Στο απόγειο της κρίσης στην ευρωζώνη, ένας από τους στενότερους συμβούλους της Άνγκελα Μέρκελ μου εξήγησε την κινητήρια φιλοδοξία της: ότι ο διάδοχός της κληροδότησε μια ισχυρότερη καγκελαρία από εκείνη. Αν ναι, ενώ η Μέρκελ προετοιμάζεται για συνταξιοδότηση, θα πρέπει να είναι ευτυχισμένη.
Τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας, και επομένως η πολιτική επιρροή, είναι πολύ μεγαλύτερα τώρα από ό, τι ήταν όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2005. Ωστόσο, οι πολιτικές που ευθύνονται για την επέκταση των πλεονασμάτων της Γερμανίας, και έτσι την ενίσχυση της Καγκελαρίας, έχουν καταδικάσει τη χώρα σε κοσμική παρακμή και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε στασιμότητα. Σπάνια η εξουσία και η ειρωνεία αναμειγνύονται πιο έντονα από ό, τι κατά τη διάρκεια της θητείας της Μέρκελ.
Η συντριβή της Wall Street το 2008 αποκάλυψε δύο οδυνηρές αλήθειες για αυτήν: ότι δεδομένου του ακατανόητου μεγέθους των στοιχημάτων τους σε δολάρια, οι γερμανικές τράπεζες ήταν πιο εγκληματικά απερίσκεπτες από τις αμερικανικές τράπεζες. Αυτά τα επίμονα εμπορικά πλεονάσματα, από τα οποία εξαρτιόταν το γερμανικό επιχειρηματικό μοντέλο, ανάγκασαν τους πλούσιους Γερμανούς να εμπιστευτούν τις οφειλόμενες ξένες με τις αποταμιεύσεις τους, ενώ υπονόμευαν το βιοτικό επίπεδο των φτωχότερων Γερμανών. Πώς απαντήσατε; να περάσει το υπόλοιπο της θητείας της για να καλύψει αυτές τις ελλείψεις.
Η Μέρκελ δεν είναι υπεύθυνη για το τρέχον επιχειρηματικό μοντέλο της Γερμανίας. Αυτό καθιερώθηκε από τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, τον σοσιαλδημοκράτη προκάτοχό της, η διοίκηση του οποίου έκλεψε μια ανταγωνιστική πορεία προς τη Γαλλία και την υπόλοιπη ευρωζώνη, εδραιώνοντας τη λιτότητα στο μεταπολεμικό εμπορικό μοντέλο της Γερμανίας. Η ευθύνη της Μέρκελ έγκειται στον τρόπο με τον οποίο προσπάθησε να διατηρήσει αυτήν την προσέγγιση μόλις η οικονομική κρίση του 2008 αποκάλυψε τη μη βιωσιμότητά της.
Η κατάρρευση οδήγησε στη χρεοκοπία των γερμανικών τραπεζών. Η απόκρυψη αυτού του γεγονότος, προκειμένου να διατηρηθεί το επιχειρηματικό μοντέλο της χώρας και η εύθραυστη οικονομική δομή της ευρωζώνης, απαιτεί διαδοχικές διασώσεις των τραπεζών. Με τη σειρά τους, ζήτησαν από τη Μέρκελ να υποστηρίξει ότι οι τράπεζες δεν αντιμετωπίζουν πτώχευση, αλλά αντίθετα αντιμετώπισαν προσωρινές δυσκολίες με “έλλειψη ρευστότητας”. Έτσι, το 2008, η πρώτη κυβέρνηση Μέρκελ κατάφερε να αντλήσει 500 δισ. Ευρώ Από τα χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων έως τις χρεοκοπημένες τράπεζες της χώρας.
