Ελληνική επίδειξη χιούμορ, τραγωδίας και αυτονομίας

Καθώς οι θεατές κάθονται στις θέσεις τους, οι υπολογιστές, τα smartphone και τα tablet σκορπίζονται στη σκηνή στο Auditorium του Πάπα στο Κολλέγιο Fordham στο Lincoln Center (FCLC).

Η σκηνή είναι γκρίζα και θαμπή καθώς κλιπ από χάμστερ, βίντεο με γάτες, παραλίες και ψυχεδελικές εικόνες φωτίζουν τις οθόνες. Ένας στρατιώτης με καμουφλάζ ήρθε από πίσω και κάθισε στην κορυφή των πύργων PC. Άλλος τον ακολούθησε και μετά άλλος.

Ασχολούνται με τα τηλέφωνα και τα gadget τους όπως ακριβώς το κοινό διασκεδάζει μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση. Τα φώτα θα έσβηναν σύντομα μόλις ανέβαινε στη σκηνή ο βασιλιάς του ελληνικού στρατού, ο Αγαμέμνονας (τον υποδύεται ο Pedro Gonzalez, FCLC ’22).

Για την τελευταία κύρια παράσταση της σεζόν, το Fordham Theatre παρουσιάζει το «Alice», ένα σύγχρονο remix βασισμένο στο αρχαίο ελληνικό έργο «Επιγένεια στην Αλίκη» του Christopher Chen.

Ο ελληνικός στρατός πεινάει για πόλεμο και οι στρατιώτες ελέγχουν την αιμοδιψία τους μέσω βιντεοπαιχνιδιών.

Η «Alice» φέρνει το κοινό της στην έκδοση του Τρωικού Πολέμου γεμάτη τηλέφωνα και iPod. Ο ελληνικός στρατός πεινάει για πόλεμο και οι στρατιώτες ελέγχουν την αιμοδιψία τους μέσω βιντεοπαιχνιδιών. Τα πλοία τους δεν μπορούσαν να προχωρήσουν προς τον εχθρό λόγω έλλειψης αέρα.

Προκειμένου να διευκολύνει τον πόλεμο, ο Αγαμέμνων αρχικά σχεδίαζε να θυσιάσει τη μικρή του κόρη Ebigenia (την οποία υποδύεται η Lily Gutierrez, FCLC ’23) στους θεούς με αντάλλαγμα τον άνεμο. Στέλνει ένα μήνυμα στην Επιγένεια και τη σύζυγό του Κλυδεμνήστρο (την οποία υποδύεται ο Dylan Foster, FCLC ’24) με το πρόσχημα να παντρευτεί τον διάσημο Έλληνα ήρωα Αχιλλέα (Kamav Nosakere, τον οποίο υποδύεται η FCLC ’25) με την Επιγένεια.

Αυτοί και οι άλλοι ηθοποιοί – Matt Green, FCLC ’24; Jason Myna, FCLC ’24; Rocky Arabalo, FCLC ’22; Ghana Siki, FCLC ’24; Alexander Shaybe, FCLC ’25; Η Yasmin Chem, FCLC ’25 – μεταφέρθηκαν σε αυτή την άψυχη γη, όπου η ζωή μιας νεαρής γυναίκας καθορίζει το τέλος ενός πολέμου.

Αν δεν γνωρίζετε την ιστορία του Τρωικού Πολέμου, δεν είναι λόγω υπερηφάνειας, αλλά επειδή μια γυναίκα άφησε τον σύζυγό της Μενέλαο (τον υποδύεται η Μίνα), αφήνοντας τον αδελφό του Αγαμέμνονα. Το “Alice” είναι μια θλιβερή και τραγική ιστορία – ποιος θα σκότωνε την κόρη του με την κατάλληλη διάθεση για έναν πόλεμο σαν αυτόν; Όσο η ιστορία συνεχίζεται, τόσο πιο ενοχλητική γίνεται.

Σε επιφανειακό επίπεδο, το «Alice» δεν είναι ένα σοβαρό έργο. Ο Αγαμέμνονας βγάζει μια selfie και συζητά σχέδια για πόλεμο, ενώ ο Neon τρέχει στο φόντο του βίντεο της γάτας. Τα μοντέρνα στοιχεία επιτρέπουν αυτές τις χιουμοριστικές στιγμές, αλλά συμβάλλουν σε πολύ πιο ήρεμους τόνους.

Ένας οργανισμός που ονομάζεται Alice είναι ο τόπος του θανάτου, όπου τα gadget και η τεχνολογία μπορούν να σας αποσπάσουν την προσοχή από τη φρικτή πραγματικότητα του τι πραγματικά συμβαίνει – ακριβώς όπως πολλοί άνθρωποι υποφέρουν σήμερα.

