Κριτική Blu-ray “Three Movies of Mae Zetterling”.

Οι ταινίες της Mae Zetterling μπορεί να περιέχουν μια σειρά από πρόσωπα γνωστά στην οικονομική εταιρεία του Ingmar Bergman, αλλά τα θεματικά ενδιαφέροντά τους και οι περίπλοκες αφηγηματικές δομές τις ξεχωρίζουν. Οι ταινίες του Zetterling τείνουν να εστιάζουν το βλέμμα τους στις αποχρώσεις των σχέσεων των φύλων, στη γυναικεία σεξουαλικότητα, στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και σε τελετουργίες όπως ο γάμος ή ο τοκετός. Σύμφωνα με τα ταραχώδη τέλη της δεκαετίας του 1960, η πολιτική διάσταση των ταινιών (η οποία περιλαμβάνει επίσης την υλική βάση της ταξικής πάλης) έχει γίνει ολοένα και πιο πολεμική. Η Zetterling δεν φοβόταν αποφασιστικά να διερευνήσει τα επώδυνα σημεία της κοινωνίας, με αποτέλεσμα οι ταινίες της να προσκρούουν συχνά σε συντηρητικούς λογοκριτές και κριτικούς.

Προσαρμογή από το μυθιστόρημα του 1933 της Agnes von Krusenstjerna (της ζωής της οποίας ο Zetterling θα εξιστορήσει αργότερα στο Amorosa), 1964 ερωτευμένα ζευγάρια Η ταινία διαδραματίζεται στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και εξετάζει με συμπάθεια τις ζωές τριών πολύ διαφορετικών γυναικών. Συναντάμε για πρώτη φορά την αριστοκρατική Angela Van Palen (Gio Petrie), το μοντέλο και καλλιτέχνη Agda (Harriet Anderson) και την καμαριέρα της οικογένειας Van Palen, Adele (Jonel Lindblom), μέσα στα κρύα, κλινικά όρια του μαιευτηρίου. Στη συνέχεια, η ταινία υφαίνει έναν περίπλοκο συνειρμικό ιστό μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, επιστρέφοντας περιοδικά πίσω στο χρόνο για να επεκταθεί στις διαμορφωτικές εμπειρίες στη ζωή των γυναικών. Τα γεγονότα κορυφώνονται σε μια μακρά σειρά που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μιας γιορτής της Παραμονής του καλοκαιριού, φέρνοντας τους τρεις κοντά με μερικούς μάλλον κρίσιμους τρόπους.

Τίτλος ερωτευμένα ζευγάρια Θα πρέπει να ληφθεί κάπως ειρωνικά, δεδομένης της σκληρής απεικόνισης του Zetterling για τη σεξουαλική κακοποίηση, τη χρόνια απιστία και την περιστασιακή σκληρότητα μεταξύ των δύο φύλων. Ακόμη και η απεικόνισή της για το νοσοκομείο όπου υποτίθεται ότι φροντίζουν γυναίκες είναι απεριόριστη: ο επικεφαλής μαιευτήρας (Gunnar Björnstrand) είναι αυτάρεσκος και απαξιωτικά πατερναλιστής, οι απόψεις του για τις γυναίκες είναι αναμφισβήτητα αντιδραστικές. Ο ημιπερίεργος τρόπος με τον οποίο μια νοσοκόμα ρίχνει ένα νεκρό έμβρυο σε έναν κουβά αναμονής είναι πραγματικά ανησυχητικός. Και σε μια στιγμή που δεν φαίνεται συχνά στις ταινίες μεγάλου μήκους, ο Zetterling φτάνει στο σημείο να περιλαμβάνει πλάνα από μια πραγματική γέννα.

