Γύρω στο 450 π.Χ., ο Αθηναίος στρατηγός Περικλής προσπάθησε να εδραιώσει την εξουσία του χρησιμοποιώντας δημόσιο χρήμα, εισφορές που πλήρωναν στην Αθήνα οι σύμμαχοί της στη Δηλιακή συμμαχία, για να στηρίξουν καλλιτέχνες και διανοούμενους της πόλης. Κυρίως ο Περικλής πλήρωσε τεχνίτες για να χτίσουν ναούς και άλλα δημόσια κτίρια στην πόλη των Αθηνών. Σκέφτηκε ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να κερδίσει την υποστήριξη του αθηναϊκού λαού μοιράζοντας πολλές οικοδομικές εργασίες ενώ χτίζει τεράστια δημόσια μνημεία για να έρχονται άνθρωποι από παντού να τα δουν, αυξάνοντας έτσι το κύρος της Αθήνας αλλά και του δικού του.
Κλασική ελληνική αρχιτεκτονική
Το πιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της εκστρατείας δημοσίων έργων του Περικλή ήταν ο θαυμάσιος Παρθενώνας, ένας ναός προς τιμήν της πολιούχου θεάς της πόλης Αθηνάς. Οι αρχιτέκτονες Ικτίνος και Καλλικράτης και ο γλύπτης Φειδίας ξεκίνησαν τις εργασίες για το ναό στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ.. Ο Παρθενώνας χτίστηκε στην κορυφή της Ακρόπολης, μια φυσική βάση από βράχο που ήταν η τοποθεσία των παλαιότερων οικισμών της Αθήνας. Ο Περικλής κάλεσε να χτίσουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί: το 437 π.Χ., για παράδειγμα, ο αρχιτέκτονας Μηνίσκλης ξεκινά την κατασκευή μιας μεγάλης πύλης γνωστής ως Προπύλαια στο δυτικό άκρο της και προς το τέλος του αιώνα οι τεχνίτες προσθέτουν έναν μικρότερο ναό στην ελληνική θεά. Αθηνά – αυτό είναι προς τιμήν του ρόλου της ως θεάς της νίκης, Αθηνά Νίκη – μαζί με την Αθηνά και τον Ερεχθέα, βασιλιά της Αθήνας. Ωστόσο, ο Παρθενώνας παρέμεινε το κύριο αξιοθέατο της τοποθεσίας.
το ήξερες Πολλά από τα γλυπτά από τον Παρθενώνα εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Είναι γνωστά ως Elgin Marbles.
Ελληνική αρχιτεκτονική ναών
Με την ορθογώνια πέτρινη εξέδρα, τις μπροστινές και οπίσθιες βεράντες (πρόναος και οπισθόδομος) και σειρές κιόνων, ο Παρθενώνας αποτελούσε εξαιρετικό δείγμα ελληνικής αρχιτεκτονικής ναών. Κανονικά, οι κάτοικοι της αρχαίας Ελλάδας δεν προσκυνούσαν μέσα στους ναούς τους όπως εμείς σήμερα. Αντίθετα, ο εσωτερικός θάλαμος (ναός ή σηκός) ήταν σχετικά μικρός, στεγάζοντας μόνο ένα άγαλμα της θεότητας που χτίστηκε για να τιμήσει ο ναός. Οι πιστοί συγκεντρώθηκαν έξω, εισέρχονταν μόνο για να κάνουν προσφορές στο άγαλμα.
Όλοι οι ναοί της Κλασικής Ελλάδας έχουν την ίδια γενική μορφή: σειρές κιόνων που στηρίζουν μια οριζόντια επιφάνεια (ένα είδος διακοσμητικού καλουπώματος) και μια τριγωνική στέγη. Σε κάθε άκρο της οροφής, πάνω από το πάνω κατάστρωμα, υπήρχε ένας τριγωνικός χώρος γνωστός ως αέτωμα, στον οποίο οι γλύπτες είχαν πιέσει περίτεχνες σκηνές. Στον Παρθενώνα, για παράδειγμα, τα σκαλιστά ανάγλυφα δείχνουν τη γέννηση της Αθηνάς από τη μια πλευρά και μια μάχη μεταξύ Αθηνάς και Ποσειδώνα από την άλλη.
