περίληψη: Οι ερευνητές εντόπισαν ένα φυσικό μόριο, το φωσφατιδικό οξύ, που μειώνει την ευαισθησία των καναλιών ιόντων με αίσθηση αφής, παρέχοντας μια πολλά υποσχόμενη νέα οδό για τη διαχείριση του χρόνιου πόνου.
Καθώς τα επίπεδα αυτού του μορίου αυξάνονται, τα κύτταρα γίνονται λιγότερο ευαίσθητα στην αφή, κάτι που επιβεβαιώθηκε από δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν σε αισθητήριους νευρώνες και σε ποντίκια. Αυτή η ανακάλυψη μπορεί να οδηγήσει σε πιο στοχευμένες και αποτελεσματικές θεραπείες για καταστάσεις που περιλαμβάνουν φλεγμονώδη πόνο.
Βασικά γεγονότα
- Το φωσφατιδικό οξύ μειώνει την ευαισθησία στα κανάλια ιόντων με αίσθηση αφής.
- Τα αυξημένα επίπεδα φωσφατιδικού οξέος μειώνουν την ευαισθησία στην αφή στα κύτταρα.
- Η δυνατότητα εύρεσης νέων και πιο αποτελεσματικών θεραπειών για τον φλεγμονώδη πόνο.
πηγή: Πανεπιστήμιο Rutger
Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Rutgers βρήκαν έναν νέο τρόπο διαχείρισης των υποδοχέων που ελέγχουν την αίσθηση της αφής, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιο αποτελεσματική θεραπεία του χρόνιου πόνου.
«Ο εντοπισμός ενός φυσικού μορίου που μειώνει ειδικά την ευαισθησία στον πόνο προσφέρει ελπίδα για νέες θεραπευτικές στρατηγικές στη διαχείριση του πόνου», δήλωσε ο Tibor Rohax, MD, καθηγητής στο Τμήμα Φαρμακολογίας, Φυσιολογίας και Νευροεπιστήμης της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Rutgers στο New Jersey και μέλος του το Ινστιτούτο Υγείας Εγκεφάλου Rutgers.
«Στόχος μας είναι να μεταφράσουμε αυτά τα ευρήματα σε αποτελεσματικές θεραπείες που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ατόμων με χρόνιο πόνο».
Η μελέτη γράφτηκε από τον Matthew Gabriel, έναν διδακτορικό φοιτητή στο εργαστήριο του Tibor Rohax στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Rutgers στο New Jersey.
Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Neuropsychology, ένα φυσικό μόριο που ονομάζεται φωσφατιδικό οξύ μπορεί να μειώσει τη δραστηριότητα ορισμένων καναλιών ιόντων με αίσθηση αφής στο σώμα. Επικοινωνίες για τη φύση.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η αύξηση των επιπέδων του φωσφατιδικού οξέος στα κύτταρα τα κάνει λιγότερο ευαίσθητα στην αφή. Αυτό το εύρημα επιβεβαιώθηκε από πειράματα σε αισθητήριους νευρώνες και δοκιμές σε ποντίκια, όπου τα ζώα έγιναν πιο ευαίσθητα στην αφή όταν αναστέλλεται ο σχηματισμός φωσφατιδικού οξέος.
«Αυτή η ανακάλυψη προσθέτει σε ένα αυξανόμενο σύνολο στοιχείων που υποδηλώνουν ότι τα λίπη είναι βασικοί ρυθμιστές της σωματοαισθητοποίησης», είπε ο Gabrielle, αναφερόμενος στην ικανότητα του σώματος να αντιλαμβάνεται αισθήσεις όπως το άγγιγμα, η θερμοκρασία και ο πόνος.
«Στοχεύοντας τις φυσικές οδούς που ρυθμίζουν αυτά τα κανάλια, μπορούμε να αναπτύξουμε πιο στοχευμένες και αποτελεσματικές θεραπείες πόνου που θα μπορούσαν να είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για καταστάσεις που περιλαμβάνουν φλεγμονώδη πόνο, όπου οι τρέχουσες επιλογές ανακούφισης πόνου είναι συχνά ανεπαρκείς».
Σχετικά με αυτές τις ειδήσεις έρευνας πόνου
συγγραφέας: Tongyu Zhang
πηγή: Πανεπιστήμιο Rutgers
ανακοίνωση: Tongyu Zhang – Πανεπιστήμιο Rutgers
εικών: Η εικόνα ελήφθη από το Neuroscience News
Αρχική αναζήτηση: Η πρόσβαση είναι ανοιχτή.
“Το φωσφατιδικό οξύ είναι ένας ενδογενής αρνητικός ρυθμιστής των διαύλων PIEZO2 και της μηχανοευαισθησίας«Από τους Tibor Rohacs et al. Επικοινωνίες για τη φύση
μια περίληψη
Το φωσφατιδικό οξύ είναι ένας ενδογενής αρνητικός ρυθμιστής των διαύλων PIEZO2 και της μηχανοευαισθησίας
Τα μηχανοευαίσθητα κανάλια ιόντων PIEZO2 παίζουν ρόλο στην αφή, την ιδιοδεκτικότητα και τον φλεγμονώδη πόνο. Επί του παρόντος, δεν υπάρχουν μικρομοριακούς αναστολείς που να αναστέλλουν επιλεκτικά το PIEZO2 σε βάρος του PIEZO1.
Η πρωτεΐνη TMEM120A έχει αποδειχθεί ότι αναστέλλει το PIEZO2 ενώ αφήνει το PIEZO1 ανεπηρέαστο.
Εδώ βρήκαμε ότι η έκφραση του TMEM120A αυξάνει τα επίπεδα φωσφατιδικού οξέος και λυσοφωσφατιδικού οξέος (LPA) στα κύτταρα, σύμφωνα με τη δομική του ομοιότητα με τα ένζυμα τροποποίησης λιπιδίων.
Η ενδοκυτταρική εφαρμογή φωσφατιδικού οξέος ή LPA αναστέλλει τη δραστηριότητα του PIEZO2 αλλά όχι του PIEZO1. Η εκτεταμένη εξωκυτταρική έκθεση σε μη υδρολυόμενο φωσφατιδικό οξύ και στο ανάλογο καρβοξυλικού φωσφατιδικού οξέος LPA (ccPA) αναστέλλει επίσης το PIEZO2.
Η οπτογενετική ενεργοποίηση της φωσφολιπάσης D (PLD), ενός ενζύμου σηματοδότησης που παράγει φωσφατιδικό οξύ, οδηγεί σε αναστολή του PIEZO2 αλλά όχι του PIEZO1. Αντίθετα, η αναστολή PLD έχει ως αποτέλεσμα αυξημένη δραστηριότητα PIEZO2 και αυξημένη μηχανική ευαισθησία σε ποντίκια σε πειράματα συμπεριφοράς.
Αυτά τα αποτελέσματα αποκαλύπτουν ρυθμιστές λιπιδίων που στοχεύουν επιλεκτικά το PIEZO2 σε βάρος του PIEZO1 και προσδιορίζουν την οδό PLD ως ρυθμιστή της δραστηριότητας του PIEZO2.