Τι να περιμένουν οι επισκέπτες όταν κατευθυνθούν στην Ελευσίνα το Σάββατο και την Κυριακή (4 και 5 Φεβρουαρίου) για τις τελετές εγκαινίων της πόλης της Δυτικής Αττικής ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης; Ανάμεσά τους σχεδιάζει να είναι και ο σκηνοθέτης Φίλιππος Κουτσαφτής και περιμένει με ανυπομονησία το πλούσιο διήμερο πρόγραμμα εκθέσεων, συναυλιών, πάρτι με DJ και παράλληλες εκδηλώσεις. Ο σκηνοθέτης του «Mourning Rock» θα παίξει έναν άλλο ρόλο από τον επισκέπτη, καθώς ήταν το εξαιρετικό του ντοκιμαντέρ που λειτούργησε ως βασικός εισηγητής στην προσπάθεια της πόλης για τον τίτλο.
Αφού προβλήθηκε δημόσια για πρώτη φορά το 2001, το “Mourning Rock” έσπασε όλα τα τοπικά ρεκόρ για ένα ντοκιμαντέρ. Δεν σταμάτησε να ταξιδεύει στο εξωτερικό, να προκαλεί συζητήσεις, να κερδίζει βραβεία και να θεωρείται αναφορά για την πόλη και σημαιοφόρος του ελληνικού κινηματογράφου.
Ο Κουτσάφτης τράβηξε τις πρώτες του φωτογραφίες της Ελευσίνιας το 1988 και πέρασε τα επόμενα 12 χρόνια καταγράφοντας την εξέλιξή της μέσα από συχνές επισκέψεις, σχεδιασμένες για να ευθυγραμμίσουν την ταυτότητά της ως έδρα των Ελευσίνιων Μυστηρίων της αρχαιότητας με τον σύγχρονο χαρακτήρα της ως βιομηχανικής πόλης που είχε παραγκωνιστεί. “Από την πρώτη μέρα, ήταν σαν να άνοιγα μια πύλη σε έναν κόσμο θαυμάτων. Υπήρχε τόσος πλούτος υλικού”, θυμάται.
Ο δρόμος του 73χρονου σκηνοθέτη είναι τόσο μακρινός, που δεν μπορείς να καταλάβεις αν έχει πλημμυρίσει από αναδρομές ή ενθουσιασμένος με το νέο του έργο, «Οι Ελευσίνιοι». Εδώ, οι κάτοικοι -κάποιοι από τους οποίους εμφανίζονται στο “Mourning Rock”- μιλούν για την πατρίδα τους σήμερα, με το παρελθόν να φέρεται στην αφήγηση μέσα από επιλεγμένα κείμενα. Όπως και στο προηγούμενο έργο, ο θρύλος και η ιστορία είναι αλληλένδετα. Το ντοκιμαντέρ, το οποίο βρίσκεται ακόμη στη διαδικασία των γυρισμάτων, έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο.
«Αποτελείται από πορτρέτα των Ελευσινίων, τους οποίους επιλέξαμε με τον στενό μου συνεργάτη Θανάση Μελάση. Ο Marcel Schuppe έλεγε ότι η τέχνη της αυτοβιογραφίας συνίσταται στο να εκτιμάς τη ζωή του φτωχού ηθοποιού όσο και του Σαίξπηρ. Δεν είναι πορτρέτα Αυτοί είναι απλοί άνθρωποι, περιπτώσεις σε εγκόσμιο μεγαλείο.» Σημείωσε ο Coatsafates σε ανθρώπους που αναδύονται από διαφορετικά μονοπάτια.
Υπάρχουν τρεις μαθητές, για παράδειγμα, που έχουν πολύ υψηλές επιδόσεις. Αυτές οι νεαρές γυναίκες πρέπει να γεννήθηκαν την εποχή που εμφανίστηκε το «Mourning Rock». Ανακάλυψαν το ντοκιμαντέρ λίγο πριν ξεκινήσει η πανδημία και ήρθαν σε επαφή μαζί μου, γιατί ήθελαν να μιλήσουν για το πώς βλέπουν τη ζωή τους και πώς τη διαχειρίζονται».
