Αυτή η νέα άποψη του Δία από το νότο κάνει τη Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα να φαίνεται σαν να βρίσκεται στη βόρεια περιοχή. Αυτή η θέα είναι μοναδική στον Juno.
NASA / JPL-Caltech / SwRI / MSSS / Gerald Eichstäd / Sean Doran © CC NC SA
Απόκρυψη λεζάντας
Διακόπτης υπότιτλων
NASA / JPL-Caltech / SwRI / MSSS / Gerald Eichstäd / Sean Doran © CC NC SA
Αυτή η νέα άποψη του Δία από το νότο κάνει τη Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα να φαίνεται σαν να βρίσκεται στη βόρεια περιοχή. Αυτή η θέα είναι μοναδική στον Juno.
NASA / JPL-Caltech / SwRI / MSSS / Gerald Eichstäd / Sean Doran © CC NC SA
Ο Δίας είναι περισσότερο γνωστός ως ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος, αλλά είναι επίσης το σπίτι της μεγαλύτερης καταιγίδας. Ονομάζεται Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα και είναι μια τεράστια δίνη που στριφογυρίζει εδώ και αιώνες. Είναι μεγαλύτερο από τον πλανήτη μας, αλλά δεν ξέρουμε πολλά γι ‘αυτό. Μέχρι στιγμής, οι επιστήμονες μπορούν να παρατηρήσουν το σημείο μόνο από μακριά. Αλλά χάρη σε ένα διαστημικό σκάφος της NASA που εκτοξεύτηκε πριν από μια δεκαετία, θα ρίξουμε επιτέλους μια ματιά στο εσωτερικό της καταιγίδας του Δία.
Η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα μοιάζει με καταιγίδα εδώ στη Γη, αλλά είναι κατάφυτη. «Βασικά είναι σύννεφα», λέει ο Paul Byrne, πλανητολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σεντ Λούις. Πραγματικά, “Δεν είναι πολύ διαφορετικό από τα είδη των πραγμάτων που γνωρίζουμε ως τυφώνες, τυφώνες ή τυφώνες στη Γη.”
Η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, μήκους 10.000 μιλίων, είναι η μεγαλύτερη καταιγίδα στο ηλιακό μας σύστημα και παρατηρείται συνεχώς για περίπου 200 χρόνια, αλλά υπάρχει εδώ και πολύ περισσότερο. (Συγκρίνετε το με μεγάλες καταιγίδες στη Γη, οι οποίες γενικά διαρκούν λίγες ημέρες ή εβδομάδες το πολύ.)
«Πιστεύουμε ότι αυτό το πράγμα είναι πολύ παλιό», λέει ο Scott Bolton, κύριος ερευνητής για την αποστολή Juno της NASA που έστειλε ένα διαστημόπλοιο στον πλανήτη. «Το πώς διαρκεί τόσο πολύ είναι ένα μυστήριο».
Πριν από το Juno, οι επιστήμονες μπορούσαν να παρατηρήσουν την καταιγίδα μόνο από μακριά. Από μακριά παρατήρησαν ότι άλλαζε σχήμα και στην πραγματικότητα συρρικνώθηκε.
Αυτή η εικόνα απεικονίζει τον Juno σε μια ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Δία.
NASA
Απόκρυψη λεζάντας
Διακόπτης υπότιτλων
NASA
Αυτή η εικόνα απεικονίζει τον Juno σε μια ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Δία.
NASA
Η αποστολή Juno της NASA εκτοξεύτηκε από τον Διαστημικό Σταθμό Ακρωτηρίου Κανάβεραλ στη Φλόριντα το 2011 και έφτασε στον Δία το 2016. Το 2019, το διαστημόπλοιο άλλαξε ελαφρώς πορεία, περνώντας δύο φορές πάνω από τη Μεγάλη Κόκκινη Κουκκίδα.
