Η μαύρη ψυχή και η ελληνική μυθολογία

Ο Οιδίποδας τραγουδά τα μπλουζ

«The Gospel at Colonus» στη βίλα Getty

Του Bondo Wiszpolski

Ό,τι κι αν σκεφτεί κανείς για το «The Bible at Colonus», μια επανερμηνεία του «Oedipus at Colonus», είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι πρόκειται για μια καινοτόμο παραγωγή. Επιπλέον – που θα προβάλλεται μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου στο υπαίθριο αμφιθέατρο της βίλας Getty – φέρνει στο μυαλό μερικές από τις άλλες δημιουργικές παραστάσεις που έχει κάνει ο χώρος με τα χρόνια, μία κάθε φθινόπωρο τώρα εδώ και 17 χρόνια, όπως “The Haunted House Party» βασισμένο στο Plautus, Mogada: Medea at Los Angeles με βάση τον Ευριπίδη και Aristophanes’ Peace, όπως αναδιοργανώθηκε από την Culture Clash.

Μερικές από αυτές τις εκδόσεις λειτουργούν καλύτερα από άλλες. Το «The Colonus Gospel», που δημιουργήθηκε από τον Lee Brewer το 1983, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα δύο. Ενώ έχουμε ακόμα το αρχικό περίγραμμα του έργου, στο οποίο ο Οιδίποδας ο Βασιλιάς, μαθαίνοντας ότι σκότωσε τον πατέρα του και έκανε παιδιά από τη μητέρα του, περιπλανιέται τυφλά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με επικεφαλής την κόρη του (και, αχέμ, αδερφή) Αντιγόνη. Έρχονται σε ένα ιερό άλσος, ελπίζοντας να ξεκουραστούν, αλλά τους λένε να κάνουν πατινάζ όταν η χορωδία μάθει ποιοι είναι. Αλλά ο Οιδίποδας αποκαλεί τον Θησέα, βασιλιά της Αθήνας, ο οποίος είναι πιο συμπαθής με τον ατιμασμένο πρώην άρχοντα της Θήβας.

Σε αυτήν την αλλαγή, ο Θησέας καλύφθηκε για τον ρόλο ενός μαύρου ιεροκήρυκα της Πεντηκοστής και το έργο στο σύνολό του αναδιατυπώθηκε ως αφροαμερικανικό μιούζικαλ, γεμάτο με πολλά, πολλά ψυχικά τραγούδια, μπλουζ, πνευματικά, γκόσπελ, όπως το πείτε, και ούτω καθεξής. Μοιάζει λίγο με μια θρησκευτική αναβίωση που χρειάζεται μόνο μια σκηνή και ένα κοντινό ποτάμι για να βαφτίσει προσήλυτους. Υπάρχει επίσης μια ζωντανή μπάντα πέντε μελών για να ζωντανέψουν τα τραγούδια, αν και το σκηνικό είναι λίγο βουβό για να μην αναστατώσει τη γύρω γειτονιά.

Ο Mark Spates Smith υποδύεται τον Θησέα και τον Οιδίποδα ο Kelvin Ruston Jr. Και οι δύο άνδρες έχουν ελαφρώς τραχιές ή βραχνές φωνές, κάτι που στην πραγματικότητα ενισχύει τον αντίκτυπο της προσωπικότητάς τους. Την Αντιγόνη υποδύεται ο Άριελ Ουίλιαμς και την Ισμήνη (τη δεύτερη κόρη) η Αριάνα Περκς. Όταν η Ισμήνη εμφανίζεται στην εικόνα, φαίνεται σαν ο φορέας των κακών ειδήσεων: Ο Πολυνείκης (Kai A. Ealy), ο πρωτότοκος γιος του Οιδίποδα, έχει εκδιωχθεί από τον θρόνο από τον μικρότερο αδελφό Ετεοκλή. Δεν βλέπουμε ποτέ τον Ετεοκλή, αλλά ο Κρέοντας (ο θείος των αγοριών που κυβέρνησε τη Θήβα όταν τα αγόρια ενηλικιώθηκαν) κάνει την εμφάνισή του. Νομίζω ότι είναι κάπως ο κακός του κομματιού και ο μόνος λευκός ηθοποιός που το αξίζει. Έχει παίξει αρκετά κομψά, όπως κάνουν συνήθως οι κακοποιοί, από τον Jason Huisman.

