έναΠροσπάθειες ανακατασκευής hoverboards σε Επιστροφή στο μέλλον II Μέχρι στιγμής είτε απογοητευτικός Δίτροχα οχήματα αυτοεξισορρόπησης Συχνά παίρνει φωτιά, ή πλωτές πλατφόρμες με τζετ Απαιτείται Πολύ επιδέξιος πιλότος. Αλλά όπως Οι μηχανικοί του MIT πρότειναν πρόσφατα, η δημιουργία ενός κινούμενου οχήματος μπορεί να μην ήταν τόσο δύσκολη αν ζούσαμε όλοι στην επιφάνεια της θάλασσαςοον.
Τα περισσότερα ιπτάμενα οχήματα υψηλής ευελιξίας που έχουν δημιουργηθεί μέχρι σήμερα πλήρως εξαρτώμενη από Η ατμόσφαιρα της γης για να πετάξει στον ουρανό. Τα φτερά του αεροπλάνου χρειάζονται αέρα για να δημιουργήσουν ανύψωση, ενώ οι έλικες χρειάζονται αέρα για να δημιουργήσουν ώθηση. Οι πύραυλοι δεν χρειάζονται την ατμόσφαιρα για να προωθηθούν ή το όχημα – έτσι καταφέραμε να στείλουμε ανθρώπους στο διάστημαΦέρτε τα πίσω με ασφάλεια στη Γη – αλλά ως επαναχρησιμοποιήσιμα οχήματα που απαιτούν σημαντική συντήρηση και ανεφοδιασμόΠροσπάθειες μετά το ταξίδι προτού μπορέσει να χρησιμοποιηθεί ξανά.
Αυτός είναι ο λόγος που τείνουμε να βασιζόμαστε σε τροχοφόρα οχήματα για να εξερευνήσουμε άλλα ουράνια σώματα που δεν έχουν αρκετή ατμόσφαιρα για να υποστηρίξουν την πτήση. Αλλά το rover αντέχει σε μεγάλη φθορά σε ένα άγονο βραχώδες έδαφος, ακόμη και όταν λειτουργεί με περιορισμένες ταχύτητες για λόγους ασφαλείας. Πετώντας στον ουρανό, καθώς ένα ελικόπτερο θα μπορούσε να γίνει δημιουργικό στον Άρη, είναι ένας ασφαλέστερος τρόπος για να εξερευνήσετε έναν άλλο πλανήτη ή ουράνια σώματα όπως αστεροειδείς σε υψηλότερες ταχύτητες για να αυξήσετε δραματικά το εύρος εξερεύνησής τους, αλλά αυτό δεν αποτελεί επιλογή σε μέρη όπως η Σελήνη.
Η έλλειψη ατμόσφαιρας δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα και Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι ένα πλεονέκτημα. Αφήνει την επιφάνεια του φεγγαριού εκτεθειμένη απευθείας στον ήλιο, Αυτό δημιουργεί ένα ηλεκτρικό πεδίο αρκετά ισχυρό για να δημιουργήσει Τα σωματίδια σκόνης στην πραγματικότητα επιπλέουν (Όχι σε αντίθεση με τις επιπτώσεις του στατικού ηλεκτρισμού στα μαλλιά ενός εθελοντή σε ένα επιστημονικό κέντρο). Τα επιφανειακά φορτία δεν είναι αρκετά ισχυρά για να αντέξουν Ένα μικρό, ελαφρύ αεροπλάνο επιπλέει ενάντια στη βαρυτική έλξη του φεγγαριού, αλλά οι μηχανικοί του MIT έχουν καταλήξει σε μια άλλη προσέγγιση “για να δημιουργήσουν μια σχετικά μεγάλη απωστική δύναμη μεταξύ του σκάφους και της Γης” που θα μπορούσε να επιτρέψει ένα σκάφος βαρύ έως 2 Λίρες για τα ύψη στην επιφάνεια του φεγγαριού.
