περίληψη: Η κοινωνική υποστήριξη σε στρεσογόνες στιγμές βοηθά στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης συμπτωμάτων σε άτομα που έχουν γενετική προδιάθεση για κατάθλιψη.
Πηγή: Πανεπιστήμιο του Μισιγκαν
Είναι πάντα καλή ιδέα να απευθυνθείτε στην υποστήριξη κάποιου όταν είναι υπό πίεση. Ωστόσο, μια νέα μελέτη δείχνει ότι η υποστήριξη μπορεί να είναι ιδιαίτερα σημαντική για κάποιον του οποίου η γενετική σύνθεση τον κάνει πιο πιθανό να αναπτύξει κατάθλιψη.
Η μελέτη δείχνει τη σημασία της κοινωνικής υποστήριξης για τη μείωση του κινδύνου εμφάνισης συμπτωμάτων κατάθλιψης γενικά, χρησιμοποιώντας δεδομένα από δύο πολύ διαφορετικές ομάδες ατόμων υπό στρες: νέους γιατρούς στα πιο έντονα χρόνια εκπαίδευσης και ηλικιωμένους των οποίων οι σύζυγοι πέθαναν πρόσφατα.
Αλλά το μεγαλύτερο αποτέλεσμα παρατηρήθηκε σε εκείνους με τη μεγαλύτερη ποσότητα γενετικής διαφοροποίησης που αύξανε τον κίνδυνο κατάθλιψης.
Η εργασία χρησιμοποιεί ένα μέτρο του γενετικού κινδύνου που ονομάζεται Polygenic Risk Score, το οποίο βασίζεται σε δεκαετίες έρευνας σχετικά με μικρές διαφορές σε συγκεκριμένα γονίδια που σχετίζονται με τον κίνδυνο κατάθλιψης.
Σε σύγκριση με τα άτομα στη μελέτη με χαμηλές βαθμολογίες κινδύνου πολυγονιδιακής κατάθλιψης, οι γιατροί και οι χήρες με υψηλότερες βαθμολογίες κινδύνου είχαν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης αφού έχασαν την κοινωνική υποστήριξη, αλλά και χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης όταν λάμβαναν κοινωνική υποστήριξη σε περιόδους άγχους.
Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στο American Journal of Psychiatry Από μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, προτείνει ότι θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα για τη στόχευση της κοινωνικής υποστήριξης σε εκείνους που θα μπορούσαν να ωφεληθούν περισσότερο.
Γονίδια, άγχος και κοινωνική σύνδεση
«Τα δεδομένα μας δείχνουν μεγάλη διακύμανση στο επίπεδο κοινωνικής υποστήριξης που λαμβάνουν τα άτομα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές και πώς έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου», δήλωσε η πρώτη συγγραφέας Jennifer Cleary, MS, φοιτήτρια διδάκτορα στην ψυχολογία στο UM που διεξάγει την έρευνά της με ανώτερους συγγραφέας Srijan. Sen, MD, PhD, από το UM College of Medicine.
«Ελπίζουμε ότι αυτά τα ευρήματα, τα οποία περιλαμβάνουν βαθμολογίες γενετικού κινδύνου καθώς και μέτρα κοινωνικής υποστήριξης και καταθλιπτικών συμπτωμάτων, θα ρίξουν φως στις αλληλεπιδράσεις γονιδίου-περιβάλλοντος και συγκεκριμένα στη σημασία της κοινωνικής επαφής στον κίνδυνο κατάθλιψης».
Ο Sen, ο οποίος είναι διευθυντής του Κέντρου Οικογενειακής Κατάθλιψης Eisenberg και καθηγητής ψυχιατρικής και νευροεπιστήμης, προσθέτει ότι ακόμη και όταν η γενετική έρευνα αποκαλύπτει περισσότερες παραλλαγές στο DNA που σχετίζονται με την ευαλωτότητα κατάθλιψης, η εκμάθηση του πώς αυτή η παραλλαγή οδηγεί στην κατάθλιψη είναι κρίσιμη.
