Κριτική: Ο Wayne Shorter και η Esperanza Spalding δίνουν μια οπερετική φωνή στην ελληνική μυθολογία

Ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες δεν μπορούσαν να λύσουν μια ενιαία ιστορία για την επικαιρία. Η Μυκηναϊκή πριγκίπισσα θυσιάστηκε από τον ίδιο της τον πατέρα, τον βασιλιά Αγαμέμνονα, για να εξασφαλίσει το ασφαλές ταξίδι της στον Τρωικό Πόλεμο – εκτός κι αν όντως διασώθηκε την τελευταία στιγμή και μεταφερθεί σε ασφαλές μέρος. Λειτουργεί και αυτή η έκδοση.

Η μυκητιακή ποιότητα του μύθου, «… (ePigenia)», η πρωτεΐνη των θρύλων της τζαζ, Wayne Shorter και Esperanza Spalding, βρίσκεται στο επίκεντρο της νέας όπερας, η οποία έκανε πρεμιέρα το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου, στο Jeellerbach Hall του Berkeley. Διορισμένο από την Co-Foot Performance, δημιουργεί την ποικιλία των επιγενειών και στη συνέχεια τους ζητά να κοιτάξουν παρακάτω τους βασικούς βασικούς τύπους υποκείμενων επιφανειών για όλες.

Στο ουράνιο τόξο των δυνατοτήτων τους, αυτές οι γυναίκες – έξι από αυτές, με κόκκινες ή μπλε ή πράσινες στολές με ετικέτα (η Montana Levi-Blanco έκανε εντυπωσιακά ρούχα). Αναπηδούν μέσα από τις σεκάνς της ιστορίας σαν μπάλες μπιλιάρδου, προτείνοντας διαφορετικές κλίσεις στην ιστορία της Επιγένειας.

Ο ένας δολοφονείται μέσα σε πολυάριθμες τελετουργικές πολυτέλειες και περιστάσεις, ενώ ο άλλος – ξαφνικά, τρομερά – στέλνεται χωρίς λέξη. Τρίτον, το δηλητήριο του εθνικισμού διαπέρασε τα κόκαλά της και της έκοψε το λαιμό ως απαραίτητο βήμα προς τη δόξα της Ελλάδας.

Η Εσπεράντο βοηθά τον θρύλο της τζαζ της Σπάρτης, Γουέιν Σόρτερ, να πετύχει το οδηγικό του όνειρο με το «… (ePigenia)».

Στο επίκεντρο της δραστηριότητας βρίσκεται μια συγκεκριμένη μεταφορά για τον χαρακτήρα που αναφέρεται ως «επιγένεια του ανοιχτού χρόνου». Απεικονίζεται με λεπτή φωνητική ικανότητα με τον Spalding, έναν χαρακτήρα στον οποίο εισρέουν άλλες επιγενετικές, αγκαλιάζοντας τις δυνατότητες της ιστορίας.

Το έργο «… (Επιγένεια)», σε σκηνοθεσία Liliana Blaine-Cruz και πρωταγωνίστρια σε τρεις πράξεις, δεν υποδηλώνει ότι ήταν ιδιαίτερα ρητό. Τα περισσότερα από αυτά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της δίωρης εκπομπής έμοιαζαν σκοτεινά ή τουλάχιστον άπιαστα.

Και οι δύο εξωτερικές δράσεις είναι αφιερωμένες στην αφήγηση και τις καλειδοσκοπικές παρουσιάσεις. Υπάρχει αρκετός σκηνικός χρόνος εδώ για ανδρικούς χαρακτήρες όπως ο Αγαμέμνονας (Σάμιουελ Γουάιτ), ο αδερφός του Μενέλαος (Μπραντ Γουόκερ) και η εξαμελής ανδρική χορωδία – χορευτές με κοστούμια πολεμιστή εμπνευσμένα από την τεστοστερόνη και την μπύρα. (Τα Red Solo Cups είναι μια εξαιρετική πινελιά.)

Σε όλες αυτές τις σκηνές η μουσική του Σόρτερ (έγραψε το Spalding the Libreto) ανεβαίνει και αναβοσβήνει, με πυκνή ορχηστρική μουσική να συγκρούεται μεταξύ τους σαν ωκεάνια ρεύματα. Εμπνευσμένη από την τζαζ ορχήστρα της ελληνικής μυθολογίας, η παρτιτούρα χτύπησε όλες τις παρτιτούρες της απρόβλεπτα και ο μαέστρος Κλαρκ Ράνταλ, ο οποίος ηγήθηκε της Συμφωνικής του Μπέρκλεϋ, πρόσθεσε μεγαλείο στην παράσταση με πιο σκούρο χρώμα.

Ωστόσο, ο γενναιόδωρος καρδιακός παλμός της όπερας έρχεται στην κεντρική δεύτερη δράση της. Εδώ οι άντρες εξαφανίζονται -με ένα τοπίο που σχεδίασε ο Frank Kehri- και τελικά τους βλέπουμε μόνους με τους ευφημισμούς, ικανούς να ακούσουν τις αντίστοιχες μαρτυρίες.

Σε αυτό το σημείο, ο πιανίστας Danilo Perez, ο μπασίστας John Bodyducci και ο ντράμερ Brian Blade – το εξαιρετικό τρίο που μέχρι στιγμής εμφανιζόταν ως ορχηστρική συνοδεία – έρχονται στο δικό του. Και μέσα στη σχετική σιωπή, οι γυναίκες δίνουν φωνή στις ιστορίες τους με μουσική, η οποία είναι εναλλάξ εκστατική, υποβλητική, γλυκιά και επείγουσα.

Ο Spalding, ένας από τους οκτώ συνεργάτες που συγκεντρώθηκαν στη Συμφωνική του Σαν Φρανσίσκο από τον συνθέτη Isa-Becca Salon, οδήγησε το συνέδριο με ειρηνική μαεστρία μέσα σε πολλές δημιουργικές προσπάθειες. Ωστόσο, σε αντίθεση με το «Gaya» για παράδειγμα – το καλλιτεχνικό έκθεμα του Shorter, που άνοιξε τη συμφωνική του σεζόν τον Σεπτέμβριο – δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα ξεχωριστό όχημα.

Αντίθετα, ο Spalding επανενώθηκε με τους συναδέλφους του Ipigenius (Kelly Guerrero, Eliza Bach, Sharma Musacio, Nivi Ravi και Alexandra Smither) και την Brenda Brezley, η οποία επανεμφανίστηκε ως θεά της Άρτεμης.

Κάθε γυναίκα είχε την ευκαιρία να αναλογιστεί το μοναδικό στυλ φωνής της. Στο τέλος της πράξης, κάποιοι από αυτούς έμοιαζαν να ενώνονται σε μια μεγα-επιγένεια, που περιελάμβανε πολλές, κάτι που απηχήθηκε στο δυνατό φινάλε της όπερας, στο οποίο έξι καλλιτέχνες βγήκαν από τη σκηνή με τα χέρια απλωμένα.

Για την καταστροφή τους; Για κάποιου είδους παραβίαση; Ανάλογα με την εκδοχή της ιστορίας που αποδέχεστε.