Ως Υδροειδές, μεγάλωσα σε μαχητικούς πολεμιστές όπως ο Μιρούλης, ο Γκουντ Ντουριώτης και πολλοί άλλοι που επικεντρώνονται στις αρετές τους και όχι στα κακά τους. Ακόμα, ήξερα αόριστα ότι η Ύδρα εξήγαγε επίσης ναυτικό ιππικό. Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Ύδρα, σε ένα πλοίο που περίμενε ιπτάμενο δελφίνι, είδα μια πινακίδα ενός ήρωα Υδρίτη στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής. Ποιός ξέρει?
Το 1821, όταν ξεκίνησε ο Ελληνικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, ή το 1810, όταν είδα τελευταία φορά το υπέροχο λιμάνι της Ύδρας, το σκάφος πλησίαζε, και καταγράφηκε μόνο μια στιγμή. Όταν ένας νεαρός υδρίτης, ο Νικόλαος Κολμανίδης, έφυγε βιαστικά από το μέρος.
Δεν θα το είχα σκεφτεί πρόσφατα μέχρι να συμμετάσχω στους εικοστούς εορτασμούς του Ελληνικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας στο νησί του, την Ύδρα και τον ρόλο του στον αγώνα για ανεξαρτησία. Σε ένα πανταχού παρόν διαδικτυακό καφενείο στο Facebook, παρατήρησα ανθρώπους να σχολιάζουν στα ισπανικά με ένα μείγμα ισπανικών και ελληνικών επωνύμων. Ένας άπταιστος Ισπανός ομιλητής, απάντησα, ξεκίνησα μια ηλεκτρονική επιστολή με τον Caesar Augusto Villameyer Revidis.
Ο Willameyer Revidis ήταν Αργεντινής ελληνικής καταγωγής που υπηρέτησε στο Ναυτικό της Αργεντινής. Τα τελευταία χρόνια, ο Willameyer συντάσσει την ιστορία του Revidis Colemanidis (γνωστός ως Nicholas George στην Αργεντινή) και γενικά ερευνά την ιστορία της ελληνικής ναυτικής ιστορίας στη Λατινική Αμερική. Το έργο του, «Έργο Ελληνικής Πυρκαγιάς: Έρευνα και Διάδοση στα Νερά της Νότιας Αμερικής», είναι μια προσπάθεια να ανακαλυφθεί η πλούσια ελληνική θαλάσσια ιστορία της περιοχής. Πολλές ελληνικές ιστορίες στη θάλασσα κρύβονται στη Νότια Αμερική, περιμένοντας να τις ανακαλύψετε.
Πέρα από το ότι είμαι υδρίδιο, έχω προσωπικούς λόγους να ενδιαφέρομαι για αυτήν την ιστορία. Έζησα στη Χιλή και γνώρισα τη μικρή αλλά διαφορετική ελληνική κοινότητά της, η οποία περιελάμβανε μεγάλο αριθμό ναυτικών και, ενδιαφέροντα, μεγάλο αριθμό ανθρώπων από την περιοχή του Βατικανού του Μπελοποννήσου, όπου ζούσε ο πατέρας μου. Έχω επίσης έναν τρίτο ξάδελφο από το Βατικανό στην Ουρουγουάη. Όλοι αυτοί οι συγγενείς είναι απόγονοι των ναυτικών.
Ο Νικόλαος Κολεμανιάδης, γνωστός ως Νικόλαος Γιώργος για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ρίχτηκε στη θάλασσα για να σκοτώσει κάποιον στον αγώνα του στην Ύδρα και να προσβάλει τη τότε γυναίκα του. Πριν από αυτό, υπηρέτησε στο τουρκικό ναυτικό. Οι Υδρίδες, ένας από τους καλύτερους ναυτικούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χρεώνονταν ετησίως για να υπηρετήσουν στο οθωμανικό ναυτικό.
Ο Κολεμανίδης είναι κατά κάποιο τρόπο το υδρίδιο της εποχής – ένα εξειδικευμένο ναυτικό, εκπαιδευμένο με μύτη για όπλα, πόλεμο και εμπόριο. Παρόλο που τα διατλαντικά ταξίδια ήταν λιγότερο συνηθισμένα για τα ένυδρα άλατα και τα πλοία τους, ταξίδεψαν, ειδικά καφές και ζάχαρη από τη Βραζιλία στην Ευρώπη. Ο Κολεμανδιάς μετακόμισε λίγο πιο νότια στην Αργεντινή.
Εκείνη την εποχή, οι ισπανικές περιουσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σε αναταραχή, με μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να αγωνίζονται για ανεξαρτησία από την Ισπανία, η οποία είχε γίνει διεφθαρμένη και αδύναμη. Η Ισπανία και ο Ναπολέων ήταν σε πόλεμο με τη Γαλλία. Επιπλέον, οι αμερικανικές και γαλλικές επαναστάσεις ώθησαν τις ισπανικές αμερικανικές αποικίες να αποσυρθούν από την αποικιοκρατία.