Η ταινία σου δίνει την εντύπωση ότι η σουηδική κοινωνία και οι θεσμοί της είναι αδιαπέραστοι από την αλλαγή. Καταλαβαίνετε ότι ακόμη και το διαφαινόμενο χάος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου δεν θα έκανε τίποτα για να αλλάξει τις παγιωμένες θέσεις των τάξεων της Γης. Σαν να αναπληρώνει αυτό το ηθελημένο πείσμα, η ταινία δείχνει μια αναζωογονητικά συμπαθητική στάση απέναντι σε κοινωνικούς ξένους, συμπεριλαμβανομένων αρκετών γκέι και λεσβιών χαρακτήρων, όπως η σχολική αγαπημένη της Angela (Lissi Alandh), η οποία αρρωσταίνει με μια ανεκπλήρωτη επιθυμία. Ωστόσο, η ταινία αρνείται να αφήσει οποιονδήποτε από τους χαρακτήρες της να ξεκολλήσει για τις ενέργειές τους, τελειώνοντας με ένα στοιχειωμένο παγωμένο καρέ που είτε χρησιμεύει ως όραμα εκπλήρωσης της Μητέρας είτε ως προκατειλημμένη αντίληψη της ίδιας της Κόλασης.

νυχτερινά παιχνίδια, από το 1966, εξερευνά τη γεμάτη δυναμική μητέρας-γιου από τη σκοπιά του γιου. Η ταινία ξεκινά όταν ένας δυσαρεστημένος γόνος μιας πλούσιας οικογένειας, ο Γιαν (Κεβ Χελμ), φέρνει την αρραβωνιαστικιά του (Λένα Μπρόντιν) να επισκεφτεί το παιδικό του σπίτι. νυχτερινά παιχνίδια Παίζει σαν ένα συγκλονιστικό τεχνούργημα σε μια ιστορία φαντασμάτων: τα δωμάτια χωρίς ενοίκους και οι άδειοι διάδρομοι του κάστρου μοιάζουν σαν να τους στοιχειώνουν οι αναμνήσεις του Jan από τη νεκρή μητέρα του, Irene (Ingrid Thulin), που συναρπάζουν και απωθούν τον νεαρό Jan ( Jørgen Lindström). Η αδρή πρόοδός του. Η τσιμπημένη σχέση τους συνοψίζεται ίσως καλύτερα στη σκηνή όπου η Irene διαβάζει την ιστορία του Jan πριν τον ύπνο, είναι μόνο ένα κάπως σέξι κομμάτι από το Song of Solomon, που ο Jan αρχίζει να αυνανίζεται. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η απάντηση της Erin στην αυξανόμενη σεξουαλικότητα του Jean δεν ήταν θετική για το σώμα.

ενώ νυχτερινά παιχνίδια Λειτουργεί καλύτερα ως ένα συναρπαστικό Strindbergian ψυχόδραμα, και λειτουργεί επίσης ως μια αιχμηρή κοινωνική κριτική που κριτικάρει τις επιφανειακές και υλιστικές αξίες της σύγχρονης Σουηδίας. Υπό αυτή την έννοια, το Jean Castle – με τη φαινομενικά ατελείωτη διάδοση ανεκτίμητων έργων τέχνης και ρωγμές από πέτρες αντίκες – θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει ολόκληρο το έθνος. Σχεδόν στο φινάλε του Buñuelian, ο Jan ανακοινώνει σε μια ομάδα καλεσμένων στο πάρτι ότι πρόκειται να ανατινάξει το κτίριο, ωθώντας τους να λεηλατήσουν βιαστικά και να λεηλατήσουν το περιεχόμενό του, ενώ μια ομάδα μουσικών δωματίου συνθέτει τον σουηδικό εθνικό ύμνο. Φαίνεται ότι η αληθινή απελευθέρωση δεν έρχεται μέχρι να καταστραφεί ολοκληρωτικά το παρελθόν.

Εύκολα η πιο ξεκάθαρη πολιτική ταινία του Zetterling, 1968 τα κορίτσια Ο Μέτα προχωρά θολώνοντας σταδιακά τα όρια ανάμεσα σε μια παραγωγή θεατρικού θιάσου του Αριστοφάνη Λυσιστράτη και την ιδιωτική ζωή των τριών ηρωίδων του (Baby Anderson, Harriet Anderson και Jonelle Lindblom). Ενώ οι προηγούμενες ταινίες της άλλαξαν διακριτικά τα χρονικά τους πλαίσια, τα κορίτσια Αλλάζει τα αρχεία ξανά και ξανά μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας μέχρι που είναι σχεδόν αδύνατο να διακρίνει κανείς τη διαφορά, σχηματίζοντας μια πιο ανοιχτή αγκαλιά του φλαμανδικού σουρεαλισμού που συναντάται σε μέρη του νυχτερινά παιχνίδια.

