Της Μαριάνας Αλεμπίτη
Είναι σημαντικό να διατηρηθεί η συνεισφορά τους στη ζωή μας, χωρίς να μένουμε πολύ μακριά στην πραγματικότητα ότι οι μεγαλύτεροι μας, που μοιάζουν με δύο ή ίσως τρεις γενιές Ελλήνων Αυστραλών, φτάνουν στα τελευταία στάδια της ζωής.
Η Demi Cromitellis βρίσκει τον δικό της τρόπο να «αρχειοθετήσει προσωπικά» την ιστορία της μετανάστευσης των παππούδων της και τον πολιτισμό που της μετέδωσαν, ενημερώνοντας την ελληνική της κληρονομιά.
Ο νεαρός φωτογράφος συνεχίζει να αναπτύσσει την συνεχώς εξελισσόμενη σειρά του, Υπερηφάνεια; Στιγμιότυπο από το πατρικό του κτήμα Δέσποινας και Παππού Φωτίου στη Βικτώρια.
«Οι παππούδες μου άφησαν τον αγροτικό τρόπο ζωής από την Ελλάδα. Ο παπού μου έλεγε πάντα «φύγαμε για μια καλύτερη ζωή, για περισσότερες δουλειές, δεν θέλαμε να καλλιεργούμε όλη μας τη ζωή». Πάντα πίστευα ότι ήταν ενδιαφέρον που ήρθαν εδώ, αλλά μετέτρεψαν ολόκληρη την αυλή τους σε λαχανόκηπο. Το έφεραν μαζί τους», είπε ο Κρομιτέλλης.
«Αρχικά, όταν δημιουργούσα αυτό το έργο, αφορούσε την παιδική ηλικία. Σκεφτόμουν τις ελληνικές οικογένειες και τι σημαίνει αυτό για μένα. Και μετά καθώς προχωρούσα στη δημιουργία του, συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η μορφή τους από την Αυστραλία, και αυτό είναι που τους φέρνει πίσω στην Ελλάδα.
Η σειρά του αποτελούνταν από έγχρωμες φωτογραφικές εκτυπώσεις σκοτεινού θαλάμου, αποτυπωμένες σε φιλμ μεσαίου φορμά. Σχεδόν 200 χρόνια μετά την έναρξή της, και παρά τις κάθε είδους ψηφιακές καινοτομίες στο μεταξύ, αυτή η αρχαία μέθοδος ήταν που κέντρισε το ενδιαφέρον του Cromitellis.
Υπάρχουν παραλληλισμοί μεταξύ του τρόπου με τον οποίο η 21χρονη παράγει τις φωτογραφίες της και του τρόπου με τον οποίο οι παππούδες της καλλιεργούσαν τον κήπο τους με τέλειες αποδόσεις.
Ο Cromitellis παίρνει το εκτεθειμένο φιλμ του στο σκοτεινό θάλαμο, επιθεωρεί προσεκτικά κάθε καρέ, τροφοδοτεί το χαρτί μέσω μιας μηχανής χημικής επεξεργασίας και βοηθά στην ανάμειξη των χημικών πριν το άλλο άκρο βγει στεγνό και έτοιμο να δείξει στον κόσμο.
Υπάρχει κάτι στο όλο θέμα «αυτό είναι δικό μου, το έφτιαξα αυτό». Είχα τον έλεγχο των χρωμάτων, του παλμού. Είναι επίσης το σώμα που αλλάζει από την εικόνα. Είμαι πολύ συγκινητικός άνθρωπος», εξήγησε.
Στα τέλη του περασμένου έτους, ο φωτογράφος μοιράστηκε τους καρπούς της εργασίας του ως μέρος μιας έκθεσης στο Victorian College of Art.