«Η κατανόηση των διαφορετικών γενετικών προφίλ που σχετίζονται με την ευαισθησία στην απώλεια κοινωνικής υποστήριξης, τον ανεπαρκή ύπνο, το υπερβολικό εργασιακό άγχος και άλλους παράγοντες κινδύνου μπορεί να μας βοηθήσει να αναπτύξουμε εξατομικευμένες οδηγίες για την πρόληψη της κατάθλιψης», είπε.
«Εν τω μεταξύ, αυτά τα ευρήματα επιβεβαιώνουν τη σημασία των κοινωνικών συνδέσεων, της κοινωνικής υποστήριξης και της ευαισθησίας του ατόμου στο κοινωνικό περιβάλλον ως παράγοντες ευημερίας και πρόληψης της κατάθλιψης».
Διαφορετικοί πληθυσμοί έχουν παρόμοια πρότυπα
Η νέα μελέτη χρησιμοποίησε δεδομένα από δύο μακροχρόνιες μελέτες που συλλαμβάνουν γενετικά, ιδιοσυγκρασία, περιβάλλον και άλλα δεδομένα από ομάδες ατόμων που συμμετέχουν.
Το ένα είναι η Μελέτη Εσωτερικής Υγείας, η οποία εγγράφει πρωτοετείς ιατρικούς κατοίκους (ονομάζονται επίσης ασκούμενοι) σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό, την οποία διευθύνει ο Sen.
Το άλλο είναι η Μελέτη Υγείας και Συνταξιοδότησης, που βασίζεται στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας του UM.
Τα δεδομένα για τη νέα δημοσίευση προήλθαν από 1.011 ασκούμενους που εκπαιδεύτηκαν σε νοσοκομεία σε όλη τη χώρα, περίπου οι μισοί από τους οποίους ήταν γυναίκες, και από 435 πρόσφατα χήρες, το 71% των οποίων ήταν γυναίκες, οι οποίοι είχαν διαθέσιμα στοιχεία από έρευνες που διεξήχθησαν πριν και μετά το σύζυγό τους. θάνατος. .
Στους εκπαιδευόμενους, όπως έδειξαν ο Sen και η ομάδα του σε προηγούμενη εργασία, τα συμπτώματα κατάθλιψης αυξήθηκαν σημαντικά (126%) κατά τη διάρκεια του έτους αγχωτικής προπόνησης που περιελάμβανε μεγάλες και ακανόνιστες ώρες εργασίας —συχνά σε περιβάλλοντα μακριά από φίλους και οικογένεια.
Σε χήρες και χήρες, τα συμπτώματα κατάθλιψης ήταν 34% υψηλότερα από τα αποτελέσματα πριν από τη χήρα. Ο Cleary είπε ότι αυτό συνδέεται με προηγούμενη έρευνα που έδειχνε ότι η απώλεια ενός συζύγου μπορεί να είναι ένας από τους μεγαλύτερους στρεσογόνους παράγοντες στη ζωή ενός ατόμου.
αποτέλεσμα διασταύρωσης
Στη συνέχεια, οι ερευνητές συνδύασαν τις βαθμολογίες για τα συμπτώματα της κατάθλιψης με τη βαθμολογία πολυγονιδιακού κινδύνου κάθε ατόμου για κατάθλιψη και τις ατομικές τους απαντήσεις σε ερωτήσεις σχετικά με τις σχέσεις με τους φίλους, την οικογένεια και άλλους κοινωνικούς υποστηρικτές.
Οι περισσότεροι εκπαιδευόμενοι έχουν χάσει την κοινωνική υποστήριξη από τις ημέρες πριν από την προπόνησή τους – κάτι που ταιριάζει καλά με την κοινή εμπειρία να φύγουν από την ιατρική σχολή και να πάνε σε ένα νέο περιβάλλον όπου μπορεί να μην γνωρίζουν κανέναν.