Η απόκτηση ενός μεγαλύτερου σεληνιακού προσεδάφισης εξαρτάται από μια στρατηγική δύο μερών. Ο πρώτος είναι να εξοπλίσει το αυτοκίνητο με μικροσκοπικές ιοντικές πτερωτές συνδεδεμένες με μια δεξαμενή λιωμένου αλατιού σε θερμοκρασία δωματίου. Όταν εφαρμόζεται μικρή τάση στο λιωμένο αλάτι, «τα ιόντα του υγρού φορτίζονται και εκπέμπονται με τη μορφή δέσμης μέσω των οπών με μια ορισμένη δύναμη». Είναι μια ιδέα που έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για να προωθήσει μικρά διαστημόπλοια στο διάστημα όπου οι βαρυτικές δυνάμεις είναι ελάχιστες. Για να κάνετε ένα μικρό σκάφος να πετάξει πάνω από το φεγγάρι, που υποφέρει ακόμα από το ένα έκτο Η βαρύτητα της Γης, οι μηχανικοί του MIT συνέτριψαν τους αριθμούς και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαν να προστεθούν επιπλέον ωθήσεις για την απελευθέρωση θετικών ιόντων που θα αύξαναν το ηλεκτρικό φορτίο της επιφάνειας του φεγγαριού. Έτσι, δημιουργείται μια ισχυρότερη δύναμη που ωθεί το ρόβερ προς τον αέρα.
Ελάχιστο από Θα χρειαστεί ενέργεια για την ανύψωση 2– Ρόβερ λίβρα περίπου ένα εκατοστό πάνω από την επιφάνεια του φεγγαριού. Για να δοκιμάσουν την ιδέα, οι ερευνητές κατασκεύασαν ένα ελαφρύ δοκιμαστικό όχημα (περίπου 60 γραμμάρια) στο μέγεθος μιας παλάμης σε ένα εργαστήριο με έναν προωθητή ιόντων να δείχνει προς τα πάνω για να προσομοιώσει τη βαρύτητα του φεγγαριού. τέσσερα στραμμένα προς τα κάτω για να το κοιτάξουν, και άλλα εξαρτήματα, Συμπεριλαμβανομένων παλμικών παλμικών «βαθμονομημένων για να αντιμετωπίσουν τη δύναμη της βαρύτητας της Γης», για να αναδημιουργήσουν καλύτερα τις συνθήκες στη Σελήνη. Τα αποτελέσματα του πειράματος ταίριαξαν με τα αναμενόμενα θεωρητικά αποτελέσματα, αλλά οι ερευνητές πιστεύουν ότι ένα rover που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να επιπλέει ψηλότερα ή ενδεχομένως να κατασκευαστεί βαρύτερο με πρόσθετα επιστημονικά όργανα επί του σκάφους.
Ο απώτερος στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα rover που να εκμεταλλεύεται τις μοναδικές συνθήκες στα φεγγάρια και τους αστεροειδείς του ηλιακού μας συστήματος για να διευκολύνει την εξερεύνηση και τους ελιγμούς σε άγνωστο έδαφος επιπλέοντας απλώς στην κορυφή του – εξαλείφοντας εντελώς την πρόσθετη πολυπλοκότητα των τροχοφόρων οχημάτων. Σημαίνει αυτό ότι εάν και όταν οι αστροναύτες επιστρέψουν στο φεγγάρι, θα γλιστρήσουν από κρατήρα σε κρατήρα στις σανίδες του σερφ; Η ανύψωση ενός σκάφους δύο λιβρών είναι πολύ πιο εύκολο έργο από το να σηκώνεις έναν αστροναύτη 180 λιβρών που φοράει μια διαστημική στολή 280 λιβρών, αλλά αυτή η νέα προσέγγιση δεν έχει δοκιμαστεί στην πραγματικότητα στον ουράνιο γείτονά μας, επομένως μένει να δούμε πόσο μακριά η τεχνολογία μπορεί να ωθηθεί. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι δεν υπάρχουν τουλάχιστον μεγάλες υδάτινες μάζες στη Σελήνη που να εμποδίζουν ένα συναρπαστικό κυνήγι για έναν ιπτάμενο χαρταετό.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”