«Είναι πολύ σοβαρό πράγμα, με πολύ χιούμορ επιπλέον». Kamav Nosakere, FCLC ’25

Ο Nosakaher επεξεργάστηκε περαιτέρω το θέμα, χρησιμοποιώντας τον χαρακτήρα της Polly (την οποία υποδύεται ο Cem), μιας νεαρής σκλάβας και συντρόφου του Αχιλλέα. Αν και το μεγαλύτερο μέρος του καστ είναι λευκό και χρυσό, η Πόλυ φορά ένα σκουρόχρωμο φόρεμα. Η παρουσία της δίνει την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι το δικό της. Αυτό το συναίσθημα οφείλεται εν μέρει στην ενδυμασία του και στο ρόλο του στο έργο.

«Είναι ένα πολύ σοβαρό πράγμα, με πολύ χιούμορ επιπλέον», είπε ο Nosagare. «Ο τρόπος με τον οποίο το κάναμε ήταν πολύ ειλικρινής, “Πώς μας κάνει να νιώθουμε αυτό;” Ναι, δεν μου αρέσει και το BT.

Ο Foster λέει ότι η May Adrells, σκηνοθέτις και πρόεδρος του έργου Fordham Theatre, δούλεψε πραγματικά με τις γυναίκες στο έργο. Ο Adrals είχε μόνο μερικές πρόβες με γυναίκες ηθοποιούς, κάνοντας συζητήσεις για την αυτονομία και το πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες σε αυτόν τον κόσμο.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, η Γλιδεμνήστρα προσπαθεί μανιωδώς να εμποδίσει τον σύζυγό της να σκοτώσει την κόρη τους. Για τον Αγαμέμνονα αυτό δεν είναι κάτι σπουδαίο, ενώ η Κλυδεμνήστρα τρελαίνεται.

«Πραγματικά δουλέψαμε για να πάρουμε την αλήθεια, και για να πάρουμε την (εσωτερική) πηγή όλων, και γι’ αυτό η κωμωδία πραγματικά (προβάλλεται)», είπε ο Φόστερ. «Ελπίζω η Yasmin, η Lily, ο Pedro και όλοι – όλοι στη διαδικασία – να μπορούν μερικές φορές να σχετίζονται με το γεγονός ότι ήταν βαρύ όταν πήρα αυτά τα συναισθήματα στο σπίτι».

Στο τέλος της πρόβας είπε ότι αυτός και ο Chem θα δάκρυζαν μερικές φορές και ότι η εξαιρετική χημεία των ηθοποιών ενίσχυσε αυτή την παράσταση.

«Όλοι δούλεψαν πολύ καλά μεταξύ τους. Ήταν τόσο φυσικό. Ένιωσα σαν μαγικό, ειλικρινά», είπε ο Φόστερ.

Ενώ αποσπούσε την προσοχή του σκηνοθέτη, έμαθε πώς να είναι ανεξάρτητος στην υποκριτική του.

Τόσο ο Foster όσο και ο Nosakaher έχουν σημειώσει πώς οι Adriles τους έδωσαν μεγάλη δημιουργική ελευθερία στη διαμόρφωση των χαρακτήρων τους. Είναι «υποκριτικός σκηνοθέτης» όπως περιγράφει ο Φόστερ. Ήταν μια αρκετά εκπαιδευτική εμπειρία και οι Ενήλικες τους εμπιστεύτηκαν πραγματικά να κάνουν τους χαρακτήρες δικούς τους.

Ο Nosagare περιέγραψε πώς οι Adral θα ζητούσαν πρώτα τις ιδέες τους ή θα έβλεπαν τι θα έπαιρναν σε μια σκηνή. Στη συνέχεια, θα παρέχει πληροφορίες ή αλλαγές. Ενώ αποσπούσε την προσοχή του σκηνοθέτη, έμαθε πώς να είναι ανεξάρτητος στην υποκριτική του.

Σε σύγκριση με τις άλλες εκπομπές της σεζόν, το «Alice» ήταν λιγότερο σκοτεινό, αλλά κατάφερε να δείξει ένα θλιβερό θέμα που είναι σχετικό με τον σημερινό κόσμο. Αυτό θα περίμενε κανείς σε ένα αρχαίο ελληνικό έργο: μεγάλο, διασκεδαστικό, δραματικό και ολότελα δράση. Ωστόσο, η αυθεντικότητά του θα σας αφήσει σοκαρισμένους και πικραμένους -με την καλή έννοια- στο τέλος.