Η τεχνολογία RNA είναι ένας νέος τίτλος για την ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης

Αφού συγκλονίστηκαν από τους επιστημονικούς κύκλους τους τελευταίους μήνες του έτους που πέρασαν για την καινοτόμο τεχνολογία RNA που χρησιμοποιείται για την παραγωγή των εμβολίων στα οποία βασίζεται ο κόσμος στον τομέα της υγείας και του οικονομικού πολέμου κατά της πανδημίας “Covid-19”, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι βραβείο. Το Nobel Medicine θα λάβει φέτος από ερευνητές που είχαν το μεγαλύτερο προβάδισμα στην ανάπτυξη αυτής της τεχνολογίας, η οποία ανοίγει επίσης μεγάλες πόρτες για την ανάπτυξη θεραπειών και εμβολίων κατά πολλών ανίατων ασθενειών.
Αλλά σε αντίθεση με την επικρατούσα πεποίθηση ότι αυτή η τεχνολογία είναι προϊόν εντατικής και ταχείας έρευνας κατά τους τελευταίους μήνες, η επιστημονική κοινότητα υπενθυμίζει ότι δεκάδες ερευνητές ήταν ενεργές για σχεδόν τρεις δεκαετίες για να το αναπτύξουν, μακριά από τα αποκαλυπτικά φώτα των μέσων ενημέρωσης και με πολύ περιορισμένους πόρους, με σκοπό την παραγωγή θεραπειών για ορισμένους καρκινικούς όγκους.
Το RNA είναι το παλαιότερο «κύτταρο μέσων» στο ανθρώπινο σώμα, δηλαδή εκείνο που περιέχει τα γενετικά βλαστικά γονίδια, και έχει δύο βασικές λειτουργίες: αυτο-αναπαραγωγή και μετάδοση κωδικοποιημένων μηνυμάτων και οδηγιών σε άλλα κύτταρα.
Αφού οι επιστήμονες βλέπουν εδώ και χρόνια ότι το DNA είναι εκείνο που εκτελεί αυτές τις δύο λειτουργίες, πρόσφατες ανακαλύψεις που έγιναν σε πολλά μεγάλα επιστημονικά ερευνητικά κέντρα έδειξαν ότι το RNA είναι το βλαστικό κύτταρο από το οποίο εμφανίστηκε η ανθρώπινη ζωή πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια εκατομμύρια χρόνια.
Η πρώτη επιστημονική απόδειξη της τεχνολογίας RNA που χρησιμοποιήθηκε στα εμβόλια Pfizer και Moderna έγινε πριν από τριάντα χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν εργαστηριακά πειράματα έδειξαν ότι η έγχυση αυτής της ουσίας απευθείας στον μυ των αρουραίων κάνει τα κύτταρα να διαβάσουν τις πληροφορίες που τους μεταφέρθηκαν. Αυτά τα εργαστηριακά πειράματα είχαν χρησιμοποιήσει το πρωτεϊνικό υλικό που λάμπει στο σώμα του εντόμου “λάμπα της νύχτας” για ευκολία ανίχνευσης. Όσον αφορά το εμβόλιο “Pfizer”, μεταφέρει τον ιό “Corona” που αναπτύχθηκε στο εργαστήριο για να μεταδώσει την ένεση στα κύτταρα, ωθώντας το σώμα να παράγει το πρωτεϊνικό υλικό που περιβάλλει τον ιό και δελεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα Να το αναγνωρίσει και να είναι έτοιμο να ανταποκριθεί και να υπερασπιστεί το σώμα όταν ο φυσικός ιός εισέρχεται σε αυτό.
Έχουν περάσει τριάντα χρόνια, από το πρώτο εργαστηριακό πείραμα μέχρι την ανάπτυξη εμβολίων κατά του «Covid-19», αφού ξεπεράστηκαν πολλά εμπόδια, τα περισσότερα από αυτά οφείλονται στην ευθραυστότητα της ουσίας RNA που καταστρέφεται εύκολα από ζύμες (ένζυμα) που είναι άφθονα στο σάλιο και τον ιδρώτα σε όλο το ανθρώπινο σώμα. Επομένως, ήταν απαραίτητο να επινοηθεί ένα μέσο εγκλεισμού και προστασίας αυτού του υλικού ώστε να μπορέσει να εισέλθει σε κελιά χωρίς να χάσει την ικανότητά του να αλληλεπιδρά και να μεταδίδει οδηγίες και μηνύματα. Ήταν επίσης απαραίτητο να ενισχυθεί η ικανότητα των μορίων να διεισδύσουν στην κυτταρική μεμβράνη, η οποία έκανε αυτές τις δοκιμές μη ελκυστικές για χρηματοδότες που προτιμούσαν να επενδύσουν σε παραδοσιακές μεθόδους ανάπτυξης εμβολίων.