Ένας νεαρός έμπορος Υδρίτης ταξίδεψε στον χώρο με πολύτιμη ναυτική εμπειρία. Είδε έναν τέτοιο συνάδελφο να αξιοποιεί το ταλέντο του. Από μια λαμπρή θέση υπό ξένη κυριαρχία, ο Κολομανίδης βρήκε τις συμπάθειές του με τους επαναστάτες της Αργεντινής. Ονομάστηκε Nicolas Jorge, πολέμησε ενάντια στο ισπανικό ναυτικό και ανέβηκε στην τάξη του συνταγματάρχη των πεζοναυτών (οι ομάδες της Αργεντινής διαφέρουν από τους άλλους μαχητές και οι Hydriots αναφέρονται στον Jorge ως ναύαρχο).
Η υπηρεσία του Colemanadius / George δεν τελείωσε εκεί, αλλά συνέχισε να υπηρετεί την υιοθετούμενη χώρα του, μια περιφερειακή διοίκηση, υπηρεσία εναντίον της Βραζιλιάνικης Αυτοκρατορίας και τον εμφύλιο πόλεμο της Αργεντινής μεταξύ των ομοσπονδιακών και μονοπωλιακών δυνάμεων. Σύμφωνα με τον Willameyer Revidis, υπήρχαν Έλληνες ναυτικοί σε όλες τις πλευρές της σύγκρουσης. Προσπαθεί να ζωντανέψει τις ιστορίες τους.
Ο Colemanidis / Jorge είχε μια οικογένεια στην Αργεντινή και μερικά από τα παιδιά του τον ακολούθησαν στο Ναυτικό. Η οικογένεια απορροφήθηκε γρήγορα από το πολυεθνικό μωσαϊκό της Αργεντινής και η ιστορία ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό από Αργεντινούς και Έλληνες. Ο Will Meyer Revidis είναι αποφασισμένος να το αλλάξει. «Η ιστορία της Αργεντινής δίνει έμφαση στους στρατιωτικούς βετεράνους του εδάφους μας περισσότερο από το ναυτικό μας προσωπικό», λέει, προσθέτοντας ότι «οι οργανώσεις της ελληνικής κοινότητας στην Αργεντινή επικεντρώθηκαν έντονα στους Έλληνες μετανάστες στη χώρα στα τέλη του 1800 και στις αρχές του 1900. [rather than] Αυτοί ήταν οι πρώτοι Έλληνες. “
Ο Willamire Revidis πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν ελληνικές ναυτικές ιστορίες σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής που έχει εργαστεί ακούραστα για να αποκαλύψει μέσω του έργου «Greek Fire». Άτομα όπως ο Willamire Revidis διατηρούν ζωντανή την ιστορία και τις αναμνήσεις. Είναι πολύ σημαντικές για τη διατήρηση των ιστοριών και οι προσπάθειές τους πρέπει να εκτιμηθούν και να υποστηριχθούν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν γίνει προσπάθειες στην Αργεντινή και την Ελλάδα, ειδικά στην Ύδρα, για τον εορτασμό του ρόλου του Κολμανίδη Γιώργου. Ο τελευταίος πρέσβης της Αργεντινής στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με τον διευθυντή των Ιστορικών Αρχείων και Μουσείων της Ύδρας σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ιστορία των Ελλήνων στη Λατινική Αμερική είναι γενικά εκτός ραντάρ των Ελλήνων, καθώς και σε κέντρα διασποράς όπως η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Αυστραλία και τμήματα της Ευρώπης.
Αυτές οι «άλλες» ιστορίες αποτελούν μέρος της συλλογικής μας ελληνικής ταυτότητας με βάση ναυτικές, εμπορικές και κοσμολογικές παραδόσεις. Κυρίως, η ιστορία της ελληνικής διασποράς επικεντρώνεται σε έναν μετανάστη του 20ου αιώνα, συχνά από ένα δύσκολο χωριό, φτάνοντας στο Σικάγο, το Μανχάταν ή τη Μελβούρνη. Αυτές είναι οι περισσότερες ιστορίες και πρέπει να ειπωθούν, αλλά υπάρχουν και ιστορίες ναυτικών, εμπόρων και τυχοδιώξεων από προηγούμενες εποχές, συχνά οι πιο ταλαντούχοι και τεχνικοί, που χάθηκαν σε κάποιο αρχείο. Αυτές οι ιστορίες αξίζουν να δουν το φως της ημέρας, για τους Έλληνες ναυτικούς στη Νότια Αμερική, τον Caesar Willameyer Revidis πρωταθλητή τους.
Αυτές είναι ιστορίες που πρέπει να γνωρίζουμε και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Willamere Revidis θα τις προσφέρει για εμάς.
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”