Όταν, ένα χρόνο αργότερα, αποδείχθηκε ότι αυτό το σχέδιο διάσωσης ήταν ανεπαρκές για την εκ νέου κυκλοφορία των γερμανικών τραπεζών, επινοήθηκε ένα άλλο. Οι φτωχότεροι φορολογούμενοι στην ευρωζώνη θα εγγυηθούν δάνειο 110 δισ. Ευρώ στην ελληνική κυβέρνηση με την προϋπόθεση ότι τα χρήματα θα μεταφερθούν σε γερμανικές (και γαλλικές) τράπεζες. Για να πείσει τη Bundestag να υπογράψει αυτό το παράλογο σχέδιο, παρουσιάστηκε ως περίπτωση «σκληρής αγάπης» για τους αφόρητα σπάταλους Έλληνες. Ουσιαστικά, η Μέρκελ πρότεινε στο κοινοβούλιο της να εξάγει στην υπόλοιπη ευρωζώνη (ξεκινώντας από την Ελλάδα) τη λιτότητα που επιβλήθηκε αρχικά στους Γερμανούς εργαζόμενους – μόνο, αυτή τη φορά, με μια αδίστακτη που θα απασχολήσει τους κοινωνικούς ιστορικούς για δεκαετίες.
Ακολούθησαν άλλες επιχειρήσεις διάσωσης. Ωστόσο, μέχρι το τέλος του 2011, κάτι έπρεπε να εισαχθεί. Μόλις το κοινό παρομοίασε τα προγράμματα διάσωσης με πιστωτικές κάρτες που εκδόθηκαν για την εξόφληση προηγούμενων πιστωτικών καρτών, έπρεπε να σταματήσουν. Έπρεπε να βρεθεί μια νέα νομισματική πηγή που παρέκαμψε τα κοινοβούλια ενώ εξακολουθούσε να ξεπερνά τα αυξανόμενα επισφαλή χρέη. Αυτή η πηγή υποτίθεται ότι ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο Μάριο Ντράγκι, ο νεοδιορισθείς επικεφαλής της, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος.
Ωστόσο, για να επωφεληθούν από τον τύπο της ΕΚΤ, η Μέρκελ και ο Ντράγκι έπρεπε πρώτα να ξεπεράσουν δύο μεγάλα εμπόδια: ένα από αυτά ήταν η Bundesbank. Η κεντρική τράπεζα δεν δέχτηκε ποτέ να χάσει τον έλεγχο των γερμανικών χρημάτων και αντιστέκεται στο σχέδιο της Μέρκελ Ντράγκι. Η δεύτερη ήταν η πρώτη ελληνική κυβέρνηση Σύριζα, που εκλέχθηκε με σαφή εντολή να αμφισβητήσει έναν συνδυασμό μόνιμων μέτρων διάσωσης και λιτότητας.
Περιεχόμενο από τους συνεργάτες μας
Μέχρι το καλοκαίρι του 2015, και τα δύο εμπόδια είχαν ξεπεραστεί. Η συντριβή του Σύριζα, του οποίου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έκλεισε τις ελληνικές τράπεζες για το σκοπό αυτό, επέτρεψε στη Μέρκελ να σκοτώσει δύο πουλιά με μία πέτρα. Πρώτον, σήμα σε άλλους Ευρωπαίους να μην τολμήσουν να εκλέξουν κυβέρνηση κατά της λιτότητας. Δεύτερον, για να παρακάμψει τις αντιρρήσεις της Bundesbank αποδεικνύοντας στις γερμανικές ελίτ ότι η εκτύπωση του ευρώ για την αγορά επισφαλών χρεών δεν υπονόμευσε τον αέναο ταξικό πόλεμο (γνωστό και ως λιτότητα) εναντίον Γερμανών και Ευρωπαίων εργαζομένων.
Μέχρι το 2018, η Μέρκελ και ο Ντράγκι, με τη βοήθεια της παγκόσμιας οικονομικής ανάκαμψης, δήλωσαν τη νίκη. Οι αντίπαλοί τους (εντός και εκτός Γερμανίας) ηττήθηκαν ελάχιστα, το γερμανικό πλεόνασμα συνέχισε να αυξάνεται και οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες δεν έδειξαν σημάδια σοβαρής αντίθεσης.
