Της Κάθυ Καραγεωργίου
Η Βιολέτα Βρυώνη, τώρα 50 ετών και εργάζεται σε ένα τοπικό καφέ σε προάστιο της Αθήνας, μου μίλησε για την εμπειρία της που ζούσε και εργαζόταν στην Αυστραλία για πέντε χρόνια. Αποφάσισα να της πάρω συνέντευξη για να μάθω γιατί έφυγε από τη «Τυχερή Χώρα», νομίζοντας ότι δεν της άρεσε τόσο η Αυστραλία καθώς επέστρεψε μόνιμα στην πατρίδα της, την Ελλάδα.
Αρχικά ο λόγος της Βιολέττας που πήγε στην Αυστραλία ήταν να επισκεφτεί τον αδελφό της Κώστα που έμενε εκεί. Αλίμονο, στην πρώτη του επίσκεψη στην Αυστραλία με πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας (με τη μητέρα του), μεσολάβησε η μοίρα. Ήταν ένας επιχειρηματίας που μόλις είχε επιστρέψει από διακοπές στη γενέτειρά του – τη Λευκάδα – όπου ζούσε στην Αυστραλία από τα 15 του χρόνια.
«Ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος που εντυπωσιάστηκε από την εργασιακή μου εμπειρία δεκαετιών στη φιλοξενία, συμπεριλαμβανομένης της λειτουργίας μερικών από τα δικά μου μικρά, σχετικά μαγαζιά, έτσι μου πρόσφερε δουλειά σε ένα από τα καταστήματα τροφίμων του. Στη συνέχεια, αφού η μαμά και εγώ ξοδέψαμε Ένα μήνα στη Μελβούρνη επισκεπτόμενος τον αδελφό μου και τη γυναίκα του, επέστρεψα στην Ελλάδα, έδεσα τα άκρα και πέταξα κατευθείαν στην Αυστραλία για να ξεκινήσω τη δουλειά», θυμάται η Βιολέττα.
Η Violetta, η οποία ενδιαφέρεται πολύ για τις επιχειρήσεις, εξηγεί ότι όταν επισκέφτηκε τον αδερφό της στη Μελβούρνη κατά τη διάρκεια των διακοπών, έκανε κάποια έρευνα αντί να αποφασίσει εάν η εργασία εκεί θα ήταν μια σοφή κίνηση.
«Πήγα σε βιομηχανικά μέρη όπου φτιάχνουν και συσκευάζουν τρόφιμα, μετά πήγα σε καταστήματα λιανικής πώλησης τροφίμων για να δω αν έκαναν πράγματα σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου, και το έκαναν, οπότε πήρα τη δουλειά του», εξηγεί.
Η τοποθέτησή του στην Αυστραλία ήταν σε ένα κατάστημα τροφίμων σε πακέτο στο Nagambie της Βικτώριας (137 χλμ. από τη Μελβούρνη) με πληθυσμό λιγότερο από 1.000 κατοίκους.
«Η ιδιοκτήτρια μου είπε να φτιάξω ελληνικά κέικ για να αλλάξω το μενού – μπακλαβά, κουραμπίδες, μελομακάρονα, καθώς και αυστραλιανά κέικ όπως κέικ πορτοκαλιού και παπαρουνόσπορου, που φτιάχνω ακόμα στην Ελλάδα», λέει γελώντας.
Αν και γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, η Βιολέττα μπορεί να ήταν πάντα χωριατοπούλα, καθώς ζούσε καλά στο Nagambie.
“Το αγάπησα. Πήγα στην παμπ εκεί, γνώρισα κόσμο και με φώναζαν ‘V – the Greek’, με ονόμασε έτσι ένας κουρέας! Θα βάλω το Miserloo στο τζουκ μποξ εκεί πέρα και θα καυχηθώ ότι είναι ελληνικό! Πήγαινα σε πάρτι και μπάρμπεκιου στις αυλές των ανθρώπων και έβλεπα ακόμη και αγώνες σαλιγκαριών», αναφωνεί.
Η Violetta αναφέρει επίσης πόσο τη γοήτευσε ο θάμνος, ειδικά τα όμορφα πολύχρωμα πουλιά του.