Ωστόσο, με την αρχή της τελευταίας δεκαετίας, ορισμένες μεγάλες εταιρείες αισθάνθηκαν ότι η ανάπτυξη φαρμάκων και θεραπειών που χρησιμοποιούν τεχνολογία βασισμένη σε RNA θα παρείχε μεγάλα πλεονεκτήματα σε σύγκριση με φάρμακα και θεραπείες που αναπτύχθηκαν με παραδοσιακές τεχνολογίες και αποφάσισαν να αυξήσουν τις επενδύσεις τους για να χρηματοδοτήσουν την έρευνα για την ανάπτυξή τους, αυξάνοντας έτσι την υποψία της κοινής γνώμης όσον αφορά: Η ασφάλειά του, παρόλο που το RNA μετέφερε πληροφορίες στα κύτταρα, απέτυχε να την αναπαραγάγει και επομένως δεν είναι έγκυρη. Εκτός από αυτό, δεν είναι σε θέση να εισέλθει στο ανθρώπινο γονιδίωμα και επομένως απουσιάζει η πιθανότητα μεταλλάξεων λόγω της εισαγωγής του ιικού υλικού στα κύτταρα. Και όπως αποδεικνύεται τους τελευταίους μήνες, μπορεί να αναπτυχθεί και να παραχθεί γρήγορα και αποτελεσματικά σε μεγάλη κλίμακα.
Οι ειδικοί στην ιολογία και την επιδημιολογία δεν κρύβουν την έκπληξή τους με την ταχύτητα με την οποία αναπτύχθηκαν τα εμβόλια “Pfizer” και “Moderna”, καθώς η ανάπτυξη εμβολίων διαρκεί συνήθως περίπου δέκα χρόνια και το ρεκόρ μέχρι στιγμής ήταν για την ανάπτυξη εμβολίου κατά της αδενίτιδας της παρωτίτιδας, το οποίο προκαλεί πυρετό της παρωτίτιδας όταν Παιδιά, που χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια στη δεκαετία του ’60 του περασμένου αιώνα.
Αυτό το νέο ρεκόρ στην ταχύτητα της ανάπτυξης εμβολίων ήταν μια πηγή μεγάλης αισιοδοξίας στην επιστημονική κοινότητα που έγινε σίγουρη για την ικανότητα ανάπτυξης εμβολίων σε λιγότερο από ένα χρόνο, εάν οι πόροι ήταν διαθέσιμοι για αυτό, ειδικά επειδή οι ιολόγοι είναι βέβαιοι ότι ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα άλλων πανδημιών στο μέλλον και ότι η ταχύτητα ανάπτυξης Τα εμβόλια εναντίον του θα είναι ζωτικής σημασίας για την αποτροπή των τεράστιων επιπτώσεων στην υγεία και την οικονομία που έχουν προκύψει από το “Covid-19”.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε επανειλημμένα προειδοποιήσει τους τελευταίους μήνες ότι η πνευμονία, η ελονοσία και η φυματίωση σκοτώνουν εκατομμύρια κάθε χρόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες και ότι η έρευνα για την ανάπτυξη εμβολίων ή θεραπειών κατά αυτών δεν προσελκύει επαρκείς επενδύσεις για τη διεξαγωγή τους, όπως συνέβη με το “Covid-19”.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα εμβόλια στο τέλος δεν είναι παρά ένα τέχνασμα ή ένας επιστημονικός τρόπος για να πείσουμε το ανοσοποιητικό σύστημα να είναι σύμμαχός μας απέναντι σε εισβολή ξένων σωμάτων. Η έκπληξη που επικράτησε στην επιστημονική κοινότητα σχετικά με αυτήν την καινοτόμο τεχνολογία για την ανάπτυξη εμβολίων δεν πρέπει να ξεχάσει την εκπληκτική δημιουργικότητα της φυσικής βιολογικής εξέλιξης. Το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα διαθέτει αισθητήρες που του επιτρέπουν να παρακολουθεί όλους τους τύπους μεταδιδόμενων πρωτεϊνικών ουσιών, πράγμα που σημαίνει ότι είναι σε θέση να διακρίνει μεταξύ των εισβαλλόμενων ουσιών και των εκατοντάδων χιλιάδων αυτόματων μορίων που υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα. Και όταν αυτή η ικανότητα διάκρισης εξασθενεί, προκύπτει μία από τις αυτοάνοσες ασθένειες των οποίων είναι γνωστές σήμερα περίπου πενήντα, και οι περισσότερες από αυτές αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα δυσάρεστα εμπόδια στην πορεία της ιατρικής επιστήμης.
Αλλά ακόμη πιο περίεργο είναι η ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να απορροφά πληροφορίες και να προσαρμόζεται. Όταν τα κύτταρα παράγουν αντισώματα που αναγνωρίζουν την ξένη ουσία που εισβάλλει, τα μητρικά κύτταρα ενεργοποιούνται και αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται για να το αντιμετωπίσουν αφού έχουν καταχωρήσει τα χαρακτηριστικά και τις μεθόδους αλληλεπίδρασης τους. Το πιο περίεργο είναι ότι το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα προέρχεται από έναν αρχαίο, αδρανοποιημένο ιό.