Ο Μπόλτον και η ομάδα του χρησιμοποίησαν αισθητήρες μικροκυμάτων για να τεμαχίσουν στα βάθη της καταιγίδας, αποκτώντας το πρώτο τρισδιάστατο μοντέλο της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας. “Είναι μια πίτα, γιατί είναι πολύ φαρδιά στην κορυφή. Αλλά το βάθος αυτής της πίτας είναι πολύ πιο πηχτό από αυτό που περιμέναμε.”
Παρατηρήσεις μικροκυμάτων δείχνουν ότι αυτές οι καταιγίδες στον Δία, που ονομάζονται δίνες, εκτείνονται ακριβώς κάτω από την επιφάνεια του νέφους του πλανήτη. Στην περίπτωση της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας, εκτείνεται για τουλάχιστον 200 μίλια στα σύννεφα του Δία, πέρα από τα βάθη όπου σχηματίζονται σύννεφα και συμπυκνώνεται το νερό.
“Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το πώς πιστεύουμε ότι λειτουργεί η ατμόσφαιρα της Γης, η οποία οδηγείται σε μεγάλο βαθμό από το νερό, τα σύννεφα, τη συμπύκνωση και το ηλιακό φως”, λέει ο Bolton. “Το πώς λειτουργεί αυτό θα απαιτήσει νέα παραδείγματα και νέες ιδέες για να εξηγηθεί.”
Μέτρηση της βαρύτητας της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας
Κατά το πέρασμά του το 2019 πάνω από τη Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, το διαστημόπλοιο Juno πέταξε δίπλα από τον πλανήτη με ταχύτητες έως και 130.000 μίλια την ώρα. Η καταιγίδα ήταν τόσο τεράστια, που το βαρυτικό της πεδίο μπορούσε να σπρώξει το διαστημόπλοιο καθώς πετούσε.
Η Marzia Baresi, επιστήμονας Juno από το Εργαστήριο Jet Propulsion της NASA στη Νότια Καλιφόρνια και επικεφαλής συγγραφέας μιας εργασίας στο Science σχετικά με τη βαρυτική πτήση της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας λέει.
Οι επιστήμονες εδώ στη Γη μπορούν να δουν την επίδραση αυτών των βαρυτικών διογκώσεων. Αυτό συμβαίνει γιατί κάθε φορά που σπρώχνουν το Juno, σπρώχνουν το διαστημόπλοιο κοντά ή μακριά από τη Γη. Αυτή η μεταβαλλόμενη απόσταση έκανε τα ραδιοκύματα να σταλούν πίσω στη Γη περίπου 400 εκατομμύρια μίλια μακριά και να τα τέντωσαν διακριτικά, Ένα φαινόμενο γνωστό ως μετατόπιση Doppler.
Με αυτή την τεχνολογία, το διαστημόπλοιο μπορεί να πιάσει ώθηση τόσο μικρή όσο 0,01 χιλιοστά το δευτερόλεπτο.
«Η ακρίβεια που απαιτείται για την απόκτηση της βαρύτητας της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας κατά την πτήση τον Ιούλιο του 2019 είναι εκπληκτική», λέει η Parisi. Τα ευρήματα από βαρυτικές παρατηρήσεις συμπληρώνουν τις προηγούμενες ενέργειες μικροκυμάτων του Μπόλτον, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η καταιγίδα διεισδύει περίπου 300 μίλια στην ατμόσφαιρα του Δία.
σημείο συρρίκνωσης
Οι παρατηρήσεις της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας δείχνουν ότι συρρικνώνεται. Πριν από σχεδόν ενάμιση αιώνα, Το επιλεγμένο σημείο έγινε μικρότερο Δεν είναι σαφές πόσο θα διαρκέσει αυτό.
Ο Juno ρίχνει μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτό το φαινόμενο. «Αυτό που κάνουμε είναι να βλέπουμε από κοντά τι συμβαίνει όσο συμβαίνει αυτή η ύφεση», λέει ο Μπόλτον.