Για να τα βλέπουν οι άνθρωποι που στέκονταν στο έδαφος, αυτά τα σκαλιστά γλυπτά ήταν συνήθως ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα και παρατάσσονταν σε ένα συμπαγές μπλε ή κόκκινο φόντο. Αυτή η επίστρωση έχει ξεθωριάσει με την ηλικία. Ως αποτέλεσμα, τα κομμάτια των κλασικών ναών που απομένουν σήμερα φαίνεται να είναι κατασκευασμένα μόνο από λευκό μάρμαρο.
αναλογία και προοπτική
Οι αρχιτέκτονες της κλασικής Ελλάδας βρήκαν πολλές εξελιγμένες τεχνικές για να κάνουν τα κτίριά τους να φαίνονται τέλεια ομοιόμορφα. Είχαν πολύ ελαφρώς οριζόντια επίπεδα σε σχήμα U και στήλες που ήταν πιο παχιές στη μέση παρά στις άκρες. Χωρίς αυτές τις καινοτομίες, τα κτίρια θα φαινόταν κατεστραμμένα. Μαζί τους έδειχναν άψογοι και μεγαλοπρεπείς.
Αρχαία ελληνική γλυπτική
Δεν υπάρχουν πολλά κλασικά αγάλματα ή γλυπτά ζωντανά σήμερα. Τα πέτρινα αγάλματα έσπασαν εύκολα και τα μεταλλικά αγάλματα συχνά έλιωναν για επαναχρησιμοποίηση. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι Έλληνες γλύπτες όπως ο Φειδίας και ο Πολύκλειτος τον πέμπτο αιώνα και ο Πραξιτέλης, ο Σκόπας και ο Λύσιππος τον τέταρτο αιώνα κατάλαβαν πώς να εφαρμόσουν τους κανόνες της ανατομίας και της προοπτικής στην ανθρώπινη φιγούρα, όπως τους εφάρμοσαν οι αντίστοιχοι. κτίρια. Παλαιότερα αγάλματα ανθρώπων φαινόταν περίεργα και ψεύτικα, αλλά κατά την κλασική περίοδο έμοιαζαν φυσικά, σχεδόν απλά. Είχαν ακόμη και εκφράσεις προσώπου με ρεαλιστική εμφάνιση.
Ένα από τα πιο διάσημα ελληνικά γλυπτά είναι η Αφροδίτη της Μήλου, σκαλισμένη το 100 π.Χ. κατά την ελληνιστική εποχή από τον ελάχιστα γνωστό Αλέξανδρο της Αντιόχειας. Ανακαλύφθηκε το 1820 στο νησί της Μήλου.
Αρχαία ελληνική κεραμική
Η κλασική ελληνική κεραμική ήταν ίσως η πιο χρηστική μορφή τέχνης της εποχής. Οι άνθρωποι παρουσίαζαν μικρά πήλινα ειδώλια ως δώρα σε θεούς και θεές, τα έθαβαν μαζί με τους νεκρούς και τα έδιναν στα παιδιά τους ως παιχνίδια. Χρησιμοποιούσαν επίσης πήλινα δοχεία, βάζα και βάζα σχεδόν για τα πάντα. Ζωγραφισμένα με θρησκευτικές ή μυθολογικές σκηνές, όπως τα αγάλματα της εποχής, έγιναν πιο περίπλοκα και ρεαλιστικά με την πάροδο του χρόνου.
Μεγάλο μέρος των γνώσεών μας για την κλασική ελληνική τέχνη προέρχεται από αντικείμενα από πέτρα και πηλό που σώζονται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ωστόσο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα θέματα που βλέπουμε σε αυτά τα έργα -η έμφαση στο σχέδιο και την τάξη, η προοπτική και η αναλογία και ο ίδιος ο άνθρωπος- εμφανίστηκαν επίσης σε λιγότερο μόνιμες δημιουργίες, όπως αρχαιοελληνικούς πίνακες και σχέδια.
“Βραβευμένος μελετητής ζόμπι. Μουσικός επαγγελματίας. Εμπειρογνώμονας τροφίμων. Προβληματικός.”