Η συζήτησή μας έγινε στο γραφείο του στη συνοικία Γκεζί της Αθήνας, μια μέρα πριν φύγει για το Παρίσι, όπου το τελευταίο του ντοκιμαντέρ Zacros έκανε πρεμιέρα στο Λούβρο στις 25 Ιανουαρίου. Αυτό το έργο αφορά τις συνεχιζόμενες ανασκαφές ενός μινωικού οικισμού στην ανατολική ακτή της Κρήτης, τον οποίο επισκέφτηκε για πρώτη φορά το 1987, ενώ ήδη εξετάζει την επόμενη τοποθεσία του, που θα ήταν το νησί της Αίγινας. Ο Κουτσάφτης, το έργο του οποίου είναι προϊόν επίπονης αφοσίωσης, δεκαετιών ψυχικής και σωματικής δέσμευσης, είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Είναι σαν μια ρωσική κούκλα που φωλιάζει σε πόλεις και τοποθεσίες, η μία περιέχει την άλλη.
Η Ελευσίνα είναι μεγάλη υπόθεση για την Ελλάδα, πέρα από την οικολογία, την οικονομία ή την πολιτική. Επιβαρύνει τις συνειδήσεις των νεοελλήνων σαν ύμνος στην αμαρτία. Αυτό στο οποίο γυρίσαμε την πλάτη
Ας επιστρέψουμε όμως στην αρχή, στην Ελευσίνα, από όπου ξεκίνησαν όλα και που βρέθηκε στο επίκεντρο φέτος. Τι σημαίνει η Αλευσινά για τον Κοτσαφτή και πώς θα την χαρακτήριζε;
“Η Αλφσίνα είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεση για την Ελλάδα, που ξεπερνά την οικολογία, την οικονομία ή την πολιτική. Βαραίνει τις συνειδήσεις των σύγχρονων Ελλήνων σαν ύμνος στην αμαρτία. Αυτό στο οποίο έχουμε γυρίσει την πλάτη. Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.” Γιώργος Σεβέρης το είπαμε καλά: «Πεινάσαμε στην άκρη της γης, αλλά όταν φάγαμε καλά, πέσαμε σε αυτές τις κατώτερες περιοχές ανόητα και αυτάρεσκα.» Όταν ξεκίνησε η ανοικοδόμηση της χώρας στη δεκαετία του 1950, γυρίσαμε την πλάτη μας στην Ελευσίνα βιαστικά γίνετε Ευρώπη.Ο κόσμος τότε έλεγε: «Ποιος νοιάζεται για τις αρχαιότητες τώρα; Θέλουμε να χτίσουμε, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας και να προχωρήσουμε. Ήταν διαφορετικές εποχές και είχαν διαφορετικές προτεραιότητες», λέει ο Κουτσάφτης.
Μία από τις πρώτες εικόνες που βλέπουμε στο “Mourning Rock” είναι μια ανασκαφή στην Άνω Ελευσίνα το 1988. Μας ξενάγησε ο Παναγιώτης Φαρμάκης (πέθανε πριν τελειώσει η ταινία), ένας εμψυχωτής και αρχαιολόγος που περιπλανήθηκε και κοσκίνισε. βρωμιά και συντρίμμια, και να παραδώσει τυχόν ενδιαφέροντα ευρήματα στους αρχαιολόγους. Ο Κουτσαφτής ένιωσε μια άμεση συγγένεια μαζί του.