Το διαστημόπλοιο παρακολουθεί μπαλώματα καταιγίδας που αιωρούνται σε κοντινά σύννεφα. Φαίνεται επίσης ότι η ίδια η καταιγίδα παγιδεύεται από ισχυρές ζώνες μετάδοσης ανέμου στον πλανήτη που σταθεροποιούν την καταιγίδα.
«Δεν νομίζω ότι η θεωρία είναι τόσο προχωρημένη ώστε να μπορούμε να τα συσχετίσουμε όλα αυτά με αλλαγές στον όγκο», είπε ο Μπόλτον.
Τα δεδομένα από το Juno θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να προβλέψουν τι μπορεί να συμβεί στη Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα.
«Η κατανόηση του τι συμβαίνει με την καταιγίδα τώρα επιτρέπει στους επιστήμονες να κάνουν πιο περίπλοκα μοντέλα για να προσομοιώσουν αυτό που βλέπουμε και στη συνέχεια να κάνουν προβλέψεις για το τι θα συμβεί στο μέλλον, ίσως μέχρι τη στιγμή που τελικά εξαφανιστεί η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα», λέει ο πλανητογράφος Paul Byrne. .
Κατανόηση άλλων πλανητών που μοιάζουν με τον Δία
Τα ευρήματα από το διαστημόπλοιο Juno ρίχνουν φως στον πρώιμο σχηματισμό γιγάντιων πλανητών όπως ο Κρόνος, ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας – ακόμη και πλανήτες εκτός του ηλιακού μας συστήματος.
“Καθώς πλησιάζουμε, και αυτός είναι ο πρώτος πλανήτης που μπορέσαμε να ανοίξουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας, αυτό θα μας πει πολλά για το πώς λειτουργούν οι γιγάντιοι πλανήτες σε όλο τον γαλαξία”, λέει ο Bolton.
Η συσκευή απεικόνισης JunoCam στο διαστημόπλοιο Juno της NASA καταγράφει τον τυφώνα Jovian, γνωστό ως τύπος φορτηγίδας, σε ένα πολικό ρεύμα αεριωθουμένων που ονομάζεται “Jet N4”.
NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS. Επεξεργασία εικόνας: Gerald Eichstädt CC BY
Απόκρυψη λεζάντας
Διακόπτης υπότιτλων
NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS. Επεξεργασία εικόνας: Gerald Eichstädt CC BY
Η συσκευή απεικόνισης JunoCam στο διαστημόπλοιο Juno της NASA καταγράφει τον τυφώνα Jovian, γνωστό ως τύπος φορτηγίδας, σε ένα πολικό ρεύμα αεριωθουμένων που ονομάζεται “Jet N4”.
NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS. Επεξεργασία εικόνας: Gerald Eichstädt CC BY
Μέχρι στιγμής, οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει χιλιάδες εξωπλανήτες – πλανήτες που περιφέρονται γύρω από ένα αστέρι διαφορετικό από τον ήλιο μας. Αυτοί οι πλανήτες είναι πολύ μακριά με Το πλησιέστερο απέχει περίπου 10,5 έτη φωτός από τη Γη. Αυτό καθιστά δύσκολη την παρατήρηση του τι συμβαίνει στην επιφάνεια.
Περίπου 1.400 από αυτούς τους υποψήφιους εξωπλανήτες πιστεύεται ότι είναι γίγαντες αερίων, όπως ο Δίας. Η κατανόηση του τι συμβαίνει στον Δία μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τι συμβαίνει έξω από το ηλιακό μας σύστημα.
«Κατανοώντας τη φυσική και τις διαδικασίες που συντελούνται στο σχηματισμό του Δία, θα κατανοήσουμε καλύτερα όχι μόνο τον Δία, αλλά και αυτού του είδους τους κόσμους», λέει ο Byrne.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”