Οι τουρίστες περιμένουν να παρακολουθήσουν το περίφημο ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη, στις 25 Ιουλίου. [Alkis Konstantinidis/Reuters]
Τα έσοδα από τον τουρισμό στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, από 9,5 δισεκατομμύρια ευρώ το 2010 σε 20,5 δισεκατομμύρια ευρώ το 2023, με περαιτέρω αύξηση 10% να αναμένεται φέτος. Ο τουρισμός έχει προσφέρει πολύτιμα έσοδα κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, ενώ η αναμενόμενη αύξηση των εσόδων θα ωφελήσει και το φετινό ΑΕΠ.
Όμως η οικονομία μας παραμένει υπερβολικά εξαρτημένη από τον τουρισμό, με το 17% του εργατικού δυναμικού να εργάζεται στον τουρισμό ή σε στενά συναφείς τομείς. Αυτό αντιπροσωπεύει τρεις φορές τον μέσο όρο της ΕΕ και υπερδιπλάσιο από τον μέσο όρο σε άλλες χώρες με ένταση τουρισμού, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Κροατία και η Πορτογαλία.
Τι θέση όμως πρέπει να καταλάβει ο τουρισμός στο ελληνικό παραγωγικό μοντέλο; Μήπως αυτή η υπερβολική εξάρτηση από τον τουρισμό είναι αποτέλεσμα των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, που υπαγορεύουν την κατεύθυνση των δυνάμεων της αγοράς μας; Η απάντηση είναι «όχι», για δύο λόγους, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω. Είναι απαραίτητο να μειωθεί σταδιακά το ποσοστό απασχόλησης του τουριστικού τομέα προς όφελος άλλων τομέων της οικονομίας, όπως και το τουριστικό προϊόν να αναβαθμιστεί προς όφελος του περιβάλλοντος και των δυνατοτήτων των τουριστικών προορισμών της χώρας.
Ο πρώτος λόγος είναι περιβαλλοντικός. Η τουριστική ανάπτυξη έχει μεγάλο αποτύπωμα, όπως αποδεικνύεται από τα πολυάριθμα προβλήματα που προκαλούνται από τον υπερκορεσμό και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος στους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της χώρας.
Η ανάπτυξη του τουρισμού υποστηρίζεται επίσης έμμεσα από την χαλαρή επιβολή των περιβαλλοντικών και χωροταξικών/κτιριακών κανόνων. Η ελληνική νομοθεσία για την προστασία ευαίσθητων περιοχών όπως τα παράκτια οικοσυστήματα και οι φυσικές περιοχές είναι από τις πιο αδύναμες στην Ευρώπη και διαβρώνεται συνεχώς για λόγους προστασίας. Οι υπηρεσίες που είναι αρμόδιες για την επιβολή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας είναι επίσης αδύναμες, τόσο από πλευράς πόρων όσο και ανεξαρτησίας, σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Πολλές περιοχές της χώρας δεν έχουν χωροταξικά σχέδια και οι κατασκευές είναι ευρέως διαδεδομένες. Η νομοθεσία για τις στρατηγικές επενδύσεις υποστηρίζει έργα τουριστικής ανάπτυξης μεγάλης κλίμακας εκατομμυρίων ευρώ, με κάθε είδους παραχωρήσεις που σχετίζονται με την κατασκευή. Αυτή η κατάσταση ευνοεί τη συνέχιση της υλοποίησης νέων τουριστικών επενδύσεων, χωρίς απολύτως κανένα όραμα για το πώς να αξιοποιήσουμε καλύτερα τα φυσικά μας πλεονεκτήματα με βιώσιμο τρόπο.
Η παραγωγή του μεταποιητικού κλάδου -που, σημειωτέον, περιλαμβάνει αγροτικά προϊόντα- είναι περίπου 30% υψηλότερη από τη μέση παραγωγικότητα στην οικονομία.
Ο δεύτερος λόγος είναι οικονομικός. Η παραγωγικότητα στον τουριστικό τομέα είναι χαμηλή, ακόμη και δύο φορές χαμηλότερη από τη μέση παραγωγικότητα της οικονομίας, τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και σε εθνικό επίπεδο. Αυτή η επιβράδυνση της παραγωγής σχετίζεται με το γεγονός ότι υπάρχει πολύ μικρή εξειδίκευση και το εργατικό δυναμικό είναι ως επί το πλείστον αδρανές κατά τη χαμηλή περίοδο. Ταυτόχρονα, όπως σημειώσαμε στο [2020] Έκθεση της Επιτροπής Πισσαρίδη [on the Greek economy]Οι στρεβλώσεις στην οικονομία μας –όπως η υπερβολικά περίπλοκη νομοθεσία, οι ρυθμιστικές επιβαρύνσεις και οι αδυναμίες στους μηχανισμούς εποπτείας– ευνοούν τις μικρές και χαμηλής παραγωγικότητας επιχειρήσεις, επειδή μπορούν να λειτουργήσουν στην άτυπη οικονομία. Οι τουριστικές επιχειρήσεις, οι οποίες είναι ως επί το πλείστον μικρές και μη παραγωγικές, επωφελούνται έμμεσα από τέτοιες στρεβλώσεις.
