Δεν μπορείς να πας στο φεγγάρι με τη NASA; Ο κρατήρας Mistastein στον Καναδά είναι το επόμενο καλύτερο πράγμα.
Ο κρατήρας Mistastin στη Γη περιέχει μεγάλες ποσότητες φωτεινού λευκού βράχου στο μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας της Σελήνης
Όπως το μεγαλύτερο μέρος της γνωριμίας μου, η απομακρυσμένη τοποθεσία του κρατήρα είναι απομονωμένη από τους περισσότερους ανθρώπους και μιμείται τη μοναξιά στο φεγγάρι. Η δομή είναι παρόμοια με αυτή που βρίσκετε σε πολλούς σεληνιακούς κρατήρες. Και η περιοχή περιέχει σπάνιους βράχους που μοιάζουν τρομερά με αυτό που βρήκαν οι αστροναύτες στο φεγγάρι.
Αυτές οι ιδιότητες το καθιστούν κατάλληλο χώρο εκπαίδευσης για πιθανούς αστροναύτες για το Artemis της NASA αποστολή, η οποία σχεδιάζει να προσγειώσει αστροναύτες στη Σελήνη ήδη από το 2025. Την Τετάρτη, η NASA έκανε ένα σημαντικό βήμα προς την επιστροφή στο φεγγάρι και Ξεκίνησε Μια δοκιμαστική πτήση χωρίς πλήρωμα που ονομάζεται Artemis I, η οποία δεν θα προσγειωθεί στην επιφάνεια, αλλά θα παραμείνει σε σεληνιακή τροχιά έως και 25 ημέρες για να αποδείξει ότι ο πύραυλος και το διαστημόπλοιο μπορούν να πετάξουν με ασφάλεια.
«Δεν ήταν γνωστό ότι αυτός ο κρατήρας στο Λαμπραντόρ ήταν κρατήρας κατά τη διάρκεια των αποστολών Apollo», είπε ο Gordon Osinski, πλανητικός γεωλόγος στο Western University στον Καναδά, ο οποίος καθοδήγησε τους αστροναύτες γύρω από τον κρατήρα. «Θα ήθελα να δω κάθε αστροναύτη που περπατά στο φεγγάρι να έρχεται τελικά στο Μιστάστιν».
Το Mistastin, γνωστό τοπικά ως Kamestastin, βρίσκεται στους πνευματικούς και παραδοσιακούς κυνηγότοπους του Mushuau Innu First Nation και χρειάζεται έγκριση από αυτούς για να το επισκεφτεί.
Ο κρατήρας βρίσκεται ουσιαστικά «στη μέση του πουθενά», λέει η πλανητική γεωλόγος Cassandra Marion, η οποία έχει επισκεφθεί την τοποθεσία έξι φορές. Δεν υπάρχει επίσημος διάδρομος προσγείωσης και οι επισκέπτες συνήθως προσγειώνονται σε ένα μικρό αεροπλάνο φορτίου χωρίς πίεση σε μια θαμνώδη περιοχή με χαλίκι – εάν δεν υπάρχει ένας μεγάλος ογκόλιθος στο δρόμο. Συχνά έχει βροχή και άνεμο. Όταν δεν φυσάει, υπάρχουν πολλές μαύρες μύγες που ροκανίζουν.
Βρίσκεται στην καναδική Αρκτική, το τραχύ έδαφος είναι ένα μείγμα τάιγκα και τούνδρα. Τα μαύρα έλατα και σκλήθρα ζουν σε χαμηλότερα υψόμετρα, ενώ βρύα φαίνονται κοντά σε κοίτες ποταμών και σε υψηλότερα υψόμετρα. Στη συνέχεια, υπάρχουν τα νόστιμα μικρά βατόμουρα παντού στην τούνδρα. Αν δεν προσέχεις εκεί που κάθεσαι, είπε η Μάριον, μπορεί να ξυπνήσεις με έναν «μωβ πισινό».
«Είναι μια σκληρή ερωμένη, κατά μία έννοια», είπε η Μάριον, «αλλά θα επιστρέψω». “Είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω πάει. Νιώθεις ότι είσαι ο μόνος εκεί για χιλιόμετρα τη φορά.”
Τον Σεπτέμβριο, η Marion και ο Usinsky πήγαν δύο αστροναύτες στον κρατήρα Mistastein για να εκπαιδευτούν στη γεωλογία και να μάθουν για τους βράχους που μπορεί να δουν στη Σελήνη. Μεγάλο μέρος του βράχου είναι προσβάσιμο μέσω προεξοχών, ή όψεων από γκρεμούς, που εμφανίστηκαν πριν από εκατομμύρια χρόνια.
