Εκ των υστέρων, θα ήθελα να είχα δώσει περισσότερη σημασία στον ελληνικό κινηματογράφο μεγαλώνοντας στην Αυστραλία. Ο πατέρας μου, η νονά μου, οι νονές μου κι εγώ πηγαίναμε σε διάφορους τοπικούς κινηματογράφους της Μελβούρνης στις αρχές της δεκαετίας του 1970 για να παρακολουθήσουμε ελληνικές ταινίες. Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας των ταινιών, μια εμπειρία που θέλαμε να ενισχύσουμε με τις δικές μας πινελιές, ως άτακτα παιδιά οκτώ έως δέκα ετών εκείνη την εποχή.
Προσπαθούσαμε να καθίσουμε ήσυχα και να παρακολουθήσουμε την ελληνική ταινία, που ήταν κυρίως ασπρόμαυρη, στη μεγάλη οθόνη. Ωστόσο, βρήκαμε μεγαλύτερη ευχαρίστηση στο γέλιο και στο φιλί πριν φύγουμε ήσυχα για τους διαδρόμους και γλιστρήσουμε στο λόμπι.
Βγαίναμε στα μπάνια, μετά πηγαίναμε στην καφετέρια, κοιτάζοντας ενθουσιασμένοι τα σνακ που θα φάγαμε στο διάλειμμα, όπως παγωτό και μικρές μπάλες σοκολάτας που περιέχουν ολόκληρα αμύγδαλα. Οι τολμηρές μας περιπέτειες από τα καθίσματα του κινηματογράφου συνέβησαν μόλις διαβεβαιώσαμε ο ένας τον άλλον, μέσα από κρυφές ματιές, ότι οι γονείς μας ήταν πολύ βυθισμένοι στην ταινία για να μας προσέξουν.
Από τότε έχουν περάσει πενήντα χρόνια και τώρα θυμάμαι εκείνες τις μέρες που αγνόησα παιδικά τον ελληνικό κινηματογράφο. Ψάχνω για αρχαίες ελληνικές ταινίες και τις βλέπω τακτικά. Ανακάλυψε πετράδια όπως το «Η Καλπική Λίρα», μια ταινία του 1955 με πρωταγωνίστρια την όμορφη και ταλαντούχα Έλλη Λαμπέττη, καθώς και «Το Τελευταίο Ψέμα», μια άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε υπέροχα. Υπάρχει και μια άλλη, πιο «σοβαρή» ελληνική ταινία, το «Ο Δράκος» του 1956, με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Ανακάλυψα επίσης κάποια άλλα αγαπημένα που συναγωνίζονται οποιαδήποτε παλιά χολιγουντιανή ή ευρωπαϊκή ταινία εκείνης της εποχής. Κοινωνικά συνειδητοποιημένες και συγκινητικές ταινίες που σχετίζονται με τον αγώνα της ζωής στην Αθήνα της δεκαετίας του 1950, όπως η ταινία του 1954 Magic Police με τον Γιώργο Φούντα.
Δεδομένου ότι ζω πλέον στην Ελλάδα, βλέπω και αρκετές παλιές ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση. Για μένα, αυτές οι αρχαιοελληνικές ταινίες ξεχωρίζουν ως θησαυροί ανάμεσα στις πολύχρωμες ελληνικές τηλεοπτικές σειρές και άλλες σύγχρονες, κυρίως αμερικανικές ταινίες.
Ανακάλυψα ξανά πολλές από τις πιο δημοφιλείς ελληνικές ταινίες, από κλασικές κωμωδίες μέχρι δράματα που προβλήθηκαν στους κινηματογράφους της Αυστραλίας τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Μεταξύ των πρωταγωνιστών αυτών των ταινιών, για παράδειγμα, είναι η Τσίνη Καρέζη, η Αλίκη Βοϊουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Ρίνα Βλαχοπούλου, οι οποίες έχουν τίτλους που χαμογελούν στα χείλη πολλών Ελλήνων θεατών, όπως το «Η Θεία απ» Sikago («Η θεία από το Σικάγο»).
Αποφάσισα να μιλήσω με μερικούς συναδέλφουςΔεύτερη συντομογραφία Ο Γιώργος, που ήταν στα πενήντα του, ήταν τόσο ενθουσιασμένος που άρχισε αμέσως να φωνάζει τους τίτλους της ταινίας: «Παπαφλέσσας», «Ανάμεσα σε δύο γυναίκες» με τον Παπαμιχαήλ και «Κατηγορημένη Απολογήσου» (« Κατηγορούμενοι, παραδέχονται την ενοχή.
Ο Γιώργος συνέχισε λέγοντας: “Θυμάμαι ότι η ατμόσφαιρα στους ελληνικούς κινηματογράφους στην Αυστραλία ήταν πολύ ελληνική. Αν κάποιος σκοτωνόταν στην ταινία, το κοινό θα επαναλάμβανε αυτόν τον ελληνικό ήχο, tsk, tsk, ξέρεις;”
Ο Γιώργος προσθέτει ξαφνικά: «Ήρθα στην Ελλάδα γιατί επηρεάστηκα από αυτές τις ταινίες!»
