Μέχρι να ξανασυναντηθούμε – έκθεση Ελληνοκύπριων και Τουρκοκυπρίων γυναικών

Μέχρι να ξανασυναντηθούμε… είναι μια έκθεση που παρουσιάζει τη δουλειά δώδεκα σύγχρονων Κύπριων καλλιτεχνών με φόντο τη διάσημη συλλογή CVAR (Κέντρο Εικαστικών Τεχνών και Έρευνας).

Η έκθεση προσκαλεί τους θεατές να βιώσουν μια προκλητική αλλά συναρπαστική προσπάθεια που προσφέρει σε αυτούς τους καλλιτέχνες ποιητικές συναντήσεις με την ιστορία της Κύπρου, συνδέοντας έννοιες μέσα από υποκειμενικές και κοινές εμπειρίες, αμφισβητώντας έτσι τα νοήματα στο σημερινό μας κλίμα.

Συμμετέχουν καλλιτέχνες: Elif Adel, Anbar Onar, Dekel Ozlosis, Desi Koker, Evelyn Anastasio, Gonen Atakul, Kola Savedo, Leto Kato, Maria Perindo, Marina Zinofontos, Melina Chokoroglu και Oia Silberi.

πληροφορίες:

16 Δεκεμβρίου 2021 – 15 Φεβρουαρίου 2022

Στο CVAR – Κέντρο Εικαστικών Τεχνών και Έρευνας, Λευκωσία

Μέχρι να ξαναβρεθούμε… Χορηγός Νίκος Χρ. Patchis, Esra Bloomer Bardak, Oia Silbury, και συντονίζεται από το Κέντρο Εικαστικών Τεχνών και Έρευνας.

Ο κ. Νίκος Χρ. Ο Patisches γράφει για την έκθεση:

Στα δεκατρία χρόνια από την πρώτη μου προσπάθεια να οργανώσω μια μεγάλη μουσειακή έκθεση για αυτό το τρίτο κάλεσμα, η Κύπρος έχει περάσει πολλά. πάρα πολύ.

Η πρώτη δημόσια έκθεση το 2008 μιας ιδιωτικής συλλογής σύγχρονης τέχνης στο NIMAC (Δημοτικό Κέντρο Τέχνης Λευκωσίας) “Where do we go from here?” * Έκανε μια κρίσιμη ερώτηση, εκφράζοντας την αγωνία του διχασμού, ειδικά σε μια περίοδο έξαρσης – και αυταπάτης!

Πολυάριθμοι καλλιτέχνες που αντιπροσωπεύουν τη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή του νησιού έχουν ενστικτωδώς εμβαθύνει στο εσωτερικό, αφήνοντας σκόπιμα αναπάντητα ερωτήματα σαν ένα ίχνος τριμμένης φρυγανιάς στους χορτασμένους θεατές εκείνη την εποχή.

Το 2012, η ​​ερήμωση της Ουτοπίας* στο Ίδρυμα Ευαγόρα και Κάθλιν Λανίτη στη Λεμεσό εκτυλίχθηκε με τη δεύτερη παράσταση της ομάδας Σύγχρονης Κυπριακής Τέχνης που είχε μεγαλώσει σε ένα νησί που είχε παραμείνει πεισματικά ανώριμο, ανεύθυνο και αναποφάσιστο.

Οι καλλιτέχνες μας έχουν προειδοποιήσει για τον επικείμενο κίνδυνο: η οικονομική και ηθική παρακμή που ακολούθησε ερμηνεύτηκε έντεχνα μέσα από τα επιλεγμένα και παρουσιαζόμενα έργα τέχνης εκείνη την εποχή. Οι προειδοποιήσεις έπεσαν στο κενό.

Από την καταστροφή της οικονομίας το 2013, σε μια πολύ σύντομη περίοδο μολυσμένη από διάφορους ιούς, φτάσαμε γρήγορα στο 2021 με προοπτικές βιώσιμης λύσης.

Το Κυπριακό έχει αποδεκατιστεί και η επανένωση της χώρας μας είναι ένα όνειρο που χάθηκε εδώ και καιρό.

Όταν η Ρίτα Σεβέρη μου ζήτησε να συνεισφέρω το όραμά της για την πρώτη έκθεση σύγχρονης τέχνης σε αυτό το υπέροχο μουσείο, η αναστημένη καλλιτεχνική μου συνείδηση ​​ξύπνησε με μια κραυγή, “Μέχρι να ξανασυναντηθούμε!”

Για την ευαίσθητη Ρίτα, η σύγχρονη τέχνη στον συγκεκριμένο χώρο σήμαινε «μικρούς πίνακες, λάδια σε καμβά, ακουαρέλες ή ακρυλικά ως τα μεγαλύτερα προνόμια» και φυσικά μόνο στον ειδικό χώρο της γκαλερί στο ισόγειο. Αυτή η στάση ανατρέπεται εύκολα – όντας ανοιχτή και οραματική – στις παρεμβατικές εγκαταστάσεις από ολόκληρη τη συλλογή σύγχρονης τέχνης ανάμεσα στα μόνιμα εκθέματα, και στους τέσσερις ορόφους του μουσείου.

Η πρόθεση της φιλόδοξης επιτροπής της έκθεσης: τόσες Κύπριες γυναίκες να μιλήσουν με τους εκατοντάδες καλλιτέχνες που ταξιδεύουν σε αυτό το ευλογημένο νησί – μπορεί να προσθέσουν κάποιοι – είναι καταραμένη.

Δώδεκα γυναίκες έχουν υφάνει μια ζωντανή και αναπνέουσα ταπισερί νησιώτικης δημιουργικότητας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Έργα τέχνης έξι Τουρκοκυπρίων (Elif Adil, Des Coker, Dekel Ozlosis, Enber Onar, Gonen Atakul και Oya Celebi) εκτίθενται μαζί με έργα ισάριθμων Ελληνοκυπρίων: Kola Savides, Maria Berindo, Marina Ξενοφώντος, Evelyn Anastasiou, Marina Xenofons. Κάτω και Μελίνα Σκόρογλου. Η ιστορικός τέχνης Esraa Blumer Bardack και εγώ συντονίζουμε την παράσταση.

Κάτω από το αστραφτερό βλέμμα της Κατρίνας Κορνάρο, αυτές οι δώδεκα Κύπριες μοιράζονται σύμβολα και μυστικά, μοιράζονται εμπειρίες μιας ζωής αφιερωμένης στην τέχνη, καθώς οι επιμελητές συγκρίνουν ομοιότητες και δημιουργικές διαφορές στα πολύχρωμα δωμάτια του CVAR με τα εκθέματά τους του 16ου αιώνα.

Ανυπομονώ ειλικρινά για έναν γόνιμο διάλογο μεταξύ του CVAR και του εικοστού πρώτου αιώνα και τις τακτικές παρουσιάσεις της σύγχρονης τέχνης στους επισκέπτες και τους φίλους αυτού του μουσειακού στολίδι. Ένας πολιτιστικός φάρος για τη διαιρεμένη πόλη της Λευκωσίας, που προσεγγίζει την πολύπαθη γειτονιά της, τη μεγάλη ευρωπαϊκή της οικογένεια και τον κόσμο γενικότερα.

Νίκος Χρ. Μπαλώματα

Εκδότης, αρχιτέκτονας, συλλέκτης έργων τέχνης