Ο Κρομιτέλλης έκανε την κεντρική ομιλία υπερηφάνεια Ήταν πρωτοσέλιδο ως μέρος της εγκατάστασης Το σπίτι του Yiyaya μου και του Pappu. Οι φωτογραφίες της κοσμούν το τραπεζομάντιλο της Γιάγια Δέσποινας και περιβάλλονται από κειμήλια από εικόνες και μπιχλιμπίδια που της έδωσαν οι γιαγιάδες της από τη μητέρα της, Γιάγια, Ελένη και Παππού Παναγιώτη.
“Για μένα, το τραπεζομάντιλο αντιπροσωπεύει το φαγητό και τη συνεύρεση στο τραπέζι. Το ίδιο το τραπεζομάντιλο είναι σύμβολο πολυεθνικών οικογενειών”, είπε.
«Τα εικονίδια και τα περιδέραια είναι όλα γνώριμες αναπαραστάσεις της ζωής μας και του περιβάλλοντός μας, και ήθελα να δημιουργήσω μια πρόσκληση στα σπίτια τους. Χρησιμοποίησα μια φωτογραφία του Puppo να κόβει φρέσκα κρεμμυδάκια στον κήπο και μετά να κόβει τα ίδια κρεμμύδια σε μια σαλάτα, έτοιμη για σερβίρισμα. Είναι μια πολύ περιποιητική, πολύ φιλόξενη ατμόσφαιρα, «έλα να φας μαζί μας, ελάτε στο σπίτι μας».
Όπως ήταν φυσικό, η Γιαγιά Δέσποινα και ο Παππού Φώτιος συμμετείχαν στην οικογένεια για να δουν την εγκατάσταση. Καθώς η Cromitellis βγάζει φωτογραφίες στο σπίτι τους, περιγράφουν ότι είναι μπερδεμένη από το θέμα της αλλά ευτυχώς υποχρεωμένη.
«Δεν καταλαβαίνουν γιατί τους φωτογραφίζω. Η φωτογραφία για αυτούς δεν θεωρείται τέχνη. Η ζωγραφική και η γλυπτική είναι τέχνη για αυτούς. Θα ρωτήσουν γιατί τραβάτε φωτογραφίες παραιτούμαι (Κήπος);» είπε.
Επισκεπτόμενος κάθε μέρα, παρακολουθώντας την πρόοδό τους, αμφισβήτησε την ιδέα τους για την τέχνη και τελικά τους κέρδισε.
“Όταν όλα συνήλθαν, στο χώρο μεταξύ των άλλων έργων τέχνης, τους έκανε κλικ. Όταν τους έκανε κλικ, ήταν σαν να μπήκε στη θέση του το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Ο Yiaya ήταν συγκινητικός και ήταν συγκινητικό να τα βλέπω να καταλαβαίνουν δουλειά μου.
Ο Κρομιτέλλης έθιξε και τις αναμνήσεις άλλων επισκεπτών της έκθεσης. Μια συλλογική εμπειρία είναι αυτό που συνδέει πολυεθνικές οικογένειες μεταναστών, ελληνικές ή άλλες.
Την ίδια στιγμή, ο φωτογράφος Wang εμπνεύστηκε από άλλους καλλιτέχνες που απαθανάτισαν την εμπειρία της μετανάστευσης του Ningde. μερικές ημέρες, Παρόμοια αίσθηση δημιούργησε μέσα από τη δουλειά της.
“Συνδέθηκε με πολλούς ανθρώπους. Κάποιος στην έκθεση με πλησίασε και μου είπε, “Είμαι Κροάτης, αυτό μου είχε μεγάλη απήχηση, μου θυμίζει τους παππούδες μου.”», εξήγησε.
Η Cromitellis έχει ένα όραμα να συνεχίσει να αναπτύσσεται υπερηφάνεια Ως σειρά, ταξίδεψε σε πολλές φυτείες, μοιράζοντας τις ιστορίες άλλων Ελλήνων μεταναστών που έκαναν το αβέβαιο και ενίοτε ταραχώδες ταξίδι σε όλο τον κόσμο, φέρνοντας μαζί τους ένα μικρό κομμάτι.
Μπορείτε να δείτε περισσότερες δουλειές του στο Instagram @demkrom.
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”