Αφού μπήκα στις κατακόρυφες κλίσεις των γραναζιών του στροβίλου, το μόνο πράγμα που θα μπορούσα να μουρμουρίσει ήταν: “Αλελούγια!”
Αλλά δεν ήμουν λίγο κουρασμένος. Στην πραγματικότητα, χάρη στο μαγικό ηλεκτρικό μου ποδήλατο, δεν ιδρώνω.
Αυτά τα ηλεκτρονικά ποδήλατα γίνονται πολύ δημοφιλή και καταλαβαίνω γιατί.
Συναρπαστική: Διακόπτες όπως αυτό στο στενό Vikos μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν σε ηλεκτρονικά ποδήλατα
Κατά τη διάρκεια πέντε ημερών καλύψαμε 120 μίλια βουνών και δασών στο Ζαγόρι, βορειοδυτική Ελλάδα, κοντά στα αλβανικά σύνορα.
Πρόκειται για μια άγρια, απομακρυσμένη και κενή περιοχή που κατοικείται από αόριστους λύκους και αρκούδες.
Η καρδιά της είναι διάτρητη από το στενό Vicos, το οποίο είναι το δεύτερο βαθύτερο στον κόσμο. Όταν βρέχει, η ζωή χτυπάει με ένα ποτάμι με λευκούς βράχους και ομαλά βότσαλα για ξύσιμο.
Ο αργός ποδηλάτης οδήγησε τις διακοπές και οι επισκέπτες μπορούν είτε να συμμετάσχουν σε μια ομάδα είτε να κάνουν ένα ιδιωτικό πάρτι.
Ήμασταν τρία ζευγάρια, όλοι οι φίλοι από το Σάφολκ – μεσήλικας αλλά αρκετά ικανοί. Υπήρχε κάποια αντιπαλότητα μεταξύ ανδρών. Ο Αδάμ ορκίστηκε στο εξωτερικό ότι δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ τον εξοπλισμό του. Είναι μια υπέροχη διαδικασία. Η Άγγλος οικοδέσποινα Kitty φρόντισε την εφοδιαστική, τη μεταφορά αποσκευών και το κουτί πρώτων βοηθειών (ναι, αυτό ήταν απαραίτητο) από τον ξενώνα μέχρι τον ξενώνα στο αυτοκίνητο υποστήριξης. Ο Λευτέρης, από το Ζαγόρι, μας οδήγησε να μας γεμίσει με τοπικές φήμες και απομάκρυνε τα κυνηγετικά σκυλιά, ενώ ο ιστορικός Grecophile Josh παρέμεινε στο πίσω μέρος.
Οι μέρες μας ήταν καλά σχεδιασμένες και το δρομολόγιο διέσχισε την κοιλάδα.
Εναλλάξαμε ανάμεσα στο περπάτημα και το ποδήλατο, σταματώντας για να θαυμάσουμε τις πολλές λεπτές, γεφυρωτικές γέφυρες που χτίστηκαν από κύριους τεχνίτες τον 19ο αιώνα.
Η Claire Mann της Daily Mail κάλυψε 120 μίλια κατά τη διάρκεια της πενταήμερης περιοδείας της. Εικόνα είναι η γέφυρα Blackeda κοντά στο χωριό Kibuye
Περιλαμβάνονται γεύματα, όπως και οι στάσεις ανεφοδιασμού. Νιώσαμε σαν βασιλιάδες, και δεν χρειαζόταν ποτέ να βάλουμε τα χέρια μας στις τσέπες μας όταν σταματήσαμε για μια μπύρα ή παγωτό Mythos μετά από μπόουλινγκ στους σχεδόν άδειους δρόμους.
Όταν φτάσαμε στο Fragades Village, περάσαμε την πρώτη μας νύχτα σε έναν ξενώνα με μπλε βαμμένα παράθυρα, έναν κήπο με φθινοπωρινά λαχανικά και ένα μπαλκόνι κρεμασμένο με ώριμα σταφύλια.
Από τη βεράντα του σφυρήλατου σιδήρου, κοιτάξαμε τις στέγες, τα απότομα σοκάκια και τα πετρώδη βουνά. Είχαμε ένα υπέροχο δείπνο: γεμιστές πιπεριές, παϊδάκια μαγειρεμένα με θυμάρι και λεμόνι, και ένα πιάτο από καρυκεύματα σύκα, όλα συνοδευόμενα από τοπικό κρασί. Κοιμήθηκα ήσυχα και ξύπνησα στα μακρινά cowbells και τη βροχή.
Τα σύννεφα χωρίστηκαν και σύντομα ο ήλιος μπήκε, αλλά σταματήσαμε από το χωριό Νεγκάδες, το οποίο έχει ένα μεγάλο ιπτάμενο δέντρο στην πλατεία.
