Μήκος κύματος: Το ελληνικό όνειρο; Πώς η «ανόητη εποχή» έφερε τη ριζοσπαστική πολιτική στο Ναυτικό

Αυτή είναι η κορύφωση της «ανόητης σεζόν», όταν τα μέσα ενημέρωσης αναγκάζονται να βασίζονται σε ασήμαντες και υπερβολικές ειδήσεις για να τραβήξουν την προσοχή των αναγνωστών τους όταν πολλοί είναι σε διακοπές.

Πρέπει λοιπόν να ερμηνεύσουμε με αυτόν τον τρόπο την τρελή αντίληψη ότι ένας επενδυτής ναυτιλιακών εταιρειών με έδρα τις ΗΠΑ συντάσσεται με ένα ακροαριστερό ελληνικό πολιτικό κόμμα;

Ωστόσο, η ιστορία του 35χρονου Στέφανου Κασελλάκη είναι πέρα ​​για πέρα ​​αληθινή. Ένας άνδρας από το Μαϊάμι που έκανε μια περιουσία στοιχηματίζοντας στα περιουσιακά στοιχεία των πλοίων μεταφοράς χύδην φορτίου και των δεξαμενόπλοιων πέρυσι ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για το κόμμα του Σύριζα.

«Είναι καιρός να οικοδομήσουμε το ελληνικό όνειρο που τόσο χρειαζόμαστε όλοι», ανακοίνωσε σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο X, πρώην Twitter.

Θα θυμάστε τον Σύριζα όταν ανέβηκε στην εξουσία το 2015 με ένα ακροαριστερό εισιτήριο για να αντιταχθεί στους σκληρούς όρους διάσωσης από τις Βρυξέλλες.

Στην κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα, ο Σύριζα σημείωσε κάποια κέρδη στον τομέα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της διανομής πλούτου, αλλά ο συνασπισμός του κατέρρευσε καθώς ένιωσε αναγκασμένος να συμβιβαστεί και να μετακινηθεί στο πολιτικό κέντρο.

Τελικά ηττήθηκε ως το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας τον Ιούλιο του 2019 και έκτοτε είδε τη βουλευτική του θέση να διαβρώνεται, πιο πρόσφατα στις εκλογές του Ιουνίου φέτος.

Ο Κασελλάκης θέλει να αναβιώσει τον Σύριζα με ένα μείγμα προοδευτικών κοινωνικών πολιτικών γύρω από τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, καθώς και σχετικά συντηρητικές οικονομικές πολιτικές γύρω από τις συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (επενδύσεις).

Ο Σύριζα έχει ήδη απομακρυνθεί από τις ριζοσπαστικές του ρίζες, αλλά μετά την παραίτηση του Τσίπρα τον Ιούνιο, το κόμμα αναζητά έμπνευση και ανανέωση.

Η ιδέα της ανάμειξης των Navy SEAL στην πολιτική δεν είναι νέα, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς είναι έντονα στην πολιτική δεξιά και πιέζουν για φιλικές προς τις επιχειρήσεις πολιτικές.

Μαρινάκης power play

Ο Ευάγγελος Μαρινάκης – ιδρυτής και ιδιοκτήτης της μεγάλης πλοιοκτήτριας Capital Maritime & Trading Corp – είναι μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά.

Ο πατέρας του, Μιλιτιάδης, ήταν επίσης σημαντικός χειριστής στόλου και εξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο του Πειραιά και αργότερα έγινε μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Ο Μαρινάκης Τζούνιορ είχε εν μέρει κίνητρο την επιθυμία να κρατήσει το λιμάνι στα χέρια της περιοχής, αλλά οι πολιτικές του φιλοδοξίες ήταν περιορισμένες. Όπως είπε πριν από πολλά χρόνια: «Δεν μπορώ και δεν θα γίνω Έλληνας Μπερλουσκόνι».