τα κορίτσια Απεικονίζει δυναμικά τις σειριακές προεκτάσεις που προκύπτουν όταν το τιμητικό τρίο μεταφέρει τη μάχη των φύλων που απεικονίζεται στο αρχαίο ελληνικό παιχνίδι στην προσωπική τους ζωή. Καθώς η εξέγερσή τους εξαπλώνεται αρχικά σε μικρή κλίμακα, η ταινία αμφισβητεί τον βαθμό και το είδος της επίδρασης που μπορεί να έχει ένα πολιτικά προσανατολισμένο έργο τέχνης στην κοινωνία γενικότερα. Η παράδοξη απάντηση της ταινίας είναι η φρικιαστικά παραμορφωμένη άποψη του ανώτερου φλοιού της κοινωνίας που φαίνεται στον καθρέφτη της διασκέδασης. Αυτή η καρναβαλική εικόνα του κόσμου που έχει αναποδογυριστεί αποτελεί μια εξαιρετική μεταφορά για τις αντισυμβατικές, συχνά ανελέητες ταινίες της Mae Zetterling.

εικόνα / ήχος

Η Συλλογή Criterion παρουσιάζει αυτές τις τρεις ταινίες – με τη λαμπρή μονόχρωμη φωτογραφία τους από τους Sven Nyqvist και Ron Erickson – σε εκπληκτικές ψηφιακές αποκαταστάσεις 2K. Οι μεταφορές διαθέτουν ομοιόμορφα υψηλούς ρυθμούς μετάδοσης bit, εξαιρετική αντίθεση και καθαρές, καθαρές λεπτομέρειες μόδας και διακόσμησης, καθώς και βαθιά, αδιάσπαστα επίπεδα μαύρου. Το χαμένο σουηδικό μονοκόμματο PCM ακούγεται καλό, χωρίς αξιοσημείωτο σφύριγμα ή ποπ, και φέρει παρτιτούρες από τους συνθέτες Roger Wallis και Michael Hurd. (νυχτερινά παιχνίδια Δεν έχει συνθέτη.)

Πρόσθετα

Το Standard έχει συντάξει μια εξαιρετική λίστα πρόσθετων υλικών. Μια συνέντευξη με την παρουσιάστρια και συγγραφέα του TCM Alicia Malone που σκιαγραφεί τη ζωή και την καριέρα της Mai Zetterling με συναρπαστικό τρόπο. Η Zetterling εμφανίστηκε τόσο σε μια συνέντευξη του 1984 όσο και σε ένα ντοκιμαντέρ του 1989 παρέχοντας τη δική της άποψη για τη δουλειά της ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Το τελευταίο περιλαμβάνει επίσης συνεισφορές από πολλά μέλη του καστ, καθώς και από τον πρώην σύζυγο και συχνό συν-σεναριογράφο David Hughes. Γυρίστηκε στο σπίτι της Zetterling στη νότια Γαλλία δύο χρόνια μετά τον θάνατό της το 1994. γραμμές από την καρδιά Ενώνει τα τρία σκέλη του τα κορίτσια Για να θυμηθούμε τον Zetterling, την προσέγγισή τους στο επάγγελμά τους και τη λήψη σημαντικών επιλογών ζωής. Τέλος, το συνοδευτικό φυλλάδιο περιέχει ένα περιεκτικό δοκίμιο της κριτικού Maria Larsson.

Σύνολο

Οπτικά πολυτελείς και θεματικά διαυγείς, αυτές οι τρεις ταινίες της May Zetterling παρουσιάζονται σε ένα εντυπωσιακό σετ τριών δίσκων από το Criterion.