Τέσσερις ελληνικές ταινίες μυθοπλασίας και δύο ντοκιμαντέρ έχουν επιλεγεί για τη φετινή έκδοση του Η Θεσσαλονίκη πηγαίνει στις ΚάννεςΠαρουσιάστε τη βιομηχανία pixel στην αγορά ταινιών των Καννών. Τα έργα θα παρουσιαστούν σε πιθανούς αντιπροσώπους πωλήσεων, διανομείς και προγραμματιστές φεστιβάλ κατά τη διάρκεια παρουσίασης στο Palais des Festivals στις 12 Ιουλίου.
Η εκδήλωση είναι μια συνεργασία μεταξύ Φεστιβάλ Κινηματογράφου ΘεσσαλονίκηςΤο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και Αγορά Κινηματογράφου των Καννών. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια που συμμετέχουν.
Περισσότερα από την ποικιλία
Φέτος, οι διοργανωτές των εκδηλώσεων έλαβαν περισσότερα αιτήματα από ό, τι τα προηγούμενα χρόνια, σύμφωνα με την Γιάννα Σάρι, επικεφαλής του κλάδου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στην Αγορά. «Φαίνεται ότι ακόμη και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι σκηνοθέτες βρήκαν έναν τρόπο να είναι πιο δημιουργικοί», είπε.
Ο Σάρι σημείωσε ότι η ετήσια εκδήλωση έχει καταστεί ένα σημαντικό ξεκίνημα για τα αναδυόμενα ελληνικά ταλέντα. Πριν από δύο χρόνια, η ταινία του Χρήστου Νίκου ήτανΕνα μήλοΠαρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Thessaloniki Goes to Cannes, προτού προχωρήσει για να ανοίξει την πλαϊνή μπάρα Horizons στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και έφτασε στη λίστα με τα Όσκαρ για την καλύτερη διεθνή ταινία μεγάλου μήκους.
“η πλειοψηφία [this year’s] «Οι ταινίες είναι νεοεισερχόμενοι και η Θεσσαλονίκη υπήρξε πάντα χώρος για την ανακάλυψη ταλέντων», δήλωσε ο Sarri. “Είμαστε επίσης πολύ περήφανοι φέτος που το ήμισυ της επιλογής προέρχεται από γυναίκες σκηνοθέτες.”
Πίσω από το Haystacks, σκηνοθεσία της Asimina Proudru, είναι η ιστορία ενός μεσήλικου ψαρά και αγρότη που ζει με τη γυναίκα και την κόρη του σε ένα ελληνικό παραλίμνιο χωριό στα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία. Φοβούμενος να φυλακιστεί για απάτη που διέπραξε στο παρελθόν, άρχισε να λαθραίνει μετανάστες πέρα από τα σύνορα για να επιστρέψει τα χρήματα που έκλεψε. Αλλά σύντομα βρέθηκε να εμπλακεί σε ένα θανατηφόρο παιχνίδι ανάμεσα στην τοπική μαφία και τη συνείδησή του, ενώ η οικογένειά του αρχίζει να ξετυλίγεται.
Η ταινία παράγεται από τους Ioanna Bolomyti (Argonauts Productions), Markus Halberschmidt (Fiction Park), Vladimir Anastasov και Angela Nestorovska (Sektor Film).
Γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τη Μαρία Ντόσα και βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία, το “Winter with Valmira” αφηγείται την ιστορία ενός κωφού κοριτσιού που εγκατέλειψε το εξειδικευμένο σχολείο της στην Αθήνα για να μετακομίσει στο νησί του πατέρα της, όπου ξαφνικά αναγκάζεται να ζήσει εν μέσω ακρόασης. Υπάρχουν αλληλεπιδράσεις μαζί της που οδηγούν κατά λάθος σε μια σειρά παρατεταμένων συγκρούσεων και παρεξηγήσεων. Το Pic παράχθηκε από τους Michael Sarantinos (Steficon, Ελλάδα) και Ivan Tonev (Ars Digital, Βουλγαρία).