Νομίζω ότι μας έκανε να εξοικειωθούμε, έστω και σε ευφάνταστο επίπεδο, με τον κόσμο των Ελλήνων γονιών μας — που είχε γίνει και δικός μας κόσμος, με διαφορετικές πια αποχρώσεις.
Τίνα, επίσης 2Δεύτερη συντομογραφία Μια 60χρονη Αυστραλή ελληνικής καταγωγής που ζει στην Ελλάδα λέει ότι η έκθεση σε αρχαίες ελληνικές ταινίες δεν επηρέασε την απόφασή της να έρθει στην Ελλάδα (και τελικά να εγκατασταθεί εδώ πριν από δέκα χρόνια).
«Αν και ήταν μια υπέροχη εμπειρία τη δεκαετία του 1970 με ξαδέρφια, θείες και κομπάρους, θυμάμαι ότι με γοήτευε η Τζένη Καρέζη και όλα ρομαντικά, αλλά ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για μένα να βλέπω τους γονείς και τους συγγενείς μου, τους σκληρά εργαζόμενους Έλληνες Οι ίδιοι πάνε λίγο τα Σαββατοκύριακα.
Πέρα από τη συμμετοχή του κοινού, η ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία στην Αυστραλία τις δεκαετίες του 1950, του 1960 και του 1970 ήταν τεράστια. Μερικοί ατρόμητοι Ελληνοαυστραλοί επιχειρηματίες κατάφεραν να φέρουν τον κόσμο του ελληνικού κινηματογράφου στη μακρινή, νοσταλγική κοινωνία μας, που λαχταρά να μείνει συνδεδεμένη με την πατρίδα.
Αρχικά έδειχναν αυτές τις ταινίες σποραδικά σε όλη την Αυστραλία όπου υπήρχαν Έλληνες και αυτοί οι επιχειρηματίες, όπως οι αδερφοί Camilla από το Σίδνεϊ, ο Ραυτόπουλος από τη Μελβούρνη και ο εξέχων εισαγωγέας ταινιών Πίτερ Γιανούδης, για να αναφέρουμε μερικές, μας παρείχαν μια κοινοτική υπηρεσία του As. εργάστηκαν για να φέρουν αυτές τις ταινίες στη ζωή μας στους κινηματογράφους των προαστίων της Αυστραλίας, πολλές από τις οποίες αγόρασαν αργότερα.
Ο Πήτερ Γιανούδης ισχυρίζεται ότι τώρα διευκολύνει τη δημιουργία ενός ελληνικού μουσείου κινηματογράφου στην Αυστραλία, πίσω από τον κινηματογράφο Westgarth στη Μελβούρνη, ένα από τα πολλά μουσεία που απέκτησε τελικά.
Επιπλέον, στα ετήσια Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στην Αυστραλία, και σε άλλες εκδηλώσεις που προβάλλουν ελληνοαυστραλιανές ταινίες, όπως το περσινό Sunset Film Festival, έχουν προβληθεί αρχαίες ελληνικές ταινίες. Κατέχει Αρχαίες ελληνικές ταινίες έχουν προβληθεί στους κινηματογράφους και ελπίζουμε να συνεχίσουμε να τις προβάλλουμε. Ποιος ξέρει, ίσως η προβολή αρχαίων ελληνικών ταινιών στους κινηματογράφους να γίνει ξανά τακτική εκδήλωση.
Μιλώντας πρόσφατα στη νονά μου για τις παλιές καλές εποχές του ελληνικού κινηματογράφου στην Αυστραλία, θυμήθηκα αυτό που είπε ένα από τα παιδιά κατά τη διάρκεια προβολής ελληνικής ταινίας: «Κοίτα, έχουν αυτοκίνητα και εστιατόρια και στην Ελλάδα!» Και πρόσθεσε: «Θύμωσα πολύ όταν σκέφτηκα το είδος της προπαγάνδας που δεχόσουν για την Ελλάδα στα αγγλικά σχολεία σου εκείνη την εποχή!»
Τη διαβεβαίωσα ότι δεν είχαμε τίποτα τέτοιο. Και η Ελλάδα δεν ενδιέφερε ιδιαίτερα το αυστραλιανό σύστημα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στο οποίο μεγαλώσαμε. Όμως εκείνη παρέμεινε σιωπηλή. Ίσως αυτό είναι απόδειξη του χάσματος των γενεών μεταξύ των Ελλήνων της Αυστραλίας. Μπορεί να μην είχε σημασία για τα σχολεία μας, αλλά η Ελλάδα είχε σημασία και νοιαζόταν για εμάς. Οι ελληνικές ταινίες, αν και μεγαλύτερες από τη ζωή, ήταν ενδιαφέρουσες. μια πράξη Οι ελληνικοί πολιτισμοί διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο να μας κρατούν συνδεδεμένους με την ελληνική μας ταυτότητα. Κάτι συμπαγές, ακατέργαστο και μεγάλο: συχνά μεγαλύτερο από την αυστραλιανή μας αντίληψη.