Για πολλούς, η ταυτότητα είναι συνδεδεμένη με το όνομά τους. Δεν είναι μόνο για το πώς μας αποκαλούν, αλλά γιατί μιλάει για την κληρονομιά μας. Πάντα με εξέπληξε λοιπόν το γεγονός ότι πολλοί από τους παιδικούς μου φίλους στην ελληνική κοινότητα του Δυτικού Σίδνεϊ τη δεκαετία του 1960 είχαν αγγλικά επώνυμα. Και πιο κοντά στο σπίτι. Ο νονός μου, ο Νικ Μανιάρησης, έγινε Νικ Μάνινγκ κατά την άφιξή του στην Αυστραλία, όταν η σύζυγος του Έλληνα Προξένου της ΝΝΟ του είπε ότι ήταν πολύ δύσκολο να χρησιμοποιήσει το ελληνικό του όνομα στην Αυστραλία τη δεκαετία του 1950. Διατήρησε το όνομα Manning μέχρι τον θάνατό του το 2017, ακόμη και όταν ήταν πρόεδρος του κεφαλαίου της ΝΝΟ της AHEPA.
Ακόμα και ο δικός μου μπαμπάς χρησιμοποίησε τον Steve Koff αντί του Στέφανου Καυκάλοτς στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ήταν μια αλλαγή που συνέχισαν να υιοθετούν τα δύο αδέρφια μου. Στα τέλη της δεκαετίας των είκοσι μου, ανέτρεψα το Anglicisation της οικογένειάς μου, αλλά μόνο αφού έλαβα οδηγίες από τον νέο μου εργοδότη, την Australian Broadcasting Corporation. Σε μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ο τότε αρχηγός του επιτελείου μου είπε ότι έπρεπε να επιστρέψω στο αρχικό ελληνικό όνομά μου επειδή, όπως είπε, «δεν υπήρχαν αρκετά Vox σε εκείνο το μέρος».
Ο πρώην δημοσιογράφος του Channel Ten και του SBS, Τζορτζ Ντόνιγκαν, διατηρεί το επώνυμό του, αν και ένα αφεντικό του είπε ότι θα ήταν εντάξει αν είχε κι αυτός ένα ελαφρώς ιρλανδικό όνομα, Ντόνιγκαν.
Τέτοια περιστατικά με έμειναν μαζί και τελικά αποφάσισα να κάνω μια ερευνητική εργασία για την αγγλοποίηση των ελληνικών επωνύμων φέτος. Έστειλα μια σειρά ερωτηματολογίων στις ελληνικές κοινότητες ζητώντας τους να μου πουν για τις εμπειρίες των οικογενειών τους από την αγγλοποίηση. Συγκεκριμένα, ρώτησα γιατί άλλαξαν τα ονόματά τους (ή οι πρόγονοί τους). και πώς άλλαξε το όνομα (είτε ήταν μια συντομογραφία, μια πρόχειρη μετάφραση του πρωτοτύπου, ένα δεδομένο όνομα που χρησιμοποιήθηκε ως νέο επώνυμο ή, όπως στην περίπτωση του Nick Manning, μια περίεργη αυθαίρετη επιλογή). Η παραξενιά φαίνεται ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιλογή ενός νέου ονόματος. Μερικές φορές συντομεύονταν κόβοντας γράμματα στο τέλος, στην αρχή, στη μέση ή και στα τρία.
Άλλες φορές ήταν μια πρόχειρη μετάφραση («βορράς» αντί «βοράς»). Ή ίσως ήταν το φανταχτερό τους όνομα.
Ρώτησα επίσης εάν ο ερωτώμενος θα σκεφτόταν να αλλάξει το όνομά του πίσω στην ελληνική ρίζα του. Αυτή η τελευταία ερώτηση είχε ένα πολύ εκπληκτικό αποτέλεσμα. Σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι είπαν ότι ήθελαν να επιστρέψουν, αλλά αυτό θα προκαλούσε δυσκολίες επειδή οι οικογένειές τους είχαν χρησιμοποιήσει το υποτιθέμενο όνομα για αρκετό καιρό και η αλλαγή του θα προκαλούσε μόνο σύγχυση. Άλλοι είπαν ότι η μετάβαση θα ήταν πιο δύσκολη σε έναν κόσμο μετά το 911, όπου οι αλλαγές ταυτότητας περιλαμβάνουν πολλαπλά βήματα και κάθε είδους αποδείξεις, που επηρεάζουν τη συνταξιοδότηση, τη φορολογία, την ιατρική, την απασχόληση, τα ποσοστά και την ιδιοκτησία σπιτιού. Όλα αυτά θα πρέπει να αντικατασταθούν σχεδόν ταυτόχρονα. Είναι σαφές ότι οι άνθρωποι πίστευαν ότι θα χρειαζόταν πολύ ταχυδακτυλουργία για να δείξουν υπερηφάνεια για την κληρονομιά τους το 2022.
Όσον αφορά τους λόγους αλλαγής αρχικά, οι απαντήσεις χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες:
(1) Ευκολία. Μερικοί ερωτηθέντες είπαν ότι οι πρόγονοί τους πίστευαν ότι θα ήταν ευκολότερο για αυτούς (και για τους μελλοντικούς εργοδότες τους) να έχουν ένα απλό όνομα, φιλικό προς την Αγγλική γλώσσα.
(2) Αποδοχή. Οι νέοι μετανάστες σκέφτηκαν ότι αν εμφανίζονταν λίγο πιο αγγλικοί, έστω και μόνο ονομαστικά, θα έδειχναν στην κοινωνία ότι ήταν πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον δρόμο του κομφορμισμού απορρίπτοντας το ευρωπαϊκό τους όνομα. Και
(3) ρατσισμός. Κάποιοι είπαν ότι το όνομα της οικογένειας άλλαξε από φόβο ρατσισμού. Ήταν ένας φόβος που συνέπεσε με το τέλος της πολιτικής της Λευκής Αυστραλίας και την προώθηση της αφομοίωσης της εποχής του Whitlam, που αντικατέστησε τη μακροχρόνια πολιτική αφομοίωσης. Και αυτό είναι ένα από τα πιο ηχηρά ευρήματα της έρευνας. Το πώς τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της εποχής έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο γιατί οι Έλληνες μετανάστες έκαναν αυτή τη μεγάλη κίνηση στις αρχές του 20ού αιώνα και γιατί πολλοί που ήρθαν αργότερα δεν ένιωσαν ανάγκη να το κάνουν.
Αν αυτά τα αποτελέσματα της έρευνας υπογραμμίζουν κάτι, είναι ότι οι νέοι μετανάστες αισθάνονται ότι δεν χρειάζεται να κρύψουν την εμφάνισή τους. Αυτοί και το όνομά τους θα γίνουν αποδεκτοί χωρίς φόβο ρατσισμού ή προκατάληψης ή ότι το όνομά τους δεν θα αποτελέσει εμπόδιο για μια ικανοποιητική ζωή στη νέα τους χώρα.
Ο Δρ Phil Kafcaloudes είναι συγγραφέας, εκπαιδευτικός και ραδιοτηλεοπτικός φορέας. Τον Νοέμβριο το βιβλίο του, Australia Calling: The ABC Radio Australia κυκλοφόρησε από το ABC. Τα ευρήματα από την έρευνά της για την αγγλοποίηση θα παρουσιαστούν σε ακαδημαϊκό συνέδριο στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2023.
Dionysos Alec