Ο κρατήρας Mistastein σχηματίστηκε όταν ένας αστεροειδής διαλύθηκε πριν από περίπου 36 εκατομμύρια χρόνια και άφησε μια τρύπα πλάτους 28 χιλιομέτρων στη Γη, όπως φαίνεται σήμερα. Τέτοιοι μεγάλοι κρατήρες, όπως αυτός, ονομάζονται «σύνθετοι κρατήρες» και είναι συνηθισμένοι στο φεγγάρι, είπε ο Osinsky.
Οι σύνθετοι κρατήρες είναι ρηχοί και επίπεδοι, αντί για μια κοιλότητα σε σχήμα μπολ όπως της Αριζόνα κρατήρας μετεωρίτη Εκεί που εκπαιδεύονται και οι αστροναύτες. Όπως πολλοί σύνθετοι σεληνιακοί κρατήρες, το Mitastin έχει επίσης ένα βουνό στο κέντρο που ονομάζεται Central Peak.
“Αυτός ο κρατήρας στο Λαμπραντόρ δεν είναι μόνο ένας πολύπλοκος κρατήρας πρόσκρουσης, είναι επίσης σχετικά καλά διατηρημένος”, είπε ο Osinski. “Έχω πάει σε αυτό μερικές φορές και εξακολουθεί να είναι πολύ τακτοποιημένο όταν ανεβαίνεις στην προεξοχή και μετά κοιτάς κυριολεκτικά σε αυτήν την τεράστια τρύπα στο έδαφος.”
Γνωρίζουμε ότι το να είσαι στον κρατήρα Mistastein δεν είναι ακριβώς σαν το φεγγάρι. Σε αντίθεση με τη Σελήνη, έχουμε άνεμο, νερό και Wi-Fi. Στην πραγματικότητα, το σύγχρονο Mistastin μπορεί να μην μοιάζει με τη Σελήνη επειδή έχει μια λίμνη (που εκτείνεται περίπου στο μισό μέγεθος πρόσκρουσης του κύριου κρατήρα), πιθανότατα το αποτέλεσμα της αποστράγγισης των παγετώνων από την τελευταία Εποχή των Παγετώνων. Αλλά μην αφήσετε τη λίμνη να σας ξεγελάσει.
Μια μεγάλη ομοιότητα με τον σεληνιακό μας φίλο βρίσκεται στα βράχια του. Είναι ένας από τους δύο κρατήρες στη Γη που περιέχουν μεγάλες ποσότητες ενός βράχου που ονομάζεται ανορθοσίτης. Το άλλο είναι η βαριά διαβρωμένη δομή πρόσκρουσης Manicouagan στο Κεμπέκ, η οποία καθιστά τον νεότερο, καλύτερα διατηρημένο κρατήρα Mistastin την προτιμώμενη επιλογή για έρευνα και εκπαίδευση αστροναυτών.
Ενώ ο ανορθοσίτης είναι σπάνιος στη Γη, είναι συνηθισμένος στη Σελήνη. Μπορεί να μην έχετε προφέρει ποτέ το όνομά του, αλλά το βλέπετε κάθε φορά που κοιτάτε το φεγγάρι: ο βράχος είναι τα ανοιχτόχρωμα, εξαιρετικά ανακλαστικά μέρη που φαίνονται ευρέως σε όλη την επιφάνεια της Σελήνης που ονομάζονται σεληνιακά υψίπεδα.
“Ένα μέρος του λόγου που βλέπουμε τόσα πολλά για το φεγγάρι είναι ο τρόπος με τον οποίο σχηματίστηκε το φεγγάρι”, δήλωσε η Τζούλι Στόμπαρ, σεληνιακή γεωλόγος στο Σεληνιακό και Πλανητικό Ινστιτούτο της Κοινοπραξίας Διαστημικής Έρευνας των Πανεπιστημίων.
Σε σύγκριση με τον πλανήτη μας, η επιφάνεια της Σελήνης ήταν κυρίως λαξευμένη από κρατήρες πρόσκρουσης και ηφαίστεια.
Σύμφωνα με τη δημοφιλή θεωρία σχηματισμού, η Σελήνη ενώθηκε όταν ένα αντικείμενο μεγέθους του Άρη συγκρούστηκε με μια νεαρή Γη κοντά στην αρχή του σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος πριν από περίπου 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια. Τα θερμά συντρίμμια γύρω από τη Γη συγχωνεύτηκαν στο φεγγάρι, είπε ο Stopar, καλύπτοντας το νεαρό φεγγάρι σε έναν ωκεανό από μάγμα – «βασικά μόνο λάβα και λάβα παντού».