Το θέμα της παραγωγικότητας είναι πολύ σημαντικό. Το 2023, η Ελλάδα θα έχει το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό παραγωγικότητας εργασίας μεταξύ της ΕΕ των 27, μετά μόνο τη Βουλγαρία. Η θέση της χώρας μας από αυτή την άποψη υποχωρεί σταθερά τα τελευταία είκοσι χρόνια: κατέλαβε τη δέκατη τρίτη θέση το 2007, στη συνέχεια έπεσε στη δέκατη ένατη το 2014, στη συνέχεια στην εικοστή πέμπτη το 2019 και μετά στην προτελευταία θέση το 2023. Η πτώση του Έλληνα οικονομία σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη οφείλεται εν μέρει στην οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας. Ωστόσο, ο λόγος είναι και η αδυναμία της χώρας να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο, που στηρίζεται σε δραστηριότητες χαμηλής παραγωγικότητας όπως ο τουρισμός.
Μόνο το 11% του ελληνικού εργατικού δυναμικού εργάζεται στον μεταποιητικό τομέα, που αντιστοιχεί περίπου στο 60% του μέσου όρου της ΕΕ. Εν τω μεταξύ, η παραγωγή του μεταποιητικού τομέα – που περιλαμβάνει τα αγροτικά προϊόντα – είναι περίπου 30% υψηλότερη από τη μέση παραγωγικότητα στην οικονομία. Χρησιμοποιώντας αυτά τα παραδείγματα για να γενικεύσουμε ορισμένα πράγματα, η Ελλάδα έχει εξαιρετικά αδύναμη παρουσία σε δραστηριότητες υψηλής παραγωγής και δημιουργικότητας, όπως η μεταποίηση, και υπερβολικά ισχυρή παρουσία σε δραστηριότητες χαμηλής παραγωγής, όπως ο τουρισμός.
Η αλλαγή του μοντέλου παραγωγής απαιτεί κοινές δημόσιες πολιτικές, πολλές από τις οποίες εντοπίστηκαν στην έκθεση της Επιτροπής Πισσαρίδη. Η έκθεση ζητά να τεθεί το βάρος σε ιδιαίτερα παραγωγικές και δημιουργικές δραστηριότητες, ενώ παράλληλα θα συνεχιστεί η εκπαίδευση και η ανάπτυξη του ανθρώπινου κεφαλαίου της χώρας. Τυχόν αναπτυξιακά κεφάλαια ή επιδοτήσεις θα πρέπει να κατευθύνονται αποκλειστικά σε τέτοιες δραστηριότητες και μόνο όπου υπάρχουν οικονομίες κλίμακας και εμβέλειας.
Ταυτόχρονα, η Ελλάδα χρειάζεται να ενισχύσει σημαντικά τους μηχανισμούς προστασίας του περιβάλλοντος για να πλησιάσει τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Τα οφέλη από αυτό είναι δύο: το φυσικό μας περιβάλλον θα προστατεύεται προς όφελος των σημερινών και των μελλοντικών γενεών και ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες πολιτικές, μέρος του εργατικού δυναμικού θα κατευθυνθεί σε τομείς με μεγαλύτερη τουριστική παραγωγικότητα. , αυξάνοντας έτσι την παραγωγικότητα στη συνολική οικονομία.
Η ανάπτυξη τομέων υψηλής παραγωγικότητας απαιτεί χρόνο. Στην πραγματικότητα, η συνέχιση με το υπάρχον μοντέλο παραγωγής είναι πιο ελκυστική – αλλά μόνο βραχυπρόθεσμα. Το να συνεχίσουμε σε αυτό το μονοπάτι και να συνεχίσουμε να εξαντλούμε τους φυσικούς μας πόρους σημαίνει ότι θα ξυπνήσουμε ένα πρωί για να ανακαλύψουμε ότι όλα για τα οποία ήμασταν περήφανοι έχουν εξαφανιστεί και ότι η οικονομία που υποστηρίζει τον τρόπο ζωής μας θα είναι σε πιο τρανταχτό έδαφος.
Ο Costas Meagher είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Yale. Ο Χριστόφορος Πισσαρίδης είναι καθηγητής στο London School of Economics και βραβευμένος με Νόμπελ στα οικονομικά. Ο Δημήτρης Βαγιάνος είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο London School of Economics.