Με τι κόστος όμως; Η συνεχής απόκρυψη της χρεοκοπίας κρατών και τραπεζών μείωσε τις επενδύσεις σε όλη την Ευρώπη (ανάλογα με τα διαθέσιμα μετρητά) στο χαμηλότερο σημείο μετά τον πόλεμο. Ενώ το 2007, οι εταιρείες της ΕΕ κέρδισαν περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα από τις ομόλογές τους στις ΗΠΑ έως το 2019 Η κατάσταση έχει αντιστραφείΤο Μόνο το 2019, τα εταιρικά κέρδη των ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά 50 % ταχύτερα από ό, τι στην Ευρώπη. Το 2020, ως αποτέλεσμα της επιδημίας, οι αμερικανικές εταιρείες έχασαν το 20 % των κερδών τους, αλλά οι ευρωπαϊκές εταιρείες το 33 %. Οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές, όχι μόνο οι εργαζόμενοι, φαίνεται να έχουν πληρώσει το τίμημα για την επιτυχία της Μέρκελ και του Ντράγκι.
Οι υπερασπιστές της καγκελαρίου απαντούν συχνά ότι είναι υπεύθυνη για την ευημερία της Γερμανίας και όχι της Ευρώπης. Αλλά ακόμη και αυτό δεν ξεπλένεται. Εκτός από τη στασιμότητα της Ευρώπης, η ίδια η Γερμανία υποφέρει από τη μείωση των επενδύσεων. Το αποτέλεσμα? Δουλειές κακής ποιότητας, φρικτά ψηφιακά δίκτυα, αυξανόμενη εξάρτηση από τη Ρωσία για ενέργεια, ξεπερασμένες υποδομές και βιομηχανία αυτοκινήτων και τεχνητής νοημοσύνης που καθυστερεί γρήγορα τις αντίστοιχες εταιρείες στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα.
Ακόμα και τα πλεονάσματα που η Μέρκελ βοήθησε τη Γερμανία να δημιουργήσει σπαταλούνται. Από το 1999 είναι κατά 7 τοις εκατό (σε σύγκριση με το 50 τοις εκατό για τα περιουσιακά στοιχεία των ΗΠΑ.) Γιατί? Επειδή οι χαμηλές εγχώριες επενδύσεις αναγκάζουν τους πλούσιους να δανείσουν τρισεκατομμύρια ευρώ σε διάφορους ξένους, η επακόλουθη δοκιμασία τους οδηγεί σε τεράστιες απώλειες.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2021, οι Γερμανοί ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες για να εκλέξουν τον διάδοχο της Μέρκελ. Υπάρχει περίπτωση η επόμενη καγκελάριος να σταματήσει την επέκταση των πλεονασμάτων που δεν μπορούν να επενδυθούν στη Γερμανία ή την ευρωζώνη χωρίς να χάσει τη μελλοντική ικανότητα της Γερμανίας να εξάγει περισσότερα πλεονάσματα; Δεν είναι σωστό.
Ο Olaf Schulz, υποψήφιος για το καγκελάριο του SPD, ο οποίος προέκυψε ως υποψήφιος, διαγωνίζεται διαδοχικά τη φυσική Μέρκελ – ένας αξιόπιστος ισχυρισμός λόγω του δημοσιονομικού συντηρητισμού του, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ από το 2018. Επιπλέον, τα πέντε κόμματα που έχουν την ευκαιρία Ρεαλιστικά να μπουν σε μια νέα κυβέρνηση συνασπισμού, μόνο το Κόμμα των Πρασίνων μπορεί να σκεφτεί να αποχωρήσει από την κληρονομιά της Μέρκελ. Ωστόσο, ακόμη και αν κερδίσουν την Καγκελαρία, δεν θα ελέγξουν το κύριο Υπουργείο Οικονομικών – και αντίστροφα.
Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να φανταστούμε το τέλος της μεγαλύτερης θέλησης της Μέρκελ στον διάδοχό της: το παράδοξο της αύξησης των γερμανικών πλεονασμάτων, της ενίσχυσης της εξουσίας της Καγκελαρίας, της ώθησης της Ευρώπης σε ένα τέλμα στασιμότητας, αποδυνάμωσης των Γερμανών εργαζομένων και, ταυτόχρονα, μείωσης ο αριθμός των Γερμανών. καπιταλισμός.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”