Η Claire πέρασε την τελευταία νύχτα στο Babingo (φωτογραφία) και απολάμβανε ένα άγριο πάρτι με Ζαγόρια μουσική και χορό.
Όλοι αποτύχαμε να μαντέψουμε τον πληθυσμό – μόνο δύο. Ωστόσο, ένα μικρό καφενείο βγήκε με φωτιά στο τζάκι, και ετοιμαστήκαμε για τσάι από βότανα και κέικ πορτοκαλιού.
Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, με τον απομονωμένο ρωμαϊκό χαρακτήρα, είναι η πιο όμορφη στην περιοχή. Στο εσωτερικό, περίτεχνο χρυσό φύλλο άναψε τα μπλε και φωτισμένους πίνακες που κάλυπταν κάθε ίντσα των τοίχων.
Μετά από περίπου 12 μίλια, πειναστήκαμε και σταματήσαμε σε ένα άλλο χωριό στην πλαγιά του λόφου, το Kibuye.
Σας περιμένει μια γιορτή λουκάνικων πλούσιων σε σκόρδο, ψητά παντζάρια, μελιτζάνες και ψητές ντομάτες με τυρί bubblegum.
Το απόγευμα, περπατήσαμε σε καλά καθορισμένα μονοπάτια, απολαμβάνοντας το τοπίο, αλλά δυστυχώς μετά από κάποια σχολεία έκλεισαν. Με λιγότερα από 2.000 άτομα που ζουν τώρα στην περιοχή, οι ηλικιωμένοι αισθάνονται λυπηρό που δεν έχουν νέες οικογένειες.
Προτιμούσα γενικά το περπάτημα το πρωί και ποδήλατο απαλά το ηλεκτρονικό μου ποδήλατο μετά το γεύμα. Κάθε μέρα υπήρχε μια έκπληξη – μια περίτεχνη εκδρομή, παίζοντας κιθάρα, γευσιγνωσία κρασιού. Στον Ελεφατόπο, συναντάμε τον υφαντή, Λένα, του οποίου το σπίτι ήταν γεμάτο με μετάξι και βαμμένο με λαχανικά μαλλί.
Το Χότζετ, ή «έφηβος εγκυμοσύνη με στάση», μας ταΐζει. Ήταν δύσκολο να αρνηθούμε το ροζέ κρασί, γιατί ήμασταν στο φως του ήλιου.
Μετά από ένα αποχαιρετιστήριο κομμάτι τσίπουρο (ελληνικό πνεύμα που μοιάζει με γκράπα), ο σύζυγός μου βρήκε μια σοδειά. Πήρε μια γωνία πολύ γρήγορα. Ο Kitty τον έδεσε και τον έβαλε πίσω στη σέλα, ακριβώς όπως η Λίνα μας έτρεξε κάτω, τα μαλλιά και ένα κεχριμπάρι μαντήλι αναβλύζει στον αέρα, τεντωμένα τα χέρια.
Οι γυναίκες του Ζαγόρι είναι σκληρές, από αιώνες που κρατούν την παράσταση στο δρόμο, ενώ οι σύζυγοι τους εργάζονταν στο εξωτερικό, στέλνοντας χρήματα για να χτίσουν τα ισχυρά και συμπαγή σπίτια τους. Στην Άνω Πεδίνα, μείναμε στο Porfyron, ένας ξενώνας με κόκκινο χρώμα. Ανήκει σε μια ολλανδική γυναίκα παντρεμένη με Έλληνα.
Ο γιος τους σπούδασε ζωγραφική εικόνων με μοναχή στο μοναστήρι του χωριού.
Το τελευταίο βράδυ στο Babinjo (το πιο δημοφιλές τουριστικό χωριό) ήταν μια άγρια γιορτή της Ζαγορίτικης μουσικής και χορού.
Μας παρασύρθηκαν, με επικεφαλής τον Γιάννη στο κλαρινέτο, ο οποίος συνοδεύτηκε από ένα ακορντεόν και ένα ντέφι. Τα αυτιά χτυπούν, τα άκρα είναι οδυνηρά και οι καρδιές τρέχουν, γι ‘αυτό κάναμε έκκληση για περισσότερα.
Αλλά ο Γιάννης κούνησε το κεφάλι του και ζήτησε έλεος. Τρέξτε από μια ρουφηξιά.
Παρά την μικρή εξαπάτηση (χρησιμοποιώντας τη λειτουργία “turbo” στο e-bike μου αντί για “οικονομία”, “περιοδεία” ή “σπορ”), έλαμψα στο τέλος του πεντάμερου ταξιδιού μας και οι μύες μου σφίγγισαν
Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω ολόκληρο το κύκλωμα ξανά με ένα ποδήλατο.
Λοιπόν, σχεδόν.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”