Σε μια απλοποιημένη εξήγηση, ο Stobar είπε ότι καθώς ο επιφανειακός ωκεανός μάγματος ψύχθηκε με την πάροδο του χρόνου, διαφορετικά ορυκτά και πετρώματα άρχισαν να κρυσταλλώνονται. Το πυκνό υλικό βυθίζεται και το ελαφρύτερο υλικό επιπλέει στην κορυφή, ουσιαστικά γίνεται η επιφάνεια του φεγγαριού. Το κυρίαρχο ορυκτό που επιπλέει στην επιφάνεια ήταν ο ανορθίτης, που είναι το κυρίαρχο στοιχείο στα ανορθωσικά πετρώματα.
Η ιστορία προέλευσης του ανορθοσίτη στη Γη είναι πιο περίπλοκη και δεν είναι καλά κατανοητή, είπε η Marion, η οποία εργάζεται ως σύμβουλος επιστήμης στο Καναδικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος. Η έρευνα δείχνει Ο ανορθοσίτης είναι επίσης πιθανό να σχηματιστεί λόγω της αποκόλλησης ελαφρότερων κρυστάλλων στο μάγμα, αλλά βαθύτερα στον μανδύα. Καθώς το μάγμα ψύχεται και κρυσταλλώνεται αργά, οι λιγότερο πυκνοί ορυκτοί κρύσταλλοι διαχωρίζονται από το πυκνότερο υλικό και στερεοποιούνται για να σχηματίσουν ανορθοσίτη. Τα πετρώματα έρχονται στην επιφάνεια από τη διάβρωση και την τεκτονική δραστηριότητα των πλακών.
Λοιπόν, το γεγονός ότι ένας αστεροειδής μόλις συνέβη σε κρατήρα σε αυτή τη σπάνια πλούσια σε ανορθοσίτη περιοχή; Λοιπόν, αυτή είναι η τύχη της φύσης.
Η συμπαιγνία προκάλεσε υψηλότερες θερμοκρασίες και πιέσεις, ουσιαστικά θραύση, θραύση και τήξη του βράχου. Η Marion είπε ότι τα αποτελέσματα της πρόσκρουσης υψηλής ταχύτητας είναι παρόμοια με μια σημαντική πρόσκρουση στο φεγγάρι.
“Το πώς άλλαξαν οι βράχοι είναι παρόμοιο με το πώς άλλαξαν στη Σελήνη μετά την πρόσκρουση”, είπε η Marion.
Ανορθοσίτης βρίσκεται σε όλη αυτή την περιοχή στο Λαμπραντόρ, επισημαίνει η Marion, ακόμα κι αν δεν μπορείτε να πάτε στον ίδιο τον κρατήρα.
Οι αστροναύτες που ταξιδεύουν στο φεγγάρι θα φωτογραφίζουν διαφορετικούς τύπους πετρωμάτων, όπως λιωμένο βράχο, και θα παρέχουν παρατηρήσεις για να βοηθήσουν ερευνητές όπως ο Osinski στη Γη.
“Δεν μπορούν να φέρουν πίσω κάθε βράχο που βλέπουν. Θέλουμε να κάνουν αυτό το νοητικό είδος, “Εντάξει, έχω 100 πέτρες μπροστά μου και μπορώ να φέρω πίσω δύο”. [and] “Πώς το επιλέγετε αυτό σε πραγματικό χρόνο, βασικά”, είπε ο Osinski.
Εάν οι αστροναύτες μπορούν να φέρουν πίσω περισσότερους βράχους της Σελήνης, είπε ο Stobar, οι ερευνητές μπορούν να χρονολογήσουν κρατήρες στο φεγγάρι και να δημιουργήσουν μια καλύτερη γεωλογική ιστορία του γείτονά μας και τα επιπλέοντα συντρίμμια στην αρχή του ηλιακού μας συστήματος. Είπε ότι μπορούσαμε επίσης να μάθουμε πόσο νερό παραδόθηκε στη Γη και τη Σελήνη από κομήτες και αστεροειδείς και τυχόν προκλήσεις για τη ζωή εκείνη την εποχή.
«Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος που βλέπω αυτό το είδος εξερεύνησης να συμβαίνει», είπε ο Stobar, ο οποίος είναι μέλος της ομάδας της NASA Orbiter Exploration Mission. “Επιστημονικά, ξέρω ότι θα ήταν υπέροχο γιατί κάθε φορά που λαμβάνουμε δείγματα από το φεγγάρι, μαθαίνουμε πολλά γι’ αυτό. Ακόμη και σήμερα, εξακολουθούμε να μαθαίνουμε πολλά για το φεγγάρι από δείγματα που επιστράφηκαν πριν από 50 ή 60 χρόνια τώρα.”
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”