«Η ταινία είναι μια αντανάκλαση της μοναξιάς και της απομόνωσης που προκαλείται από την ανικανότητα, τον φόβο και την αντίστασή μας να φτάσουμε σε άλλους», δήλωσε ο Doza. ποικίλος. “Το Valmera σχεδιάστηκε ως μεταφορά τόσο για την ανάγκη μας να ακούσουμε όσο και για την επιλογή μας να μην ακούσουμε, την επιθυμία μας να ακούμε, αλλά και την άρνησή μας να ακούσουμε, την εγωιστική μας ανησυχία με τον εαυτό μας. Αλλά είναι επίσης μια αντανάκλαση της δύναμης του καλού στο ένας κόσμος όπου ο κυνισμός μετατρέπεται στη σοφία και το κακό ως η μόνη ουσία της ανθρώπινης φύσης. “
Συνέχισε, “Σκοπός μας είναι να φτιάξουμε μια ταινία που να δείχνει την ανθρωπότητα που έχουμε μέσα μας, τις δυνατότητές μας να επιλέξουμε καλό από το μίσος, την κατανόηση για τη μισαλλοδοξία και τη συμπόνια για τον εγωισμό. Θέλουμε να φτιάξουμε μια ταινία που θα επιτρέψει στην καλοσύνη να έχει πείτε, “είπε ο Τόνι Μόρισον,” όχι για να αρνηθεί την ύπαρξη του κακού, αλλά για να το αντιμετωπίσει. “
Σκηνοθεσία των Bastards είναι ο Νίκος Μπάστρας και σε παραγωγή των Μπάστρα και Νικολά Αλαφάνου. Ακολουθεί 10 νεαρούς άνδρες που εγκαταλείπουν τους κανόνες μιας κλειστοφοβικής κοινότητας για να δημιουργήσουν τη δική τους κοινότητα σε ένα μεγάλο, απομονωμένο σπίτι. Αλλά η ισορροπία θα αναστατωθεί σύντομα και οι σχέσεις θα δοκιμαστούν, αναγκάζοντάς τους να βρουν έναν τρόπο να μείνουν ελεύθεροι.
“Η επιθυμία μου να φτιάξω” Bastards “όχι από την ίδια την ιστορία, αλλά από την κατάσταση στην οποία δημιουργήθηκε η ιστορία”, είπε ο Bastras. Οι χαρακτήρες βασίστηκαν στους ηθοποιούς και αναπτύχθηκαν μαζί τους τόσο στην προετοιμασία της ταινίας όσο και στην πραγματική λήψη. Η ιδέα ήταν να φτιάξουμε μια ταινία ενάντια σε όλες τις μορφές εξουσίας, βασιζόμενοι αποκλειστικά στο παιχνίδι, τη ζωή και την ελευθερία. Αυτο-άποψη της νεολαίας και της επανάστασης Ατομικό, συλλογικό, σεξουαλικό, ηρωικό και παιδικό. “
Πρόσθεσε, “Το γεγονός ότι η γέννηση και η πραγματοποίηση αυτής της ταινίας συνέβη σε πανδημία και σε κατάσταση ακραίου κλειδώματος δεν είναι μόνο τυχαίο, αλλά αντίθετα, μας έδωσε δύναμη, ώθηση και ένα είδος ελευθερίας που προήλθε από την επιθυμία αντιστέκομαι.”
Το Dogwatch είναι μια ταινία ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Ρέντη. Επικεντρώνεται σε ιδιωτικά μισθωτές που είναι υπεύθυνοι για την προστασία των πλοίων που διέρχονται την περιοχή υψηλού κινδύνου στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας από πειρατικές επιθέσεις. Προετοιμάζεται αυστηρά να αντιμετωπίσει τον εχθρό, κάθε ώρα τους φέρνει πιο κοντά στην ημέρα της επαφής. Συχνά, όμως, αυτή η μέρα δεν έρχεται ποτέ.
