία βρίσκονται και τη μουσική που ορίζει το θέμα. Τόνος. Με την έννοια της τεχνητής νοημοσύνης να έρχεται στο προσκήνιο, ο Takayuki Yoshikawa συνδέει την τεχνολογία με τη θρησκεία, ιδιαίτερα στον τρόπο που η συσκευή αναπαραγωγής μουσικής έχει γράψει τον ελληνικό όρο για το “Deus Ex Machina” σε αυτήν.
Ταυτόχρονα, οι δύο κόσμοι αρχίζουν να συγκλίνουν, με διαφορετικές μορφές τέχνης να αναμειγνύονται και να συμπεριλαμβάνονται ηχητικά εφέ με αποτέλεσμα μια σειρά από εκπληκτικές ακολουθίες, ιδιαίτερα όσον αφορά το φόντο και τα άψυχα αντικείμενα, με το σχέδιο και το animation να βρίσκουν το ζενίθ τους ως σύντομο φτάνει στο τέλος του. Ο τρόπος με τον οποίο το χρώμα γίνεται τελικά παράγοντας στην πιο εντυπωσιακή μόδα της ανθοφορίας είναι ένα θαύμα. Από την άλλη, οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να ήταν λίγο καλύτεροι, είτε σχεδιασμένοι είτε κινούμενοι, γιατί το CGI απλά δεν λειτουργεί πολύ καλά, ακόμα και με την ελάχιστη κίνησή τους.
Κινούμενος κάπου ανάμεσα σε ένα μουσικό βίντεο και μια εγκατάσταση βιντεοπαιχνιδιού, το Departure καταφέρνει να εντυπωσιάσει οπτικά, ενώ αφήνει μια γλυκόπικρη ατμόσφαιρα που συναρπάζει τον θεατή του, ιδιαίτερα στο τέλος της 5λεπτης ιστορίας του. Ο Takayuki Yoshikawa θα χρειαστεί σίγουρα να βελτιώσει τη σχεδίαση των χαρακτήρων και τα κινούμενα σχέδια του, αν θέλει να πάει ένα βήμα παραπέρα, αλλά όσον αφορά το συνολικό σχέδιο και τα κινούμενα σχέδια, είναι σίγουρα σε πολύ καλό επίπεδο, με την ταινία μικρού μήκους που αξίζει να παρακολουθήσετε ακόμη και για αυτές τις πτυχές .
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”