Οι εκπαιδευόμενοι με τις υψηλότερες βαθμολογίες πολυγονιδιακού κινδύνου που έχασαν επίσης την κοινωνική υποστήριξη είχαν τις υψηλότερες βαθμολογίες στις μετρήσεις των συμπτωμάτων κατάθλιψης αργότερα κατά το αγχωτικό έτος ασκούμενου.
Όσοι είχαν το ίδιο υψηλό επίπεδο γενετικού κινδύνου που είχαν πρόσβαση σε κοινωνική υποστήριξη είχαν σημαντικά λιγότερα συμπτώματα κατάθλιψης. Στην πραγματικότητα, ήταν χαμηλότερο από τους συνομηλίκους τους χαμηλού γενετικού κινδύνου, ανεξάρτητα από το τι συνέβη με την κοινωνική τους υποστήριξη. Οι ερευνητές αποκαλούν αυτό το «διασταυρούμενο φαινόμενο».
Σε αντίθεση με τους ασκούμενους, ορισμένες χήρες ανέφεραν αύξηση της κοινωνικής υποστήριξης μετά την απώλεια των συζύγων τους, ίσως επειδή οι φίλοι και η οικογένειά τους προσέγγισαν για να προσφέρουν βοήθεια ή απλώς να ακούσουν.
Αλλά η επιρροή του crossover ήταν επίσης εμφανής σε αυτά. Οι χήρες με υψηλό γενετικό κίνδυνο για κατάθλιψη που είχαν πρόσβαση σε κοινωνική υποστήριξη εμφάνισαν σημαντικά χαμηλότερη αύξηση στα συμπτώματα κατάθλιψης σε σχέση με τους συνομηλίκους τους με παρόμοιο γενετικό κίνδυνο που έχασαν την κοινωνική υποστήριξη μετά την απώλεια του συζύγου.
Υπήρχαν επίσης κάποιες χήρες που έχασαν την κοινωνική υποστήριξη ή δεν παρουσίασαν καμία αλλαγή στην υποστήριξη και των οποίων τα συμπτώματα κατάθλιψης δεν άλλαξαν. Ο Cleary σημειώνει ότι σε μελλοντική εργασία, θα είναι σημαντικό να εξετάσουμε το ιστορικό αυτής της ομάδας υπό το πρίσμα τυχόν φροντίδας που μπορεί να έχουν δώσει σε έναν σύζυγο που πάσχει από μια μακροχρόνια ασθένεια.
Δείτε επίσης
Η ομάδα ελπίζει επίσης ότι άλλοι ερευνητές θα μελετήσουν την ίδια αλληλεπίδραση μεταξύ γενετικού κινδύνου, άγχους και κοινωνικής υποστήριξης σε άλλους πληθυσμούς.
Στο μεταξύ, λένε οι Cleary και Senn, το μήνυμα για όποιον περνάει δύσκολες στιγμές ή που έχει παρακολουθήσει έναν φίλο ή συγγενή να περνάει δύσκολες στιγμές, είναι να προσεγγίσει και να διατηρήσει ή να ενισχύσει τις κοινωνικές σχέσεις.
Σημείωσαν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να έχει οφέλη τόσο για το άτομο που βρίσκεται υπό στρες όσο και για το άτομο που επικοινωνεί μαζί τους.
Η μείωση του επιπέδου του συνεχούς άγχους που βιώνει ένα άτομο, είτε είναι στη δουλειά, στο σχολείο, μετά από προσωπική απώλεια ή σε οικογενειακές καταστάσεις, μπορεί να είναι κρίσιμη.
Και παρόλο που η μελέτη δεν εξέτασε τον ρόλο της επαγγελματικής βοήθειας στην ψυχική υγεία, η ατομική και ομαδική θεραπεία είναι μια σημαντική επιλογή για όσους έχουν αναπτύξει κατάθλιψη ή άλλα προβλήματα ψυχικής υγείας.