Η συμπαραγωγή Ελλάδας-Γαλλίας δημιουργήθηκε από τους Ρέντη (BYRD), Βίκυ Μίχα (αστερίσκος), Clément Duboin και Florence Cohen (Good Fortune Films).
Σε μια δήλωση του σκηνοθέτη, ο Ρέντες περιέγραψε την υπαρξιακή πρόκληση που αντιμετωπίζουν αυτοί οι μισθοφόροι, των οποίων το πάθος για την περιπέτεια ταιριάζει με την κοσμική φύση της δουλειάς τους. «Η ζωή στη θάλασσα είναι αρκετά σκληρή ψυχικά», είπε, «και το να αντέχεις σε αυτό που συχνά φαίνεται να μην είναι εχθρός που κάνει τις μέρες να περνούν είναι παράλογο».
Συνέχισε, «Ο ίδιος φόβος αδράνειας επαναλαμβάνεται στις δυτικές μας κοινωνίες, οι οποίες περιγράφουν τους στόχους μας, αλλά είναι μπερδεμένοι». «Το Dogwatch στρατολογεί ένα θαλάσσιο υπόβαθρο πειρατείας για να ζωγραφίσει μια εικόνα μιας κοινότητας σε έναν φαύλο κύκλο, περιστρέφοντας από την κρίση στον πόλεμο και πίσω, περιμένοντας απεγνωσμένα κάτι για να σπάσει αυτό το μοτίβο».
Στο έδαφος του πάγου και της φωτιάς (σε σκηνοθεσία) της Δήμητρας Μηδέν και σε παραγωγή του Νίκου Μοστάκα (Bad Crowd). Το ντοκιμαντέρ είναι εμπνευσμένο από τη σύγχρονη ζωή των αυτόχθονων ανθρώπων που κατοικούν στην περιοχή της Ευρωπαϊκής Αρκτικής, τη Σάμη. Μετά από είκοσι χρόνια έρευνας και φωτογραφίας της Ευρωπαϊκής Αρκτικής και των ιθαγενών της, ο Zero διηγείται δύο παράλληλες ιστορίες.
Παρακολουθεί κανείς την καθημερινή ζωή της 85χρονης Σάρας, η οποία είναι μια από τις λίγες παραδοσιακές θεραπευτές και συντηρητές της προφορικής παράδοσης της Σάμης. Οι άλλοι επικεντρώνονται στη Mihaka, ένα 6χρονο αγόρι Sami που ζει με την οικογένειά του σε μια απομακρυσμένη μικρή πόλη στη μέση της νορβηγικής αρκτικής τούνδρας. Οι ιστορίες τους ξεδιπλώνονται σταδιακά ενάντια στις μεταβαλλόμενες αρκτικές εποχές και τη μετάβαση από το μακρύ σκοτάδι του χειμώνα στο φως του καλοκαιριού που ποτέ δεν κλείνει.
Τέλος, το «EX» βρίσκεται στο σκηνικό της νυχτερινής ζωής του Βερολίνου. Σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μαρκάκη και σε παραγωγή των Μαρκάκη και Κρις Κορνέλσεν, αυτή η φανταστική ταινία ακολουθεί τη Ντιάνα και μια ομάδα υπέροχων ανθρώπων που παίζουν για μια νύχτα μεγάλου χάους, καλώντας τα ακροατήρια να δουν κάτι περισσότερο από απρόσεκτο ηδονισμό. Καθώς οι χαρακτήρες της μοιράζονται ιστορίες για τη ζωή που ζει στα όρια της κοινωνίας, ξεδιπλώνεται μια βαθύτερη σύνδεση, οδηγώντας σε στιγμές σαφήνειας, αποδοχής και ανεξήγητης αλήθειας.
Καλύτερη ποικιλία
σημάδι για Διάφορα ενημερωτικά δελτία. Για τα τελευταία νέα, ακολουθήστε μας στο Ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης στο FacebookΚαι το Κελάδημα, Και το Ίνσταγκραμ.