Τέλος, ο Πολυνείκης εμφανίζεται στη σκηνή, μια καθυστερημένη αλλά κάπως εκπληκτική είσοδος που ταρακουνά τα γεγονότα και μας δίνει ένα απτό δράμα. Ο Οιδίποδας δεν επρόκειτο να εμπλακεί στον καυγά μεταξύ των γιων του, αλλά αντίθετα ανακοίνωσε ότι και οι δύο θα σκοτωθούν. Ε, ευχαριστώ μπαμπά!

Ο Kai A. Ealy ως Polyneices και ο Kelvin Roston Jr. ως Οιδίποδας σε πρώτο πλάνο, με τον Mark Spates Smith ως Θησέα, τον Eryl Williams ως Αντιγόνη, τον Juwon Tyrel Perry ως Chorus και τη Shantina Lynette ως Chorus στο βάθος. © Craig Schwartz Photography

Λίγα λόγια για τα κοστούμια, των υποτονικών χρωμάτων, των υπόλευκων φορεμάτων και των μπεζ ζωνών, που είναι εντυπωσιακά οδυνηρά αργά στο έργο, όταν μεταμορφώνονται σε σάβανα που τυλίγουν τα κεφάλια των ηθοποιών και θυμίζουν τους «θρηνούς», εκείνα τα γλυπτά που δημιουργήθηκαν για τους τάφους των Βουργουνδών δούκων, του Φίλιππου του Τολμηρού και του Ιωάννη του Γενναίου στις αρχές του 15ου αιώνα.

Στα ελληνικά έργα υπάρχει πάντα το ρεφρέν, με σκοπό να σχολιάσει τη δράση και συχνά να συμπληρώσει τα κενά. Αυτό είναι λίγο πολύ δεδομένο. Στο «The Gospel at Colonus» η χορωδία αναλαμβάνει μερικές φορές τον ρόλο της κλήσης και της απάντησης, όπως βρίσκεις σε ένα μαύρο κήρυγμα, και όλα τα μέλη της χορωδίας σε αυτό το έργο είναι εξαιρετικοί τραγουδιστές. Αυτό είναι και καλό και κακό, γιατί υπάρχουν πολλά σόλο εκτός τσαρτ, με τους τραγουδιστές να βγάζουν ψηλές νότες από τις κορυφές των δέντρων, λες. Ενώ αυτού του είδους τα πράγματα είναι πάντα πιο ευχάριστα στο πλήθος, τείνει να κάνει την παραγωγή να ασχολείται λιγότερο με το εγγενές δράμα και περισσότερο με τον παράγοντα ψυχαγωγίας. Αυτό δεν είναι πρόβλημα για πολλούς στο κοινό, αλλά μερικές φορές νομίζω ότι η ώθηση της ιστορίας ξεφεύγει. Ωστόσο, πέρα ​​από αυτό, κανείς δεν ξέρει τι αντιμετώπισε το αρχικό κοινό, τον πέμπτο αιώνα π.Χ., όταν ήρθε από το αμφιθέατρο.

Το καστ του «The Gospel at Colonus» στο Getty Villa. © Craig Schwartz Photography

Και να το έχετε, μια πολύ καλή παράσταση συνολικά, και αρκετά αξέχαστη. Η σκηνοθεσία είναι των Mark J.B. Hood και Charles Newell του Cort Theatre. Το καλλιτεχνικό μας συνεργείο περιλαμβάνει τον σχεδιαστή John Colbert, την ενδυματολόγο Raquel Adorno και τον σχεδιαστή φωτισμών Keith Parham.

Το Ευαγγέλιο στον Κολωνό Προβάλλεται στις 8 μ.μ. Πέμπτη έως Σάββατο σε εξωτερικούς χώρους στο Getty Villa, 17985 Pacific Coast Hwy, Pacific Palisades. Δεν συνιστάται για άτομα κάτω των οκτώ ετών. Τα εισιτήρια την Πέμπτη είναι 45 $ (40 $ για φοιτητές και ηλικιωμένους). Παρασκευή $50? και το Σάββατο, 55 $. Δεν υπάρχει έκπτωση για προσφορές Παρασκευής και Σαββάτου. (310) 440-7300 ή επισκεφτείτε το getty.edu. εεε