Σε όλα του τα ντοκιμαντέρ, η διαδικασία της ανασκαφής είναι παράλληλη με τη διαδικασία της εύρεσης του παρόντος. Ο Κουτσάφτης είναι ταυτόχρονα κινηματογραφιστής και αρχαιολόγος, ανθρώπων και τόπων.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πάντα: Πώς επιλέγετε ένα μονοπάτι; “Η μέθοδος που επιλέγω είναι ακολουθώντας το μονοπάτι που μου δίνει γνώση. Η αρχαιολογία ανακαλύφθηκε ταυτόχρονα με τον κινηματογράφο. Σχετίζονται από μεθοδολογική άποψη. Όπως και η δημιουργία ταινιών ντοκιμαντέρ. Και τα δύο ξεκινούν με θραύσματα. Συνδυάζονται κατακερματισμένα κόσμους, κομμάτι-κομμάτι. Αυτά είναι θραύσματα.” Από την ιστορία, την αρχαιολογία, τη μνήμη και την καθημερινή ζωή που προσπαθείς να συνδυάσεις σε ένα μωσαϊκό. Το ίδιο συμβαίνει και με την ταινία “Οι Ελευσίνιοι”. Έχει να κάνει με τη δημιουργία ταυτότητας για ένα μωσαϊκό. άγνωστο πρόσωπο, μέσα από τα μονοπάτια του χρόνου και της ιστορίας.
Και τι μαθαίνεις από όλους αυτούς τους «άγνωστους»; “Τόσο πολύ. Είμαι τόσο ευγνώμων. Βρήκα ακόμη και ένα υγιές τμήμα Ελλήνων από τη Μικρά Ασία όταν γύριζα το “Mourning Rock”. Κανείς δεν μιλάει για τους πρόσφυγες που υποστηρίζουν. Πήρα συνεντεύξεις από πολλούς ανθρώπους που βίωσαν τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο Κοτσαφτής είπε: «Οι περισσότερες ζωές τους ήταν σαν κάτι βγαλμένο από μυθιστόρημα».
Ο σκηνοθέτης βλέπει την Ελλάδα του 2023 στα μυθιστορήματα των νέων θεμάτων του στους «Φοίνικες» και «Είναι πολύ διαφορετικό από το έτος 2000».
Η πόλη διέρχεται, και εξακολουθεί να περνάει μια οικονομική κρίση, που επιδεινώθηκε από την επιδημία. Οι άνθρωποι σταδιακά κλείνονται στον εαυτό τους, έρχονται πιο κοντά, για να αντιμετωπίσουν δύσκολες συνθήκες. «Πολλοί νέοι κάνουν δουλειές που δεν έχουν πραγματική προοπτική μόνο και μόνο για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους», είπε ο Κουτσαφτής, προσθέτοντας ότι ο τίτλος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης «είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελευσίνα».
“Ο Γενικός Διευθυντής Μιχαήλ Μαρμαρινός και όλη η ομάδα κάνουν καταπληκτική δουλειά. Θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς την πόλη. Προσωπικά έχω δει πώς το να είσαι πολιτιστική πρωτεύουσα συνέβαλε στη μεταμόρφωση της Μασσαλίας”, είπε, αναφερόμενος στο γαλλικό λιμάνι που κατείχε τον τίτλο το 2013.
Μετά από τόσα χρόνια σπουδών στην Αλευσίνα και τους ανθρώπους της, ο Κουτσαφτής θεωρεί τον εαυτό του «Ελευσσιανό»;
“Ποτέ δεν έβγαλα τον εαυτό μου από αυτό. Νιώθω τόσο ευγνώμων για την πόλη και πήρα περισσότερα από αυτήν από όσα έδωσα. Είμαι μέρος της, αλλά δεν έμεινα και ανακατεύτηκα. Έφυγα για να επιστρέψω, να δες το με νέα μάτια, γιατί τα μάτια μας συνηθίζουν τα καλά και τα κακά, και αρχίζεις να τα βλέπεις όλα. Αυτό είναι κάτι που έμαθα στην Πολεμική Αεροπορία. Σπούδασα μηχανολόγος μηχανικός και δούλευα σε αεροπλάνα όταν ήμουν στην υπηρεσία. υπεύθυνος για τρία αεροπλάνα, αλλά κάθε τόσο, άλλαζα με κάποιον άλλον, γιατί κάποιος άλλος αντιμετώπιζε το πρόβλημα αμέσως. Αυτό είναι ένα καλά τεκμηριωμένο πράγμα, δεν λέω τίποτα καινούργιο ένα σκαλοπάτι για να σκεφτόμαστε το μέλλον, να κάνουμε ένα μικρό βήμα μπροστά. Κάθε προσπάθεια είναι να προχωρήσουμε ένα χιλιοστό μπροστά».
