Στο νότιο Γιοχάνεσμπουργκ, οι δρόμοι είναι γεμάτοι με πόλεις την περίοδο των Χριστουγέννων.
Μερικοί κάτοικοι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να εγκαταλείψουν αυτήν τη μεγάλη, εκτεταμένη πόλη για δεύτερη κατοικία και μικρούς οικογενειακούς χώρους στην αγροτική Νότια Αφρική.
Άλλοι αδειάζουν τις τσάντες τους στο σπίτι για λίγες μέρες στους άτακτους δήμους Soweto, Alexandra και Lenosia.
Ο Simon Mlanga ήταν ένας από τους λίγους επιζώντες του παλιού τάγματος του
Θολή και ψιθυρισμένος για το κίνημα που σχετίζεται με τις διακοπές είναι ζήτημα παράδοσης που αντικατοπτρίζεται σε γειτονιές όπως το Dobsonville για χρόνια.
Στην οδό Daddy, υπάρχει ένας γέρος στρατιώτης που ήρθε στο σπίτι τα Χριστούγεννα πριν από 75 χρόνια, και καθώς περπατούσαμε πέρα από την κομψή του εμφάνιση στο σπίτι, μπορούσαμε να τον ακούσουμε να τραγουδάει από την μπροστινή αίθουσα.
Τον ρωτήσαμε αν το όνομά του ήταν ο Simon Mahlanga, ένα από τα λίγα υπόλοιπα μέλη του Native Army της Νότιας Αφρικής και θα μπορούσε να μας πει λίγα πράγματα για τη ζωή του.
«Στη διάθεσή σας», μου δίνει έναν καθαρό χαιρετισμό και προσωπική ιστορία που είναι η ιστορία του παρελθόντος και του παρόντος της Νότιας Αφρικής.
Ρώτησα για την ηλικία του.
«Είμαι περίπου 106», είπε, αλλά πολλοί από τους συγγενείς του που κάθονταν κοντά φώναζαν «111».
Τα επίσημα έγγραφα αναφέρουν ότι ο Simon ήταν 101 ετών, αλλά η κόρη του, η Κλάρα, δήλωσε ότι οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι κατά την αποικιακή εποχή συνήθιζαν να μαντέψουν πόσο ηλικιωμένοι ήταν οι μαύροι – και παρανόησαν την ηλικία του πατέρα τους.
Ο κ. Mahlanga μεγάλωσε στο Rutford, η ζωή ήταν σαφώς δύσκολη. Μπήκε στο στρατό το 1941 επειδή πίστευε ότι ήταν καλύτερο να πεθάνει στο στρατό παρά να λιμοκτονήσει στο σπίτι.
Ο Simon Mlanga υπερασπίστηκε τους αιχμαλώτους πολέμου στην Ιταλία και τη Γερμανία
“Πήγα στο στρατό λόγω της φτώχειας μου … αυτός ήταν ο μόνος άλλος τρόπος να πεθάνω … έτσι άφησα τους γονείς μου και δεν τους είπα καν ότι θα πήγαινα στο στρατό.”
Ενθαρρυνμένοι από τους ηγέτες της χώρας να πάνε σε πόλεμο, μακροχρόνιες στρατολογήσεις, περίπου 80.000 μαύροι Νοτιοαφρικανοί προσφέρθηκαν εθελοντικά για τις δυνάμεις των Εγγενών Στρατών. Ωστόσο, δεν τους επιτρεπόταν να υπηρετούν ισότιμα με τους λευκούς παίκτες στην πρώτη σειρά.
Αντ ‘αυτού, χρησίμευαν ως φύλακες, εργάτες, φορείο και ιατρικοί βοηθοί – και πολλοί άλλοι εργάστηκαν με μεγάλη ποικιλία.
Ο κ. Mahlanga επέστρεψε στη Νότιο Αφρική ως αστυνομικός για την προστασία των αιχμαλώτων πολέμου στην Ιταλία και τη Γερμανία. Αλλά δεν ευχαρίστησε τις αρχές. Στους λευκούς στρατιώτες δόθηκαν νέα σπίτια – οι μαύροι πήραν μπότες ή ποδήλατα.
