Κριτική ταινίας My Big Fat Greek Wedding 3

Κανείς δεν έχει δει τη Νία Βαρντάλο Ο μεγάλος μου ελληνικός γάμος Η ταινία σημείωσε επιτυχία όταν κυκλοφόρησε το 2002, αλλά η πρώτη εισβολή του σκηνοθέτη στον κόσμο των ταινιών αποδείχθηκε ότι ήταν μια κρίσιμη και οικονομική αγαπημένη. Ήταν μια διασκεδαστική ταινία που πέτυχε όντας αληθινή και χαριτωμένη.

Μετά ήρθε η συνέχεια, που κανείς δεν ήθελε το 2016, και η οποία θα ήταν βατή αν όχι η πρόσφατη κυκλοφορία του Ο μεγάλος μου ελληνικός γάμος 3Αυτό το σίκουελ στερείται τόσο χιούμορ, πρωτοτυπίας, ενθουσιασμού, διασκέδασης, κινδύνου, δράματος, καλής γραφής, ενδιαφέρουσας κινηματογράφησης, μουσικής ή ακόμα και ελπίδας, που φαίνεται σχεδόν προσβλητικό να το βλέπεις. Εννοώ, είμαι Έλληνας ο ίδιος και έχω δει πώς συμπεριφέρονται οι οικογένειές μας – κανένας από εμάς δεν κυκλοφορεί υπενθυμίζοντας κυριολεκτικά σε όλους ότι είμαστε Έλληνες με κάθε ευκαιρία, κι όμως αυτό είναι το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας ταινίας του Βαρντάλου.

Αυτή τη φορά, η οικογένεια Πορτοκάλου με όλες τις προσωποποιήσεις της κατευθύνεται στην Ελλάδα για μια οικογενειακή επανένωση κατόπιν αιτήματος της ανερχόμενης μητριάρχης Τούλα (Βάρδαλος). Όλοι είναι εκεί, από τον αδιάστατο αδερφό (Louis Mandylor) και τις δύο θείες με μη απειλητική αναίδεια (Andrea Martin και Maria Vakratis) μέχρι τον μη Έλληνα σύζυγο της Τούλα (John Corbett) και την κόρη της (Έλενα Καμπούρη, που κάνει θυμωμένες εκφράσεις προσώπου όποτε εμφανίζεται στην οθόνη).

Ο πατέρας της Τούλα πέθανε κάποια στιγμή μεταξύ της τελευταίας ταινίας και τώρα, οπότε το ημερολόγιό του υποτίθεται ότι θα φέρει πίσω τον παιδικό του φίλο από την παλιά χώρα. Και κάπως έτσι ξεκινάνε 90 λεπτά αστεία για σουβλάκια, πρόβατα που τριγυρνούν μέσα, την αλαζονική φύση των Ελληνίδων μαμάδων κ.ο.κ.

Ο Βαρντάλος, ο οποίος έγραψε το σενάριο και σκηνοθετεί εδώ, μπορεί να μπήκε στον κόπο να ανακυκλώσει τρία αστεία αυτολεξεί ad nauseam, αλλά αντ' αυτού επιλέγει να συνδέσει σχεδόν σαράντα σκηνές που συνδέονται μόνο επειδή μας το λένε οι χαρακτήρες. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ λίγοι MBFGW3 Η ταινία μοιάζει με μια τόσο συνεκτική ταινία που ήμουν σίγουρος ότι έπαθα εγκεφαλικό πριν μπω. Αντί να δημιουργήσει κάτι με νόημα, όπως η πρώτη ταινία, ο Vardalos έβαλε μερικά deus ex machina και MacGuffin στοιχεία στο είδος του σεναρίου που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση για το τι δεν πρέπει να κάνετε, πέταξε μερικά αστεία σχετικά με το φαγητό και το μαγείρεμα και κρυφά με το πιο γρήγορο κομμάτι της non-binary acting Μια περαστική γραμμή για τη βοήθεια των Ουκρανών προσφύγων, και στη συνέχεια, μπορεί κανείς μόνο να υποθέσει, εξαργύρωσε την επιταγή της για το δωρεάν επαγγελματικό ταξίδι στην Ελλάδα και συνέχισε το δρόμο της.

Αυτή η ταινία είναι γεμάτη άσκοπο χιούμορ, μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων και μια από τις πιο εξαντλητικές χαμένες στιγμές αδελφοσύνης στην ιστορία των χαμένων στιγμών αδελφοσύνης. Μόνο ο Μάρτιν και ο Βακράτζης προσφέρουν ελάχιστη χαρά, καλές ερμηνείες (σε κοιτάζω, τον Joey Fatone του InSync, που με κάποιο τρόπο εμφανίζεται σε αυτές τις ταινίες) ή λόγους για να γελάσουμε αληθινά. Ντροπή τους που το έκαναν αυτό και ντροπή στο κοινό που συνεχίζουν να το επιτρέπουν. Γιούχα! αισχρότης! πηλός! φλυαρία! Μπουοο!

2

+Η Ελλάδα είναι σίγουρα όμορφη

– Δεν είναι αστείο. μη πρωτότυπο? πληκτικός; είναι πέρα ​​από την ανάκτηση

Ο μεγάλος μου ελληνικός γάμος 3

Σκηνοθεσία Βαρντάλος

Με τους Vardalos, Corbett, Camboris, Martin, Vakratis και Mandylor

The Violet Crown, PG-13, 92 λεπτά.