Αντίθετα, επικεντρώθηκε στο ποδόσφαιρο (τους κατέχει τη Νότιγχαμ Φόρεστ και τον Ολυμπιακό), τη δουλειά του στα μέσα ενημέρωσης και τη συγγραφή τραγουδιών oddball pop.

Η ιδιοκτησία εφημερίδων ή τηλεοπτικών σταθμών μπορεί επίσης να είναι ένας τρόπος άσκησης πολιτικής. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο Rodolphe Saade, πρόεδρος του γίγαντα της Air France CMA CGM, πρόσθεσε πρόσφατα το La Tribune στην ανερχόμενη αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης του.

Στη Βρετανία, ο James Gray, ένας μακροχρόνιος βουλευτής των Συντηρητικών για το North Wiltshire, ξεκίνησε στη ναυτιλία: ως πτυχιούχος μαθητευόμενος στην P&O πριν ενταχθεί στον ναυλομεσίτη Anderson Hughes.

Ήταν διευθυντής του Baltic Futures Exchange πριν εκλεγεί στο Κοινοβούλιο το 1997.

Ο Λόρδος Stirling του Plaistow είναι ένας τύπος πολιτικού που κάθεται στη Βουλή των Λόρδων, όπου ενεργεί ως νομοθέτης. Ο Διευθύνων Σύμβουλος της P&O δημιουργήθηκε μεταξύ 1983 και 2005 ως ισόβιος συνάδελφος από την τότε πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ.

Η αποφασιστικότητά του να επιλύσει τη μακροχρόνια και άκρως πολιτικοποιημένη εργατική διαμάχη στο Ντόβερ για τις μειώσεις στις θέσεις εργασίας και τις συνθήκες στα πλοία τον έκανε αγαπητό στη λεγόμενη Σιδηρά Κυρία.

Οι επιχειρηματίες έγιναν πολιτικοί

Στους προηγούμενους αιώνες υπήρχε μια διαδοχή Βρετανών εφοπλιστών που είχαν γίνει πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου του Sir Edward Gourlay που το 1868 έγινε Φιλελεύθερος βουλευτής για το Sunderland, τη γενέτειρά του και στη συνέχεια ένα κορυφαίο ναυπηγικό κέντρο.

Πριν από αυτόν ήρθε ο Sir Donald Currie, ο οποίος ήταν μέλος του κοινοβουλίου του Perthshire, πριν ιδρύσει τη Castle Line, η οποία εκμεταλλευόταν ατμόπλοια μεταξύ Αγγλίας και Νότιας Αφρικής.

Κανείς όμως δεν ξεπερνά τον Νορβηγό εφοπλιστή Johan Ludwig Moinkl, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός τρεις φορές μεταξύ 1921 και 1935.

Στη σύγχρονη εποχή, υπάρχει η περίπτωση της Elaine Chao στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ποτέ δεν συμμετείχε ενεργά στη ναυτιλιακή αυτοκρατορία του Foremost Group του πατέρα της Τζέιμς Τσάο, αλλά ως Υπουργός Μεταφορών του Ντόναλντ Τραμπ, ενεπλάκη σε διαμάχες σχετικά με τους στενούς δεσμούς του Foremost με την Κίνα.

Η πολιτική και η ναυτιλία είναι φυσικά στενά συνδεδεμένες στην Κίνα, τη Ρωσία και πολλές άλλες χώρες, όπου η χώρα επενδύει ενεργά σε ναυτιλιακές εταιρείες.

Μπορεί λοιπόν ο Κασιλίκας να «αναδιαμορφώσει τη σύγχρονη αριστερά» όπως θέλει και να δώσει νέα πνοή στον Σύριζα, αν όχι στην ελληνική πολιτική; Θα αισθανθεί τότε ο Μαρινάκης υποχρεωμένος να θέσει υποψηφιότητα ο ίδιος για τη Βουλή ή αυτή είναι η φαντασία μου για αυτήν την γελοία σεζόν;