«Είχα δίπλωμα οδήγησης και πήγαινα σε άλλες μικρές πόλεις, συχνά σε οινοποιείο κοντά σε μια λίμνη», προσθέτει.
Επισκέπτεται τη Μελβούρνη μία φορά την εβδομάδα για να επισκεφτεί τον αδερφό της, αλλά εξερευνά μόνη της την πόλη και τα προάστια.
“Δεν φοβήθηκα και ήξερα άλλους Ελληνοαυστραλούς. Η πρώτη γενιά Ελληνοαυστραλών φαινόταν κολλημένη στη δεκαετία του 1950”, λέει χλευαστικά, “αλλά ήταν καταπληκτικοί και πέτυχαν πολλά – αγόρασαν περιουσία, εκπαίδευσαν τα παιδιά τους, ήταν αξιοθαύμαστοι”.
Αναφέρει έναν ελληνοαυστραλιανό γάμο που παρακολούθησε και του θύμισε ότι ήταν «κολλημένος στη δεκαετία του 1980», κυρίως λόγω της ελληνικής μουσικής που έπαιζαν εκεί.
«Οι Έλληνες στην Αυστραλία δεν έχουν πρόσβαση στη σπουδαία ελληνική ροκ μουσική μας», εξηγεί.
Είναι τόσο ανένδοτη σε αυτό που σκέφτεται να δημιουργήσει το δικό της κανάλι στο YouTube για να μιλήσει για την ελληνική ροκ και να παίξει μουσικά κλιπ με στόχο να γνωρίσει το είδος στο κοινό της ελληνικής διασποράς.
Μετά την επιστροφή στην Ελλάδα, η μουσική δεν ήταν το μόνο της πάθος, καθώς η Βιολέττα ασχολήθηκε με την υποκριτική στο τοπικό θέατρο.
«Είναι ή ψυχολόγος ή το θέατρο», αστειεύτηκε, εξηγώντας ότι είναι χωρισμένη και μητέρα.
«Το θέατρό μας είναι μια ανεξάρτητη, μη κερδοσκοπική, που ονομάζεται Marquis Theatre Company. Η επερχόμενη παραγωγή μας είναι κωμωδία».
Ρωτάω τη Βιολέττα γιατί επέστρεψε στην Ελλάδα γιατί της άρεσε πολύ η Αυστραλία. Μου είπε ότι λυπήθηκε λίγο και επαίνεσε «το εξαιρετικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας της Αυστραλίας. Όπως ο γιατρός της γενικής κλινικής που μου έδωσε συμβουλές διατροφής όταν είχα κρυώσει».
«Εδώ, στην Ελλάδα είναι κατευθείαν τα αντιβιοτικά. Η αστυνομία ήταν πολύ ευγενική – πάντα «ευχαριστώ» και «συγγνώμη». Δεν έχουμε παλαιοπωλεία εδώ, αλλά εκεί πηγαίνω ακόμη και σε πωλήσεις γκαράζ», προσθέτει.
«Επίσης, δεν έχω δει ποτέ κανένα δηλητηριώδες ζώο όπως θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Νόμιζα ότι είδα μια τεράστια αράχνη κυνηγιού στον τοίχο στο σπίτι του αδελφού μου, αλλά με κορόιδεψε – ήταν ψεύτικη.
Αναστενάζοντας, «Ήμουν κουρασμένος, δούλευα σκληρά και μόνος, έτσι επέστρεψα στην Ελλάδα».
«Η Αυστραλία με έκανε καλύτερο, πιο καλλιεργημένο άτομο εκθέτοντας τον εαυτό μου στους άλλους
είδος. Μεγάλωσα. Η όλη εμπειρία με έμαθε να εκτιμώ τις μικρές στιγμές όπως το να βρίσκομαι στη φύση ως χαρούμενες», καταλήγει χαμογελώντας.
«Ένιωσα πιο Έλληνας από ποτέ. Αν και η Αυστραλία με έχει κάνει παγκόσμιο πολίτη, ένα είδος εκπροσώπου της χώρας μου».
Dionysos Alec