“Μου έδωσαν ένα ποδήλατο. Ναι, τότε το ποδήλατο.”
“Πώς ένιωσες γι ‘αυτό;” Ρώτησα.
“Για μένα, έπρεπε να το αποδεχτώ, αλλά ένιωθα εξαπατημένη από την κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής να μου δώσει ένα ποδήλατο.”
Για πολλούς από τους συναδέλφους του, οι αδικίες συνεχίστηκαν αμείωτες.
Ακόμη και πολεμικά νεκροταφεία διαχωρίστηκαν αυστηρά στη Νότια Αφρική
Οι τάφοι πολέμου στη Νότια Αφρική διαχωρίστηκαν αυστηρά. Οι κυβερνητικοί κανόνες σήμαινε ότι δεν επιτρέπεται στους μαύρους να μοιράζονται τις ίδιες θέσεις με τους λευκούς, και ορισμένα μέλη των λεγόμενων «Native Regiments» δεν ανακλήθηκαν ποτέ.
Ο Terry Gowd, ένας συνταξιούχος ιστορικός, σκοντάφτει τέσσερα γκρεμίστηκε βιβλία στα στρατιωτικά αρχεία της Νότιας Αφρικής όταν βρίσκει τα ονόματα περισσότερων από 1.000 μαύρων στρατιωτών από το Σώμα Εργαζομένων, το πρόδρομο του Στρατιωτικού Εγγενή Στρατού που υπηρέτησε τη Βρετανία στην Ανατολική Αφρική. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα ονόματα των μελών του συντάγματος γράφτηκαν επικίνδυνα σε χαρτιά, και σε πολλά δόθηκαν ψευδή ονόματα όπως “Black Boy” ή “Clan Boy” από ανώτερες αρχές.
“Τα έγγραφα είναι πολύ βασικά, δεν χρειάζεται πολλή προσπάθεια – πολλά από αυτά είναι γραμμένα με μολύβι, εξαφανίστηκαν τα μεσοπρόθεσμα χρόνια … προφανώς οι βετεράνοι είχαν φυλετικά ονόματα, αλλά χάθηκαν, δεν είχαν καταγραφεί τη στιγμή της γέννησης.”
Οι μαύροι στρατιώτες στο Στρατιωτικό Στρατιωτικό Σώμα δεν είχαν δικαίωμα να υπηρετήσουν στην πρώτη γραμμή
Το Νεκροταφείο Πολέμου της Κοινοπολιτείας, που τιμά τη μνήμη των 1,7 εκατομμυρίων στρατιωτών που πέθαναν κατά τη διάρκεια του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποφάσισε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των μη αναγνωρισμένων και των μη στρατιωτικών.
Τα μέλη της ομάδας έχουν μεγάλη ευθύνη να αντιμετωπίσουν τα προηγούμενα λάθη. Στην Ανατολική Αφρική, οι αποικιακοί αξιωματούχοι αποφάσισαν να μην θυμούνται τις χιλιάδες – ή ακόμα και εκατοντάδες – χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που υπηρέτησαν ως αχθοφόροι και εργάτες για τους Βρετανούς κατά τον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν γνωρίζουμε πόσα άτομα πέθαναν και δεν υπάρχουν χώροι ταφής.
Όταν ο μπαμπάς επέστρεψε μακριά, ο Simon Mahlanga μας είπε να μην ανησυχούμε πάρα πολύ για τον στρατό.
Όταν το άφησε, άρχισε να τραγουδά και να χορεύει, και προπόνησε μπάντες και “drum majorates” σε τουρνουά σε όλη τη Νότια Αφρική.
Ήταν σαφές ότι η εμπειρία του είχε δώσει πολλά χρόνια ευτυχίας. Φεύγαμε μόλις μπήκαμε στο σπίτι του – στον ήχο του χαρούμενου τραγουδιού.
Dionysos Alec