Σχετικά με αυτά τα νέα γενετική και κατάθλιψη
συντάκτης: γραφείο Τύπου
Πηγή: Πανεπιστήμιο του Μισιγκαν
Επικοινωνία: Γραφείο Τύπου – Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν
εικόνα: Η εικόνα είναι δημόσια
Αρχική αναζήτηση: Κλειστή πρόσβαση.
“Πολυγονιδιακός κίνδυνος και κοινωνική υποστήριξη στην πρόβλεψη της κατάθλιψης υπό στρεςΓράφτηκε από την Jennifer L. Cleary, et al. American Journal of Psychiatry
Περίληψη
Πολυγονιδιακός κίνδυνος και κοινωνική υποστήριξη στην πρόβλεψη της κατάθλιψης υπό στρες
σκοπός:
Παρά τη σημαντική πρόοδο στον εντοπισμό της γενετικής διαφοροποίησης που σχετίζεται με τη μείζονα κατάθλιψη, οι μηχανισμοί με τους οποίους γονιδιωματικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες επηρεάζουν από κοινού τον κίνδυνο κατάθλιψης παραμένουν ασαφείς. Η γονιδιωματικά αποδοθείσα ευαισθησία στο κοινωνικό περιβάλλον μπορεί να είναι ένας μηχανισμός που συνδέει τη γενετική παραλλαγή και τα συμπτώματα κατάθλιψης. Οι συγγραφείς αξιολόγησαν εάν η κοινωνική υποστήριξη επηρεάζει διαφορετικά την ευαισθησία στην κατάθλιψη σε όλο το φάσμα του γονιδιωματικού κινδύνου σε δύο δείγματα που είχαν βιώσει σημαντικό στρες στη ζωή: 1011 ασκούμενοι στη μελέτη υγείας IHS πρώτου έτους και 435 πρόσφατα χήρα άτομα υγείας. και συμμετέχοντες στη Συνταξιοδοτική Μελέτη (HRS).
Μέθοδοι:
Τα συμπτώματα της κατάθλιψης και η κοινωνική υποστήριξη των συμμετεχόντων αξιολογήθηκαν μέσω ερωτηματολογίων που συμπληρώθηκαν πριν και μετά τους στρεσογόνους παράγοντες της ζωής. Οι βαθμολογίες πολυγονικού κινδύνου (PRS) για μείζονα καταθλιπτική διαταραχή υπολογίστηκαν και για τα δύο δείγματα.
Αποτελέσματα:
Οι βαθμολογίες για τα καταθλιπτικά συμπτώματα αυξήθηκαν κατά 126% μετά την έναρξη της εκπαίδευσης στο δείγμα IHS και κατά 34% μετά τη χηρεία στο δείγμα HRS. Υπήρχε μια αλληλεπίδραση μεταξύ της κατάθλιψης PRS και της αλλαγής στην κοινωνική υποστήριξη στην πρόβλεψη των καταθλιπτικών συμπτωμάτων και στα δύο δείγματα IHS (αναλογία ποσοστού επίπτωσης [IRR]= 0,96, 95% CI = 0,93, 0,98) και δείγμα HRS (IRR = 0,78, 95% CI = 0,66, 0,92), με υψηλότερη κατάθλιψη PRS που σχετίζεται με μεγαλύτερη ευαισθησία σε αλλαγές στην κοινωνική υποστήριξη. Οι περίοδοι Johnson-Nieman έδειξαν μια διασταυρούμενη επίδραση, στην οποία οι απώλειες και τα κέρδη στην κοινωνική υποστήριξη μετριάζουν την επίδραση του PRS στα καταθλιπτικά συμπτώματα. (Διάστημα Johnson-Nieman στο δείγμα IHS, 0,02, 0,71· στο δείγμα HRS, −0,49, 1,92).
Συμπεράσματα:
Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι τα άτομα με υψηλό γενετικό κίνδυνο για την ανάπτυξη αυξημένων συμπτωμάτων κατάθλιψης κάτω από αντίξοες κοινωνικές συνθήκες ωφελούνται επίσης περισσότερο από την καλλιέργεια κοινωνικού περιβάλλοντος.