Φωτογραφία: Ahturner/Shutterstock.com
Η βιολογική ορθοδοξία έχει από καιρό θεωρήσει ότι κληρονομούμε τα γονίδιά μας από τους γονείς μας και αυτά τα γονίδια προέρχονται από το DNA με το οποίο γεννιούνται. Τίποτα λοιπόν που τους συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ζωής τους δεν μπορεί να μας μεταδοθεί βιολογικά.
Ωστόσο, νέα έρευνα δείχνει ότι οι εμπειρίες της ζωής ενός ατόμου μπορούν πραγματικά να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστούν τα γονίδια των απογόνων του. Άρθρο σε Τούφες τώρα εδώ.
Οι επιστήμονες ανακαλύπτουν ότι οι γονικές εμπειρίες μπορούν να οδηγήσουν σε αλλαγές στη γονιδιακή έκφραση που κωδικοποιούνται στο σπέρμα ή το ωάριο και μεταβιβάζονται στους απογόνους. Με άλλα λόγια, υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίο τα παιδιά κληρονομούν τις εμπειρίες των γονιών τους. Αυτό διαφέρει από τα κληρονομικά γονίδια για τα καστανά ή τα μπλε μάτια. Μοιάζει περισσότερο με κληρονομικά γονίδια που ενεργοποιούνται ή απενεργοποιούνται προκειμένου να προσαρμοστούν καλύτερα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον.
Λάρι ΦάιτζΚαθηγητής εξελικτικής, μοριακής και χημικής βιολογίας Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Tuftsδιεξήγαγε πειράματα σε αρσενικά ποντίκια στα οποία τα αρσενικά υφίστανται το άγχος των επαναλαμβανόμενων ανακατατάξεων σε κοινωνικές ομάδες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα διαφορετικά επίπεδα μορίων microRNA στο σπέρμα.
Αφού το σπέρμα γονιμοποιήσει ένα ωάριο, τα μόρια του microRNA δίνουν οδηγίες για το πώς πρέπει να εκφράζονται τα γονίδια στο αναπτυσσόμενο έμβρυο. Στο σπέρμα ποντικών που έχουν στρες και στα πρώιμα έμβρυα που προέρχονται από αυτά, ο Feig διαπίστωσε ότι δύο συγκεκριμένα μόρια microRNA εμφανίζονται σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα από αυτά σε ποντίκια χωρίς στρες.
Οι θηλυκοί απόγονοι αυτών των ποντικών που έχουν στρες εμφανίζουν πιο ανήσυχη συμπεριφορά από το συνηθισμένο. Αρσενικοί απόγονοι όχι. Ωστόσο, είχαν τις ίδιες αλλαγές στο σπέρμα τους, αν και δεν ήταν τόσο αγχωτικοί. Και αυτοί Οι θηλυκοί απόγονοι ανησυχούν.
Αυτοί οι τύποι αλλαγών στη γονιδιακή έκφραση ονομάζονται επιγενετικές αλλαγές.
Στα σωστά επίπεδα, αυτό μπορεί να προσφέρει οφέλη στους απογόνους ενός γονέα. Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι αν οι συνθήκες στον κόσμο ήταν αντίξοες, η ανήσυχη και φοβισμένη συμπεριφορά θα μπορούσε να είναι ευεργετική για τους απογόνους του. Αντίθετα, εάν ο κόσμος των γονιών δεν είναι αγχωτικός, η πιο τολμηρή και πιο τρομακτική συμπεριφορά μπορεί να είναι η πιο συμφέρουσα στρατηγική. Η επιγενετική οπλίζει τα παιδιά δίνοντάς τους, από τη γέννησή τους, τη «σωστή» διάθεση του περιβάλλοντος στο οποίο γεννήθηκαν.
Αλλά ο Feige εξετάζει πώς αυτό το σύστημα μπορεί να πάει στραβά. «Η ιδέα είναι ότι υπό κανονικές συνθήκες, αυτό είναι καλό», λέει ο Feige. «Όπως κάθε άλλο ρυθμιστικό σύστημα, εάν είναι υπερβολικό, μπορεί να προκαλέσει βλάβη».
Ο Feig ενδιαφέρεται να διεξαγάγει μια ανθρώπινη μελέτη για να δει εάν τα άτομα που έχουν βιώσει παιδικό τραύμα μπορεί να μεταδώσουν γενετικές αλλαγές που κάνουν τα παιδιά τους πιο πιθανό να αναπτύξουν ψυχιατρικές διαταραχές.
«Εάν ορισμένες αλλαγές στο microRNA καθιστούν την επόμενη γενιά ευάλωτη σε ψυχιατρικές διαταραχές», λέει, «μπορεί να μπορέσετε να αντιστρέψετε αυτές τις αλλαγές, μέσω θεραπείας, διαλογισμού ή αντικαταθλιπτικών, πριν οι άνθρωποι κάνουν παιδιά. Είναι πιο εύκολο να αλλάξετε επιγενετική παρά γονίδια , επειδή η επιγενετική ρύθμιση των γονιδίων, συμπεριλαμβανομένων αυτών που ελέγχουν τα επίπεδα microRNA του σπέρματος, ανταποκρίνεται στο περιβάλλον.”
Η έρευνα σε αυτόν τον τομέα έχει αποφέρει κάποια εκπληκτικά αποτελέσματα. ένα 2019 Σουηδική Μελέτη έδειξε ότι τα άτομα στα οποία δόθηκε υπερβολική αφθονία τροφής κατά τα προεφηβικά τους χρόνια λόγω ευνοϊκών καλλιεργειών, εγγόνια που είχαν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν καρκίνο, καθώς η ζωή τους μειώθηκε κατά έξι χρόνια.
Υπάρχει και περίπτωση Ολλανδικός Χειμώνας Πείνας. Προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ολλανδία που κατείχε η Γερμανία εξαπέλυσε σιδηροδρομική απεργία για να βοηθήσει την προέλαση των Συμμάχων. Οι Γερμανοί απάντησαν επιβάλλοντας επισιτιστικό εμπάργκο στη Δυτική Ολλανδία που προκάλεσε σοβαρές ελλείψεις τροφίμων τον χειμώνα του 1944-1945.
Μόνο τα έμβρυα των οποίων οι μητέρες υποβλήθηκαν σε ασιτία νωρίς στην εγκυμοσύνη, αλλά όχι κατά τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης, μπόρεσαν να αναρρώσουν και γεννήθηκαν με φυσιολογικά βάρη. Αλλά αυτά τα παιδιά είχαν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν παχυσαρκία και προβλήματα ψυχικής υγείας σε όλη τους τη ζωή. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν μερικές από αυτές τις επιρροές Εκείνοι Ανθρωποι εγγόνια εγκύων που υπέφεραν από ασιτία. Συνδέω με φυσική ιστορία κατάσταση εδώ.
Μου φαίνεται ότι όταν αυτές οι μελέτες διεξάγονται σε ανθρώπους, θα ήταν δύσκολο να εξαχθεί η επίδραση της γονικής συμπεριφοράς. Οι γονείς που έχουν εκτεθεί σε πολύ άγχος κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας μπορεί να είναι πιο πιθανό να επιδείξουν διαφορετικούς τύπους γονικής συμπεριφοράς κατά την ανατροφή των παιδιών τους που μπορεί να οδηγήσουν σε κάποια ψυχολογικά και σωματικά αποτελέσματα για αυτά τα παιδιά.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”